Autisme en maskeren

Door: Vincent W.

“Goh, jij autisme! Dat had ik nooit gedacht!”

Het moment dat ik besloot open te zijn over mijn autisme was dat vaak een eerste reactie. Wat veel mensen alleen niet doorhadden was hoeveel moeite mij het gekost had om het te laten lijken alsof ik er ‘gewoon’ tussen paste. Je eigen (sociale) zwaktes inzien en naar buiten toe ook uitdragen is voor niemand makkelijk. Zeker voor iemand zoals ik die zich probeert aan te passen aan de sociaal ‘verwachte’ maatstaf. Buiten de boot vallen wil niemand natuurlijk.

Maskeren

Op school / werk wordt er verwacht dat jij je volgens de standaard gedraagt. Er zijn verschillende groepjes en mensen trekken al snel naar elkaar toe. Als ik mij niet aanpaste viel ik automatisch tussen wal en schip. Wat dit betekende was dat ik veel bezig was te ‘oefenen’. Het was een grote ontdekkingstocht om te zien bij welke groep ik het makkelijkst mijn autisme kon maskeren. Dat dan op een dusdanige wijze dat het zo min mogelijk energie kostte en ik er zoveel mogelijk ‘winst’ mee boekte. Ik had de mazzel dat er een groep ‘buitenbeentjes’ was waarmee ik op kon trekken.

Volwassen sociaal leven

Toen ik op een volwassen leeftijd kwam voelde ik de ‘drang’ om sociaal bezig te zijn. Dat is eigenlijk de voortdurende strijd tussen mijn sociale karakter en het autisme wat in de basis een sociale beperking is. Ik kon bij mensen bijvoorbeeld heel slecht inschatten wat zij nou van mij dachten. Als ik een gesprek had met iemand kon ik daarover nog dagen malen. Had ik het wel goed gezegd? Kon iemand misschien mijn woorden negatief opgevat hebben? De kleinste signalen ging ik als slecht opvatten. Voor mijn gevoel negeerde iemand mij dan terwijl hij / zij gewoon moe was of rust wilde. Ik vatte dat dan direct persoonlijk op. Die (non-)verbale communicatie is iets wat ik echt met vallen en opstaan heb geleerd.

Hoe ga ik nu met (non) verbale communicatie om?

Vroeger zou ik uitgaan van een negatieve ervaring. Ongeacht hoe lang ik iemand al kende. Nu is dat eigenlijk anders. Bij mensen die ik goed ken herken ik steeds beter aan hun houding bijvoorbeeld hoe een opmerking ‘valt’. Zie ik dat die niet oké valt dan probeer ik met een grapje of ‘verontschuldiging’ het te redden. Mensen die je kennen en waarderen zullen het dan altijd laten weten als zij iets anders op hadden gevat. Ik hoef dan zelf ook niet meer te piekeren. Als mensen het niet accepteren kun je je afvragen of zij de moeite waard zijn om veel energie in te steken. Wat win ik ermee qua vriendschap als ik veel over een gesprek na moet blijven denken? Een goede vriend / kennis accepteert je voor wie je bent.

De vraag blijft altijd: Maak jij je zorgen over hoe andere mensen een gesprek opvatten of denk je dat bekenden van je dat ‘socially awkward’ toch wel zullen accepteren?

10 gedachten over “Autisme en maskeren”

  1. Ik herken veel in dit verhaal, ik sta nog aan het begin van het autismetraject.
    Heb gespreken met iemand over autisme en werk en ook over mijn diabetes/Mody-3 en werk.

    Dat geeft al veel duidelijkheid.

    Tineke de Wilde

    1. Ik ben dus zelf de autist en heb moeilijkheden op mijn werkplek, gelukkig heeft er inmiddels een gesprek
      plaatsgevonden met degene die mij thuis begeleid en mijn teamleider op het werk.
      Zij heeft voor mij proberen duidelijkheid te scheppen in hoe en wat ik nu precies ben en nodig heb.

      Tineke de Wilde

      1. Wat fijn dat je hierover kunt praten op je werk. Ik hoop, dat je daardoor ook tot oplossingen komt die je verder helpen in je werkomgeving. Succes daarbij!

      2. Erg fijn als een bedrijf ook mee wil denken. Vaak is er helemaal niet zoveel nodig om het voor jou ook prettig te maken.

        Vincent

  2. Omdat ik pas sinds kort weet dat ik ASS heb, heb ik nooit geleerd om te maskeren. Aanpassen deed ik wel maar dat is denk ik iets wat mensen die geen autisme hebben ook wel doen. Van nieuwkomers wordt toch ook verwacht dat zij zich aanpassen? En als wij emigreren houden wij er toch ook rekening mee dat wij ons moeten aanpassen? (Ongeacht of wij autisme hebben of niet.)

    Ik ben altijd al dol geweest op contact met anderen. Stapte ook altijd op iedereen af om een praatje te maken. (Terwijl anderen (leeftijdsgenootjes) dat niet durfden. Of misschien raar vonden?)

    Non-verbale communicatie vind ik, zo ben ik mij nu bewust, wel lastig om te interpreteren. Net als gemaskeerd sarcasme. Als het er vanaf druipt heb ik het wel door, maar als iemand het weet te brengen als serieuze “kritiek” maakt het mij onzeker.

    Sinds ik de diagnose heb gekregen houdt het mij veel bezig. Ik ben veel aan het malen of ik het wel goed doe (wat ik graag los wil kunnen laten want er is toch geen goed vs fout?), twijfelen of een ander mij geen rare vindt (wat ik ook los wil laten want ook al denkt die ander dat, wat is dan het probleem?).

    Ik vertel aan familie, goede vrienden en collega’s wel dat ik ASS heb zodat er wellicht begrip kan ontstaan voor bepaalde gedragingen óf het (op het werk) bespreken wat mijn mensen zijn om goed te kunnen functioneren.

    1. Ik vind het vooral bijzonder knap hoe je zo snel na de diagnose het wel vertelt aan goede vrienden, familie en collega’s. Er zijn genoeg mensen die daar heel lang mee wachten. En wat je zegt: het is voor iedereen anders en aanpassen doen we tot op zekere hoogte allemaal. Kennis over ASS is handig, omdat je met de kennis van de vele uitingen ervan jezelf bovenal blijft zien als mens en niet als ‘autist’.

  3. Heel herkenbaar en ook een mooi woord ‘maskeren’ . Ik ben 53 en sinds een jaar weet ik dat ASS heb. Dat maskeren heeft mij geen goed gedaan, want ( besef ik nu pas) daardoor ben ik of obsessief of depressief. En nu dus op zoek naar een soort van balans, zonder maskeren. Ik wil mij zijn, maar weet nog niet wie dat is.

  4. Ik kon heel goed maskeren, en had een enorm sociaal verlangen ondanks alle sociale angst.. Ik probeerde altijd uit te leggen dat ik angstaanvallen kreeg na sociale interacties. het gekke is juist als ik me schijnbaar op mijn gemak had gevoeld of meegegaan was in wat er plaats nam. bijna alsof je jezelf dan zo opgaat in wat er gebeurd dat je er niet bij bent. dan achteraf, oh jee, ik heb dat niet geregistreerd, waarom heb ik dat zo gegzegd, straks is dat verkeerd begrepen, heb ik niemand gekwetst, over het hoofd gezien, uren en uren, in paniek, niet slapen. maar zodra er dan weer iemand was, vooral een vreemde, een en al glimlach en vriendelijkheid. ik noem het maar een apen grimas. eigenlijk is het pure angst. accepteer me, ik ben niet vreemd, val me niet aan, stoot me niet uit, kijk hoe normaal en vriendelijk ik ben. bijna niemand ziet me als het slecht gaat, te slecht om het masker op te kunnen houden. dus al heel erg lang heb ik eigenlijk nooit meer sociale interacties. nu ik wil mezelf niet eens zien, te pijnlijk. Ik weet nog niet hoe ik nu verder moet. moet nog beginnen aan het rouw en acceptatieproces. ik hoop naar het punt te komen waar ik mezelf kan accepteren. het stomme is dat ik altijd heel veel accepteer en ‘begrijp’ van anderen. ik denk dat er ergens nog wel iets zit misschien dat goed genoeg is. maar ik ga hulp nodig hebben om de weg terug te vinden naar wie ik werkelijk ben. er zit zoveel trauma en schade overheen, vooral van mensen aan wie ik teveel vertrouwen heb gegeven omdat je denkt dat je je moet toevertrouwen aan therapeuten en professionals en niet kan geloven dat ze werkelijk zo zouden doen naar hun patienten zoals sommigen helaas echt doen. Uitgelachen, gekleineerd, zo veel valsheid, maar ik dacht dat moet aan mij liggen want dat zouden ze toch niet echt doen. En dat zeiden anderen ook: je zult het wel verkeerd begrepen hebben. Gaslighting is echt een probleem

  5. Mooi direct en begrijpelijk opgeschreven.
    Herken me hier zo in, en eigenlijk altijd gedacht dat het “normaal” was.
    Wel fijn om mezelf wat rust te geven… Ik werk vaak net wat harder op dat gebied en dat is niet de norm.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *