Door: Jorien de Jong
Ik heb al vaker een jetski voorbij zien komen wanneer ik tijdens de vakantie op het strand lag en ze zijn ook wel eens te zien tijdens films. Het ziet er onwijs stoer uit, snel en met veel opspattend water crossen ze voorbij. Het ziet er nog stoerder uit als ze tegen de golven omhoog springen. Leuk om naar te kijken! En daarbij had ik het op mijn bucketlist staan. Ik wilde die vrijheid en die snelheid ook wel eens ervaren. Die mogelijkheid had ik tijdens de vakantie. Ik zou samen met mijn dochter op een jetski gaan. Spannend! En natuurlijk leuk! 
De één na laatste dag van de vakantie was zo’n dag dat er van alles gebeurde en in verschillende opzichten erg veel indruk op mij heeft gemaakt. Ik weet niet of deze gebeurtenissen volledig door mijn autisme veroorzaakt zijn. Waarschijnlijk wel deels, maar ik vind het lastig om mijn autisme de schuld te geven van al mijn fouten. Aan de andere kant kan het fijn zijn om een verklaring te hebben voor een fout die je maakt en waarvan je het idee hebt dat anderen ze nooit maken.
Oriëntatiegevoel
Het kan natuurlijk zijn dat ik “gewoon” een slecht richtingsgevoel heb maar het kan ook door het detailgerichte denken komen. Ik zag de plek waar ik naar terug moest niet als geheel waardoor ik een bepaald detail ineens op verschillende plekken opgemerkt heb en daardoor in de war raakte. Misschien kwam er ook spanning bij kijken. Jetskiën was nieuw voor mij. Bij mij geeft dat altijd een hoop spanning en door spanning kun je fouten maken. De laatste mogelijke verklaring, zou kunnen zijn dat de van te voren uitgelegde informatie niet goed bij mij aangekomen is…
Voordat we weg gingen kregen we uitleg in het Engels. Er zou tussen een aantal eilanden een denkbeeldige driehoek zijn waar de jetski voluit kon. Buiten die driehoek kon de jetski maximaal 6 km/uur. We moesten dus naar dat denkbeeldige driehoek varen. Daar gingen we dan. Dochter voorop en ik daar achter. Het koste me gelijk al moeite om die denkbeeldige driehoek te vinden maar ik vond het heerlijk om langzaam over dat water te varen. Toch vonden we hem uiteindelijk. De jetski schoot vooruit en we schokken er allebei van. Veel te snel! Met het gevoel dat de jetski ieder moment om zou kunnen vallen. Ik had voor mijn gevoel geen controle over dat ding. Dochter vond het ook spannend. We gingen dus niet sneller dan zo’n 15 tot 20 km/uur. Ik kan je vertellen dat dat snel zat is! We hebben er wel even van genoten, maar niet op volle snelheid. Ik ben gewoon niet zo heldhaftig.
Het ene springkussen is het andere niet…
De mensen bij wie we de jetski gehuurd hadden, zouden na een kwartier laten weten dat de tijd erop zat door de motor even uit te doen. Dat gebeurde dus en we gingen terug. Dat dácht ik tenminste. Op het strandje waar we vandaan kwamen, stond een soort groen springkussen op het water. Ik ging daar dus op af. Toen ging de motor nog een keer uit. ‘Ja, ja, ik heb het wel begrepen’, zei ik nog tegen mezelf, startte de motor weer en voer verder naar de kant. Toen zag ik ineens twee van die groene springkussens en bij één van die springkussens was duidelijk een camping zichtbaar zoals de plek waar wij vandaan kwamen. Even later kwam er een jetski naar ons toe om te vertellen dat wij helemaal verkeerd gingen. Toen waren we al wel een half uur op zee. Ik moest ze volgen. Het tweede groene springkussen was dus ook niet het springkussen waar wij heen moesten. Uiteindelijk is het goed gekomen… Drie kwartier op de jetski gezeten in plaats van het gebruikelijke kwartiertje. Ik heb me erg schuldig gevoeld maar ik ben blij dat we het toch gedaan hebben.
Opnieuw verdwaald
Het avontuur was daarna nog niet voorbij. De kinderen wilden op een springkussen, maar we hadden hier niet genoeg geld voor bij ons. Ik ging dus even terug naar het appartement voor wat geld. Het was 20 minuutjes lopen en dit hadden we al vaker gedaan. Mijn vriend bleef samen met de kinderen op het strand. Ik weet niet wat er mis ging, maar ik stond ineens in een onbekende villawijk. Ik had geen idee meer waar ik heen moest, ik had geen telefoon bij me en ieder straatje dat ik probeerde leek dood te lopen of op een andere vreemde straat uit te komen. Ik raakte lichtelijk in paniek maar probeerde vooral rustig te blijven. Dat lukte ook wel. Ik wist dat wanneer ik in het centrum was, de weg wel weer zou weten en in het centrum stond en kerktoren maar die kerktoren was daar nergens zichtbaar. Ik heb een uur rondgelopen. Mijn vriend was flink bezorgd, maar op de één of andere manier vond ik de weg naar ons appartement. De terugweg naar het strand ging gelukkig wel in één keer goed. De kinderen hebben zich even lekker vermaakt op het springkussen en de volgende dag hebben we heerlijk gevaren op een bootje. Dat is blijkbaar meer mijn ding!