Door: Jorien de Jong
In mijn vorige blog kon je lezen wat er vooraf ging aan mijn vakantie. In dit blog vertel ik hoe de vakantie gegaan is. Ik kan alvast vertellen dat het heerlijk was!
Drukte in de lucht
Nadat we direct bij aankomst een heerlijke duik in de zee hadden genomen, zat ik met de kinderen op ons terras. Mijn dochter zocht een plekje om haar handdoek neer te leggen en mijn zoon zat op een stoel met zijn voeten tegen het hek naar voorbijkomende (speed)bootjes, auto’s, voetgangers en opstijgende en dalende vliegtuigen te kijken…. Juist ja, we hadden uitzicht op een vliegveld, aan de andere kant van de baai. Hier steeg iedere vijf minuten een vliegtuig op of landde er één. Naast dat het mooi was om te zien, gaf dat ook een hoop lawaai. De vliegtuigen heb ik de hele vakantie opgemerkt, maar gek genoeg heb ik er geen last van gehad. Ik keek even op, was me bewust van dat vliegtuig en ging weer door met waar ik mee bezig was. Het trok zeker wel mijn aandacht. Maar ik hoefde er niets mee en er werd ook niets van mij verwacht. We zaten hoog, letterlijk boven de drukte wat een goed overzicht gaf van de omgeving en wat er gebeurde. Ik hoefde er niet dwars doorheen en ik zat er niet middenin. Thuis zou ik er niet tegen kunnen! Hier was het er en meer ook niet.
Alleen op avonden wanneer de hele avond een helikopter rond ons appartement leek te vliegen, besloot ik naar bed te gaan vanwege het vele lawaai! Die helikopter vloog daar om bosbranden op te merken.
Paniek bij de geldautomaat en in de supermarkt
De tweede dag besloten we even niets te doen, behalve wat boodschappen in te slaan. Ik wil altijd volkoren brood, maar nam hier genoegen met bruin brood. Lekker ongesneden en vers.
De volgende dag gingen we naar Split, een erg mooie stad, maar er moest eerst gepind worden. Geen probleem zou je zeggen. Het bedrag dat ik had afgesproken met mijn vriend, stond er niet tussen, dus ik besloot voor een ander bedrag te gaan. Vervolgens kwam ik bij een stap over een bonnetje. Ik drukte ‘nee’ waarna ik mijn pas terug kreeg en er geen geld kwam… Nog een keer proberen, en nog een keer. Stom, ik weet het! Ondertussen groeide mijn paniek tot mijn vriend kwam helpen. Hij wees mij op het veel te hoge bedrag wat ik wilde en dat de pinautomaat vroeg of ik door wou gaan omdat deze geen bonnetje kon geven. Ik had dus ‘ja’ in moeten drukken, maar door de stress van een andere munteenheid met andere bedragen, een andere taal en een heel ander gebruik van het systeem van de pinautomaat, ging het helemaal mis. Gelukkig is het goed gekomen!
Doordat het de hele dag al erg druk was, zat ik er doorheen toen we boodschappen gingen doen in een gigantische supermarkt. Ik ben blij dat ik op dat moment om hulp heb durven vragen aan mijn vriend. Hij nam het over aan de kassa, zorgde ervoor dat de kinderen niet meer teveel tegen mij bleven praten, dat we terugkwamen bij ons appartement en dat het eten op tafel kwam.
In deel 3 wil ik jullie vertellen over hoe ik het voor elkaar krijg om twee keer op één dag de weg kwijt te raken.