Door: Jorien de Jong
Je zegt wel eens dat ik zó afwezig ben, dat je meerdere keren mijn naam moet roepen voor ik reageer. Dat ik maar wat voor me uit zit te staren en bijna in trans lijk te zijn. Ja, ik heb het door dat dit gebeurt. Ik ben er dan even niet. De wereld om mij heen is op dat moment veel te overweldigend, te druk, te groot. Ik zoek een plek om bij te komen en vind die plek ik in mijn hoofd. Een plek waar ik alleen ben of juist niet.
Dit is iets wat ik al doe zolang ik me kan herinneren, maar wat er in de loop van de jaren steeds anders uit zag. Het ontwikkelt zich.
Een rondleiding door mijn plek
We staan in de bergen, in de verte zien we bomen, maar direct om ons heen is het open. Een weide. We kunnen kilometers ver kijken want we staan hoog. Voor ons kabbelt een beekje door de rotsen. De temperatuur is erg aangenaam. Warm genoeg voor een korte broek, maar nog niet zo warm dat je niets meer kunt doen. Terwijl we naar het beekje lopen, voelt het vredig en weten we zeker dat het hier veilig is. Hier kan ons niets gebeuren. Een golf van geluk spoelt over me heen. Hier wil ik blijven…
Als we bij het beekje zijn, voelen we het water en dit voelt heerlijk koel. Als we opkijken, zien we stroomafwaarts een huis. Het staat hoog op een rots waardoor we er goed naar kunnen kijken. We gaan erheen.
We moeten 200 traptreden beklimmen voor we op een houten plateau komen. Recht voor ons is een overkapping met een woonkamer eronder. Rechts van ons is een zwembad dat doorloopt tot het einde van het plateau waar je over heen kunt hangen met een geweldig uitzicht over de bergen en een meer waar het beekje op uit komt. Het zwembad loopt door tot voorbij het huis waarbij een klein gedeelte onder een hoger gedeelte van het huis doorloopt.
Nadat we even hebben staan kijken, neem ik je mee naar binnen. We lopen de woonkamer door waar rechts van ons een klein trapje is richting de keuken met een kookeiland en alles wat je maar kunt wensen is er. Super modern, strak en schoon.
Als we weer teruglopen naar de woonkamer, zien we nog een trap. Deze klimmen we op en we komen uit op een overloop met een paar deuren. Achter de eerste deuren blijken slaapkamers te zitten. Ook weer mooi met een bed in het midden waar een klamboe overheen hangt. Aan het voeteneinde van het bed staat een bureau. Achter het bed, is een glazen wand met uitzicht over de bergen. Rechts van ons is een deur naar de badkamer met een groot bad. Hier ruikt het heerlijk naar zeep.
Achter de volgende deuren vinden we dezelfde slaapkamers maar daarna komen we in een ruimte met ongelofelijk veel boeken in meters hoge kasten. De ruimte straalt iets erg ouds en warms uit. Er zijn nog meer deuren in deze gang, maar we gaan weer naar beneden want de kamers bevatten altijd net dat gene waar je op dat moment het meest naar verlangt. We gaan weer naar het plateau met het zwembad. We gaan op één van de ligstoelen liggen en kijken uit over het betoverende uitzicht. Hier blijven we zitten tot we er genoeg van hebben.
Weg van de echte overweldigende wereld
Snap je waarom ik soms even afwezig ben? Soms heb ik het nodig om even helemaal afwezig te zijn. Bijvoorbeeld na een drukke dag of misschien werd de afgelopen dagen erg veel van mij gevraagd? Als er echt iets is, mag je me storen maar zou je minder belangrijke dingen kunnen bewaren tot ik weer terug ben? Soms moet ik even bijkomen en ja, dan zit ik in mijn hoofd. Als ik echt nodig ben, beloof ik er te zijn. Maar soms heb ik deze plek even nodig om bij te komen van de echte en te overweldigende wereld om vervelende gedachtes te voorkomen.