Door: Fabienne Hendriks
Ik krijg het nog regelmatig te horen, dat het samenleven met een autist toch een behoorlijke opgave moet zijn voor iemand zonder autisme. Niet-autisten kunnen zich heel goed voorstellen hoe moeilijk het is om samen te leven met mensen die geen wederkerigheid kennen, sociaal beperkt zijn, moeite hebben met lichamelijk contact, rigide en egocentrisch zijn, niet tegen veranderingen kunnen, snel in paniek raken en graag alleen willen zijn. Medeleven en begrip voor een niet-autist is er meestal volop, niet-autisten begrijpen elkaar immers.
Mijn omgeving bestaat voor het grootste deel uit niet-autisten. En als ik de moed heb verzameld om eens voorzichtig een bladzijde van mijn autisme-leven te vertellen, dan zie je de schrik vaak op de gezichten van de niet-autisten. Je hoort ze bijna hardop denken: “Arme partner van Fabienne, die moet het toch zwaar hebben”.
Sommigen uiten dit ook hardop, zonder te beseffen dat ze mij daar behoorlijk mee kwetsen. Staat er überhaupt wel eens iemand stil bij het feit dat mensen met autisme vaak harder moeten knokken binnen een relatie dan mensen zonder autisme?
Het inlevingsvermogen op hol geslagen
Mensen die onvoldoende kennis hebben van wat autisme daadwerkelijk inhoudt, zien mensen met autisme vaak als egoïstisch, asociaal, vreemd, afstandelijk, moeilijk, altijd hun zin doordrijvend, niet normaal communicerend, kinderachtig, overdreven, rigide en zelfs als narcistisch. Vanuit die optiek wordt hun beeld gevormd over hoe een niet-autist moet leven met een autist. Geen wonder dat ze intens medeleven of zelf medelijden krijgen met de niet-autist. Hun inlevingsvermogen slaat op hol en ze zien alleen nog maar de hoge bergen en de obstakels die de niet-autist moet doorstaan om te overleven met de autist. Maar daarbij gaan ze volledig voorbij aan de gevoelens van de autist.
En dat vind ik nou juist zo vreemd. Niet-autisten hebben toch een goed ontwikkeld inlevingsvermogen, althans beter dan autisten? Waarom kunnen ze dan niet begrijpen dat mensen met autisme net zo hard, of zelfs nog harder, hun best moeten doen om zich staande te houden binnen de relatie en de maatschappij? Dat wij net zoveel moeite hebben met het onbegrip, verwijten, ruzies, conflicten als niet-autisten? Dat ook wij gevoelens en emoties kennen, dat ook wij mee willen draaien in deze wereld, dat wij diepe schuldgevoelens ervaren omdat we zien en voelen dat we anders zijn en daardoor vaak problemen veroorzaken? Waarom wordt de nadruk toch altijd gelegd bij de autisten die voor moeilijkheden zorgen binnen een relatie? Waarom zijn wij de storende factor en niet de ander? Omdat wij in de minderheid zijn?
Waarom niet andersom?
Niet-autisten verwachten dat wij hen begrijpen en ons aanpassen aan de waarden en normen die binnen de maatschappij en relaties heersen, maar waarom niet andersom? Niet-autisten hebben een groter aanpassingsvermogen dan autisten, maar toch wordt het van autisten verlangd dat ze zich aanpassen aan niet-autisten! En dat doen wij ook, geloof me! We zijn er iedere dag mee bezig, in ons hoofd en in de praktijk. We analyseren, we compenseren, we adapteren maar het is voor ons niet vanzelfsprekend. We moeten er heel veel voor doen. En toch krijgen we nog vaker te horen dat we moeilijke mensen zijn en dat het voor de ander een hele opgave is om met ons samen te moeten leven.
En dan nog maar te zwijgen over de opmerkingen die vaak volgen over waarom we niet beter ons best doen om te veranderen en ons aan te passen:
- Zo moeilijk is dat toch niet?
- Gewoon die knop omdraaien en loslaten
- Denk niet dat je de hele wereld naar je hand kunt zetten, je zult je moeten aanpassen aan de maatschappij want deze past zich niet aan jou aan
- Kun je het niet gewoon proberen, wees niet zo star, denk ook aan de ander
- Ik kan niet begrijpen waarom je niet beter je best doet, besef je wel hoe moeilijk het voor je partner is?
- Ook al ben je een lieve vrouw, je bent soms onmogelijk in de omgang
- Wil je een onderdeel zijn van de maatschappij, dan zul je daar zelf werk van moeten maken
- Je kunt niet altijd je zin doordrijven, je bent niet alleen op deze wereld
- Hou eens rekening met anderen, wees niet zo egoïstisch
- Als je niet verandert, loop je de kans dat je huwelijk strandt
- Ik zou ook overspannen worden als ik met jou moest samenleven
- Maak het de ander toch niet zo moeilijk
- Ik snap niet dat je zo blijft doorgaan, waar een wil is, is een weg om te veranderen
- Jij houdt ook met niets en niemand rekening zeg
Heeft een niet-autist wel inlevingsvermogen?
Ik kan nog wel even doorgaan, dit zijn slechts een paar opmerkingen die ik in mijn leven te horen heb gekregen, zonder begrip voor de situatie waarin ik zelf zit. Vol met zelfverwijten, schuldgevoelens, minderwaardigheidscomplexen, depressies, angstaanvallen, paniekaanvallen, een dwangmatigheidsstoornis omdat ik het weet, het zie en het voel dat ik problemen veroorzaak. Simpelweg omdat ik anders ben dan anderen. En hoezeer ik ook mijn best doe om net als anderen te zijn, de opmerkingen en verwijten blijven plaatsvinden. Ik vraag mij serieus af of niet-autisten een groter inlevingsvermogen hebben dan autisten…
Als je inlevingsvermogen ‘eist’ stel je je op als slachtoffer.
Eens!!!!!
je kan ook niet leven met autiste en verwachten dat ze altijd begeleiding nodig hebben, terwijl de meeste zelfstandig zijn. Normale mensen kijken neer op autisten en denken dat autiste hetzelde is als het syndroom van down of zwaar verstandelijke gehandiccapte, maar dan in je hoofd. Autisme is een beperking maar kunnen veel dingen zelf. Het gaat onze belasting geld kosten!!! Veel autisten vooral de vrouwen zouden op zichzelf kunnen wonen! En de mannelijke autisten die niet veel weten over huishoudkunde moeten met een vrouw trouwen in plaats nog verzorgd te worden door hun moeders! Of erger! Begeleiders!!
Als je ‘gewenst sociaal gedrag’ van autisten eist, stel je je op als dominerende en bepaalde factor. Jan, ik weet niet of je zelf autisme hebt, maar (met name) van vrouwen met autisme wordt nog steeds door de maatschappij heel veel geëist. Trek je conclusie zou ik zeggen 😉
Hallo Fabienne Hendriks,
Ik maakte twee weken geleden voor het eerst kennis met het begrip “neuro typisch”.
Met dit begrip kwam ik viahet internet bij jou terecht. Prachtig werk.
Ik heb je site direct aan onze neuro a-typische dochter doorgegeven.
Kan jij mij helpen met de naam van de opsteller van onderstaande tekst? Ik zou deze persoon graag willen bedanken voor het opstellen van die tekst.
Bij voorbaat dank,
joan corver
“Beste naasten van mensen met een psychiatrische aandoening,
hierbij wil ik informatie geven over de neurotypische stoornis. Het is belangrijk te weten welke kenmerken erbij horen, omdat het een onzichtbare aandoening is. Het is niet te genezen. Gelukkig kun je met een tijdige diagnose en deskundige begeleiding het leven draaglijk maken.
Kinderen en volwassenen die aan NT lijden, kenmerken zich door niet opvallen, aangepast gedrag en hun mening en werkelijkheid voegen naar de heersende normen. De hoogste bieder wint ze voor zich. Ze blijken uiterst gevoelig te zijn voor de mening van anderen, voor de media en voor reclameboodschappen. Deskundigen en andere hooggeplaatste personen hebben bijna een goddelijke status.
De oorzaak van deze aandoening is nog niet bekend, maar volgens de meest recente inzichten is het een genetische afwijking in de hersenen. Al vanaf de vroege jeugd verloopt de ontwikkeling problematisch. Deze kinderen zijn geheel afhankelijk van wat anderen over ze zeggen. Al hun energie moeten ze aanwenden om te kunnen voldoen aan wat volwassen NT’ers van ze verwachten.
Als een NT’er heel jong is, lijkt de ontwikkeling gezond te verlopen. Het kind is spontaan, nieuwsgierig en direct. Het wil alles begrijpen. Naarmate het opgroeit, verdwijnt steeds meer het licht uit de ogen. Het maakt steeds minder echt contact, gaat doen alsof. Is alleen nog bezig met hoe het overkomt op anderen. Het leert te reageren zoals ‘sociaal gepast’ is en weet op den duur niet meer wat hij zelf voelt. Met het hoofd probeert het alles te begrijpen en op te lossen. Steeds minder is het in staat om ergens in op te gaan. Wat het nog moeilijker maakt is dat iedereen iets anders beweert. Wat moet de wereld onvoorspelbaar en verwarrend zijn voor iemand zonder innerlijk kompas!
Een aantal jaar geleden werd deze ontwikkelingsstoornis geweten aan koele en liefdeloze ouders. Inmiddels is dit achterhaald.
NT’ers zien zichzelf niet als ziek en gehandicapt. Ze zijn immers is de meerderheid. Om meer grip te hebben op de ‘werkelijkheid’ projecteren ze hun problemen op anderen:
zo verwijten ze mensen met autisme moeite te hebben met contact. Er zijn therapeuten die met gedwongen vasthouden een kind met autisme over een afkeer voor aanraking heen denkt te helpen. Nog algemener is dat een deskundige ‘medicijnen’ voorschrijft, om angsten en woedeaanvallen van het kind te dempen. Emoties waar NT’ers nu eenmaal bang voor zijn en toeschrijven aan een geestesziekte. Een eenduidige aanpak gericht op het (fictieve) ziektebeeld. Met voorlichting en begeleiding moet een gezin ‘leren’ wat het betekent als een van de kinderen autisme heeft. Hoe zeer dat ingrijpt in het dagelijks leven. Iedereen moet er rekening mee houden dat zo’n kind nooit een zelfstandig leven zal leiden. Het gaat later onder een ‘zorg’ instelling wonen, waar NT’ers de regels bepalen en dat ‘afspraken’ noemen.
NT’s praten vaak en veel, terwijl ze weinig zéggen. Roepen ze: “Hoe gaat het?” rekenen ze erop dat de ander zegt: “Goed hoor, en met jou?”
Ze hebben moeite flexibel in te gaan op een spontaan antwoord. Zeg je bijvoorbeeld dat je een rotdag hebt gehad, schrikken ze. Dat staat niet in hun script. Ze blijken nauwelijks in staat tot werkelijk contact. Dus is iemand die eerlijk reageert al gauw ‘vreemd’ of mankeert misschien wel geestelijk iets. Dat komt niet omdat NT’ers geen interesse hebben in hun medemens, maar omdat ze zich moeilijk kunnen verplaatsen in iemand die anders is dan zij.
Neurotypische werknemers zijn erg voorzichtig om iemand in dienst te nemen die niet ‘normaal’ is. Ze zijn bang voor het onbekende en maken er al gauw van dat iemand ‘niet geschikt’ is. Als iemand eerlijk is, heet dat al gauw ‘onbeleefd’. Niet omdat NT’ers gemeen zijn, maar door hun manier van informatieverwerking. Ze zoeken houvast in regels en protocollen die ze hebben verzonnen en passen die rigide toe. Ze laten de ander geen ruimte. Anderen kunnen daar erg last van hebben, maar je kunt de NT’er niets verwijten, want hij heeft geen inzicht in zichzelf.
NT’ers raken snel in de war en overprikkeld van nieuwe situaties en uitdagingen.
NT’ers leggen graag alles vast. Een vaste baan, een hypotheek, een huwelijk. Ze contracteren zoveel mogelijk, van onzekerheid raken ze in paniek. Ze hebben garanties nodig om zich veilig te voelen.
In hun privéleven zijn ze juist makkelijk met afspraken, om toch een gevoel van vrijheid te hebben. Zo is het heel gewoon om vijf minuten van te voren af te bellen wegens: “Ik ben moe” of: “Ik heb toch niet zo’n zin” of te druk. Ze kunnen zich niet voorstellen dat de ander teleurgesteld is, want ze gaan ervan uit dat die hetzelfde denkt en voelt als zij.
Nog een voorbeeld van neurotypische logica: Als een kind een ander kind uitlacht of grappen maakt als iemand huilt: “Wat ben je toch een baby!” heet dat pesten. Als een ouder of leerkracht een kind uitlacht of grappen maakt over verdriet en boosheid, heet dat opvoeden. Of relativeren.
Neurotypicals kunnen ook in woede ontsteken om iets dat de vorige dag geen probleem leek. Hun humeur bepaalt wat goed is en wat niet.
Maar de NT’er zit ook zichzelf in de weg. Ik heb me laten vertellen dat ze moeilijk details opmerken, of is dat een vooroordeel?
De kans is groot dat iemand in uw directe omgeving neurotypisme heeft. Stel dat je te horen krijgt dat je kind ook neurotypisch blijkt te zijn? Het is immers genetisch overdraagbaar. Wat moet dat een klap zijn om te verwerken! Praat je erover met andere ouders van een neurotypisch kind? Zoek je ook professionele begeleiding om het kind betere ontwikkelingskansen te bieden? Is er ook voldoende aandacht voor de broertjes en zusjes (brusjes)? Want ook die kunnen erg lijden onder het gedrag. Kinderen met een neurotypische stoornis geloven immers dat iedereen moet zijn als zij, wat veel problemen geeft.
In de wereld van autisten zou een NT’er nooit een zelfstandig leven op kunnen bouwen. Toch moeten wij – autisten – in de goede bedoelingen van een NT’er blijven geloven en proberen ze zoveel mogelijk bij te staan in deze confronterende wereld vol excentrieke mensen.
We proberen de wereld zo veilig mogelijk voor jullie te maken, want het is geen opzet, maar onvermogen van jullie uit.
Hé, niet boos worden. Ik geef jullie alleen terug wat jullie mij geven.
Beste Joan.
Bedankt voor je complimenten over het werk dat we doen!
Ik kan je de link doorgeven van de originele website waar deze tekst vandaan komt.
Of deze website ook de rechtmatige maker is van de tekst weet ik helaas niet, kan me herinneren dat deze tekst ook in het engels is geschreven?
Maar je kunt het de schrijfster wellicht even vragen 🙂
Hier is de link naar haar website: https://dus-sarah-morton.info/neurotypische-stoornis/
Hallo Fabienne Hendriks,
Zeer bedankt voor de door jou aangereikte link. Ik ga Sarah Morton bedanken voor dat stukje. De naam doet mij echter Engels aan. We zien wel.
Ik meen uit al die informatie te hebben begrepen dat jij zoekt naar verbindingen tussen de nu gangbare mens en de mens die wat meer in het neuro a-typische spectrum zit.
Dat lijkt mij een nobel steven. Ik zie daar echter wel de nodige valkuilen. Jawel, ik heb inderdaad geen flauw idee van het abstractieniveau waarop je deze verbindingen ziet, maar toch ….
Ik ga er namelijk graag van uit dat de Natuur (Schepping, Natuur en Evolutie, enz) altijd gelijk heeft. De Homo Sapiens is door de Natuur voorzien van neurologische eigenschappen die “goed” voor de (normale) mens zijn. Goed is de zin van “quality is fitness for use”. Goed in de zin van consensus. Een product van natuurlijke selectie.
Die mens is duizenden jaren gewoon een kudde-dier geweest. Gericht op zijn primaire levensbehoeften. De Homo Sapiens zit dus vol met kudde-dier aspecten zoals vreemdelingen-fobie en “moeite”‘ met afwijkende individuen. Het zit in het instinct van de Homo Sapiens, dat verbranden van keksen.
Voor de goed geschoolde en welvarende persoon die ook nog is voorzien van het enigszins arrogante geloof dat de mens boven de natuur staat, ligt de ontkenning van mijn aanname snel voor de hand. Het zij zo…
Ik vrees dan ook dat het publiekelijk breed begrip kweken voor de emotionele vaardigheden van de neuro a-typische mens nu nog een brug te ver is. Ik zou je willen adviseren om enkel de sociologen te laten inzien dat de normale mens voorzien is van eigenschappen ter bescherming van emotionele overlast . Eigenschappen die duizenden jaren buitengewoon nuttig zijn geweest om een een teveel aan emotionele informatie te verdringen. Maar ook hier geldt dat “elk voordeel heb ook zijn nadeel “.
Dat deze natuurlijke eigenschap van de Homo Sapiens niet bijdraagt aan het grote inzicht in de samenhang der dingen.
Dat deze eigenschap van de Homo Sapiens zeer nuttig is voor een “stam” van de Homo Sapiens, maar niet meer zo nuttig is in een wereld waar elke Europiaan dezelfde dag kan weten wat er in in China heeft plaatsgevonden en andersom. De werkelijkheid van de stam-gebonden Homo Sapiens is nu echt voorbij.
In de werkelijkheid van de Homo Mondialis is het nuttig geworden om die oude stam-eigenschappen te verliezen. Het wordt nu wel nuttig om dat beschermende emotionele plafond te doorbreken. Onder de
neuro a-typische mensen zijn er die – zij het met veel moeite – wel de samenhang der dingen redelijk kunnen doorgronden. Die neuro a-typische mensen komen soms tot oplossingen die voor vele normale mensen in emotionele zin niet bereikbaar zijn. Dat zijn dezelfde neuro a-typische mensen, die ook die prachtige kunstwerken hebben gemaakt en die grootse wetenschappelijke visies hebben kunnen ontwikkelen. Die na hun dood het zout in de pap van de geschiedenis van de normale mens zijn…..
Quote:”Onder de neuro a-typische mensen zijn er die – zij het met veel moeite – wel de samenhang der dingen redelijk kunnen doorgronden. Die neuro a-typische mensen komen soms tot oplossingen die voor vele normale mensen in emotionele zin niet bereikbaar zijn. Dat zijn dezelfde neuro a-typische mensen, die ook die prachtige kunstwerken hebben gemaakt en die grootse wetenschappelijke visies hebben kunnen ontwikkelen. Die na hun dood het zout in de pap van de geschiedenis van de normale mens zijn…..”
Ik zeg AMEN! Leer mensen met autisme kennen voor de persoon(-lijkheid) die ze daadwerkelijk zijn en er gaat een wereld voor je open 😉
Bedankt voor je waardevolle bijdrage aan deze blog Joan!
Mooie ‘zwarte’ tekst. Ik kreeg echter te horen dat vooral mensen in het spectrum geen innerlijk kompas hebben, vooral vrouwelijke ass’ers!?
Ik heb wellicht goed nieuws voor jou! Neurotypiche mensen sterven op termijn uit! Evolutie betekent soms ook degeneratie. Zoek het lekker uit. …. of is er iets in je dat begrijpt dat dat einde van de mens betekent omdat er niemand is die iemand nog werkelijk begrijpt!
Echt een goeie tekst Joan Corver, en zo is het maar net, ik maak het ook mee op mijn werk!! Ze willen me niet meer terug omdat ik me niet conformeer (als zijnde autist), maar ik begrijp niet eens wat ze ermee bedoelen en in welke context ik me dan niet conformeer. Ik heb met heel veel plezier en gegrinnik je stukje gelezen!! Fantastisch om de rollen zo om te draaien!! (Y)
Somige onder ons (autisten) kunnen wel op zich zelf wonen met kleine ondersteuning van lieve buren die ze een zetje geven, of ouders die veel voor ze doen, of partner die het zelfde heeft samen onder steunen. Ons leven is zeker niet makkelijk maar je leert je zelf er mee om te gaan. Uiteraard is niet iedereen met autisme het zelfde en kan uiteraard niet iedereen op zich zelf, maar er zijn ook autisten die het wel kunnen. Vond het wel belangrijk dat dit er wel bij in vermeld wordt want anders krijgen we uiteraard het punt dat we over 1 kam geschoren worden en dit is absoluut niet boos bedoelt maar een aanpassing zou wel toepasselijk zijn. Niet elke niet autist is gelijk en zo geld dat uiteraard ook voor ons 😉
Die “kleine ” ondersteuning, zoals jij het schrijft, is godverdomme een hele opgave en opoffering voor zij die t doen voor jou! Stop met het minimaliseren en goed te praten dat jullie daar recht op hebben, maar blijkbaar nooit een plicht!
Hey klootzak, als jij iets tegen ons hebt, wat doe je dan op deze pagina? Als ik mijn autisme kon afgeven aan jou, zou ik het doen. Dan kun je eindelijk eens zien hoe ‘egoïstisch wij zijn. Ik denk oprecht dat elk persoon met autisme redelijker is dan jij. Jij hebt geen idee wat wij doormaken.
Goed geantwoord Leon . Wie iemand helpt of ondersteunt doet dit uit liefde en anders laat je het Egoisme is het grootste probleem in onze maatschapij , zeer triest .
❤️
Exact! Deze reactie zijn gewoon nog dommer en onredelijker dan van een normaal weldenkend mens
Ik heb een automatische stiefzoon. Ik vind hem lastig om te benaderen. Als ik mij kwetsbaar opstel op contact te maken walst hij over mijn gevoelens heen. Hij snapt niet dat dat zeer doet. Het is immers toch de waarheid. Hij groet je niet uit zichzelf. Feliciteer je hem met zijn verjaardag, geen reactie terug( whatsapp). Ik stoor me regelmatig aan zijn anders zijn , maar vind dat ik het van twee kanten moet bekijken. Hij heeft mij ook op zijn manier de ogen geopend . Ik gun hem boven alles het beste en de beste start die hij kan maken , want boven alles vind ik het oprecht sneu voor hem . Heb af en toe goede gesprekken. Maar voel me bovenal ongemakkelijk/ confronterend omdat het anders gaat. Wat helpt wel ???
Correctie. Autistische
Super!
Ze zeggen dat mensen met ASS en ADHD een beperking hebben.
Maar niemand is zo bepert dat een NT’er!
ADHD is een beperking, ASS een erkende handicap…groot verschil!
Ikzelf, ADHD, complexe ptss, ervaar ADHD als verrijking, spontaniteit, nieuwsgierigheid, openheid…mijn man, ASS, lijfelijk uitzonderlijk gezond, maar plant in vegatieve staat, vastgeworteld op de zetel, heeft van zijn hele leven geen klap uitgevoerd en vindt dat iemand die een echte “handicap” heeft zoals 2 kapotte knieën, kapotte heup, kapotte schouder en vol artrose zit, hem moet bedienen en slaven…en als ik dat nie doe, dan wordt er altijd afgedreigd…voor mij staat Autisme=parasiet der mensheid!!! Gevoelsmatig is het in een wereld met robots leven, alleen kunnen AI tegenwoordig wel gevoelens ontwikkelen…wat ASS-er niet kunnen…behalve “ik heb nodig” en anders “ben ik depressief” en jij moet DAT voor me doen…
Dan heb je de verkeerde partner uitgezocht lijkt me. Kan je altijd van af, heeft niks te maken met ass in generaliserende zin. Succes met je leven ????????
Misschien ook naar jezelf kijken, je antwoorden geven inderdaad impulsiviteit aan maar ook trauma van diegene, maar ook ADHD’ misschien botst dit wel bij jullie. Jij hebt het ‘doen’ effect en de ander heeft meer ‘rust’ nodig om te kunnen antwoorden. Misschien is dit wel zover gegaan dat jullie beiden boven je limiet zijn uitgestoken, buiten ‘je eigen persoon zijn’ Maar aangezien ik lees dat je best veel gedaan hebt, moet je inderdaad stoppen.
2: Alhoewel, het lijkt er ook op dat je partner je ook misbruikt voor eigen onvermogen, dat dreigen, voor het karretje spannen, emotioneel misbruikt en dus ook degelijk narcistische gedragingen heeft, iedereen heeft aandeel aan eigen verantwoordelijkheden. En emotionele mishandeling gaat onderhuids zitten. Ik lees dat je heel erg reageert uit trauma. Het is mogelijk dat uw partner ook Narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft ontwikkeld, dit kan idem dito ook met ADHD en met bijvoorbeeld Borderline waar 36% van de BPD mensen ook NPD hebben. ‘wie niet heeft leren omgaan met zijn/haar stoornis/neurologische ontwikkelingstoornis’ kan altijd ook een persoonlijkheidsstoornis ontwikkelen.
Research has been limited, so more data are needed, but according to research from 2023, 68% of autistic people also fulfilled the diagnostic criteria for at least one personality disorder.
Jij vindt je slachtofferrol wel belangrijk blijkbaar andy
Als ik een encyclopedie wou lezen, had ik dat wel online gedaan…je begrijpt precies niet dat hoe langer de post om u te verantwoorden als autist dat je met alles wegkomt dat da averechts werkt voor de gewone mens, ik haat t woord niet-autist (t is nie omdat iemand autisme heeft dat den andere noodzakelijk een Niet- is…ik ben dan btw ook een niet-hiver, een niet-schizofreen enz), dus ik wens zo niet genoemd te worden. En aan de auteur van deze site…
“Mensen die onvoldoende kennis hebben van wat autisme daadwerkelijk inhoudt, zien mensen met autisme vaak als egoïstisch, asociaal, vreemd, afstandelijk, moeilijk, altijd hun zin doordrijvend, niet normaal communicerend, kinderachtig, overdreven, rigide en zelfs als narcistisch.”
Juist door de mensen die elke dag moeten omgaan met mensen met autisme en die dagelijks voor jullie “onvoorwaardelijk dopr jullie verwacht” moeten zorgen, dat deze woorden exact omschrijven hoe, wie en wat een autist is en elk woord dat je schreef beschrijft ook wie jij dan bent…wordt t niet eens tijd te accepteren dat je die woorden niet voor niets van iedereen te horen krijgt?
Voor iemand die nooit met autisme in contact kwam, zijn jullie gewoon afstandelijk en niet te begrijpen, maar zij die jullie moeten meevoeren door t leven…worden getraumatiseerd voor t leven en dat wordt dan nog niet eens in dank afgenomen…nee, dat wordt gewoon afgedwongen…van eender wie t leven van een autist binnen stapt…
Haha. Die tekst is fantastisch!
Wat een foute poging deze tekst, heel onsamenhangend, ik begrijp dat de schrijver ‘gekscherend ‘ de rollen om wil draaien en dus de NeuroTypisch benadert zoals de NeuroTypische mens vaak Autisme benaderen/omschrijven. Maar het is niet consequent doorgetrokken. Loopt door elkaar heen, waardoor de ene keer met ‘nt ‘ de neurotypische bedoelt wordt en de andere keer de autist.
Voor mij slaat het hiermee de plank volledig mis.
Tja je hebt in heel veel dingen gelijk maar ik kan je 1 ding vertellen (als ouder v een zoon met autisme), dat het voor ouders vaak een living hell is omdat het een bodemloze put is!! En ondanks al het begrip, geduld en wat dan ook, het water naar de ze dragen is!! En ook dat mag gezegd worden
Je raktie is typerend. Als we geen autisme hebben, dan kunnen we het dus niet snappen. Zit dan daar niet de angel in het hele verhaal.
Autisten kunnen niet autisten moeilijk begrijpen en andersom.
Ik denk dat het niets te maken heeft met willen, maar met kunnen van beide kanten.
Ik ben 17 jaar getrouwd geweest met een vrouw met Asperger. De eerste 14 jaar was nog geen diagnose gesteld. Omdat i niet wist dat ze autistisch was nam ik de relatie zoals deze was. En die was echt niet goed.
Zodra ik wist dat ze autistisch was werd het onleefbaar voor mij. Het besef dar de wederkerigheid, waar ik zo vreselijk naar verlangde er niet was en ook nooit zou komen was onverdraagelijk.
En dat ik er niet alles aan gedaan heb om de relatie te laten slagen kan je van mij niet zeggen. Door alle stress heb ik 4 maal een hartstilstand gekregen. Na de eerste heb ik een ICD gekregen om nieuwe stilstanden zonder reanimatie te overleven. Maar het ging gewoon niet.
En wie de schuld was? Geen idee. Ik weet het echt niet. Ik denk niemand.
Ik denk dat het vergelijkbaar is om met iemand van een andere cultuur samen te gaan leven. Zoland de relatie goed en rustig is, niets aan de hand. Maar bij onverwachte situaties…. Dan gaan in de beste huwelijken nog de stoppen erdoor. Helemaal in een ongelijkwaardig huwelijk. En of het dan om een atist of een alochtoon of iemand van een ander geloof gaaatr. Je gaat dan terug naar je basis. En dat is voor de ander onbegrijpbaar.
Zó herkenbaar! Twintig jaar een relatie met mijn Asperger man. Doe ontzettend mijn best om het zo comfortabel mogelijk te maken. Maar ik cijfer mij zelf zo ontzettend weg. Door alle stress 2X hersenbloeding gekregen, nu aan allebei mijn ogen linkszijdig blind. En nu? Heb ik 4 dagen p/week oppas werk om ons hoofd financieel boven water te kunnen houden. Hij trekt werk niet meer. Jammer dat hij thuis ook geen reet uitvoert. Er is hier in huis al 20 jaar onderhoud meer gepleegd. De eerste die NU nog durft te beweren dat wij niet autisch geen rekening met jullie houden, sla ik op zijn/haar bek.
Waarom blijf je bij hem Alice? Misschien is dit een wat botte vraag, maar als je zo ongelukkig bent, moet je echt aan jezelf gaan denken. Sterkte!
Zo simpel is het echter niet, Mariëlle. Ben het cliché van ‘je hebt altijd een keuze’ zo spuugzat. Ik ervaar dit als harteloos. Misschien hoú je gewoon van iemand en is dat een reden om toch te blijven, zeker als je beseft dat de persoon in kwestie zijn gedrag echt niet met opzet stelt, en hij zijn best doet om jou gelukkig te maken. Maar dat betekent niet dat het makkelijk is.
Ik heb een zoon met autisme en dat zuigt ons hele gezin leeg. We proberen erg begripvol te zijn, maar het is moeilijk, steeds opnieuw. We sluiten ons af, gewoon omdat we niet anders kunnen. Je kunt de NT’ers allemaal verwijten, maar ik vraag me af hoe een wereld met een meerderheid aan autistische mensen en een minderheid van Neuro typische mensen eruit zou zien.
En wederom weer 1 die het niet begrepen heeft. Ik heb klachten, ik heb mijn best gedaan, de ander doet niks, hij kan niet meer werken. Klaag, klaag, klaag omdat de norm is onder NT’ers.
Maar heb je nu ook eens echt gekeken naar je partner? Gezien dat hij zijn best doet naar wat hij kan? Of zou het kunnen zijn dat hij in zijn pogingen om jouw bij te houden net zo hard onderuit is gegaan als jij? Maar omdat zijn vermogen kleiner is dan dat van jouw gestopt is voor dat hij een hersenbloeding op liep.
Dus als je zo graag dan iemand op zijn bek wil slaan dan laat je mij eigenlijk alleen maar je onmacht zien om met de situatie om te gaan en je in te leven in de andere helft van je relatie.
Overigens ben ik al 16 jaar getrouwd met een asperger en we kijken naar elkaar hoe het met de ander gaat en accepteren van elkaar als dingen niet lukken of kunnen. Ik ben blij dat ik nooit gelooft heb in wat de psychologen voorschrijven over mensen met autisme.
Ze zitten er veelal naast. Luister naar elkaar en luister naar je partner. Zie mee dan de gevestigde orde je op de mouw spelt.
Ik snap je verontwaardiging. Met autistische volwassen kinderen en 2 exen en nu ook 3 autistische kleinkinderen ben ik een dweil. Ik loop op eieren en kan nooit iets aankaarten, want dan ben ik ‘ het slachtoffer aan t spelen’ .
Ik ben gediagnosticeerd met complexe post traumatisch stress syndroom. Heb ernstige hartritmestoornissen en heb mijn hele volwassen leven in eenzame empathie geleefd. Ik hunker naar compassie. Maar helaas….
Alice, zelfde gevoel hier…dat op de bek slaan gevoel…je bent heus niet de enige…
Volkomen mee eens…ik heb FUCKING complexe ptss aan mijn man (noem heb gerust mijn oudste kinderlijkste zoon)…gaslighten als de beste, geen enkel moraal besef, zijn oerdriften gaan voor op alles.
Als hij de enige mens op deze planeet was, dan was de mens nooit geëvolueerd…Als mijn dochter en hij de enige op de planeet waren en er was maar 1 appel, dan vreet hij die op en mijn dochter erbij…
Ik heb ook echt zin om ieder keer dat het de dag voor autisme iedereen een mep op hun bek te geven, hoor! Hier zo eens even zich komen verdedigen, weeral niet beseffende wat diegene rond hun steeds opnieuw moeten doorstaan….ik zeg altijd…mijn man heeft autisme, maar ik draag de gevolgen ervan…
Wederkerigheid ja, daar ontbreekt t aan. De golflengte verschilt. Letterlijk. Ik doorgrond de NT’er met t grootste gemak. Durven bij t eigen gevoel komen,is bijna niet aan de orde.
Ga met zijn allen lekker gezellig doen en toon begrip voor elkaar. Projecteer er lekker op los. Ga op in t werk, zo kun je je zelf ontlopen. Leef volgens je gemaakte IK, gooi de emoties van je af, zoek steun bij elkaar,etcetera…
Ik ken overigens ook sympathieke ,redelijk bewuste NT’ers, wel accepteren dat t contact maar tot een bepaalde hoogte gaat.
“Alsof je te maken hebt met iemand uit een andere cultuur” dat is wat ik zocht! Verhelderend zonder oordeel. Dank je wel !!! Hier kan ik iets mee. En je verhaal is herkenbaar.
Nobody said it was easy
Allemaal heel makkelijk in het oordelen – tot je een autist moet opvoeden en hij / zij aan alle kanten rampzalig is. Als ouder v een (waarschijnlijk) licht autistisch kind word ik zolangzamerhand schijtziek v het gemak waarmee er veroordeeld wordt. Want als het ver v je bord is, heb je geen idee waarover je het hebt. Dit soort kinderen zuigt je leeg!!!
Beste E,
Oei, dat klinkt heel zwaar. Je schrijft, dat je kind waarschijnlijk licht autistisch is. Ben je al onderzoek gestart om tot een diagnose te komen? En misschien helpt het als je begeleiding gaat organiseren in de opvoeding en/of je inschrijft voor de bijeenkomsten van NVA in jouw regio. De NVA organiseert in diverse regio’s bijeenkomsten voor mensen met autisme of voor ouders/familieleden van mensen met autisme. Ik wens je veel sterkte!
Beste E,
Ik hoop echt dat jij en jouw kindje hele goede begeleiding zullen krijgen want als ik je bewoording lees voel ik behoorlijk veel onbegrip over wie hij is. Ik snap heel goed waar het vandaan komt maar jullie beide verdienen dat je hem bewonderd en voelt dat het oke is dat hij andere behoeftes heeft. Mijn kind heeft autisme. Met of zonder autisme is hij een weerspiegeling van hoe goed ik hem begrijp, en begeleid. Het is mijn verantwoordelijkheid een goede leider voor hem te zijn. Mij laten leegzuigen door alles wat er uitdagend aan is helpt mij daar niet bij want dan zie ik door de bomen het mooie bos niet. Misschien is het goed om begeleiding te zoeken want Rome is ook niet in 1 dag gebouwd.
Ik hoop dat je oorzaak en aanpassingen/oplossingen/omgang spoedig vind en hanteert. Dit zal voor jullie beide verademend zijn en dat verdienen jullie dan ook.
Ik hoop dat je in je kracht komt en hem rust, respect en vertrouwen kunt bieden. Oprecht veel geduld, kennis en mooie tijden samen wens ik je. Wie weet watvoor mooie reis het leven jullie nog zal bieden als je elkaar nog beter gaat begrijpen.
Vriendelijke groeten
Ja autistische kinderen opvoeden zuigt je idd helemaal leeg, je omgeving en vaak je familie laat je vallen en je krijgt alleen maar commentaar, ze weten t beter, wat Niet waar is, dan hebben we nog jeugdzorg/scholen/ andere instanties die er in ieder geval in mijn tijd geen bal van afwisten, dan heb je er twee, een met pddnos/MCD en een met pddnos/Pathé logische leugenaar enz, pa ook,. Ik zal je zeggen, ik ben zo kapot, ze zijn volwassenen, en t houdt nooit op. Ze hebben geen gelukkige relatie,s. Ze lopen over en worden boos, bang,woedeaanvallen die doodeng zijn, Ze kunnen niet voor zich zelf opkomen of een reguliere baan hebben, en vaak met ouder worden willen ze niet dat ze voor de buitenwereld autisme hebben, ze willen de enige medicatie die nog enigszins de boel een beetje redelijk houdt niet meer nemen, ga zo maar door, de onhoudbare zorgen,angsten enz die je over je kinderen hebt en blijven, het is onmenselijk, en dan zeggen de meeste mensen/ hulpverleners laat t los en ga voor jezelf leven, zo en nu ga ik iets zeggen, mag ik dan drie euthanasie pillen, nee zo bedoelde ik t niet, maar eeuwig slapen en vrede is 1000.000000 x beter dan met deze spanning angst,stress, depressie enz enz leven. En nee niemand kan er iets aan doen,want de wereld zal er nooit op gebouwd gaan worden zodat iedereen ongeacht gezond of niet, zich veilig mag voelen
Het zijn niet je autistische kinderen die je leeg zuigen maar de NT maatschappij die hier niets van begrijpt. Ik heb zelf een autistisch kind en zij zuigt me niet leeg maar wel al die bureaucratische instanties en zogenaamde hulpverleners (ellende brengers zou een beter naam zijn) juist omdat die zich NIET willen inleven in jouw situatie en die van je kinderen.
Ik denk dat autisten wel moeten horen hoe stabiele mensen reageren want ieder mens kan leren.we kunnen moeilijk als niet autisten op autistische niveau gaan zitten maar we moeten iemand met autisme nooit verwijten maken omdat dus de niet autisten wel kunnne begrijpen dat die persoon autistische is en dat kan dan wel soms moeilijk zijn dus het vraagt continue inlevings vermogen van bijde kanten en zo gaat het bijna in alles zeker in een huwelijk vriendschap op staat geven en nemen of soms negeren en als het heel moeilijk met iemand om te gaan is moet je zorgen voor genoeg ruimte om jezelf.
@patricia. Waarom zou je als NT niet op autistisch niveau kunnen gaan zitten?
Bijna alle Neuro Typische mensen verlangen (ik durf zelfs te zeggen EISEN) dat wij Autisten wel op jullie NT niveau moeten komen. Anders mogen we niet meedoen met het clubje. Dan zijn we raar, afwijkend, etc…
En als we het dan ook nog eens niet goed doen in de ogen van de NT’ers dan worden we er ook nog eens flink op afgerekend in plaats van dat we hulp krijgen en een beetje begrip.
Als vrouw en moeder van een man en kind met autisme kan ik zeggen…een niet-autist raakt uitgeput, oververmoeid, ontmenselijkt op zoveel manieren. Je staat er helemaal alleen voor om alle zorgen te dragen, je kan niet opgeven, je laten opnemen, je laten helpen want dan stort hun wereld in. Geen begrip, geen steun, geen besef van het hoe zwaar het dagelijkse leven om dragen het is. En wat ik hier in dit artikel lees is t zelfde wat ik dan dagelijks moet aanhoren “ik ben zo, deal with it”. Ja, ik vind alle opsommingen die je hier leest dagelijks in mijn gedachtengang terug komen, tot t narcisme toe, want ik heb noch gekozen voor een partner noch een kind met autisme en voel me dusdanig ook vies belazert, want wat blijkt…een autist weet wel degelijk al sinds jongs af aan dat hij/zij anders is, maar kan puur uit eigenbelang, bv door een zorgend iemand te zoeken, zijn/haar autisme camoufleren en dit net zolang tot die andere persoon gevangen zit in zijn/haar web en er geen terugkeer meer mogelijk is. Ondertussen staat mijn leven al 13 jaar on hold en is t afgrijselijk hier te lezen dat iemand met autisme zich slachtoffer wilt maken, terwijl ze gewoon meeliften door t leven van een ander en deze volledig leegzuigen aan energie en reduceren tot een hoopje ellende. Er is geen remedie en neen die persoon kan je niet veranderen…maar dat mag geen excuus zijn om goed te praten wat het met de tegenpartij doet! Mijn man en kind zie ik niet lijden onder hun beperking, want zij ondervinden dat niet zo…maar hun beperking is voor mij een serieuze handicap dat ik er ptsd en vele lichamelijke klachten aan overhoudt…en daar wordt helemaal geen rekening mee gehouden, maar elke dag wordt van mij verwacht dat ik hun op hun grillen bedien!
Beste Andy en andere mensen,
Er is veel verschil tussen mensen, dus ook tussen mensen met autisme. Er zijn ook veel mensen met en zonder autisme die een angstige of angst-vermijdende gehechtheid hebben. En daar kan wel eens het probleem zitten van wat jij bedoeld. In elke relatie bepaald de veiligheid, de rust, de afwezigheid van angst hoe die relatie is. In een huwelijk, tussen ouders en kinderen, tussen collega’s. Als er angst en vijandigheid is opgebouwd, dan krijg je een slechte, conflictueuze vijandige relatie. Of vermijdende, koude relatie.
Mijn zoontje heeft autisme, zijn vader ook. Met zijn vader ben ik niet meer samen. Hij was alcoholverslaafd en had een angstig-vermijdende hechting. Hij is daar niet doorgeraakt. Ik begreep er toen nog te weinig van, en hij wou ook geen hulp zoeken. Met mijn zoon heb ik een fantastische relatie. Met heel veel begrip, liefde en wederkerigheid. Dat laatste kwam niet van zijn vader. Althans niet naar mij, want ik zag hem het wel hebben naar (sommige) andere mensen. Daar zit volgens mij dus eerder een angststoornis achter dan het autisme zelf. En dan is er ook nog het spectrum. Geen twee mensen met ASS zijn hetzelfde.
Mijn zoon zijn neefje en zijn vader zitten ook op het spectrum, nonkel mogelijk ook… Allemaal stuk voor stuk topmensen.
Zoek eens op: hechtingsstijlen, gehechtheid en meer over relaties en over boos worden en het reptielenbrein. Hopelijk gaat er voor jou (jullie) een wereld open zoals die voor mij is opengegaan.
Wat een realistische en fijne reactie zo tussen de wanhopige noten door!
Dan zijn er erg veel niet-autisten die zich als slachtoffer opstellen!
Dat is een mooi en raak antwoord.
Ik heb een idee. Autisten op eiland A. Niet autisten op eiland B. Iedereen blij. Ik ben 23 jaar met een autist, Asperger getrouwd geweest. Ik heb van de stress 3 keer een hartstilstand gehad. Gelukkig bij de eerste een ICD gekregen.
Na de stress van 25 banen beëindigd zie worden, en altijd met ruzie en overspannenheid heb ik mijn buik er van vol. Ik zal mijn kinderen uitleggen dat het hun schuld als niet autist is dat de liefde, knuffel en begrip hun eigen schuld is. Hadden ze maar autistisch moeten zij.
Mvg Robbie
Ik proef ontzettend veel frustratie en woede in je berichten…lijkt er op dat jij je heel eenzaam en onbegrepen moet hebben gevoeld in je huwelijk. Maar weet wel dat bij lange niet ALLE autistische vrouwen zo zijn als de persoon waarmee je was getrouwd! Heel veel vrouwen met ASS doen juist alles binnen hun vermogen om met hun partner de situatie leefbaar te maken, ik ben er één van en mijn man zal dat beamen. Ergens is er binnen jullie huwelijk iets misgegaan, maar dat ligt nooit enkel en alleen aan één persoon…Om nu zo negatief over (vrouwen met) autisme te schrijven vind ik enorm kort door de bocht, gevoelloos en erg eenzijdig…
Mee eens. Ik ben moeder van 2 kids met ASS en eentje waarvan ik vermoedens heb. Ben er door cursus en inlezen achter gekomen dat ik ook erg hoog scoor op ASS. Dat zou nu eindelijk een verklaring zijn voor al mijn problemen, pijn, verdriet, eigenaardigheden en minderaardigheden. Ik wil me laten testen en leren om beter mezelf te kunnen zijn. Ik ben er heel erg bang voor, maar doe het ook voor mijn man en kinderen, om er voor hen het beste van te maken. Je moest eens weten hoeveel energie en verdriet het kost om me aan te passen aan hoe iedereen me graag heeft. Zo eenzaam. Gelukkig heb ik n lieve NT man die snapt dat het van beide kanten moet komen, zoals in elke relatie. Je moet elkaar gelukkig willen maken en bereid zijn meer te geven dan te nemen…allebei…en elkaars onmacht daarin accepteren…ook allebei!
Fabienne, prachtig artikel!
Wat betreft de man met 25 banen: soms trekken mensen met autisme elkaar aan in een relatie. Wellicht heeft de man met 25 banen zelf ook Asperger? Het lijkt me stug dat een partner überhaupt de oorzaak is van 25 banen….
Hallo Fabienne,
Ik zie mijn bericht na 3 jaar terug. Ik was in die tijd heel erg boos. Het besef dat ik 4 keer dood had kunnen zijn omdat ik zo mijn best had gedaan, en er helemaal niets voor terug te krijgen verteerde mij.
Ik heb later via via (en de bron was erg betrouwbaar, maar ik kan niet zeggen wat deze was, anders kon die hier wel eens hele grote problemen mee krijgen, want mijn ex is altijd en eeuwig op oorlogspad) heb ik begrepen, dat ik naast autisme ook met bordeline te maken had. Als ik lees over antisociale persoonlijkheids stoornis, dan komt dat heel dicht in de buurt.
Dus ik wil voor de autistische mensen hier toch enigsinds recificeren, dat ik haar gedrag niet alleen op autisme mocht gooien.
Na 4 jaar wonen mijn kinderen inmiddels volledig bij mij. Zij hebben nauwelijks nog contact met hun moeder. Nu het contact niet meer dagelijks is (eerder half jaarlijks) dan zie je dat het contact nauwelijks nog mogelijk is. Dit best zwaar voor mijn kinderen. Voor de ene is een hulp traject gestart. (KOPP en ondersteuning van een psycholoog). De andere hoop ik dat op termijn er iets komt. Maar daar zal mijn kind zelf aan toe moeten zijn.
Zelf heb ik al weer 3 jaar therapie achter de rug om alles een plek te geven.
Grt robbie
Beste Robbie,
Ik zit in hetzelfde schuitje. Iedereen verteld je hoe jij je moet aanpassen aan je partner omdat hij autistisch is maar ik verwacht van een volwassen persoon ook wel een beetje eigen inzet. Daar ontbreekt het bij die van mij dus aan. Iedere situatie is anders en iedere autist is anders. Ik denk niet dat je zomaar kunt spreken namens alle autisten zoals hierboven wel gedaan wordt. Ik zie ook nergens werkboeken voor autisten om zich beter te kunnen inleven in de wereld maar wel onnoemelijk veel boeken over hoe de niet-autisten met autisten moeten omgaan.
Groeten, Danielle
Klopt helemaal wat je zegt Danielle.Voor het eerst paar jaar een lat relatie gehad met een man die asperger heeft.Een vreselijke zware relatie geweest vooral het gemis aan wederkerigheid.Alles moet gaan zoals hij het wilde zijn hobby’s waarin hij zich verloor gingen voor mijn wensen.Ik cijfer mezelf jaren weg om vaak ruzies te voorkomen.Hij gaf nooit zijn aandelen in fouten toe en draaide alles om…Ook had hij totaal geen compassie en werd gauw woedend en in paniek om de kleinste dingen van geen betekenis.Ze houden expres afstand zijn sarcastisch en pesten je graag.Ze hebben geen inzicht dat jij ze zoveel ruimte geeft.Kortom een kille egocentrisch en onvoorspelbare relatie waar geen toekomst in zit…Voor mij nooit maar dan ook nooit geen relatie meer met een asperger.Helaas jaren weggegooid aan zo’ n kil figuur.
Helemaal mee eens. Ik heb precies dezelfde ervaring met inmiddels mijn ex.
Kil, koud en sarcastisch. De scheiding is in volle gang. Het is hebben, hebben en hebben. Ze voelt zich in alles tekort gedaan. Om elke vorm van ongerechtiggeid, in haar ogen, belt ze de politie. En die moet nog kinderen opvoeden? Goed voorbeeld voor de kinderen. Onlangs, mijn dochter kwam haar vergeten beertje bij mij ophalen. Ze wonen in de buurt. Heeft ze direct de politie gebeld. Ik onttrok de kinderennaan hasr gezag. Mijn dochter kwan uit eigen beweging. Die durft dus niet meer vrij te zijn. Anders belt ze weer de politie. Dat had ze tegen mij zoonbgezegd.
Spullen. Ze sluit de spullen van haar kinderennop in een kast zodat ze dat niet mee naar mij kunnen nemen.
Onlangs had ze beide opgesloten in huis. Ze moesten op papuer beliven bij haar te willen wonen.
Hoe ziek ben je dan?
Ennweet je. Zodra je dit over haar verteld dan weet iedereennte vertellen dat dat niets met autisme te maken heeft. Ik weet het niet. Ik denk dat wanneer ze de controle kwijt raken ze ronduut gevaarlijk worden uit onmacht.
Zeg vooral niets slechts van een autist. Helaas, ik ken er maar 1. Ik kan niet vergelijken. Maar kom me niet aan dat het zulje leuke en aardige mensen zijn. Waarom hebben de meesten dan sociale problemen?
Beste Stella
Ik heb zelf een zeer milde vorm van ass echter geen asperger dat werd me uitdrukkelijk gezegd. Ik heb meermaals een relatie gehad met een asperger en kwam altijd van een kale reis terug ik voelde me steeds zo onbegrepen, hun drammerigheid en koele houding werkten op mijn systeem. De laatste maal dat ik een relatie had met een asperger dan had ik met een intelligent en betweterig persoon te maken. Hij had een zware vorm van Asperger. Hij kon soms uitermate koel en onbegripsvol zijn en gaf me soms compleet verkeerd advies. Rond de feestdagen heeft hij me per mail de bons gegeven. Ik was te onvoorspelbaar voor hem, te gevoelig, verbaal te sterk. Met andere woorden hij kon me niet aan. Diepbedroefd en ontroostbaar liet hij me achter, nadien heb ik dankzij kennissen toch nog een goed gesprek met hem gehad. Toch doet alles tot op heden nog pijn en het is 5 en half jaar geleden. Ik wil nooit zo geen koele kikker meer ooit krijgt hij zijn deel.
je kan ook niet leven met autiste en verwachten dat ze altijd begeleiding nodig hebben, terwijl de meeste zelfstandig zijn. Normale mensen kijken neer op autisten en denken dat autiste hetzelde is als het syndroom van down of zwaar verstandelijke gehandiccapte, maar dan in je hoofd. Autisme is een beperking maar kunnen veel dingen zelf. Het gaat onze belasting geld kosten!!! Veel autisten vooral de vrouwen zouden op zichzelf kunnen wonen! En de mannelijke autisten die niet veel weten over huishoudkunde moeten met een vrouw trouwen in plaats nog verzorgd te worden door hun moeders! Of erger! Begeleiders!!
Interessant: waar ligt de scheidslijn tussen Asperger en Narcisme? Is dit wel voldoende uitgediept in de DSM?
Via onderzoek blijkt meer en meer dat het inlevingsvermogen van mensen met autisme vergelijkbaar is met niet-autisten. Echter, informatie wordt anders verwerkt in de hersenen. Dus een reactie komt pas later. Of is anders dan gebruikelijk. Hup, gelijk oordeel: dan is iemand niet inlevend. Maar is dat wel zo? (Wie is echter degene die zich dan niet inleeft? De autist of niet-autist?)
Los hiervan ben ik wel bang dat Narcisten soms als Asperger worden gediagnosticeerd. Het pesten klinkt me narcistisch in de oren namelijk.
Dit was precies wat ik ook dacht toen ik dit las. Een veel voorkomede eigenschap bij autisten is een (te) sterk moreel kompas met een duidelijke lijn tussen goed en slecht. Dat pesten past daar helemaal niet bij. Ik neig ook naar narcist.
Precies. Helemaal mee eens. Vooral vrouwen worden nog weleens vergeten ook bij ‘narcistische persoonlijkheid’ omdat dit nogal vaak geduid wordt met name een mannelijke persoonlijkheidsstoornis. Ook wordt dit moeilijker bij vrouwen ontdekt omdat het meer verborgen is, kwetsbare narcist en misbruikt wordt gemaakt van zorgzaamheid.
Hoi Danielle,
Sorry, ik had over je bericht heen gelezen. Anders had ik direct gereageerd.
Zoals je zegt, er wordt van de niet autist inderdaad verwacht dat je je volledig aanpast aan de autist. Die kan het immers niet. Maar als je gaat trouwen dan zijn mensen meestal volwassen. Ze zijn byzonder handig in het camoufleren van hun aandoening. Tegen de tijd dat je kinderen krijgt dan komt de aap uit de mouw. Want dan kunnen ze het ineens niet meer aan . Niet dat ze daarvoor al niet bizar gedrag vertoonden. Maar de meeste mensen denken “Ach we zijn nog jong. Dat trekt wel bij.”. Maar dat doet het niet. Bij het eerste kind wordt ze het al teveel. Als er dan een 2e bij komt dan gaat het helemaal fout.
Danielle, ik zou het prettig vinden om wat meer informatie uit te wisselen hoe jij met de situatie omgaat en waar jij zoal tegen aan loopt. Bij mij is de echtscheiding bijna een feit. Maar misschien heb je nog wat aan mijn ervaringen.
Grt Robbie
Hoi Robbie,
Ik lees veel boosheid en verdriet in je berichten en dat is volkomen begrijpelijk in de situatie van scheiding waarin je zit na zoveel jaar geleefd te hebben met iemand, die jou onvoldoende begrepen heeft.
Ik begrijp wat je zegt over aanpassen aan de ander, namelijk dat dit meer van een niet-autist verwacht wordt dan van iemand met autisme. Zoals je ongetwijfeld weet, is het autisme spectrum heel breed en zijn de individuele verschillen tussen mensen met autisme heel groot. Ik ken veel mensen met autisme, die door begeleiding geleerd hebben zich beter aan te passen aan de partner, maar dit gaat wel moeilijker dan voor iemand zonder autisme.
Ik denk zelf, dat acceptatie van autisme de eerste stap is. Van beide partners. Dus voor degene zonder autisme de acceptatie, dat de ander het heeft en voor degene met autisme ook. Vanuit daar kan een gesprek op gang komen over hoe beide partners gedrag en interactie ervaren.
Een simpel voorbeeld en zwaar stereotype, maar juist daarom als voorbeeld: moeten mensen met autisme die moeite hebben met aanraking toch leren een hand te geven of is het beter dat zij leren zeggen, dat ze niet graag een hand geven? In de specialistische zorg wordt vaak het eerste geleerd (een hand geven), maar dat wil niet zeggen dat daarmee de persoon met autisme geholpen is. Ik pleit liever voor dialoog en aangeven wat ieders grenzen zijn. Daar kan iemand met autisme prima rekening mee houden en vice versa ook.
En als laatste: autisme is een diagnose. Niet voor niets.
Heel veel sterkte met alles!
Doe dat eiland maar niet. Want op eiland A moet je een diagnose hebben en zitten er vooral mannen, want: overdiagnose bij mannen en onderdiagnose bij vrouwen. En dan zal de mannelijke norm, het seksisme, nog veel erger zijn dan in de ‘gewone’ wereld. Dit idee werkt alleen als de grote groep ongediagnosticeerde vrouwen ook naar eiland A mogen. 😉
Beste Ropert
Ik voel veel verdriet en woede in je verhaal en dat doet veel pijn. Ik begrijp je volkomen ook al heb ik een zeer milde vorm van ass. Ik heb persoonlijk ernstig mijn twijfels of hier louter ass meespeelde iedereen heeft zijn eigen karakter en dat is niet te onderschatten en blijkbaar had je ex-vrouw een heel moeilijk karakter waar volgens mij ook iemand met ass niet of zeer moeilijk mee kon leven. Mogelijk had ze ook een zwaardere vorm, en misschien thuis ook nog rotverwend geweest, ja dan kan je je natuurlijk aan wat onaangenaams verwachten op zijn zachts uitgedrukt, want voor jou was het onleefbaar. Mogelijk had je ex-vrouw daarnaast misschien ook nog een andere stoornis die niet onderzocht is geweest. Zo spijtig dat alles zo gelopen is, heel erg voor jou en de kinderen er zijn geen woorden voor. Weet dat niet alle vrouwen met ass zo zijn er zijn ook hele lieve mensen bij die juist heel hard hun best doen om iedereen te behagen en hun beperkingen te verstoppen. Mannen hebben vaak geprofiteerd van mijn goedheid. Daar ik naïef ben en dit niet onmiddellijk doorzag kon het lang blijven duren. Een relatie met iemand met ass is geen oplossing voor mij vaak functioneert de partner niet op hetzelfde niveau als mij, (ook mijn huidige man met ass niet) met alle gevolgen van dien. Je mist steun, begrip en goede gepsprekken. Ik heb een normale man zeker wat te bieden. Alleen zijn mijn handelen en denken trager dan bij andere mensen en is mijn ruimtijk inzicht problematisch. Het zou oneerlijk zijn om te vinden dat alle mensen met ass samen op een eiland moeten wonen, zo kunnen ze de normale mensen met rust laten. Je kan ass’ers niet verplichten om een liefdes-of vriendschapsrelatie aan te gaan met iemand met ass want anders storen ze de normale mensen. Dit gaat niet op en mag nooit opgaan. Iemand met ass is zo veel meer dan zijn diagnose. Scheer mensen met ass niet over dezelfde kam, ze zijn ook allen uniek.
bijzonder dat jij zegt een hartstilstand te hebben gehad door iemand anders. alsof jij zelf daar geen rol in speelt . zorg goed voor jezelf!
Volkomen mee eens…dat eiland daar ben ik volledig voor…in heb sinds er 13 jaar ptsd aan overgehouden…je wordt gewoon gereduceerd tot een ellendig hoopje miserie…en hulp is er voor diegene, die In werkelijkheid last ondervinden van hun beperking, niet! Als je dit artikel leest dan gaan je haren gewoon recht omhoog staan…t staat gewoon bol van t egoïsme dat gepaard gaat met autisme…echt? Omdat op een autist een naam kan gekleefd worden, zijn zij t slachtoffer? Dat ze dat eens aan de tientallen instanties gaan vertellen waar ik mijn verhaal deed, tot het psychiatrisch ziekenhuis waar mijn man verbleef toe, kreeg ik dit te horen…dat een autist veekal in mindere mate last heeft van zijn eigen beperking, omdat hij volledig op zichzelf ingesteld is, maar dat beperking door de omgeving gedragen en ondergaan wordt!!!
Ik vindt dit de meest vreemde discussie die er bestaat. Dit is de wereld op zijn kop. Ik begrijp dat autisten een uitlaatklep nodig hebben omdat ze hun hele leven slecht worden begrepen en visa versa. Maar ik heb dyslexy. Ik kan niet van de wereld eisen dat men mij begrijpt. En dat iedereen dan maar alles fout moet schrijven omdat ik dat doe. Dat werkt gewoon zo niet.
Als normale mensen eens ophielden bij een hogere feitelijke confrontatie dan ze aankunnen de verdediging in te schieten (wijzen naar anderen)
Dan hadden mensen met een hoger feitelijk waarnemingsniveau niet zoveel problemen.
Stoornis noemen ze het.
Ik vind het vrij storend als mensen verbaal en nonverbaal verschillende signalen afgeven.
De afstand tussen autisten en niet-autisten kan in principe alleen overbrugd worden door de niet-autisten. En dat is op den duur te vermoeiend. Ik leef samen met de vader van mijn kinderen, we hebben geen relatie meer, die autisme heeft en het is een soort veredelde mantelzorg. Ik sta alleen met de opvoeding, ik neem alle alle beslissingen voor het gezin en probeer zoveel prikkels voor hem te vermijden zodat hij maar geen paniek of woede aanvallen krijgt die ten nadele van de kinderen komen. Ik heb het een beetje gehad met autisten eerlijk gezegd. Maar je kan het hem niet verwijten omdat hij domweg beperkingen heeft die ook niet weggaan. De reden waarom ik nog niet ben weggegaan bij hem omdat ik hem domweg niet vertrouw met de kinderen. Ik heb de kinderen vaak genoeg uit gevaarlijke situaties moeten redden (meer dan eens heb ik de kinderen tegen moeten houden over te steken omdat hun vader dat al aan de overkant was) Daarnaast ben ik bang dat de kinderen het niet overleven als ik wegga. De woede aanvallen zijn onpeilbaar en ook al wil hij de kinderen niets aan doen, is de kans dat hij de kinderen wat aandoet aanwezig. Op dit moment ben ik overigens alles al aan het voorbereiden voor mijn vertrek.
Afijn – bovenstaande is uiteraard mijn zicht als niet-autist op de situatie en het geeft niet bepaald antwoord op je vraag. Excuus daarvoor. Maar mensen met autisme zijn voor niet autisten vermoeiend en je kan niet verwachten dat andere mensen de hele tijd rekening met je houden te meer omdat jij geen rekening kan houden met andere mensen vanwege je autisme. Maar je weet niet half hoeveel rekening andere mensen al met je houden om maar bepaalde onrust en mogelijke paniek. aanvallen bij je te beperken. In het gezin van de vader van mijn kinderen heeft zijn vader eveneens autisme. Het hele gezinsleven was erop gericht om hem te ondersteunen omdat het dagelijks leven voor hem teveel prikkels had. Om hem overeind te houden waren vier man quasi 24 uur per dag in actie. Geen sinecure! En niet bepaald gezond voor de ontwikkeling van de kinderen. Ouders horen er namelijk voor de kinderen te zijn en niet andersom . Hier thuis zijn er bijvoorbeeld tal van uitdrukkingen die ik niet meer in mijn mond kan nemen omdat ze letterlijk worden geïnterpreteerd. Bijvoorbeeld – bij het boodschappen doen zeggen “ik ben een uurtje weg “. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet precies een uur. Maar als ik langer wegblijf breekt de hel los. Niet uit onvriendelijkheid maar hij kan met een dergelijke uitdrukking uit de voeten. Dus schrap ik het woord uit mijn woordenschat. Net als honderden andere woorden en of gewoonten. Totdat je merkt dat er niet veel van jezelf is overgebleven. Bovenstaande is overigens nog maar het minste. Wat mij meer zorgen baart is dat de kinderen zich al aan hem aanpassen en op deze manier al de verantwoordelijkheid voor hem nemen. (hiervoor gaan ze momenteel naar een psycholoog om maar duidelijk genoeg ingeprent te krijgen dat ze niet verantwoordelijk zijn voor hun vader want die last ligt niet bij hun)
Zoek ondersteuning en of hulp om met jouw beperking om te gaan maar ga er niet vanuit dat andere
mensen zich steeds quasi voorover moeten leunen om jou te begrijpen want dat is heel lastig. Geef duidelijk aan wat je behoefte is op een bepaald moment – zeg bv bij voorhand bij een feestje dat je er af en toe weg bent omdat het teveel voor je wordt.
In elke stad vind je op dit moment overigens een AIC. Die bieden veel ondersteuning aan. Veel sterkte!
Wat je zegt begrijp ik helemaal. Als één van beide niet kan communiceren dan loop je al vast. Mijn partner bijvoorbeeld kan heel goed gekopieerd gedrag laten zien en lijkt extravert maar als het buiten dat aangeleerde maskergedrag ligt. Van te vertellen waar je behoefte aan hebt tot voor jou invullen, het klakkeloos aannemen van uitspraken van anderen en privézaken die binnenskamers gehouden dienen te werden met eigen (verkeerd geïnterpreteerde) versie naar buiten te brengen.
En de schuld altijd bij een ander leggen. En wat het zo pijnlijk maakt is dat je vaak over dit soort zaken heen stapt maar elke opmerking je verweten wordt en ze daar heel lang Bois over zijn ook al staat het tot geen enkele verhouding tot wat er is gebeurd.
En zo bang van wat anderen van je denken dat belangrijker is dan al het andere.
Mijn partner is van de passief agressieve soort. Die zegt nergens iets van totdat hij finaal over zijn grenzen is gegaan maar niet ziet dat hij dat zelf doet en zo koppig te denken dat ze helemaal niemand nodig hebben om te helpen.
Wie snapt er zo nog iets van?
Angela
Mijn ex geeft ook altijd graag mij de schuld of zegt dan van het is ook nooit goed hè in jou ogen
Iedere keer de schuld bij een ander leggen
Relatie van 3 jaar gehad nu proberen we vrienden te blijven maar dat werkt niet hij zegt steeds je gaat over mijn grenzen heen wil rust
Maar herken heel veel dingen in jullie verhalen op de site 3 jaar lang met me ex samen geleefd en nu nog proberen we vrienden te blijven gaat erg moeilijk en stroef veel ruzies onbegrip gunde hem zijn rust niet mocht niet over bepaalde onderwerpen hebben etc en nu is het uit nog steeds geen verbetering maar wat is hij verdomd handig en maak daar nog graag gebruik van soms doen we nog leuke dingen samen na een leuke periode barst de bom weer en niks is goed meer in z’n ogen wil geen contact meer scheld je uit etc zegt dat het aan mij ligt noem maar op ik pik en slik alles probeer er nu boven te staan wil me niet meer zo kut laten voelen door zijn buien maar dat lukt niet echt heeft iemand tips want ik word door deze situatie erg onzeker over mezelf en durf niet echt knoop door te hakken ben bang soms contacten te verliezen maar hoe het nu gaat kan ook niet meer
inlevingsvermogen eisen is onmogelijk.het zou wel fijn zijn,dat als je als niet-autist uitgebreid iets uitlegt en je daarin gelijk krijgt van de autist…kost veel moeite,er dan ook de dag daarop nog iets van is bijgebleven. meestal niet en dat is het grootste probleem in de omgang met autisten. iedere dag mag je het weer opnieuw uitleggen….
Heel herkenbaar, Maria…
Ik zeg altijd ‘mijn man is net een goudvis’
Drie rondjes zwemmen en hij is het al weer vergeten.
En als je daar een opmerking over maakt zegt hij ‘ maar ik doe het toch niet expres?’
Ik begrijp haar de autist die het schrijft wel. Ik denk dat het zo kan voelen afhankelijk van je omgeving. Ik heb het geluk dat mijn vrienden baas en collega ’s mij aanvaarden met mijn autisme. Mijn moeder doet dat niet en begrijpt het autisme niet. Ik vermoed dat ik me ook slecht staande zou kunnen houden binnen een huwlijk.
Negatieve ervaring met omgeving kan heel ondermeinend werken. En andersom.
Och Jan… Als jij een dierbare naast je had die het vorm van ASS zou hebben dan zou je zo anders naar het leven gaan kijken. Mensen met een vorm van ASS zijn in het algemeen harde en loyale werkers met een zwakte op sociale skills. Veel mensen die bij de “maatschappij” horen denken dat mensen met vorm van ASS zich aan de “maatschappij” moeten aanpassen. Echter moeten de mensen van de maatschappij ook aan kunnen denken om samen te leven met diverse, open minded of culturele mensen. Dat is toch ook normaal hier in Nederland? Jij zult waarschijnlijk de laatste persoon zijn die daar aan kan denken. Als je daar niet tevreden mee bent dan zul je je als een slachtoffer moeten opgeven :).
Waarom heeft het woord ‘slachtoffer’ zo’n negatieve bijklank gekregen in onze wereld? Je kunt echt een slachtoffer ZIJN hoor. Erkenning doet in zulke gevallen wonderen. Het verwijt je te gedragen ALS een slachtoffer helpt je geen zier vooruit.
Misschien kun je ook gewoon een slachtoffer ZIJN, Jan. Ik snap niet waarom dit woord zo’n negatieve bijklank heeft gekregen in onze maatschappij. Erkenning is vaak de eerste stap richting vooruitgang. Lesjes over hoe je je gedraagt ALS slachtoffer, zullen je echt niet verder helpen.
slaat nergens op je opmerking
slaat nergens op je opmerking jan strik
samenleven met iemand die geen inlevingsvermogen heeft of daar niet bij kan is vermoeiend en in een ouder – kind relatie zelfs schadelijk. Mensen zijn sociale wezens. Empathie is de basis van het samenleven met elkaar. Als iemand in je naaste omgeving dat niet kan dan is er geen balans. Ik ben opgegroeid met een vader en mogelijk ook een broer in het spectrum en ik mijd mensen met deze beperking waar ik kan. Je wordt niet gezien maar ze verwachten wel dat je al hun dagelijkse problemen ( probleenoplossend vermogen is niet aanwezig) oplost. Daarnaast ben ik de woede aanvallen en agressie ook meer dan beu. Ik neem mensen in het spectrum niets kwalijk maar samenleven met mensen die niet in het spectrum zitten functioneert gewoon niet.
Precies! En helemaal waar!
Onze biologische vdr was een dwangmatige narcist, in 2005 83 jaar en kreeg die diagnose van een geconsulteerd psychiater in een verpleeghuis. Dit door zijn onveranderd wreed en sadistische geweldadig gedrag. Zijn kleinzoon heeft Asperger en zijn klein dochter een andere vorm van autisme. In 2022 verteld deze broer,de vader van deze 2 kinderen, dat hij ook Asperger heeft en geen emoties kan lezen op gezichten. ( zou heel goed ook geen emoties kunnen hebb, maar dat weet ik niet) Voor dit gezin (1952 start) is er nooit enige structureele hulp geweest. Mijn 40 jaar zoeken in de ggz waar mijn ongewenste onverwachte gevoelens vandaan komen, heeft nooit iets zinnigs opgeleverd door hun structureele doofheid, niet kunnen luisteren en domheid en domme onverschilligheid.
Ik was op 16 jarige leeftijd zelfstandig en uit huis omdat ik daar gek werd. Onze lieve moeder is helemaal uitgewoond en nooit geholpen. Deze narcistische mishandelingen worden niet verstaan , structureel. Ook mijn vragen naar concrete hulp voor dit gezin is nooit serieus genomen of erkend.
En jij vraag om aanpassingen van niet autistische mensen naar jou? Jij hebt lef!! Dacht het niet! Jij bent beperkt, het zei zo. Doe daar maar iets zinnigs mee!!
Leer jij maar te vertellen wat jouw beperkingen zijn !! Er zijn twee mensen nodig om een Tango te dansen!!
Ik heb genoeg meegemaakt, ik wil helemaal niets meer met autisten!! De ggz kan je daarvoor bedanken of schofferen. Zoek het zelf maar uit!!
Wat een geweldig medelevend antwoord….
Volkomen met je eens, jezelf zijn kost erg veel energie in de nt-wereld. Mooi beschreven hoor.
Groetjes Jeff.
Dank je wel Jeff 🙂
Geweldig geschreven Fabienne.
Je hebt gelijk, zo is het!
Dank je wel Melanie 🙂
Super artikel.
Ik ben zo blij dat ik in een huis woon met zes mensen in het spectrum, mijn gezin.
Botst af en toe en is niet ideaal maar we snappen elkaar wel.
En ja, arme man (klassiek autist van de zwijgende soort) dat hij ern vrouw en jongste zoon heeft die van de constant gehoord moeten wordende soort zijn.
Dank je wel Evelien 🙂
prachtig, ben nu net op het punt aangekomen dat wat je schrijft ook net gezien is.Weet je er is niemand die me geleerd heeft hoe anders sommige mensen in elkaar zitten.Mijn hele jeugd tot ong 20 jaar alleen geleefd met gelijk functionerende.Er gewoon 2o jaarover moeten doen om anders functionerende te begrijpen.Zo blij met hun anders zijn omdat het ook zo mooi is maar ook zo veel pijn omdat de sociale normen niet gekend worden.wat wij zien als vreemdgaan en de pijn die erbij hoort is voor mijn exman en partner normaal liefdevol contact.en daarbij komt dat er bewust nog eens zout in de wonden wordt gestrooid .maar hoop dat niet iedere anders functionerende een ander door zijn opgelopen frustraties in zijn leven, bewust pijn is gaan doen.Maar dat is de realiteit van niet autisten.Inleven in een autistisch denken als je niet weet dat degene autistisch is of ook maar weet wat dit inhoud is hetzelfde voor jou. Gewoon net zo moeilijk.
In relaties in mijn wereld zet je je partner altijd op nummer 1 in de autistische wereld is iedereen nummer 1.Zelf denk ik dat de mensen die we in dit schrijven autistisch noemen dit mentaliseren gewoon nog kunnen aanleren ook al gaat het moeilijk.Misschien kan je hier iets over zeggen.
Weet je, waar een wil is, is een weg…maar soms is er wel een wil maar helaas toch geen weg en dat maakt het vaak zo moeilijk tussen autisten en niet-autisten. Kun je van een slak verwachten dat hij een konijn kan bijhouden? Nee, de slak is immers beperkt tot zijn trage snelheid…maar je kunt wel van het konijn verwachten dat hij de slak bijhoudt, want het konijn kan kiezen uit meerdere snelheden, de slak kan niet sneller…Hiermee probeer ik eigenlijk te zeggen dat mensen met autisme vaak wel willen, maar helaas bepekt zijn om dit ook tot uitvoering te brengen. Dan mag je toch verwachten dat mensen die geen autisme hebben, zich meer schikken, want ze hebben immers die vaardigheden en mensen met autisme hebben die juist niet. En leren kunnen we allemaal, ongeacht ons IQ, maar er is een verschil tussen leren/reageren vanuit je verstand en leren/reageren vanuit je gevoel. Als mensen met autisme leren/reageren vanuit hetgeen hun aangeleerd is, dan komt dit niet over als een reactie vanuit een emotie. En het is juist meestal de emotie wat mensen zonder autisme zo hard missen bij mensen met autisme. Dus hoe je het ook wendt of keert…autisten kunnen zeker gedrag/handelingen aanleren, maar verwacht er geen gewenste emotie bij want die voelen we niet (op het moment dat jij dat verwacht). Autisten laten je zien wat ze werkelijk vanbinnen zijn en zullen vaak hard, bot en direct overkomen op niet-autisten, maar dat komt omdat wij een hekel hebben aan huichelarij, vleierij en namaak…iets komt bij ons puur uit het hart of niet. Dus verstandelijk zijn we te vormen, emotioneel helaas niet.
Net alsof je het over mij hebt en ik weet niet of ik nu blij of verdrietig moet zijn.
In ieder geval zit ik weer in een slechte periode. Maar wel goed om te lezen dat ik niet de enige ben met die persoonlijkheid.
Je bent zeker niet de enige! Dat heb ik ook altijd gedacht, tot het moment dat ik begon te schrijven en te delen, toen besefte ik dat er nog heel veel anderen met dezelfde problemen kampen…Sterkte!
Zich meer schikken naar de slak??? Dat is een te groot kruis om te dragen.Goed vinden dat je asperger onnozel naar andere mooie vrouwen staren (ooo wat fijn dat mijn vriend dat doet).Al zijn tijd in zijn hobby’s en als je dan erg ziek bent geen aandacht of belangstelling krijgen omdat de hobby’s voorgaan? En als je alles voor hem gedaan hebt en geven en je vraagt dan een gunst dan vliegt het dak eraf want dan raakt de slak in paniek en is niet meer te troosten.De slak moet altijd gelijk hebben en kan niet tegen tegenspraak..Ook geeft de slak nooit complimentjes.Met de sex erg lui en moest alles van mijn kant komen…Nou dan geef mijn portie maar aan fikkie met dit alles wil ik liever een konijn bijhouden dan een slak met heel zijn egoïsme waar de slak misschien niets aan kan doen of wil doen.
En emotie hebben is toch een groot iets in een wederkerige relatie.En wat als je een autist iets wil bijbrengen dat je bv erg verdrietig bent of erg gênant vind als hij zeer opvallend naar andere vrouwen staart zodat zelf de betreffende vrouw en omging zich erdoor ongemakkelijk gaan voelen…en als je hem dat uitlegt wil hij het niet toegeven of begrijpen en maakt er ruzie over en de ruzies zijn zomaar nog niet over want daar kan hij dan dagen in blijven hangen.Dan moet ik hem vergeven omdat hij zo verheerlijkt naar andere vrouwen zit te staren en als hij dat dan “onbewust”doet wil hij ook niet eens toegeven dat hij dat gedaan heeft dus wil hij het niet aannemen en ervan leren dat het niet netjes is om vrouwen aan te staren……Steeds is alles mijn schuld aan mijn hoela……..
Ben er niet mee eens.
Zitten nog te veel waarde oordelen in.
Normale mensen comminiceren in waarde oordelen. Die zijn relatief.
Feiten zijn absoluut. Dan zijn er nog de “normen en waarden” die door de maatschappij als feitelijk worden gezien, omdat iedereen dat zo vindt, maar je kan het geen feit noemen.
Huichelarij is een waarde oordeel op gedrag en wat je erdoor voelt.
Feitelijk weet je niet eens of een “normaal gedragend” mens normaal is.
Een norm is geen feit. Normaal bestaat eigenlijk niet echt en is een relatieve benaderingswaarde. Het is wel een feit dat er een gemiddelde is tussen maxima’s en minima’s wat men dan de maatschappelijke norm genoemd heeft.
Het beperkte inlevinggsvermogen van een minder ruimtelijk/feitelijk denkend persoon (normaal) heeft dit aangevuld met hoe het zou kunnen zijn.
Maar als je feitelijk NIET ruimtelijk kan denken en op aannames leeft dan kan het nogal gevaarlijk worden voor ruimtelijk denkende mensen in een 2D wereld te bewegen.
Tijd is ook relatief en past niet in een ruimtelijk systeem.
Er gaat iets niet goed met de verbindingen in de hersenen dat kan ik niet geloven.
Er gaat wat mis met de sociale interacties. Daar is wat mis mee.
Grijze ruis.
Mensen die verbaal slim zijn weten hun angst door hun ruimtelijke leegte te verbloemen met gewenste gedragingen en behoeften te vervullen door het bij anderen weg te halen ipv uit jezelf. Dat is wat sociale interacties genoemd wordt.
Maatschappij is een gezamenlijk gedeelde veiligstelling gebaseerd op angst. Een norm die als feit wordt gezien.
Het is geen feit.
Dus pas je niet in de maatschappij?
Dan is het of niet dé maatschappij of een waarde oordeel waar je niets mee kan.
Het is nog altijd een recht op het hebben sociale interacties en in de maatschappij staan, maar geen plicht.
Nu ben ik moe.
Ik begrijp wat je bedoelt te zeggen maar dat kan alleen werken als degene met autisme ook zijn eigen beperkingen kent.
Uiteindelijk is het tweerichtingsverkeer om het te laten werken.
Angela
aangeven naar andere mensen dat je een autist bent,maakt dat niet autisten vaak al bereid zijn meer uit te leggen en tonen dan ook meer begrip.mensen zijn van oorsprong sociaal ingesteld. de wereld is niet zwart-wit,maar altijd grijs…
Wie zegt dat een autist zich zelf no.1 zet? Ik den k dat een vrouw en ook mannen binnen het spectrum zichzelf weg cijferen om juist de ander gelukkig te doen laten voelen.
Hoi Liva, ik denk dat het zeker zo is, dat mensen met autisme vaak het gevoel hebben zichzelf weg te cijferen. Maar de partners, ouders, vrienden en omgeving van mensen met autisme herkennen dat niet altijd op die manier. Als je leeft met mensen met autisme, kan het gevoel ontstaan dat vanwege minder wederkerigheid, sociale interactie en empathie, degene met autiisme wordt gezien als iemand die zichzelf op 1 zet.
ja,grootste probleem is dat een autist meestal niet informeerd wat de bedoeling is en wat er wordt verwacht.
Hoi Maria, je hebt helemaal gelijk, mensen met autisme leven op voorspelbaarheid, dat geeft innerlijke rust. Mijn zoon heeft PDD NOS met ADD en de wereld moest vooral voorspelbaar zijn voor hem. Daarom nam ik altijd alle tijd om iets aan hem uit te leggen en gaf hem tot op de minuut de tijd van vertrek als we weg gingen. Kon ik makkelijk aan voldoen en gaf voor hem rust. Wel wilde hij in elke situatie weten hoe het ging verlopen. Dus ook bij de scheiding heb ik alles zo goed mogelijk uitgelegd, waarna hij het weer aan “de wereld” ging uitleggen. Dit maakt dat je in sommige situaties, je wel even wilt verstoppen door de reacties van anderen hierop, maar het is ook wel het eerlijke verhaal, dus dat heb ik geaccepteerd. Gelukkig ben ik geduldig, relativerend en bekijk ik de dingen met de nodige humor. Dat helpt enorm en maakt dat ik kan glimlachen.
De niet-autisten zeggen vaak dat mensen met autisme zich op nummer 1 zetten omdat we in hun ogen vaak egoïstisch gedrag vertonen en voor hun gevoel daarmee geen rekening houden met anderen. Maar ik kan je verzekeren dat heel veel mensen met autisme zich juist degelijk proberen weg te cijferen ten wille van de ander. Alleen op een eigen, unieke manier, die waarschijnlijk niet (goed) herkend wordt door de ander…?
Dat was precies wat ik bedoelde 😉
Jij weet zo goed te verwoorden hoe het voor een autist met het vermogen tot aanpassen voelt om in deze wereld te leven. Ik heb ook altijd meegekregen dat autisme hebben/zijn, niet goed is. Dat je je dient aan te passen. Je krijgt daardoor constant de boodschap mee datjeniet goed bent zoals je bent, dat je altijd alles verpest, dat je er dus eigenlijk niet mag zijn. En dat doet pijn, heel veel pijn.
Ik snap dat er autisten zijn waar gewoon niet mee samen te leven valt. Maar er zijn er ook die elke minuut van de dag vechten om te voldoen in en aan deze maatschappij. En elke minuut van de dag beseffen dat ze niet aan die maatstaven kunnen voldoen, ook al doen ze nog zo hard hun best en willen ze nog zo graag ‘normaal’ zijn.
Ik vind het rot voor de mensen die nare ervaringen met het autisme hebben. Die het gevoel hebben ‘belazerd’ te zijn. Dat is wat ik proef uit de reacties en dat vind ik erg naar voor die mensen dat ze dat zo ervaren en beleven. Dit stuk gaat echter over de autisten die zich elke minuut van de dag proberen aan te passen.
Iets wat door de buitenwereld niet gezien word. Het zou zo fijn zijn als mensen de tekst kunnen lezen en zich inleven in hoe het voelt om te beseffen dat je nooit, maar dan ook echt nooit in deze maatschappij zal passen. En dat terwijl je er wel moet leven…
Niet autisten kunnen ervoor kiezen om niet met ons om te gaan of in onze buurt te zijn. Wij echter hebben die keus niet. We leven immers in de wereld van de niet autist. Wij kunnen niet weglopen van onszelf of deze wereld.
Deze tekst gaat dan ook over die pijn. Die pijn en die ervaren wij dagelijks. We kunnen er niet van weglopen, er niet aan ontsnappen. Wij kunnen geen scheiding aanvragen van onze autisme. Kon dat wel dan was autisme er niet meer, dat weet ik zeker!
Wij kiezen hier niet voor, net zo min als iemand ervoor kiest om niet te kunnen lopen of geen benen te hebben.
Wij zijn zo geboren. En als ik zelf de keus had gehad dan was ik niet geboren. Wij hebben er niet om gevraagd om autistisch op de wereld te komen. En toch word het ons kwalijk genomen dat wij er zijn en anderen hun levens ‘verzieken’.
Dan mag je wel degelijk spreken van een blinde vlek. En hoe fijn zou het nou zijn als de niet autisten konden toegeven dat het ze niet lukt om ons te begrijpen. Het is niet erg hoor, wij kunnen ook heel veel niet! Daar weten wij alles van!! Jullie zijn geen super ras ofzo. Jullie hebben ook tekortkomingen. En dat geeft helemaal niks, niemand is perfect. Wij autisten niet, maar jullie niet autisten ook niet. Zo, hebben we toch wat gemeen met elkaar!
Barbera,
Getroffen door je stuk/reactie. Heel treffend en herkenbaar. Ik probeer als niet autistische moeder mij jong volwassen zoon met ASS te begrijpen, maar faal daarin regelmatig. Zo verdrietig om zijn struggle met het leven en pogingen te voldoen aan de verwachtingen van de niet autistische wereld te voldoen , te zien en zijn pijn te voelen. Autisme is geen keuze!
Ik kan inderdaad wel volledig zeggen dat ik de hele autisme spectrum stoornis absoluut niet begrijp en dat terwijl ik arts ben. Wat gaat er mis? Waarom? Het gaat in ieder geval altijd om een wisselwerking tussen twee personen en ik kan blijkbaar niet goed genoeg mijn eigen emotionele behoeften op zij zetten. Ik mis iets en word daar niet gelukkig van. Mijn partner kan dat niet bieden ook al zou hij wel willen. Hij geeft aan niet iets te missen. Ik ben zelf ook wel een erg gevoelig, inlevend en onzeker mens dus het ligt zeker ook aan mij als niet autist dat de relatie niet lekker loopt. Er zullen vast andere niet autistische vrouwen zijn die het allemaal wel best zouden vinden. Mijn partner wil niet anders behandeld worden vanwege zijn diagnose, dat probeer ik ook niet te doen, maar toch ga je er rekening mee houden. Alles continu concretiseren, duidelijkheid bieden etc. We houden vast allebei rekening met elkaar maar er zit een grens aan en als een van de twee partners iets mist, tja dan houdt het op..
In nt relaties is compassie warmte en wederkerigheid is mijn ervaring altijd geweest.Als dat niet is bij een nt relatie dan kan er een of andere persoonsstoornis in voorkomen zoals oa bordeline narcisme enz..Een autist is teveel op zichzelf gericht dus ik denk dat je beter een goede vriendschap in alle vrijheid met een autist kunt aangaan dan een fijne hechte wederkerige eenheids relatie.Ook kent de autist de vele codes niet van de nt wereld.Kijk het is fijn dat een autist eerlijk is maar er bestaat nu ook eenmaal fijn aanvoelend tact…En zonder tact kwets een autist onnodig een nt.
Als het uiten van gevoelens niet zo’n ruis gaf was het voor autisten misschien wel makkelijker om erop te vertrouwen
Dat een normale relatie compassie en wederkerigheid heeft is een waarde oordeel en geen feit.
Misschien is die verwachting wel de stoorfactor
De meeste relaties blijven stand houden door verlatingsangst waardoor je je aanpast in het kader. En sjoemelt als dat niet lukt.
Het lijkt dan feitelijk te werken, maar feitelijk werkt het niet.
Een relatie met een autist begon met een verliefdheid. Maar misschien was het slechts de kick van de macht over het onbekende die uitgewerkt is na je het doorhebt.
Het geven gebaseerd op waarden en feiten sluit ook niet aan en beiden loop je leeg. Alleen de autist is niet afhankelijk daarvan.
De autist was al die tijd zichzelf.
‘De autist was al die tijd zichzelf’. Helaas niet altijd het geval. Mijn partner deed zich duidelijk in het begin anders voor. Op die versie van hem ben ik gevallen en ben ik met hem een relatie aangegaan tot samenwonen/koophuis/kindje aan toe. Tijdens samenwonen werd duidelijk wie hij echt is. Toch echt een wezenlijk anders persoon dan toen ik hem net leerde kennen, maar die schijn hou je natuurlijk niet de rest van je leven vol. Als ik hem opnieuw zou leren kennen zoals hij daadwerkelijk is, zou ik geen relatie met hem willen om eerlijk te zijn
Dat heb ik met de eerste autist in mijn leven nog niet ervaren…Al zou ik hem 1000 euro per maand geven dan zou hij er nog moeite mee hebben om van die 1000 iets af te nemen en me iets leuks geven want dat inzicht hebben ze niet…Het is net als bij kinderen ike ike ike……
Stella , jouw reactie is een reactie van een gezond geëvalueerde vrouw die liefde kan geven en alles heeft geprobeerd om dit ook van haar ‘geliefde ‘ te krijgen !
Net zo als we opleven als de zon gaat schijnen was je al blij met een ministraaltje liefde….
Hoe ERG eigenlijk ! Je kunt de zon niet verzinnen net zoals je de liefde bij een ander er niet bij kunt verzinnen … Een liefdesrelatie met een autist met daaruit voortvloeiende narcistische trekken is ALTIJD een compromis met jezelf !
Je bent 5 jaar heel stoer geweest . Zo is het genoeg ! Don’t worry hij kan het niet ! Ook niet met iemand anders !
Ga genieten je bent nl veel zonnestralen waard !
Dat denk ik ook, Livia. Ik heb zo’n man. Het is niet gemakkelijk om hem alles steeds tot in de kleinste details te moeten uitleggen, en dat hij dan nog altijd accenten in mijn woorden ligt die ik eigenlijk niet bedoeld had. Maar zijn enige bekommernis is mij gelukkig maken. Dat hou ik voortdurend in mijn achterhoofd. Dat helpt. Maar dit betekent niet dat het niet moeilijk is, elke dag opnieuw, voor hem en voor mij.
Dan zit jij toch op.een heel andere planeet, Liva, daar wil ik ook wel eens naar toe…een planeet waar een autist zichzelf niet op de eerste plaats zet!
Hier een reactie van een moeder.
Het bovenstaande is WAAR ik kan nog veeel meer vertellen over de positie kanten. Autisten zijn:
Loyaal en unieke mensen. Eigenlijk hoef je maar een ding te onthouden om te kunnen omgaan met mensen met Autisme.
Bedenk…….EEN ANDER MENS IS OOK EEN MENS
Wilma van Essen
Dank je wel Wilma 🙂
Wauw! Prachtig verwoord. Ik ben ook moeder van een dochter met asperger.
Dank je Mirjam 🙂
Voor gewone vriendschap kun je best in alle vrijheid mer een autist omgaan maar ze zijn niet geschikt voor een liefdesrelatie met een nt omdat een liefdesrelatie bestaat uit warme wederkerigheid en dat ontbreekt bij autisme..En jezelf steeds moeren wegcijferen en zwaar moeten aanpassen is een in dragelijker eis…
Misschien passen man en vrouw met autisme beter bij elkaar omdat ze beiden het zelfde doen en willen.Beter de slak bij de slak en het konijn bij her konijn…
Dit is wel heel mooi verwoord! Na 27j partner te zijn van een auti, komen de woorden bij mij niet meer… lukt niet meer…mijn auti heeft mijn leeg gemaakt, uitgeblust, dom, kortom ik ben niets meer, ik krijg het het zelf niet meer op papier… leeg
Je kunt dat niet zo stellig stellen Stella. Iedere autist is anders. Er bestaan ook sociale autisten. Dus dat die warme wederkerigheid niet mogelijk is, is onzin in mijn optiek.
Hoi Natasja, daar heb je helemaal gelijk in. Mogelijk heeft de ex van Stella een misdiagnose en is het geeneens autisme. Het verhaal klinkt meer als een anti sociale stoornis of narcisme. Hoe meer ik over narcisme lees, hoe meer ik in ieder geval merk, dat er overlap is met autisme, maar dat de intenties totaal anders zijn. De meeste mensen autisme die ik ken, zijn sociaal en hebben juist behoefte aan wederkerigheid.
Zeker ieder ander mens is een mens en autisten zijn zeker lief en schattig en noem maar op maar niet geschikt voor een wederkerige liefdesrelatie.Of je moet je als nt jezelf helemaal wegcijferen en goed vinden dat hij iedereen op nummer 1 zet en als hij “per ongeluk” met andere vrouwen flirt of naar bed gaat gewoon niet erg vinden want de autist vind dat gewoon liefdevol pfffff. En als je zwaar ziek bent dan hoeft een autist gewoon geen aandacht en belangstelling voor je te tonen want dat komt in zijn systeem niet voor en dat heb je maar te pikken….Een autist past gewoon niet bij een nt en andersom.
Wat jij zegt snap ik helemaal. Heb een maat met autisme wat een eikel egoist in principe. Ja, zegt ie als je een vriendin hebt mag ik daar ook overheen, want dat snapt hij gewoon niet. Alles in zijn wereld is een schema en daar moet jij je in aan passen val je daar buiten heeft het geen bestaansrecht met begrip.
klopt, en dat zie je bij mensen met de geesteziekte syndroom van asperge. Die mensen kennen geen empathie, zijn erg intelligent, maar zijn ook erg koud, kill en sluw. Door hun mentale ziekte waar ze aan lijden lijkt het ook op dat ze niet om hun dierbare geeft. Als er iemand is die verteld wat hen dwars zitten dan boeit het hen niet.
Zo wat een mooi stuk en zo waar. Prachtig geschreven.Soms voel ik mij zo apart en raar. Juist omdat ik denk dat mensen denken heb je haar weer.En jemig kan zij dat weer niet. Al is mijn partner niet zo en vrienden dichtbij ook niet.
Dank je wel Danielle 🙂
Hokjes, vakjes, diagnoses en stempels. Ik denk niet dat ik een ander helemaal kan begrijpen. Ik denk niet dat ik altijd kan inleven of dat ik mijn referentie van gevoel op een ander projecteer. Ik weet niet tot welke groep ik behoor. Ik weet wel, dat ik in verschillende fases het leven erg ingewikkeld vond. Inclusief het samenleven met anderen. Maar soms ook juist heel fijn! En wat ik niet fijn vind, is dat alles in hokjes moet passen.
We zijn allemaal anders en de kunst is te leren niet te oordelen. Ook niet over jezelf. Als we dat allemaal zouden proberen te leren. Zou het dan niet makkelijker worden? Elkaar minder kwetsen, verwijten, oordelen? Snappen dat het niet altijd lukt? Zachter worden voor jezelf en anderen.
Ik weet wel dat ik geen moeite heb met mensen met de diagnose autisme, voor mij zijn ze in eerste instantie mens. En ik kan vaak erg genieten van waar mensen in uitblinken.
Mooi gezegd angela
Vaak moet alles in hokjes geplaatst worden omdat er nu eenmaal verschillen zijn en het is ook handig om iets verschillends te kunnen aanduiden….
Zo mooi Angela laten we begrip hebben voor elkaar en eindelijk de mens zien achter de autist. Autisten bij autisten en niet-autisten bij niet-autisten, wat is me dat voor een redenering sorry Stella ik begrijp heel goed je verdriet ook al heb ik een zeer milde vorm van ass en neen mijn inlevingsvermogen is niet beperkt wel ben ik soms naïef. Ikzelf heb al verschillende relaties met autisten achter de rug ook mijn man heeft ass en neen het begrip tussen autisten is zeker niet beter ook in mijn huwelijk voel ik me vaak onbegrepen en alleen en heb ik het gevoel om niet op dezelfde golflengte te zitten. Dus ik ben ook heel vaak gekwetst. Maar er zijn ook mooie momenten geweest en daar ben ik dankbaar voor. Stop aub met mensen zo af te breken jullie doen me ontzettend veel pijn. Jullie brengen me aan het huilen.
Ik ben niet-autist en het kost me inderdaad soms veel moeite en een hoop energie om samen te leven met autisten. En ik weet wel dat mijn partner het óók moeilijk heeft, en dat hij erg zijn best doet. Maar het niet (of zeer moeilijk) kunnen tonen van affectie, gevoelens,… zorgt er net voor (in mijn geval) dat het zwaarder wordt. Of dat ik het als zeer vermoeiend aanvoel.
Ikzelf ben in augustus gescheiden van een man met autisme .
We waren 43 jaar getrouwd .
Ik heb het beste van mezelf gegeven en alles geprobeerd om mijn man tegemoet te komen en te begrijpen .
Maar ik was zelf aan het wegkwijnen en ik dacht dat ik gek werd .
En ik ervaar juist het omgekeerde : dat de buitenwereld niet begrijpt hoe het is om een partner met autisme te hebben .
Ze zien hem niet in situatie waar wederkerigheid , begrip en emotionele steun nodig is .
Ik voel mezelf gefaald omdat ik het hypuwelijk niet heb kunnen verderzetten , maar alleen aan een kar trekken hou je niet vol …
Helemaal te snappen en helemaal mee eens !!! Het zuigt je letterlijk helemaal leeg!!! En dan nog niet eens gesproken over wat een niet autist tekort komt binnen een dergelijk relatie……. Wat nou geen inlevingsvermogen?!!!! Ik denk dat we te veel hebben !!!!
Denk ik ook . Te veel inlevingsvermogen ! Te veel mezelf weggecijferd !
En geen warmte , geen betrokkenheid , geen begrip , geen troost , geen appreciatie ,niet naar mij en niet naar de kinderen .
Ik wil het niet veralgemenen , maar ik heb echt afgezien.
Het is nog pijnlijk , maar er is een enorme druk van mij af .
Ik herken je verhaal Ria. Ik ben 2 jaar geleden gescheiden van een auitstekende. . Mijn ervaring is dat je er sterker uit komt. Sterkte.
Dank je wel voor je bijdrage. Je zegt dus dat je moet genezen van de autist waar je twee jaar geleden van bent gescheiden. Ik ken de persoon zelf niet, maar je schetst een duidelijk beeld dat al veel meer vertelt dan alleen het feit dat deze persoon autist is.
Maar gezien het onderwerp waar we mee bezig zijn, houden we het even bij de vaststelling dat deze persoon autistisch is, en daarom de oorzaak van alle ellende is.
Zelf ben ik (autistisch als een deur) ook een paar jaar geleden gescheiden. Ik begrijp nu beter wat mijn stoornis tot gevolg heeft. Natuurlijk zat er wel een kant aan mij die probeerde mee te helpen in het gezinsleven (inkomen verzorgen, intensief sporten kinderen mogelijk maken, goed in entertainen jonge kinderen, goed in massages), maar de uitzuigende werking die mijn anders zijn heeft, zag ik dus over het hoofd, waardoor de neurotypische grenzen waarbinnen de nt’er zich comfortabel voelt, werden overschreven. Gelukkig hebben we in Nederland een leefomgeving die goed in staat is deze problematiek goed bij de horens te vatten. Ik zie nu in dat mijn uitzuigende werking maatschappelijk niet acceptabel is en leef gescheiden van vrouw en kinderen.
Als ik in staat was empathie te voelen, zou ik je nu zelfs excuses aanbieden voor de belasting die autisten op de maatschappij leggen, maar ja, ik ben autistisch he.
Natuurlijk is de werkelijkheid nog veel gecompliceerder (en ben ik nooit gestopt om van mijn ex-vrouw en kinderen te houden), maar als niet autist mag je je best wel eens achter de oren krabben over de balans in wederkerigheid, waar de nt’er zich in een extreem luxe positie bevindt. Deze maatschappelijk gedeelde blindspot mag maar niet gezien worden, want dat is zo zielig voor nt’ers. Zolang nt’ers geen enkele schuld bij zichzelf willen leggen, blijven ze in hun veilige bubbel en verwijderen ze zich van autisten zonder het zelf door te hebben. En ja, dat doet ontzettend veel pijn.
Klopt want mijn ervaring met een autist is dat hij je na een ruzie dagen lang straft en geen sex of knuffels geeft..Dan moet je buigen en smeken en dan laat hij je nog dagen horen over zijn “gekwetst”zijn die hij zelf veroorzaakt heeft.
Het klinkt eerder als iemand die lijdt aan narcisme dan autisme. Of je hebt te maken met iemand met een vorm van asperge. Die geesten zieke mensen hebben moeite om voor andere mensen te geven en te steunen
Ik ben drie jaar geleden gescheiden. Ik heb een autisme diagnose, mijn ex niet (voorzover me bekend).
Toch herken ik elke letter van wat je schrijft.
Niet alle autisten zijn zoals alle autisten. We zijn gewoon mensen. Net zoals de niet-autisten.
Met veel intensere gevoelsbelevingen, maar veel minder mogelijkheden daar op de ‘standaard’ manier uiting aan te geven.
Wat zou je helpen om toch aan de behoefte van je partner te voldoen?
Klopt…maar ze trekken zich liever terug en laten liever weken of maanden niets meer horen en reken maar dat ze zich rot lachen en binnenpretjes hebben BAH.
Herkenbaar… ik hou momenteel nog vol (al 23 jaar) en wij moeten echt een weg zoeken om elkaar toch wat tegemoet te komen. Ik denk dat het voor beide partijen moeilijk is. Noch de ene, noch de andere mag zich in een “slachtofferrol” zetten, op voorwaarde dat beide partijen moeite doen.
(en ik weet eerlijk gezegd niet of dit altijd wel het geval is).
Mijn man deed absoluut geen moeite.
Precies!
Dit maakte ik ook 24/7 maal ruim 22 jaar mee.
Ziek en doodongelukkig geworden.
Ria,
Ik heb na 10 jaar mijn relatie met ASS man verbroken. Wat voor mij echter vooral onhoudbaar werd was het feit dat hij voor zichzelf nooit heeft willen aanvaarden dat hij ook, net zoals zijn beide zonen, ook autisme had. De eerste 8 jaar hebben we als weduwe en weduwnaar een LAT relatie gehad. Hierdoor was het ASS bij hem voor mijn zeer goed leefbaar. We hadden beide voldoende tijd om te herademen … maar vanaf de eerste weken samenwonen voelde ik de energie bij mezelf wegebben. Na 1 jaar was ik helemaal uitgeput. En vanaf dan ging onze relatie pijlsnel de dieperik in. Ik kon niet meer, ik gaf zoveel ik kon, trachtte hem in alles tegemoet te komen. Hij zat ganse dagen thuis en ik moest na mijn voltijdse dagtaak nog hele huishouden doen. Toen hij mij zei dat hij voortaan nog enkel die dingen wou doen die hij leuk vond en dat ook enkel op het moment dat hij het het leuk vond stortte mijn wereld in. Ik werd 1 klein hoopje ellende dat op geen enkele manier nog op zijn begrip kon rekenen voor wie ik was. Hij was zo lief voor me geweest maar nu ik helemaal leeggeven was kon ik op geen greintje wederkerigheid meer rekenen. Ik werd ziek en toen heeft de huisarts mij ogen geopend. Ik had geen andere keuze dan voor mezelf te kiezen. Hij zou nooit voor zichzelf erkennen dat hij ASS heeft en zal heel zijn verdere leven de vleugels van een partner nodig hebben om zelf te kunnen vliegen. Mijn vleugels waren gebroken…
Ik ben nu 1 jaar verder en woon alleen nu. Mijn lichaam heeft zich goed hersteld.
Voor mezelf is het zeer spijtig dat deze relatie ten einde is, maar ik heb alles gedaan wat ik kon om als NT vrouw deze relatie leefbaar te maken. Hij heeft elke slag thuisgehaald, ik moest altijd aanpassen en mij schikken naar zijn leefwereld. Ooit zei zijn zoon tegen mij ,, jij moet onze papa een leven geven want alleen lukt hem dat niet ,,… wist ik veel dat dit zowaar ten koste zou gaan van mijn eigen leven. Ik kom stilaan terug tot leven maar het zal nog een hele tijd duren vooraleer ik terug een goede versie van mezelf zal zijn. Ik heb vooral zeer veel respect voor die mensen met autisme die WEL aanvaarden dat zij van hun medemens een speciale handleiding verwachten zodat voor beiden het leerproces in een open dialoog kan verlopen. Het is een hele opgave voor beiden om in eender welke vorm van relatie niet tegen de gekende ” muur van ontkenning ” te pletter te lopen, zowel voor de NT’er als voor de persoon met autisme.
Binnen enkele jaren hoop ik om de fijne aspecten van mensen met autisme in mijn hart te kunnen sluiten, nu lukt me dat nog niet zo. Ondertussen heb ik veel verhalen van lotgenoten gehoord. Het mooiste was vooral die jonge man met ASS die mee aan tafel zat omdat hij graag onze gesprekken mee volgde. Hij wou zo leren om zijn NT echtgenote beter te begrijpen. Hij was zich zeer goed bewust van de moeilijkheden en wou haar graag tegemoetkomen daar waar hij kon. Een hoopvol gebaar naar ons en vooral zijn partner. En dat terwijl ikzelf het niet aandurfde om mijn partner van deze lotgenoten bijeenkomsten op de hoogte te brengen. Maar dat hoeft nu niet meer… ik zet stapjes naar een nieuw leven waarbij ik vooral heel goed voor mezelf ga zorgen en pas energie zal geven aan iemand waarvan ik zeker weet dat er wederkerigheid zal zijn. Want ik heb het leven lief !!!
Wow, wat mooi om te zien dat jij wel degelijk ook oog hebt voor onze strijd! Het heeft afschuwelijk veelvan je gevraagd die relatie en nu heb je voor jezelf gekozen. Dat is goed en heel belangrijk. In een relatie ben je nu eenmaal met z’n tweeen en zul je het ook samen moeten doen. Als een van de twee niks aan de relatie doet dan werkt dat niet. En dat is ten alle tijde een nare ervaring.
Fijn dat je desondanks je nare ervaring weet dat ook wij kwaliteiten hebben. Je ziet het nog niet door de nare ervaring, maar je staat er wel voor open om ons te leren kennen en van onze mooie kanten te houden/genieten.
Dankjewel! Het geeft mij het gevoel er te mogen zijn, ondanks dat ik nog zo vaak tekort schiet.
Het is dan wel een jaar geleden, tochwil ik je sterkte wensen met het verwerken van alles. En ik wens je veel liefde en kracht toe in het hervinden van jezelf. Je bent belangrijk en ook jij doet er toe! Ik wens je alle goeds
Ik ben een man 51. Ik ben 23 jaar getrouwd geweest met een vrouw met autisme. Het heeft werkelijk bijna mijn leven gekost tot 4 maal toe. De eerste keer, 7 jaar geleden kon het niet meer aan. Als ik niet zo een goede huisarts had gehad, dan had ik er toen een eind aan gemaakt. Ik had toen 2 kinderen. 3 en 7. Ik ben er toen bovenop gekomen. 6 jaar later 3 keer een hartstilstand gehad van de stress. Diagnose HOCM. Oorzaak stress. Na de eerste stilstand en reanimatie een ICD gekregen. 2e en 3e stilstand overleefd dankzij de ICD.
De stress is afkomstig van mijn vrouw. Ik heb een goede opleiding. Tijdens mijn studie een woningheden gekocht in een achterstandswijk. Omdat mijn financiële positie altijd onzeker bleef durfde ik nooit stappen te ondernemen naar beter. Dus 2 van drie pijlers van geluk ontbraken. Werk, huwelijksgeluk, wonen.
Werk is mijn vrouw altijd een probleem geweest. Ze loog over werkervaring, opleiding en kunnen om banen te bemachtigen. Met veel bluffen kreeg ze de banen wel. Maar meestal binnen het jaar voldeed ze niet. Als gevolg van werk niet doen waarvoor ze was aangenomen. Werk doen waarvoor ze niet was aangenomen. Ruzie maken. Problemen op anderen afschuiven. Liegen. En nog vele andere redenen. Ik heb echt alles gezien.
En nu ik dit artikel lees, vraag ik mij werkelijk af; zijn jullie ASS werkelijk niet goed in je hoofd. Als je mee wil doen, dan zal je het ook moeten kunnen. Een invalide hardloper kan wel mee willen doen aan normale wedstrijden. En als hij niet wint dan de wereld op zijn kop zetten en klagen dat die andere hardlopers niet hun best hebben gedaan om langzamer te lopen. Dus het is hun schuld.
Ik zal mijn kinderen zonder ASS uitleggen dat het hun eigen schuld is dat mama ze geen knuffel gaf. Dat het niet inleven in hun gevoel hun eigen schuld is. En dat het werk van mama vele malen belangrijker was dan hun jeugd. Hadden ze maar ASS moeten hebben.
Maar goed dat jullie dit synisme niet begrijpen. Anders had je vast wel door dat ik woedend ben op jullie soort.
Niemand is het zelfde. Jouw vrouw heeft een autisme. Een syndroom. Dus met een aantal kenmerken. Een ander heeft andere kenmerken. Om alle autisten over een kam te halen, is onterecht.
Sterker nog: het is bij een onderzoek gebleken dat de hersenen van mensen met A.S.S. allemaal verschillend reageerden op testen. Bij mensen zonder A.S.S. bleken de hersenen allemaal hetzelfde te reageren. Je kan dus per definitie niet alle A.S.S.’ers op één hoop gooien. De hele groep A.S.S.’ers aankijken op één persoon uit die groep, slaat helemaal nergens op; door zulk soort generalisaties onstaan oorlogen. Of zullen we anders iedereen met A.S.S. anders maar euthenaseren?
Ik heb A.S.S, gelukkig niet met een hele lage score (mensen met een score van bijv. 35 of lager denken regelmatig aan zelfmoord; ik zit rond de 57) (ik geloof dat het de GAF-score betreft), maar door eenzijdige en ondoordachte visie’s zoals Ropet1 kan ik me voorstellen dat mensen met A.S.S. met een lagere GAF-score sneller aan zelfmoord denken dan mensen zonder A.S.S.
Woede uiten mag, doen we allemaal, maar punt 1: mensen met ASS zijn niet een ‘soort’ maar gewoon net als jij, mensen. Punt 2: dat jouw vrouw het zover bij jouw heeft kunnen laten komen zegt ook iets over hoe jij zelf in het leven staat, kennelijk teveel geaccepteerd, te onduidelijk je grenzen gesteld, te veel geslikt enz, enz. Punt 3: we lezen hier enkel jouw verhaal en daaruit moeten we dus concluderen dat mensen met ASS afschuwelijk, onverdraagzaam en ongevoelig zijn? Welk verhaal zou jouw vrouw ons vertellen? Beetje te eenzijdig om een groep achter je te krijgen als je op deze manier mensen met ASS afschildert, sterker ik vind het zeer kwalijk hoe je ons allemaal over één kam scheert, dat siert je niet als niet-autist en zegt ook iets over jouw beperkingen…
Nogmaals, je mag boos zijn, je mag je frustraties hier delen en uiten maar wees voorzichtig om alle mensen over één kam te scheren zonder dat je ook maar iets van hun persoonlijke leven af weet. De rollen zijn namelijk ook heel vaak omgedraaid, mensen die geen ASS hebben kunnen ook behoorlijk lastig zijn en voor veel problemen zorgen…NIEMAND is perfect en ik neem je niks kwalijk, behalve dat je de kinderen opzadelt met JOUW frustraties en hun een schuldgevoel gaat aanpraten over hun moeder…hoe ernstig is het dan met jouw gesteld? Zoek adequate hulp en zorg dat je je eigen leven weer op de rails krijgt in plaats van alle schuld bij één individu, of sterker nog, bij één groep mensen neer te leggen…mensen met ASS.
Hier geef ik Fabienne ook wel gelijk in. Ik heb zelf ook een lichtte vorm van Ass.
Ik was vroeger jammer genoeg bevriend met een asperge jongen, die blijkbaar ook paar psychopathische trekken had. Want hij deed vreemd genoeg vijandige, maakte racistische en beledigende opmerkingen, bedreigde me en wenste me zelfs dood. Maar ja, hij geloofde zelf in satanisme het tegenovergestelde van het christendom. (Een sekte dat bekend staat om kwaadaardige en onmenselijke dingen te doen/handelen, maar dat terzijde.)
Maar de vriendschap is al jaren beëindigd. Volgens hem waren we nooit vrienden geweest. Best ironisch eigenlijk, want paar jaar terug op school beweerde hij wel vrienden te zijn. :’)
Maarja, ik ben echt blij dat we volgens hem nooit meer vrienden zijn geweest. Dat bespaard me al een hoop ellende.
Maar wat Fabienne en rest van de leden hier zeggen. Niet iedereen met een vorm van Ass is hetzelfde of koud en ongevoelig. Zoals ik hierboven al schreef had ik al nare ervaring met een gevoelloze asperge jongen, die niet helemaal 100% was, maar ik zeg verder toch ook niet dat alle jongens/mannen met asperge gevoelloze eikels zijn? (Excuses voor mijn taalgebruik, trouwens.)
Dat zou echt absurd zijn. En ik ken verder wel genoeg jongens die een vorm van autisme/asperge hebben, maar die tot mijn opluchting niet allemaal wreed en koud zijn als die ene hoopje stront met psychopathische trekken.
En verder vind het gedrag van je ook niet echt kunnen. Je kan jouw ex vrouw niet telkens de schuld geven over de ellende die je meegemaakt heb. Als iemand een hartaandoeningen heeft kan er andere spraken zijn, zoals: erfelijkheid, te veel stress, ongezond of te vettig eten en weinig beweging.
En zo is het!
Dit gaat echt wel te ver hoor Ropert ik begrijp heel goed je pijn ook als persoon met een milde vorm van ass zijnde. Het moet verschrikkelijk zijn geweest met je vrouw. Ik begrijp je cynisme en dat bevalt me niet het kwetst mij, ik helemaal niet zoals je vrouw integendeel.
Wat we hier heel duidelijk zien is onbegrip wederzijds. Dat hoeft niet per se met ASS te maken te hebben, maar met verschillen tussen mensen. Niet alle mensen met ASS zijn hetzelfde, net zoals mensen zonder diagnose ook niet hetzelfde zijn. De pijn door onbegrip is wel hardnekkig in iedere relatie.
Beste allemaal, na het doorlezen van al deze reacties die al een lange tijd elkaar opvolgen (waarvoor dank!), valt me iets op. De mensen die heel veel woede voelen jegens hun partner of ex-partner met autisme, beschrijven allemaal iets dat niet per se in het autisme spectrum thuishoort: egocentrisme en het gevoel altijd overal de schuld van gekregen te hebben. Ik ben me aan het verdiepen in de overeenkomsten en verschillen tussen autisme en narcisme. In tegenstelling tot wat velen denken, dat narcisten een groot ego hebben, is dit in feite klein. Er is geen Zelf, het is leeg van binnen. Zij hebben de Ander nodig om het Zelf te vullen. Dus die Ander is de spiegel waarin een narcist zichzelf wil herkennen. Voldoe je niet aan het imagobeeld van de narcist, dan krijg je verwijten en schuld toebedeeld. Een narcist walst over je gevoelens heen en manipuleert je gevoelens totdat je zelf wegkwijnt. Maar een autist doet dit niet! Mensen met autisme kunnen zich vaak prima inleven in de ander, maar missen soms de vaardigheid om dit te tonen. Mensen met autisme zijn in de regel heel erg bereid rekening te houden met anderen en doen dit vaak ook. Daar is soms wat hulp of een afspraak bij nodig (‘Als ik me rot voel, wil ik getroost worden’. Dat doet iemand met autisme meestal wel). Het totaal over je heen walsen en geen respect hebben voor wat de ander voelt, is eerder een kenmerk van narcisme, dan van autisme. De verwarring ontstaat doordat sommige kenmerken overeenkomen: het niet tonen van affectie/wederkerigheid, de eigen wereld en het soms ‘napraten’ van anderen. Een groot verschil is echter, dat een narcist dit BEWUST doet om de ander ‘eronder’ te houden en zo het eigen ego te vullen. Een autist doet dit niet bewust en niet met de intentie over anderen heen te walsen. Kort gezegd: op basis van sommige reacties hier, denk ik dat er partners zijn die weliswaar een al dan niet officiële diagnose ‘autisme’ hebben, waar het eigenlijk om narcisten gaat. Blijf uit de buurt van narcisten. Maar met autisten kun je prima samenwerken of leven.
Dankjewel Marielle!
Ik zal vast niet alleen staan in het hebben van de ervaring om eerst de diagnose ‘persoonlijkheidsproblematiek met o.a. narcistische kenmerken’ te hebben gekregen. Na zo’n 4 jaar kreeg ik van een werkbegeleider te horen of ik geen second opinion zou overwegen, zij dacht veel meer aan ASS bij mij en ook ikzelf herkende mij niet in de gestelde diagnose. Aanvankelijk nam ik het voor lief; ik had een heel heftige tijd achter de rug waardoor ik al blij was dat ik wist wat er met mij aan de hand zou zijn. (Ja, ik raakte soms van ’t padje maar achteraf kan ik dat allemaal herleiden naar het stukje ‘veranderingen en onverwachtse situaties’.)
Door een in ASS gespecialiseerd instituut kreeg ik gelukkig al snel de diagnose ASS, dat voelde voor mij veel beter (ook meer herkenbaar)!
Ik ben een alleenstaande moeder met 100% de zorg voor mijn 2 pubers waarvan er 1 ASS heeft en de ander vermoedelijk ook (kan nog niet gediagnosticeerd worden omdat ze nu niet praat wegens Selectief Mutisme). Best pittig maar ik kan me juist ook heel goed in hen inleven!
Als je een autist in een hoek druk willen er nog wel eens narcistische trekjes naar boven komen. Die worden ingezet als een soort van afweermechanisme. Niet alle autisten hebben dat, maar ik ken er genoeg die op zo’n manier met stress situaties omgaan, zeker wanneer je hen zelf ter verantwoording roept voor hun daden. Niet alle autisten zijn bereid de gevolgen van hun gedrag onder ogen te komen, of misschien moet je zeggen dat ze het niet aan kunnen of durven. Met zo’n narcistische houding blijft hun ego buiten schot. Dus in die zin levert dat narcisme ze wat op.
ik denk dat wat Marielle zegt helemaal waar is.
Asperger en Narcisme zitten heel dicht bij elkaar.
Zelf in een relatie met een asperger/narcist gezeten die net verbroken is. Het doet mij heel veel pijn juist omdat ik er heel veel ingestoken heb. Voornamelijk begrip op te brengen voor hem omdat ik zelf denk dat hij asperger heeft. Weinig inlevingsvermogen, alles vrij letterlijk opvatten, bot, impulsief, radicaal, rigide, ruzie maken als hij overprikkeld was.
Overigens vind ik het er niet toe doen of iemand wel of geen asperger heeft. Je houdt van elkaar en dan probeer je rekening met de ander te houden zover in je vermogen ligt. En hoe je dat doet zul je SAMEN uit moeten komen. Begrip op brengen voor elkaar. Zo werkt dat in een NT – autist, NT-NT, Autist – autist relatie.
Alleen waar ik zelf mee worstel is; in hoeverre ga je mee met iemand en in hoeverre is het door asperger, narcisme, karaktereigenschappen? Wanneer weet je of je wel of niet genoeg rekening met de ander houdt vanwege bv asperger.
Ik heb mijn omgangsregeling met de kinderen aangepast speciaal voor hem om de druk te verlichten, mijn mond gehouden als ik op koest rotten met mijn kut kinderen, als ik voor vies varken en lui zwijn uitgemaakt werd (omdat ik de overprikkeling probeerde te begrijpen).
Heb geprobeerd altijd de volgende dag rustig te praten, bijna excuses aanbiedend voor iets wat ik in mijn ogen niet fout deed maar het was de enige manier om hem te bereiken.
Ja hij heeft heel veel trekken van een autist (en hij heeft ADHD) maar ik denk ook veel trekken van een narcist. Want ik denk niet dat een autist iemand anders bewust pijn wil doen. Misschien in zijn overprikkeling gooit hij er iets uit maar daar kan hij op terug komen als hij rustiger is. Misschien onhandig maar hij zal niet boos blijven en alles blijven onthouden als ruzie.
Veel van ons zoeken een verklaring voor het gedrag en waarom het is fout gegaan. Omdat narcisme en autisme zo dicht bij elkaar liggen en volgens mij zelfs wel samen voorkomen, worden alle autisten over 1 kam geschoren met narcistische trekken. Ten onrechte.
Maar we willen zo graag een antwoord op waarom we zo behandeld zijn.
Zelfs ik twijfel soms nog of ik niet beter mijn best had moeten doen. Of het niet aan mij lag dat er ruzie was, dat ik uitgescholden werd, dat ik het huis uit gegooid ben en bedreigd dat ik anders mijn baan zou verliezen of hij de spullen op zou laten slaan en andere sloten op de deuren zou maken (ik had vlgs uitspraak gewoon nog een maand de tijd maar door een ” ruzie” wilde hij me per direct eruit).
Maar ik denk niet dat een autist in zijn woede zoiets doet en zeker niet als hij weken ervoor nog heeft gezegd hoeveel hij van je houdt en hoeveel beter het gaat.
Dus mensen; laten we ajb niet iedereen over 1 kam scheren en geen eigen diagnoses stellen en bijbehorende uitspraken doen. Een mens is een mens met welk etiketje dan ook. Respect heeft niet met dat etiketje te maken maar zit in je
Wat Ben Jij even ongelooflijk dom figuur zeg.
Tegen wie zeg je dat F?
Tegen Ropet1, als je de uitlijning volgt.
Synisme? Nee, inderdaad, dat begrijp ik niet.
Inge, ik weet van mijn man dat hij wederkerigheid en intimiteit erg mist in ons huwelijk. Ik begrijp daarmee dus ook een beetje hoe jij je moet voelen. Maar ik denk dat het voor een niet-autistische vrouw wel nog moeilijker is in een relatie met een autistische man, omdat autistische vrouwen toch nog het ‘sociale gen’ bezitten, dat er voor kan zorgen dat autistische vrouwen meer genegenheid en affectie kunnen tonen dan autistische mannen. Althans, we zullen er eerder voor openstaan is mijn mening. Maar ook autistische vrouwen zijn eenzaam en missen affectie en wederkerigheid, want door spanningen en frustraties binnen het huwelijk neem je vaak afstand van elkaar en dan is er voor ons ook dat gevoel van leegte en gemis…
Hallo Fabienne.
Ik begrijp je niet. Ik begreep juist dat autisten moeite hebben in hun communicatie met anderen en vandaar uit bijvoorbeeld slecht of met minder inlevingsvermogen kunnen reageren. Jij beweert het tegendeel dat je minder inlevingsvermogen/empathy bezit dan de gemiddelde mens en daarom zo doet wat je doet. Een autist zou wel empathy bezitten maar door hun slecht sociale vaardigheden komt dit minder vaak naar voren? Dat is wat ik hoorde en begreep. Een psychopaat of iemand die lijd aan een anti-sociale persoonlijkheidstoornis heeft juist wel de sociale vaardigheden maar mist de empathische gevoel erbij waardoor ze zo medogenloos kunnen zijn. Wat klopt en wat niet?
Laat ik er nog een schepje boven op doen wat is verschil tussen jouw en een psychopaat?
Hoi Tom. Laat ik zo stellen: de buitenwereld heeft mij verteld dat ik minder inlevingsvermogen heb dan een niet-autist. Dat ben ik ook gaan geloven omdat ik altijd anders of afwijkend reageer/voel/denk. Maar naar mijn persoonlijk gevoel heb ik juist wél heel veel inlevingsvermogen, alleen uit ik dat op een andere manier. Ik kan diep geraakt worden door situaties of gevoelens, maar dat zien anderen (niet-autisten) kennelijk niet of ze begrijpen mijn manier van uiten niet? Als iemand sterft wordt er geacht dat we rouwen, maar ik kan alleen rouwen als ik dat ook diep van binnen voel, snap je? Als ik dat niet voel op het moment dat het van mij verwacht wordt, dan ben ik dus in de ogen van de ander ongevoelig en toon ik geen empathie. Maar dat ik weken later begin met rouwen, terwijl de anderen hun leven weer hebben opgepakt, wordt ook niet begrepen. Mensen met autisme voelen heel intens, maar ze tonen hun affectie en gevoelens pas als ze dat ook van binnen ervaren, dus geen toneelspel want dan doorzie je dat de emoties gemaakt zijn en dus niet oprecht…snap je nu een beetje wat ik bedoel?
Dit is exact hoe ik het, vrouw met ASS, beleef
Mariëlle – Initiatiefnemer Autspoken
Wat je zegt over narcisme en autisme klopt wel. Mensen met autisme kunnen over het algemeen andere niet manipuleren. En zijn vaak ook eerlijk en hebben schuldgevoelens. Niet flauw bedoelt, maar ik zie verder wel iets boven het hoofd. In jouw tekst zeg je dat het vaak bij narcisme voorkomt. Maar ik denk zelf dat het ook bij psychopaten, sociapaten en borderliners voorkomen.
Mensen met zulke persoonlijkheidsstoornis zijn ook wel in staat om andere te manipuleren of andere de schuld te geven of onderuit te halen. Maar er is verder Idd wel een groot verschil tussen autisme en persoonlijkheidstoornissen.
En ik denk verder dat de ex vrouw van Robbie eerder borderline heeft dan autisme.
Fabienne,
Als ASS-moeder van 2 (vermoedelijk) ASS-pubers ben ik vaak zo moe dat ik de weinige energie die ik heb voor mezelf nodig heb en ‘geven’ (van b.v. intimiteit) mij veel energie kost…
Precies! En dat mag gezegd worden! Dan is het niet zo dat je je opstelt als slachtoffer! Helemaal mee eens Inge.
Mijn echtgenoot heeft ook ASS en sterk narcistische trekken. Na 22 jaar huwelijk heb ik de echtscheiding aangevraagd. Het was ziekmakend voor mij. 22 Jaar leven in emotionele kilte en het volkomen normaal vinden door hem dat zijn visie de waarheid was en zijn bezigheden van belang waren en de mijne ondergeschikt. Dat emoties niet bestaan volgens hem.
Deze relatie heeft veel beschadigd.
Hoi Yvonne, accepteert jouw man dat hij ASS heeft? Want daar begint een weg naar verbinding met elkaar. Omdat vanuit acceptatie ook ontstaat dat je ‘iets’ moet doen om de relatie te redden. Ongelooflijk zwaar als je al 22 jaar leeft in emotionele kilte. En dapper dat je nu de stap zet naar echtscheiding. Heel veel sterkte gewenst bij deze stap!
Erg herkenbaar…ik ben nog steeds bezig van de schade te herstellen…zit er nog erg vol van.Maar 1 voordeel ik heb voortaan een antenne voor autisme of wat dan ook voor persoonsstoornis te herkennen..en alle mensen die afwijken of liever gezegd persoonsstoornissen hebben zullen best goede mensen zijn en talenten hebben enz….Maar bij een warme intense liefdesrelatie komt echt veel meer bij kijken.De prilste begin relatie met een asperger lijkt al gelijk op een sleurhuwelijk van 40 jaar pffff.In het begin moet je elkaar juist opeten bv. en niet met al je vrienden en hobby’s bezig zijn wat is dat voor rare kul………..
Stella, laten we het maar gewoon vaststellen. Door je neurotypistische persoonlijkheidsafwijking (nts) heb je te accepteren dat enkel strict neurotypische mensen voor jou geschikt zijn om een relatie mee aan te gaan. Misschien kun je nog in je mens zijn groeien om een volledig mens zijn te ervaren, maar ik ben bang dat delen in de volheid van het menselijk bestaan niet binnen je vermogens ligt. Ik wens je veel sterkte.
Helemaal met je eens Inge…Gewoon vriendschappelijk zonder bedoelingen omgaan met een autist asperger of wat voor benamingen daarvoor ook bestaan zou best kunnen.Maar een liefdevolle intensieve wederkerige betrokken gevoelige relatie zou ik afraden.Autisten zijn teveel met zichzelf bezig en geven bijna nooit hun fouten toe ook voelen ze zich erg snel aangevallen zodat ze gelijk in de verdediging schieten.Ze hebben geen inzicht en inleving hoe eenzaam de partner is,ze gaan vaak zo op in hun hobby’s en andere mensen dat ze hun partner gewoon vergeten :-(…En als je dat probeert uit te leggen wordt er niet naar je geluisterd en ben je altijd de ruziemaker.Ik lees hier dat een autist enorm de best doet om zich aan te passen aan de niet autist…als er geen gevoel bij zit alleen beredeneringen dan heeft dat enorme de best doen geen zin het schiet gewoon niet op…De niet autist wordt gek van de ruzie’s de onbegrip en de koele berekende actie’s van de narcist.Een niet autist kan alleen met de autist samen gaan maar moet zichzelf dan opzij zetten om de autist steeds op zijn wenken te bedienen.Dus een autist mag gewoon openlijk flirten met mooie vrouwen en je mag daar niets van zeggen.Ook kan hij gewoon al zijn tijd aandacht en interesse in andere mensen en hobby’s storten behalve bij jou je staat dan ergens in de wachtrij ook al heeft de autist aan jou veel liefde en voordelen en bij vreemde niet….Al geef je hem zoveel liefde zorg brengt hem hygiene bij en geeft materiële dingen…ze zien het niet en het heeft geen waarde voor ze.En als ze zeggen dat ze dat wel waarderen dan bestaat daarin totaal geen wederkerigheid.Als je de autist iets wil bijbrengen zijn ze ook nog erg eigenwijs en dulden geen tegenspraak.Stel als je gaat samenwonen met een autist en je zou financieel afhankelijk van ze zijn dan is nog maar de vraag of je wel genoeg te eten krijgt want ze zitten boven op het geld op een overdreven manier.Ze luisteren niet naar je zijn koppig en eigenwijs en volgen hun dwangmatige handelingen…Ook blijven ze lang in ruzie’s hangen en straffen je op een ander tijdstip als je dat niet verwacht.Nee heb er een punthoofd van geef mij maar een niet autist en natuurlijk zijn er ook wel eens onenigheden in een relatie met niet autisten maar met praten en goed luisteren naar elkaar kun je samen oplossingen vinden een autist blijft als een kind lang hangen in ruzie’s en wil steeds zijn gelijk hebben.
Dit is zooooo herkenbaar …
Heel mooi verwoord.
Ik heb het gevoel dat ik de enige man hier ben die getrouwd is geweest met ASS vrouw. Wat ik mij de laatste tijd afvraag, wat is de reden geweest dat ik destijds niet in de gaten heb gehad dat er iets aan de hand was.
Ik herken alle aspecten die je beschrijft. Maar heb het gevoel gehad gewoon met een heel krachtige vrouw getrouwd te zijn. Zelf ben ik rustig en begripvol. Zacht van aard. En dat gelukkig voor mijn kinderen. Ongemerkt heb ik een stukje moeder rol op me genomen.
Nu ik besloten heb te scheiden zeggen mijn beide kinderen dat ze bij mij willen wonen. En geven aan dat de wederkerigheid en gevoel de reden is. Ze zijn 12 en 15.
Herken je dat ook?
Je verhaal raakt me wel Stella. Maar van iemand met ASS moet je wel begrijpen dat ze dat niet met opzet doen of juist nalaten. Het heeft geen zin om boos op ze te worden, daar heb je alleen jezelf maar mee, ze zullen jou nooit begrijpen.
Ik maak wel eens de vergelijking dat autisten de wereld alleen maar in zwart-wit beleven. Omdat zij zich niet in kunnen leven, kunnen ze ook niet begrijpen dat er nog zo veel meer is dan alleen maar zwart wit en een beetje grijs. Zij zijn van mening dat hun beleving van de wereld een universele beleving is die voor ieder mens gelijk is.
Een familielid van mij had grote problemen met voldoende en tijdig voeden van haar kind. Als zij geen honger had kon ze niet bedenken haar kind voeding nodig had. Als ze haar kinderen in bad moest doen zoals haar was opgedragen bedacht ze niet ze weer uit bad te halen (opdracht was, doe vanavond de kinderen even in bad, hoe letterlijk kun je het nemen). Absoluut geen desinteresse of onwil maar zo iets loopt snel uit de hand en leidt al snel tot verwaarlozing en mishandeling.
Het onderstreept wel weer mijn stokpaardje dat autisme echt een serieuze handicap is. Ik kan me heel goed voorstellen dat niet iedereen zo iets aan kan. Ik heb nooit een keuze gehad, in mijn familie komt heel veel ASS voor. Maar het is zo oneerlijk om ze verwijten te gaan maken over dingen die ze niet kunnen of niet aanvoelen.
Wel wordt ik een beetje agressief van alle mensen die ASS mooi gaan praten. ASS heeft hele mooie, bijzondere, waardevolle en leuke kanten. Maar mijn ervaring met ASS in een volwassen liefdevolle relatie of partnerschap waarin ook die wederkerigheid nodig is werkt het niet. Het schrijnende is dat de persoon met ASS dat probleem nooit zal erkennen, want dat is nu juist de handicap. Discussie heeft geen zin. Soms zit er niets anders op dan afstand te nemen en het los te laten. Misschein dat je daar iets aan hebt Stella.
Maar dat is mijn persoonlijk ervaring met mijn familie en familieleden waarin zeer veel ASS voorkomt.
Dankjewel Amelie voor je goede verwoording…………
Je hebt echt geen idee hoe beledigend en falikant verkeerd verwoord dit is he?
Heel erg herkenbaar Inge….zo’n zwaar kruis is gewoon niet te dragen ook nt is een mens dat liefde en warmte aandacht en genegenheid nodig heeft.
Ook deskundigen liepen met een blinde vlek!!Na 40 jaar weten we nu dat onze zoon ook autistisch is….steeds is het ontkend…als we het vroegen.Nu gaat het een stuk beter….maar wat was dat een stuk gemakkelijker geweest ,als het eerder ontdekt was.
Zo is het bij mij ook verlopen Marijke. Ik was bijna 40 jaar toen ik eindelijk de diagnose autisme kreeg. Dit na ruim 15 jaar hulpverlening en diverse etiketten op mijn voorhoofd. Therapieën die niet aansloegen en mijn laatste stukje eigenwaarde de grond intrapte. Als ik in mijn kindertijd (toen de signalen al duidelijk aanwezig waren) de diagnose had gekregen, was mijn leven wellicht moeilijk geweest, maar vele malen minder moeilijk dan dat het nu is! Dus ja, ik ken de pijn en het verdriet dat jullie voelen omtrent jullie zoon…sterkte!
Mooi beschreven ! Ik heb jaren gedacht dat het aan mij lag een mijn stinkende best gedaan om ‘erbij’ te horen, maar ben er inmiddels achter gekomen dat de niet-autisten geen enkele moeite deden ook mij te accepteren, dus ja, wie is hier nou sociaal dan? Ik ben er dan ook wel en beetje klaar mee, al blijft het pijn doen.
Marianne…ik denk dat jij heel goed begrijpt wat ik heb bedoeld met mijn blog. Sta er maar eens voor als vrouw met autisme, vaak pas late diagnose. Je hele leven is vertekend en ontwricht, maar dat ziet nagenoeg niemand want je verbergt je schaamte, je verdriet, je schuld achter dat grote masker 🙁 Sterkte!
juist…je stinkende best doen en nog weggezet worden. ik ben t vechten helemaal moe
voel vreugde en levenslust wegglijden
Dat klinkt niet best Katja, hoop dat je kracht put uit dit blog van Fabienne en ervaart, dat je niet alleen staat. Mag ik vragen op welke leeftijd jij een diagnose kreeg? Want vrouwen die pas later een diagnose krijgen, hebben hun hele leven geprobeerd zich aan te passen. Uitkomst is dan dat je niet meer jezelf bent en misschien wel een andere omgeving nodig hebt van mensen die je wel accepteren zoals je bent.
Misschien je toch wat minder focussen op een ander te pleasen. En aan te geven wat iemand van je kan verwachten. Dat je op jouw manier je kunt uiten, die misschien anders of is dan van een NTer. Zal veel rust geven.
Ik weet heel goed waar jij je nu bevindt Katja…daar bevind ik mijzelf namelijk ook. Maar opgeven moeten we niet, wel onszelf weer (her-)vinden en van daaruit een nieuwe start proberen te maken. Wie ben ik en wat wil ik, zonder dat je als egoïst wordt uitgemaakt. Zelfs nu, 4 jaar na mijn diagnose, voel ik mij nog opgesloten in de persoon die de buitenwereld van mij gemaakt heeft. Dit is een proces dat je eerst onder ogen moet zien te komen, daarna moet verwerken en dan (hopelijk) weer je kracht zien te vinden om te mogen zijn wie je werkelijk bent. En als dat, voor mij, zou inhouden dat ik uit mijn huwelijk moet stappen, dan doe ik dat ook, want een leven zoals ik het nu leef, ik geen leven…dat is overleven!
Daarom is het ook veel beter dat niet autisten met elkaar een wederkerige relatie aangaan en autisten met autisten dan zijn er bijna geen problemen.
Wat een kolder !!!! Een autist vraagt veel van zijn omgeving en dat zuigt iemand met heel veel inlevingsvermogen vaak totaal leeg!!!! Wat is dat nou nog meer in de slachtofferrol kruipen? Immers draait alles dagelijks al niet genoeg om het leven met autisme?????
Mijn leven heeft altijd in het teken van aanpassen aan de niet-autist gestaan, dus nee, kolder is mijn verhaal zeker niet, jammer dat je het zo ervaart. Wat precies vraagt een autist dan van zijn/haar omgeving? Begrip? Zuigt begrip opbrengen jouw leeg? Dan zit het probleem niet bij de autist maar bij jezelf vrees ik. Dan is er dus geen evenwichtige basis waarin jij, als niet-autist, weet dat mensen met autisme anders denken en voelen en dat onze beperking heus niet ten koste hoeft te gaan van iemands totale inlevingsvermogen? Communicatie is een uitstekend middel om je eigen grenzen duidelijk te maken. Als jij jouw grenzen niet kenbaar maakt, kan een autist daar geen rekening mee houden. Autisme mag en kan nooit een vrijbrief zijn om alles af te dwingen! Dan ben je als autist heel egoïstisch in mijn ogen. Maar om klakkeloos verwijten te uiten naar iemand met autisme, dat deze persoon jou helemaal leegzuigt snap ik helaas ook niet. Zoek hulp en begeleiding hierbij en maak zeker je eigen grenzen kenbaar. Een autist (met een normaal tot hoog IQ) zal daar zeker rekening mee proberen te houden, mits jouw grenzen ook duidelijk zijn afgebakend, want duidelijkheid en consequent zijn is wel een voorwaarde, niet alleen bij mensen met autisme maar ook bij mensen zonder autisme…
Het zou fijn zijn als iemand met autisme dit ik eens hardop zou zeggen. Gebeurt vaak niet helaas. Daarom is er minder begrip. Snap dat het moeilijk is om te zeggen, maar denk wel dat dat meer begrip oplevert. Dit geldt zeker ook andersom. Wat verwacht en NTer van een relatie? En dit niet alleen zeggen in een gefrustreerde bui. Ga er eens samen rustig voor zitten. Zal veel frustratie (je WILT het niet! ) omzetten in kunnen samenwerken en samenleven (want je KUNT het niet)
Mooi verwoord Henriette! Onderlinge verwijten brengt je niet dichter bij elkaar, proberen om te communiceren kan je daarin wel helpen. Mensen met autisme mogen zich niet verschuilen achter hun diagnose, mensen zonder autisme mogen niet verwachtingen hebben die niet haalbaar zijn. Maar daar kom je alleen achter, in een relatie, door open en eerlijk met elkaar te praten. En nee, dat gaat niet altijd van zelf, daar moeten beide partijen moeite voor willen doen 😉
Ook de niet-autist wil of kan het vaak niet.
Vaak wil een autist veel meer moeite doen en proberen dan een niet-autist.
Eis maar van de wereld dat die zich aanpast aan jou. Dat is het is meest voor de hand liggende. Misschien moet je dat IQ van je eens gebruiken als je zulke onzin schrijft.
Mag ik vragen aan wie deze opmerking is geschreven? Want als die voor mij bedoeld is, dan heb je mijn verhaal niet goed begrepen en mijn reacties niet gelezen wat ik dan heel jammer zou vinden, want als je mijn reacties leest zul je zien dat ik autisme nooit als een vrijbrief zie en dat ik persoonlijk juist heel veel in werking stel om duidelijk te maken waar de knelpunten zitten en hoe je daar eventueel mee om kunt gaan, zowel autist als niet-autist.
Is je opmerking niet aan mij gericht, dan ben ik benieuwd aan wie wel?
Communicatie met een autist ??????Dat is solliciteren naar vette ruzies want toegeven komt in hun woordenboek niet voor.Of ze draaien de boel om zelf zijn ze nooit schuldig.
Een slachtofferrol spelen helpt je verder niet. (‘:
En verder vind ik sommige NT’ers nogal hypocriet overkomen om eerlijk te zijn. En ik vind het ook erg enorm subjectief die reacties, ook door het feit dat sommige NT’ers al na een ongezonde relatie met iemand met autisme al snel conclusie trekken dat iedereen met autisme geen schuldgevoelens hebben, sarcastisch zijn en gevoelloos overkomen.
Nooit geweten dat sarcasme en de schuld op andere leggen een kenmerk van autisme is. Veel mensen met een vorm van autisme weten niet veel over sarcasme. Omdat de meeste mensen met autisme woorden echt letterlijk en figuurlijk nemen.
Verder zijn er ook mensen met Ass die toegegeven aan hun fouten, en hun best proberen te doen in de smaenleving, ook al krijgen nog vaak te maken met negatieve en felle kritiek van de meeste NT’ers.
Maar echt jammer voor jullie, want niet iedereen met Ass is zo. En ik denk zelf niet dat jullie echt te maken hadden met iemand met een vorm van autisme. Ik zou eerder zeggen iemand met een antisocialepersoonlijkheidstoornis.
En om eerlijk te zijn vind ik het veel erger dat mensen met Ass door de samenleving uitgekotst worden dan een paar NT’ers die door een persoon met ass al slecht behandeld zijn. (‘:
Beste Filosofie,
Zou het zo kunnen zijn, dat mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis door de specialisten een verkeerde diagnose ‘autisme’ krijgen, omdat een antisociale persoonlijkheidsstoornis nog niet zo bekend is en bovendien heel goed te manipuleren/te maskeren door degene die zo’n stoornis heeft? Want ik denk inderdaad, dat veel slechte ervaringen die hier beschreven zijn weleens in die hoek zouden kunnen vallen. Hoor graag je visie hierop.
Beste, Mariëlle – Initiatiefnemer Autspoken
Ja, ik denk verder wel dat sommige mensen een verkeerde diagnose krijgen. Ik heb zelf iemand leren kennen die psychopathische trekken had, maar blijkbaar de diagnose asperge kreeg. Ik denk verder wel dat sommige deskundige een vergissing maken, omdat sommige psychologen en psychiaters niet heel snel iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis kunnen herkennen.
Maar het geld hetzelfde met andere (persoonlijkheid)stoornissen. De diagnose klassiek autisme is in de loop der jaren flink toegenomen bij hele jonge kinderen, terwijl er niet altijd spraken hoeft te zijn van klassiek autisme. Het kind kan misschien nog niet sociaal rijp zijn en is wat dwangmatig. Klassiek autisme komt zelden voor.
Er is verder wel eens bekend dat sommige vrouwen met Ass eerder de diagnose: Bordeline of dwangstoornis krijgen bij psychologen of psychiaters, die zich heel weinig hebben verdiep op het gebied ‘autisme’ enz.
Ik geloof verder wel dat sommige een verkeerde diagnose krijgen, zoals: mensen met de antisociale persoonlijkheidsstoornis opeens de diagnose autisme krijgen, terwijl er geen spraken hoeft te zijn van autisme.
Ik kan me hierbij toevoegen: Ik denk dat een ‘label’ op jonge leeftijd zelfs gevaarlijk kan zijn, is het niet soms ‘emotionele hoogbegaafdheid en/of hoogsensitief, dat ook vaak verward wordt met autisme. Maar sommige persoonlijkheidstypen ontwikkelen zichzelf ook pas later. Ook krijgen inderdaad vrouwelijke narcisten nog vaak borderline opgeplakt omdat de vrouwen die narcistisch zijn meer in de hoek ‘kwetsbare narcist’ zijn en dus meer subtieler en verborgen en misbruik maken van hun zorgzaamheid of ze hebben beiden. Want 36% heeft BPD en NPD en vrouwen komen nog weinig voor in systeem, nog vaak gericht op mannen. Er komt beweging in.
Hier spreek ik vanuit mijzelf: ik heb een verborgen narcistische vader en heb hier op jonge leeftijd codependentie ontwikkeld, er is alleen gekeken naar mij als kind en niet ouders terwijl mijn vader de projectie op mij legde en zei dat ik een angstig kind was (ik had fysieke mishandeling gehad van vader) daardoor dus sociale vaardigheden, ik las nu dat het afgeraden werd vanwege de verantwoordelijkheid aan kind dan geeft. Dat is dus correct in mijn zin want ik bleef loyaal aan ouders en loyaal aan de therapie op vaardigheden maar werd thuis neergehaald. Later werd ik al in begin bevooroordeeld op autisme, weekje gezeten zonder gesprekken, bleek niet zo te zijn dus maar ‘sociale fobie’ gegeven. Als je al alleen kijkt op autisme dan zie je dus het andere niet meer, hierdoor misten ze dus het gehele mishandeling kind, ook omdat ik codependentie had.
Ik begin bijna te geloven dat jij zelf wel een superieur iemand moet zijn, Stella…. Persoonlijk denk ik dat iedereen anders is en we allemaal onze hebbelijkheden en onhebbelijkheden hebben…
En ook zo herkenbaar : het probleem omdraaien en op zichzelf toepassen .
Precies. Het ligt altijd aan de ander. Misschien moet je de kenmerken van autisme eens opnieuw doorlezen. Dan kom je punt ook tegen. Het is nooit de schuld van de ASS
Beste L.
Dat willen en “kunnen”autisten niet begrijpen…ze zuigen je energie leeg vinden dat je goed moet vinden als ze met een ander naar bed willen en dan hangen ze het slachtoffer uit dat ze niet kunnen leren……
Beste allen, als eerste mijn dank voor jullie reacties op mijn blog! Mijn blogs zijn altijd vanuit het perspectief van een vrouw met autisme geschreven. Ik weet immers niet hoe te schrijven vanuit het perspectief van een niet-autist. Daarbij komt ook het feit dat de hulpverlening ruim 15 jaar heeft gefaald om de juiste diagnose te stellen. Hierdoor heb ik een verwrongen identiteit gecreëerd, aangepast aan de waarden, normen en ongeschreven regels van de niet-autistische wereld. En er zijn nog steeds meer niet-autisten dan autisten, dus de druk van de niet-autisten (met name de onwetende niet-autisten) is nog steeds groot. Mijn hele leven lang heb ik te horen gekregen dat ik beter mijn best moet doen om me aan te passen, dat ik niet zo star, rigide, egoïstisch en dwars moet zijn. Maar als je autisme hebt KUN je bepaalde dingen gewoon niet, dat is geen onwil maar onmacht. Toch is die druk, om je aan te passen aan de niet-autisten, steeds aanwezig…vaak onbewust hoor, niet-autisten staan niet altijd stil bij de beperkingen van autisten en verlangen/verwachten dus dat autisten zich aanpassen aan hun leefwijze. Opmerkingen als:”zo moeilijk zal dat toch niet zijn”, of:”we moeten ons allemaal aanpassen”, komen hard aan bij mensen met autisme, want geloof me…wij doen zo vreselijk hard ons best om niet voor de voeten te lopen, om te begrijpen wat je van ons wilt, om gezien en gehoord te worden om wie we zijn, om vooral niet steeds conflicten en ruzies te veroorzaken, om te luisteren naar wat de wereld ons probeert te vertellen…maar het lukt gewoon niet altijd. Velen van ons kampen met diepgewortelde schuldgevoelens en minderwaardigheidscomplexen omdat we gedwongen worden te denken en te voelen als niet-autisten, maar dit kunnen wij niet, wij zijn van nature puur, eerlijk en oprecht.
Zowel autisten als niet-autisten hebben nog een lange weg te gaan voordat we elkaar enigszins kunnen begrijpen, maar dankzij websites en blogs is het nu mogelijk om beide kanten te belichten om zo (hopelijk) van elkander te leren en elkander te gaan waarderen en accepteren om wie we diep vanbinnen zijn.
Ben als moeder van een puberende autist de reacties aan het lezen op je verhelderende verhaal… Ik wist vanaf het moment dat onze zoon geboren was dat er iets anders was aan hem. Al zijn hele leven hem gesteund en geprobeerd zichzelf te laten zijn, maar ook om te laten zien dat je met anderen rekening mag houden….
Maar ik merk dat nu hij in de puberteit is (17jr) het moeilijker wordt tot m door te dringen op sommige momenten… We zijn sinds kort een traject in gegaan met jeugdpsycholoog om te kijken hoe we ons samen verder kunnen helpen. Ik kan af en toe wel wat hulp gebruiken in hoe om te gaan met n puberende autist , maar ook hoe ik hem zichzelf kan laten zijn en hoe ik m daar bij kan helpen!
Al met al vind ik t best complex en staat bij mij liefdevol communiceren boven alles, maar soms denk ik … hoe doe je dat met n persoon die dat (nog) niet kan…… ik denk met veel geduld , af en toe s diep zuchten en daarna weer doorgaan!
Gr
Suus, de mooiste en duidelijkste uitleg die ik ooit heb gelezen was:
Stel je voor dat je nu onvoorbereid werd gedropt op een vreemde planeet. Met wezens om je heen die er uit zien als jij, maar je spreekt hun taal niet en kent hun gewoonten niet. Maar je wilt er graag bij horen, dus je doet hen zo goed mogelijk na. Maar dat kost veel energie en soms sla je de plank finaal mis, al heb je geen idee waarom. Want blijkbaar zeggen die anderen niet altijd wat ze bedoelen, of bedoelen ze iets anders dan ze zeggen. Jij begrijpt hen vaak niet, en zij jou niet.
Dat is wat een Asperger ervaart. Met dit in je achterhoofd is het misschien iets makkelijker om elkaar weer beter te gaan begrijpen. Leg de wereld aan je puber uit, zeg wat anderen niet zeggen, verduidelijk wat de wereld van hem verwacht en help hem (binnen ZIJN grenzen) hieraan te voldoen. En vooral: blijf onvoorwaardelijk van hem houden!
Miranda…Maar als de Asperger dat nou ook eens toegeeft en niet de rollen omdraait en doet alsof alles aan de niet autist ligt zou dat ook veel schelen.Als de Asperger waarmee je een “liefdesrelatie” hebt ook nog eens contextblindheid heeft komt er echt geen speld tussen de communicaties en ontsteekt hij binnen een mum van tijd in een driftige woedeaanval en heeft lange tijd nodig om te herstellen…
Mooi verwoord. Ik ben moeder van een puberzoon met Asperger, pas na de diagnose vielen de puzzelstukjes op zn plek. Waarom hij het de mensen om zich heen, maar vooral ook zichzelf vaak zo moeilijk maakt. En ja soms moet je even 2x nadenken om te beseffen dat iets geen onwil is, maar onkunde. En dat hij af en toe “op” is omdat hij op zn tenen heeft gelopen en zijn hoofd “vol” zit. En dat het bij hem langer duurt voordat nieuwe gewoontes geaccepteerd en “geautomatiseerd” zijn. Wat fijn is, is dat hij inmiddels zelf steeds beter kan aangeven dat zijn grens bereikt is en waarom. En dat hij de wereld om zich heen en alle sociale interacties (voor een puber al heftig genoeg!) steeds beter begrijpt en er zijn weg in vindt. Maar net zo goed als deze inspanning van zijn kant, is onze inspanning nodig om hem op zijn pad te begeleiden, bij te sturen, en van hem te houden. Want dat is hij zeker waard! Onze mooie, gekke, gevoelige, onzekere, onhandige, fantastische AsPuber. ?
Wow Miranda! Heel mooi en met liefde geschreven! Je mag zeker heel trots zijn op je zoon en ik hoop dat hij zijn eigen weg zal en mag vinden in onze chaotische wereld.
Hi
Ik heb een vraagje, ik ben 10jr getrouwd met een autist, hij heeft 1jr geleden de diagnose gekregen. En ik begrijp je gevoel van het aanpassen in de maatschappij want dit heeft mij man ook gedaan, waardoor hij nu sinds de laatst 3jr een totaal ander persoon is dan voorheen omdat hij het niet meer volhield… (hebben hier trouwens meer mensen ervaring mee?) Maar na het lezen van de stukjes moet ik zeggen dat ik de toon niet zo waardeer want de autist voelt de druk en kiest er voor om zich aan te passen terwijl zoals je zelf al aangeeft dit niet werkt voor een autist. Dus wees jezelf…
Ik ben het ook niet eens met wat je zegt over autisten dat ze zo eerlijk en bot en recht uit het hart kunnen zijn, ze kunnen bijzonder goed toneel spelen evengoed als een niet autist, hetzelfde met wanneer je je emoties verwerkt ook niet autisten verwerken hun emoties pas later en hebben hun hoofd soms vol waardoor ze zich niet kunnen inleven. Ik weet dat dit bij een autist natuurlijk over een groter geheel speelt maar ik vind wel dat dit vaak door de maatschappij niet gezien wordt. Dus mijn vraag is eigenlijk waarom verwacht je inlevings vermogen van een niet autist omdat je denkt dat deze het makkelijker kan geven terwijl je zelf aangeeft dat deze jou niet begrijpt want niet zoals jou denkt?
Wat een mooie reactie Belinda! Inderdaad kan leven naast iemand met autisme ook een groot beroep doen op de partner, die soms een vol hoofd heeft of verwerkingstijd nodig heeft. Bovendien kunnen niet-autisten zich ook niet in alles inleven. Persoonlijk denk ik, dat het vermogen tot inleven vaak wordt verward met het tonen ervan. Moet je altijd inlevingsvermogen tonen en wat als je het niet direct voelt? Ik denk het niet. Als iedereen zichzelf blijft, zoals je aangeeft, lijkt mij de wereld een stuk duidelijker. Wat volgens mij belangrijk is, is dat mensen zonder oordelen en vooroordelen elkaar benaderen, ook als iemand zich ‘anders’ gedraagt dan gehoopt. In die zin is het wel belangrijk, dat er vanuit niet-autisten meer begrip ontstaat voor autisten. Daar kunnen partners (en ouders) misschien wel een belangrijke rol in spelen naar de buitenwereld 😉
Ik denk het inderdaad echt. de dingen die ik niet gerpobeerd heb in 20 jaar therapie en steeds absurdere misdiagnoses. en niemand die ooit keek waarom de therapie niet aanslag ook al ik werkt ik nog zo hard, het werd altijd gezocht in weer een nieuwe diagnosis en als ik me niet herkende zat ik in de ontkenning of gebrek aan ziektebesef terwijl de waarheid gewoon was dat ze mij nooit vroegen waarom iets precies zo was. ik voelde me soms net een projectiescherm waar elke nieuwe therapeut zijn stokpaardjes op projecteren. soms met zoveel wreedheid en disrespect, vernedering, uitlachen, pestgedrag. ik ben helemaal vervormd geraakt. terwijl ik eigenlijk niets liever wil dan gewoon bij de wereld horen. aleen hoor ik niet bij de wereld.
deze is op de verkeerde plek terecht gekomen
Als vader van een zoon met zwaar autisme, heb ik moeite om in zijn wereld te stappen.
Het lijkt me onwerkelijk hoe moeilijk alles is. Dan de driftbuien die uit de onmacht voortkomen zuigen ons hele gezin leeg. Ik snap dat het onmacht is, maar waarom is het zo moeilijk zulke rudimentaire dingen te begrijpen. Als we zeggen kalmeer, blijf rustig zie ik vaak de woede in hem opborrelen en dan komt de ontlading.
We gaan er mee om zo goed we kunnen. Afleiden, zijn woede kanaliseren, begrip tonen, maar ook ik voel woede en die hou ik allemaal in. Hij niet.
Als hij ons niet begrijpt, heb ik er geen probleem mee, mochten die woedebuien niet steeds komen.
Het grote waarom van hoe een autist in elkaar zit, snap ik niet.
Ik ben het helemaal met je eens Fabienne. Hier een diagnose op 53-jarige leeftijd en nu mag en kan ik pas mezelf zijn. En nog steeds worden mijn pogingen om begrepen te worden uitgelegd als ‘drammen’ en ‘jij wil altijd je zin hebben’. Er is nog een hoop te winnen.
Prachig omschreven…
Heb meerdere mensen/vrienden met autisme en dat zijn prachtige waardevolle mensen.De moeite meer dan waard om je in te verdiepen en rekening mee te houden.
Dank je Nienke 🙂
Ik denk dat ik ben, maar heb nog geen bevestiging. Ik herken mezelf, ook al weet ik het nog maar net. Moet eerst mezelf opnieuw ontdekken. Gelukkig heb ik al jarenlang mijn lief en mogen we anders zijn van elkaar. Ik heb geluk wat dat betreft. Heel veel geluk. Waarom wil je jezelf altijd begrijpen, vraagt hij dan. Hij begrijpt mij ook niet. En dat hoeft ook niet. Hij houdt gewoon van mij. Punt. En ik van hem.
Een woord, geweldig ??. Jij moet TROTS op jezelf zijn. Mijn zoon heeft autisme, kan zich redelijk verwoorden maar jouw gedachtengangen zijn de mijne voor hem. Alleen jij heb het zo mooi en goed op geschreven, dank hiervoor.
Warme groet Marleen
Heel graag gedaan Marleen 🙂 warme groet terug!
het is zeker erg lastig. Ik ben een alleenstaande moeder en heb een zoon van 10 jaar die vorige jaar de diagnose heeft gekregen maar ik vermoedde het al veel langer. Het is zeker erg zwaar vooral als er op school niet altijd begrip is. Of bij zijn pa.
Bedankt allemaal! Door te schrijven en te delen help ik niet alleen mezelf, maar blijkbaar ook jullie en dat is erg dankbaar om dat zo te lezen 😀 Soms denk ik wel eens dat ik alleen sta in mijn strijd en zorgen, maar dan lees ik jullie reacties (zowel van autisten als niet-autisten) en dan ervaar ik dat zeker als een grote steun! Het probleem bij geestelijke aandoeningen (waaronder ook ontwikkelingsstoornissen) is dat men, de buitenwereld, het vaak niet aan je ziet. En wat men niet kan zien, is er vaak ook niet. Heb je een gebroken been, dan kan men niet anders dan accepteren dat je beperkt bent in je doen en laten, het is visueel zichtbaar, dus het bestaat en wordt begrepen. Maar een geestelijke aandoening (of dat nu autisme of een persoonlijkheidsstoornis is) wordt vaak niet gezien aan de buitenkant. Deze categorie lijdt innerlijk en geloof me, dat is iets afschuwelijks 🙁 Niet dat men deuren voor mij moet openhouden, mij op handen moet dragen omdat ik een beperking heb, nee…maar probeer om te begrijpen dat ik anders denk en voel, maar dat mij dit niet minder maakt dan iemand die geen beperking heeft. Dat je mijn depressies, mijn OCD, mijn schuldgevoelens niet op mijn voorhoofd kunt aflezen, betekent niet dat ik niet lijd. En ik spreek hier niet enkel voor mijzelf, ik spreek voor bijna alle mensen met een geestelijke aandoening! Wij zijn niet minderwaardig omdat we niet mee kunnen in de grote massa, we zijn net zoveel mens als ieder ander mens. Echter, deze onzichtbare aandoeningen worden vaak over het hoofd gezien en zowel kinderen als volwassenen worden gedwongen (ja, letterlijk gedwongen) om zich maar aan te passen aan de meerderheid. Geen begrip voor geestelijke aandoeningen, met name bij niet-wetende buitenstaanders. Maar helaas ook bij mensen die wél wetende zijn, moeten we vaak knokken tegen het onbegrip, de eenzaamheid, de machteloosheid en de weerstand. Hoe meer we delen met elkaar, hoe groter ons wederzijds begrip kan worden…en dát is de enige remedie om samen in eenzelfde wereld te kunnen leven.
Fabienne….
Daarom beter dat niet autisten met elkaar een warme wederkerige liefdesrelatie aangaan en autisten met elkaar een relatie kunnen aangaan.Een niet autist met een autist worden nooit echt gelukkig met elkaar veel stress strijd onbegrip ruzie’s om gek van te worden.In een intens betrokken liefdes relatie hoort geen knokken angst eigenwijsheid in de verdediging schieten koppigheid en het ontbreken van gevoel op de juiste momenten.Als je als autist de inzet de zorg de liefde van je vriendin ziet mag je dat niet belonen met kilheid onverschilligheid en egoisme je ervaart immers de inzet daarvan.Niet alleen nemen nemen en nog eens nemen ook van jou kant geven liefhebben en je vriendin centraal stellen en niet een of ander vreemde mens net zo belangrijk vinden als je vriendin.Ik ben uitgevochten met de autist die alle mensen even belangrijk vind als zijn vrouw of vriendin en geen verschillen daarin ziet.De autist met autismeblindheid zou zich zonder pardon door een vreemde vrouw kunnen laten verleiden en totaal geen notie hebben wat voor een pijn dat voor zijn partner is.Na 5 jaar heb ik het wel bekeken….5 jaar van mijn leven weggegooid…spijt…ach ja weer een les wijzer zal ik maar zeggen.
Hoi Stella, er klinkt erg veel boosheid door in je berichten en die mag er zijn! Je hebt je verschrikkelijk eenzaam en onbegrepen gevoeld en die pijn lees ik in je berichten. Ik wil niets bagatelliseren, maar heb met mensen met Asperger ook de ervaring, dat het soms voor een niet-autist overkomt als bijvoorbeeld flirten met een andere vrouw, terwijl veel Aspergers juist helemaal niet door hebben dat het geflirt is. In een poging sociaal wenselijk te doen en in te gaan op reacties en gesprekken met anderen, vergeten ze de partner niet, maar is het gewoon heel lastig om te bepalen wat ‘normaal’ en ‘niet normaal’ is in de omgang met anderen. In dat deel, zit nu juist veel van de ‘stoornis’. Je kunt je zelfs gepest voelen door een Asperger, omdat hij het ene moment je napraat (poging sociaal wenselijk te doen en je tegemoet te komen, ‘papegaaien’) en het volgende moment toch weer vasthoudt aan eigen stokpaardjes.
Veel mannen met Asperger vinden hun partner vanzelfsprekend en waarderen de partner juist enorm, maar ze uiten het niet of anders. En dat doet pijn, want je doet je stinkende best om er voor die man te zijn.
Mag ik vragen of jouw ex-partner zijn Asperger accepteert? Want je hebt het over autisme blindheid. Het is inderdaad zo, dat mannen met Asperger die het niet accepteren, over kunnen komen als narcist, stronteigenwijs, vasthoudend aan eigen opvattingen en meningen en maar moeilijk kunnen inschikken. Meestal, niet generaliserend bedoeld, maken mannen met Asperger die accepteren (en herkennen!) dat ze het hebben, wel stappen naar de partner. Maar eerst moet de acceptatie er zijn van iemand met Asperger, dat hij degene is die ‘anders’ is dan het merendeel van de mensen. Omdat Aspergers bekend staan om hun sterk rationele benadering, is de kans groot dat zij een weg vinden om zelfs hun diagnose te ontkennen op een manier dat er geen speld tussen te krijgen is. Enkele Aspergers uit de community van Autisme Ten Top, schrijven precies vanuit hun ‘Aspergse’ perspectief, hoe zij denken dat de diagnose nergens op slaat.
Veel lezen, wil ik je adviseren. Niet om je ex-partner nog tegemoet te komen, maar om vooral ook zelf te accepteren, dat je 5 jaar lang je best hebt gedaan en je daarin totaal niet herkend voelt. Ga er maar vanuit, dat je ex met Asperger je daarin echt niet begrepen heeft. Het is een stoornis, precies op dit vlak. Daar kun jij niets aan doen. Sterkte met de verwerking van dit alles!
En lezenswaardig is dit artikel: http://autismepunt.nl/blind-zijn-voor-je-autisme/
Dankjewel Mariëlle…Sorry dat ik zo laat heb gereageerd was de link kwijt geraakt en gister vond ik het weer plots op google…Jou verwoording doet me goed nogmaals erg veel dank.
Stella, ik begrijp dat je het heel moeilijk hebt gehad. Ik hoop dat het nu wel goed met je gaat.
De reacties die ik ongeveer hier lees, zijn inzichtvol, begripvol, toelichtend en adviserend. Je geeft aan dank je wel. Ik hoop dat het je helpt/heeft geholpen goed in je vel te komen zitten.
Ik hoop ook dat je wat meer begrip voor ons ‘autisten’ kunt opbrengen. Behalve een sorry voor de late reactie is een sorry voor je rare, onbezonnen, éénzijdige en kwetsende uitspraken op zijn plek. Het zou veel voor mij betekenen, ook al is je reactie inmiddels vijf jaar oud.
Beste Stella.
Ik kan me jouw woede, frustratie en eenzaamheid heel goed voorstellen. Ik ervaar dit juist in mijn relatie met een niet-autistische man. Het niet zien hoe hard ik mijn best doe om tegemoet te komen aan de wensen van de NT. Blijven verlangen van zijn kant naar iets dat voor mij heel veel energie, inzet en vaardigheid kost. Ik denk dat het zowel voor autisten als niet-autisten moeilijk is om een ‘gemengde’ relatie te hebben. Maar of een relatie ASS – ASS en NT – NT bij voorbaat beter is durf ik ook niet te zeggen. Het blijft geven en nemen van beide kanten. Communicatie is uitermate belangrijk en in mijn geval communiceer ik als autist beter dan mijn NT man 😉 Daarmee wil ik jouw gevoel alles behalve bagatelliseren! Ik voel me namelijk net zo als jij, alleen sta ik dan aan de kant van de ASS en jij aan de kant van de NT…
Sterkte en ik sluit me verder aan bij de wijze woorden van Mariëlle…
Dankjewel Fabienne Hendriks…
Ik ben van mening dat een relatie ASS-NT altijd problematisch is. Dat geldt voor de relatie als partner van, maar ook voor de relatie als kind van. Affectieve verwaarlozing is een groot probleem en dat is met oneindig veel therapie niet bij te brengen aan een persoon met ASS.
Een ander belangrijk punt waar niet over wordt gesproken: waarom kiest een NT voor een partner met ASS? Van wat ik in mijn omgeving zie is dat NT-personen die een relatie aangaan met iemand met ASS als kind nooit hebben geleerd om aan te geven wat hun eigen behoeftes zijn en waar hun eigen grenzen liggen. Zij nemen genoegen met een relatie met iemand met ASS en nemen in het prilste begin de signalen van affectieve verwaarlozing niet waar (of wuiven ze weg) omdat ze vanuit een overlevingsstrategie hebben geleerd zichzelf weg te cijferen, of dat ze niet weten welke eisen je mag stellen aan een partner binnen een relatie etc etc. Partners van personen met ASS hebben meestal door trauma’s vanuit hun jeugd een erg laag zelfbeeld en weinig eigenwaarde waardoor ze genoegen nemen met een partner die soms kil, afstandelijk, weinig begaan en emotioneel betrokken is. Daarom kunnen problemen vaak zo enorm uit de hand lopen en duurt het vaak heel lang voordat de NT-partner voor zichzelf kiest. Dat maakt een relatie NT-ASS heel problematisch
Jolanda,
Ik denk dat je hier een hele goede analyse maakt. En zo kan het een opeenstapeling van trauma’s worden. Als je als kind emotioneel bent verwaarloosd, weet je niet hoe je liefde moet ontvangen of geven. En dan is de (onbewuste) keuze voor iemand met ASS een hele vertrouwde keuze. Waarmee ik niet zeg, dat alle mensen met ASS geen liefde geven, want dat doen zij wel op hun manier. Maar juist in het aanvoelen van wanneer iemand iets nodig heeft en vanuit de NT-er aangeven wanneer je iets nodig hebt, daar ontstaan misverstanden. Volgens mij begint de oplossing in het van elkaar aanvaarden dat de ander ‘anders’ is (zowel de NT-er als de persoon met ASS) en daarover praten met elkaar. Als er de bereidheid is om iets voor de ander te betekenen, dan is ontwikkeling naar elkaar toe mogelijk. Maar als die bereidheid er niet is, wordt zo’n relatie opnieuw een trauma.
Stella,
Ik hoop dat we de tijd en ruimte krijgen om heel goed voor onszelf te zorgen zodat we de kracht krijgen om deze pijnlijke periode uit ons systeem te krijgen. Mijn ex-partner zou nog liever doodvallen dan zijn autisme aanvaarden. Hij heeft twee volwassen zonen die Asperger hebben. Zijn vrouw is overleden aan kanker.
Ik ben in zijn leven gekomen als een levenslustige vrouw met vele dromen. Wist ik veel wat autisme was en daarbij hij was zo een mooie en lieve man… Nu, 10 jaar later herken ik mezelf niet meer. Ik heb een ongelooflijk zware levensles geleerd. Maar voor hem gaat het leven gewoon door. Hij heeft nu zijn keuze laten vallen op een goede vriendin van mij … hij start gewoon opnieuw ! The story continues … Autisme blindheid vertrappeld je in al je mens-zijn.
Wanneer iemand zijn beperking (ongeacht welke dit ook is) NIET accepteert of onder ogen wilt zien is het dweilen met de kraan open…Niet alleen wanneer het om autisme gaat, ook persoonlijkheidsstoornissen kunnen voor veel problemen en frustraties zorgen binnen relaties wanneer het niet onder ogen wordt gezien en aan wordt gewerkt. Dan heeft het weinig zin, om als partner je leven aan de kant te zetten voor iemand die niet bereidt is om aan de problemen of beperkingen te werken. Het is geven en nemen van beide kanten en alleen op die manier kan er een redelijke balans bewaard worden. Ik wens je heel veel sterkte Tea want ik kan me voorstellen dat jouw leven alles behalve makkelijk is geweest met iemand die niet openstaat voor zijn aandoening…Maar weet wel dat dit dus niet enkel voor autisme geldt, alle aandoeningen kunnen slopend zijn voor de persoon zelf en zijn directe omgeving…
Klopt helemaal Fabienne…Maar ja niet ieder mens is een gespecialiseerde psycholoog en je denkt vaak och misschien krijgt hij nog inzichten of leert hij ervan…Helaas het mocht niet baten.
Hoi Stella,
wat een triest verhaal,dat spijt mij werkelijk voor jou. Zo compact en helder geschreven!
Lieve groet en courage, blijf vertrouwen in jouw & de levenskracht als dit enigszins kan. Anders is het gewoon een loze uitlating van mij.
Bart
Hoi Tea,
ik heb mij vergist in mijn reactie. Deze was voor jou bedoeld vanwege de bovenstaande tekst die mij raakt. Dus niet Stelle maar Tea, het spijt mij voor jou.
Hartelijke groet, Bart
Amsterdam
Dankjewel voor je berichtje Tea….
Heel erg herkenbaar…Zelf denk ik ook dat hij dus Autisme blindheid heeft ook heeft hij daarbij Gill de latourett..Hij praat en lacht veel in zichzelf maakt veel ongecontroleerde bewegingen en vind het erg raar dat mensen dat raar vinden…ik heb het gevoel dat hij zich niet altijd bewust is van zijn in zichzelf praten en rare bewegingen…Als ik daar rustig met hem over wil praten loopt het steeds op zware ruzies uit omdat hij zegt dat zijn vrienden daar niets over vertellen en zegt hij dat ik de enige ben waarbij het opvalt dat hij zo doet dus zegt hij jij bent de enige in de wereld die me getikt vind…Dus op een rustige manier kan ik het hem niet uitleggen…En dan te bedenken dat alle mensen tegen me zeggen wat doe je bij zo”n gek dus veel onbegrip van de buitenwacht die niet begrijpt waarom ik op zo’n man val en dan nog eens geen begrip van mijn vriend…Weet je hoe eenzaam dat dat is? Om zwaar gek van te worden…
Beste allen, wat goed om te lezen dat dit onderwerp zoveel oproept aan ervaringen van mensen met autisme en mensen zonder autisme, partners van, moeders van en anderen. Ik heb de ‘handmatige moderatie’ uitgezet, zodat we het gesprek kunnen voortzetten zonder mijn ‘handmatige’ toelaten van de reacties.
Inhoudelijk op alle reacties: ik herken veel van zowel de kant van niet-autisten als de kant van autisten. Ik denk, dat het voor beide kanten erg complex kan zijn om daadwerkelijk de ander te begrijpen. En dan is het risico op teleurstelling in elkaar of boosheid heel groot. Er zijn mensen met autisme, die het van zichzelf niet weten of gewoon ontkennen. Ik denk, dat met name in de laatste groep, door de ontkenning, minder bereidheid is om de ander zonder autisme tegemoet te komen. Dat vind ik juist zo sterk aan jou Fabienne. Je weet het van jezelf en je staat open voor hoe de ander zich erin voelt. Dat is een heel goede basis om inderdaad inleving van de ander te vragen en te krijgen. In het verhaal van Ria lees ik de pijn, die zij ervaren moet hebben. Want, ondanks begrip voor de partner met autisme, kan het wel eenzaam zijn op momenten, dat je wederkerigheid nodig hebt. En helemaal als de omgeving dan ook alleen de kant van degene met autisme ziet, die totaal anders is dan ’thuis’. Dus heel fijn Fabienne, dat je dit bespreekbaar hebt gemaakt en dat je mensen ofwel een hart onder de riem steekt of ‘uitdaagt’ om erover te praten. Zo ontstaat uiteindelijk meer begrip voor beide kanten!
Je weet dat ik mijn verhalen deel om wederzijds begrip te kunnen creëren. Want autisme is en mag nooit een vrijbrief zijn om maar te doen en te laten wat je wilt. Zeker niet binnen een (vriendschappelijke of partner) relatie! Maar daarbij moet het inderdaad van twee kanten komen en daarbij is communicatie (hoe moeilijk dit soms ook zal zijn) uitermate belangrijk om dichter tot elkaar te kunnen komen. Verwijten en vingerwijzen heeft geen zin, zeker niet als je niet je eigen aandeel onder ogen wilt zien. Mijn blogs zijn niet om autisten die vrijbrief te geven, mijn blogs zijn puur om de diepe, innerlijke kant van autisme aan het licht te brengen, met name voor mensen die óf zelf ook autisme hebben, óf met mensen met autisme te maken hebben. Er bestaat niet slechts één waarheid en niemand heeft ook het recht om zijn/haar gelijk te claimen. Bewustwording en communicatie, zowel in het dagelijkse leven als in het werkleven zijn de sleutelwoorden voor een betere toekomst.
Precies beide kanten en beide partners ga niet in de slachtofferrol zitten. Zelf vrouw met ASS en partner niet. Het is en was zeker niet gemakkelijk met mijn ASS voor mijn partner. Dus heb ik keihard mijn best moeten doen en hij ook. Het heeft geen zin af te wegen wie dan de meeste last heeft. Kijk naar de mens en niet naar de diagnose. Diagnoses zijn zo vreselijk stigmatiserend. Ik erken mijn beperkingen in de relatie maar ben ook trots op wat ik wel te bieden heb. Lukt het niet in een ASS relatie dan is dat voor beide dramatisch en al zeker voor kinderen. Je frustraties herken ik wel Fabienne maar dit zijn fasen waar je ook weer uit gaat komen. Soms vrees ik dat wij ons ook teveel laten aanpraten en zelf met onnodig schuldgevoel rondlopen. Dat voelen en zien anderen en nemen het over. Zelf ben je dan hyper alert over hoe de ander denk over je ASS. Wij als ASS vrouwen mogen onze kracht en talent en beperkingen laten zijn en zien zonder schaamte schuldgevoel en zeker niet in de slachtofferrol. Zo denk ik erover.
Dank je voor je heldere bijdrage Marline 🙂
Ja
Ik leef samen met mijn man (geen diagnose maar veel kenmerken ass), zoon (6 jaar, asperger ADHD en ODD) en dochter (2 jaar). Begrip krijgen we, tot op zekere hoogte. Jet heeft vooral met acceptatie te maken, van alle partijen. Thuis kunnen we prima samen zijn. Maar sociale activiteiten lukt niet. Dus doen we veel dingen gescheiden. Ik ben vaak alleen op een feestje en vakanties zijn een uitdaging. Ik blijf vragen krijgen. Vinden mijn man en zoon het dan niet leuk? Tja.. zo simpel ligt het niet. Ik weet dat ze het graag voor mij of een ander zouden doen, maar de mogelijkheid is er niet. En dan kan ik ook niet genieten. Wat wederkerigheid en het niet uiten van gevoelens betreft: die is er wel! Alleen op een heel andere manier. Dat kan je leren ‘lezen’. Dat is liefde, van beide kanten. Makkelijk is het absoluut niet, maar het is niet anders. Wij zijn gelukkig met elkaar, alleen ziet het er anders uit.
Ann, mooi beschreven: ‘We zijn gelukkig met elkaar, alleen ziet het er anders uit’.
Quote:”Wat wederkerigheid en het niet uiten van gevoelens betreft: die is er wel! Alleen op een heel andere manier. Dat kan je leren ‘lezen’. Dat is liefde, van beide kanten.”
Amen!
????
Geweldig artikel… als vader van een zoon “met een `stoornis` (het woord alleen al) in het autistisch spectrum” ken ik het ontzettend ingewikkeld balanceren tussen het aan de ene kant de persoon zien die mijn zoon IS, met alle mooie en de (voor anderen maar veel meer voor zichzelf) lastige kanten, en ook de zorg om hem vanwege het “passen” in de maatschappij en de strijd die ik daarover vanuit mijn onmacht ook wel met hem gevoerd heb over zijn gedrag in relatie met anderen.
Ik weet ook dat er naast het (inderdaad) niet altijd goed kunnen inschatten hoe dingen op anderen overkomen ook het grote verdriet zit (en zelfveroordeling) over wat hij zelf soms als zijn “vloek” ervaart.
Ik zou willen dat er meer van dit soort artikelen kwamen en vooral vanwege het verspreiden van het bewustzijn wat hieruit spreekt.
Pim, je raakt me met je reactie. Als ouder balanceren tussen wat ‘de rest’ verwacht en hoe je je zoon wilt beschermen tegen die ‘rest’, terwijl je hem tegelijkertijd wil bijbrengen wat hoort en normaal is. Zo vertaal ik het dan maar even. Leven naast autisme vraagt inderdaad, zoals Fabienne schrijft, veel inlevingsvermogen. Maar niet alleen in ‘de autist’, ook in de omgeving, school etc. Je balanceert als het ware tussen liefde voor je zoon en je wens om hem geaccepteerd te krijgen in de omgeving (ook uit liefde, maar voor hem pijnlijk). Het is gewoon zwaar, dat mag ook gezegd worden. Juist van de onwetende omgeving zou je inleving willen, voor zowel zoon als jezelf. Een lange weg, maar als ouders begrip hebben voor het kind met autisme, is al een enorme veiligheid om op te groeien als ‘zichzelf’.
Mooi gezegd en ook herkenbaar, jij als ouder hebt de liefde voor en het vertrouwen van je kind waardoor je ook de mooie kanten kunt zien van je kind als persoon. Buitenstaanders kijken alleen naar gedrag, “de buitenkant” , dat vaak nogal afwijkt van wat de algemene verwachtingen zijn. En waardoor je als persoon ook soms snel in een hokje gestopt wordt. Sociaal gedrag wordt algemeen hooggewaardeerd, je intenties, doorzettingsvermogen, vasthoudendheid, eerlijkheid en gevoeligheid worden vaak niet gezien helaas. Ik hoop dat iedereen met ass toch zijn plek vindt in de maatschappij en in een persoonlijke relatie met andere mensen.
Pim en Henriette. Mooi verwoord en zo is het ook. Ik ervaar mijn autisme ook vaak als een ‘vloek’, dus dat stuk herken ik zeker. Als ik geen autisme zou hebben, dan zou mijn leven een stuk aangenamer en makkelijker zijn. Maar wat ik ook doe en hoe hard ik ook probeer, mijn autisme zit in mijn genen en zal daarmee met mij het graf in gaan…
Pim, ik hoop echt van harte dat jouw zoon zich mag en kan ontwikkelen voor de persoon die hij is en niet voor de persoon die men graag wilt! Ik heb die kans helaas nooit gehad en ik maak me ten alle tijden sterk voor de jongere generaties, want autisme KUN je niet veranderen, wel de manier waarop men er mee omgaat…
Dank je wel, Mariëlle. (h)erkenning is ook fijn.
Geen dank Pim, het is een en al (h)erkenning.
Iemand die je leegzuigt? Al langere tijd?
Ben ik te simpel (of te autistisch) of ga je gewoon bij zo iemand weg. Ik bedoel, nergens in de wereld wordt jou toch verplicht om bij iemand te blijven.
En als je kiest om dat niet te doen, dan ben je verdomme geen slachtoffer maar ben je weloverwogen in een situatie gebleven.
En volgens mij geldt dit voor beide kanten. Na mijn diagnose kies ik er ook steeds vaker voor om me minder aan te passen. Moeilijk, ja. Maar het scheelt een hoop energie.
Wanneer je samen hebt geprobeerd en het blijkt niet te werken, dan is er nog maar weinig wat je kunt doen, behalve uit elkaar gaan. Mijn man en ik investeren momenteel beiden in ons huwelijk door middel van externe hulp. Maar als we daarna nog steeds zoveel problemen blijven houden is het beter om als vrienden door het leven te gaan ipv partners, hoe afschuwelijk ik dat ook zal vinden. Zowel mijn man als ik hebben het recht om onszelf te mogen en kunnen zijn binnen ons huwelijk, maar als dat niet haalbaar is, dan moet je wijsheid boven liefde stellen…
De NT-ers glimlachen na het lezen van dit R…
Kun je dat wat toelichten Mie? Ik kan me er heel goed wat bij voorstellen omdat het een hele andere kant uitvliegt, maar inhoudelijk zegt R heel veel, en voor mij ook heel herkenbaar. Heel goed over nagedacht volgens mij. Behalve glimlachen zal het toch nog wel wat meer teweeg brengen?
Dus kijk je R alleen maar meewarrig aan, of denk je, ja, potjandorie, wat fijn dat R inziet dat hij zichzelf mag zijn?
Goeie blog. Ik begrijp dat ass-ers ook moeite doen evenals niet-ass-ers. Interessante reacties ook. Veel miskenning ook, voor beide soorten personen, van elkaar. Want de behoeften lopen zo enorm uiteen. En daardoor een scheeftrekken in de relatie. Geen van de reacties gaan in op het fenomeen van niet-ass kind van een ass-ouder… veel aandacht is er tot nu geweest om het fenomeen te begrijpen, op diagnosticeren, op verschillen tussen mannen en vrouwen, op de nieuwere theorieën en de inhaalslag van het fenomeen onder vrouwen. Nog veel te weinig aandacht voor de gevolgen voor een niet-ass-kind van op te groeien met een ass-ouder. Over mij: had te vaak relaties met vrouwen in ass-gebied en kind van moeder met ass. Dankzij de nieuwe openheid en nieuwe theorieën, ben ik er eindelijk achter wat me is gebeurd en wat zo lang een negatief effect heeft gehad in en op m’n leven: ik had het graag 30 jaar, of nog langer, eerder willen weten. Ik had steeds het gevoel: het ligt aan mij. Nu komt er een nieuw begrip, ruimte. Maar het ingrijpende op m’n leven en wat er is gebeurd, dat blijft wel een feit.
Beste Wout. Ik ben een vrouw geboren in een gezin met autisme, alleen was dat vroeger nog niet bekend. Ook ik ken de zweepslagen van een vader met autisme. Welk verschil er zit tussen kinderen van autistische ouders die zelf ook autisme hebben of juist geen autisme hebben, dat kan ik je niet zeggen. Wel weet ik dat het voor ieder kind binnen zo’n gezin vaak erg zwaar en eenzaam is. Maar dat vloeit ook voort uit het feit dat men pas vrij recent autisme in een breder perspectief is gaan zien, niet enkel klassiek autisme…maar alle unieke varianten om klassiek autisme heen. Hoe meer kennis er vergaart wordt over autisme, hoe beter de hulp aangeboden kan worden. Maar dat is een proces en dat staat nog min of meer in de kinderschoenen helaas…
We maken vorderingen! Nu nog ASS (Stoornis in medisch model met universeel neurotype. DSM, bla, bla, bla.) onderplaatsen in een eigen medisch model binnen het autistische neurotype, zodat ik, ook als autist, gezond door het leven mag gaan. Zou veel verduidelijken. ????
Ik begrijp je gekwetstheid.
Zelf hadden we iemand op bezoek, die een eigen autisten club op aan het zetten was. Ze beweerde dat ik, met de A (van Asperger) in het paspoort, een zware belasting ben voor mijn vrouw.
“Jij bent zo langzamerhand een aangetrouwd autist,” zei ze vol medelijden tegen mijn vrouw.
Niet alleen mijn echtgenote en ik waren hierover zeer verbolgen, maar ook onze 19-jarige dochter.
“Hoe haalt ze het in haar hoofd om zo neerbuigend over jou te doen,” ze m’n dochter tegen mij.
Voor mij was het weer een nieuw leermoment. De ‘nieuwe waarheid’ is dat zelfs mensen die zich in willen zetten voor autisten niet weten waar ze mee bezig zijn.
Ik moet overigens ook mijn frustratie even kwijt over al die ‘goedbedoelde’ opmerkingen van niet-autisten. Zoals: “eigenlijk ben ik ook autist, ik kan er niet tegen als alles een rommeltje is” of een zorginstelling waar bijna niets geordend gaat maar als je te laat bent (omdat een klus die je kort voor de pauze opgedragen hebt gekregen nog niet af is) het verwijt krijgt “Jij wilt graag structuur, maar dan kom je zelf te laat”.
Hierbij wordt niet naar de vraag gekeken of het juist moeilijk is om zelf die structuur, om op tijd bij de koffie te zijn, te creëren of dat het moeilijk is om te begrijpen dat ‘klusje tussendoor’ eigenlijk helemaal geen prioriteit heeft.
Met name de onwetende niet-autisten kunnen soms zeer kwetsend uit de hoek komen, niet alleen jegens autisten maar ook jegens de directe familieleden. Onbegrijpelijk, maar helaas waar. En juist dáárom dat ik mij vaker afvraag wie er nu meer inlevingsvermogen heeft 😉 Ons, als autisten, wordt het zo vaak kwalijk genomen dat we direct, open en eerlijk zijn…we zijn dan in de ogen van de niet-autist bot en onbeschoft omdat we zeggen wat we denken en daarmee leugens en huichelarij voorbij gaan. Maar opmerkingen die niet-autisten maken (ik zal er misschien ooit nog eens een blog aan wijden 😉 ) zijn ondoordacht, kwetsend en niet op waarheid gebaseerd. Het zijn emotionele uitspattingen van onbegrip en onvermogen…meer kan ik er helaas niet van maken. Iemand die een gebroken been heeft bespot je toch ook niet? Die zie je toch ook niet als last binnen een gezin of huwelijk? Je snapt denk ik dus wel waarom ik deze blog heb geschreven 😉
Zeer herkenbare blog, Fabienne! Erg mooi geschreven. Je omschrijf heel goed tegen welke vooroordelen mensen met autisme regelmatig tegenaan lopen; ‘we’ doen ons uiterste best om ‘ons’ aan te passen aan de mensen om ons geen, maar andersom blijft dat vaak achterwege. Niet alleen omdat autisme vaak moeilijk te zien is, maar ook vanwege de zeer sterke stigma’s die eromheen hangen. Ik heb gelukkig vrienden en een partner die zich ook aan mij aanpassen. Als beide kanten water bij de wijn doen, dan kost contacten onderhouden veel minder energie en haal je er beide veel voldoening en energie uit.
Dank je wel Marijn 🙂 Ik proef de (h)erkenning uit je reactie en vind het fijn om te horen dat jouw directe omgeving oog heeft voor jouw unieke kanten en niet veroordelend is over jouw ‘beperkingen’. Zo zou het eigenlijk altijd moeten zijn…
Heel goed dat je de ogen eens opent van niet-autisten, waaronder ik.
Echtgenote van partner met autisme….nooit zo bekeken…maar je bent nooit te oud om te leren…
Beste Marianne. Heel goed dat jij, als niet-autist, open staat voor mijn bijdrage en hier zo open en eerlijk een reactie op geeft! Zie mijn blog als een schreeuw van heel veel mensen met autisme, ik verwoord wellicht wat velen denken en voelen en dat is best een pijnlijke bewustwording, ook voor mij, want het insinueert dat er nog heel veel mensen met autisme in stilte diep lijden 🙁
Hallo Fabienne Hendriks,
Ik snap de frustratie en die heb ik ook een lange tijd gehad en nog steeds regelmatig.
Door deze frustratie ben ik op onderzoek uit geweest en ik heb daardoor veel dingen ontdekt.
Ik heb hier een artikel over geschreven en ik ben benieuwd of je dingen kan herkennen:
http://www.dedagelijksespiegel.nl/leven-autisme-is-leven-traumas/
Inderdaad, de wereld is niet voor ons gemaakt. Voorbeelden:
– Bij de H&M kan je geen korting krijgen zonder smartphone. Ik gebruik geen smartphone, omdat ik mij daardoor slecht ga voelen met al die apps, meldingen etc.. Ik kijk liever naar de natuur. Nu krijg ik dus geen korting.
– Schoolboeken zijn vaak verkeerd geschreven. Wanneer je deze Nederlandse zinnen te letterlijk op vat, komt er een ander antwoord uit. “Niet autistisch proef” noem ik het wel eens.
– Hetzelfde voor formulieren online die je moet invullen waar je geen correct antwoord kan geven.
– Met de diagnose autisme moet je een keuring ondergaan om een rijbewijs te kunnen krijgen.
Dat terwijl je extra goed op let op details, regels en de jongeren zonder autisme sneller aan de drank en regels omzeilen. Je bent juist veiliger en eerlijker, maar je wordt beschouwd als extra gevaar voor verkeer.
Het ligt dan aan ons. : Misschien zie jij het zo door je beperking” krijg je dan te horen.
We herkennen snel fouten in de maatschappij. Ik heb geleerd om er niet meer teveel op te letten, want anders herken ik elke dag fouten en ik kan er toch niks van zeggen. Belangrijk is jezelf boven die mensen te zetten en richten op positiviteit. De maatschappij is gek en altijd al geweest. Gebruik je talenten en laat zien waar je goed in ben.
Wat een prachtig blog Duncan. En wat je hier schrijft over schoolboeken is zo waar. Het is toch van de zotte dat lesmateriaal niet autisme-proof is? Ze zouden lesmateriaal en cito-toetsen e.d. moeten laten ’toetsen’ door kinderen en volwassenen met autisme. En iedere leerkracht zou getraind moeten worden in taalgebruik dat iedereen begrijpt, dus ook kinderen met autisme. Maar helaas, zelfs professionals die werken met mensen met autisme, zeggen soms dingen waaruit blijkt dat ze er niets van begrijpen. Blogs zoals die van jou en de blogs hier op Autspoken dragen hopelijk een steentje bij.
Hoi Duncan! Niet alleen autisten hoor, ook ik als hoogsensitief persoon heb niets met apps en idem dito ook social media vanwege te snelle overprikkeling. Het is net als sommige vooroordelen van ‘jullie willen geen sociaal contact’ terwijl we dat wel willen, in mijn geval van hoogsensitief ‘opladen door rust te moeten nemen door middel van ‘alleen tijd’ – Is vaak ook een bevooroordeling op ‘dat je niet wil’ of ‘gewoon maar mensen wegduwt’ ondanks aangeven rusttijd, zij nemen hun eigen tempo maar waar.
Beste Duncan. Ik zal je blog met plezier doorlezen en dan laat ik je daarna weten of ik erkenning ervaar in hetgeen jij hebt geschreven 🙂 Fijn dat je jouw ervaringen met ons deelt!
Mijn complimenten aan je artikel en aan jou Duncan! 😀 Je laat zien dat autisme veel meer is dan een beperking, een handicapt! En je hebt de strijd overwonnen waardoor je nu veel stabieler in je leven staat, dat is prachtig om te horen. Het geeft hoop en kracht voor mensen met autisme om niet op te geven! Bedankt voor je bijdrage aan deze blog en veel succes in je leven (y)
Ik herken zeer veel in je verhaal Fabienne. Mijn vriendin heeft een lichte vorm van autisme. Wat ik juist vaak het moeilijks vind, is anderen uitleggen dat het voor mijn vriendin niet gemakkelijk is.!! Samen met mijn vriendin is het begrip wederzijds vaak wel in orde: maar naar andere niet-autisten toe is het zo moeilijk. Helemaal omdat er van mij verwacht wordt dat ik dan ook maar gewoon alles volgens de maatschappelijke regels moet doen; terwijl ik juist vaak voor en met mijn vriendin mee wil denken/doen….
Beste Fasttinus. Mijn advies zal niet verrassend zijn als ik je adviseer om vooral de zijde van je vriendin te kiezen! Het is stiekem de wens van iedere autist; een niet-autist die zich wilt en probeert in te leven en aan te passen aan iemand met autisme.
Jij ervaart helaas, als niet-autist, de frustrerende kant die mensen met autisme dagelijks meemaken. We zijn in de minderheid en daarmee beslist de meerderheid wat de gangbare normen en waarden zijn. Maar dat deze normen en waarden voor mensen met autisme vaak niet haalbaar zijn, daar gaat de niet-autistische meerderheid domweg aan voorbij.
Ik complimenteer je dat je zo voor je vriendin opkomt en haar steunt in deze oneerlijke strijd, die jij (als niet-autist) ook als oneerlijk en moeilijk vindt, laat staan dus iemand die autisme heeft. Mijn dank voor je bijdrage en veel succes in het vinden van de juiste balans!
Als ik alle reacties zo lees, lees ik ook dit: mensen zonder autisme die leven met mensen met autisme, doen ook verschrikkelijk hun best om zich in te leven in zowel de partner met autisme als in de omgeving zonder autisme. En dat doet ook pijn, want er is weinig begrip uit de omgeving. ‘Naast’ autisme leven kan ook leiden tot eenzaamheid, omdat je er wilt zijn voor je partner, je kinderen of broer met autisme. En als je ‘ernaast’ leeft en je (dus wel) inleeft, krijg je ineens als niet-autist te maken met onbegrip van de omgeving. Het is gewoon ontzettend complex voor alle betrokkenen. Schrijnend zelfs soms.
Wat maakt het veel los, begrijpelijk.
Wat helaas over het hoofd wordt gezien is dat mensen met autisme net gewone mensen zijn en gewone mensen net autisten zijn.
Dit zeggende geeft aan dat er nog veel te doen is om gelijkheid te krijgen met mensen die iets moeten inleveren van hun conditionering of soms ego.
Een lange weg te gaan.
Kort maar krachtig verwoord Sjaak!
Mooi en compact beschreven en heel herkenbaar.
Dit helpt mij verder in het vinden van wie ik ben en het accepteren hiervan.
Bedankt.
Graag gedaan Asuerus en ik wens je veel sterkte bij het vinden van jouw eigen weg in het leven!
valkuil is je zo ver aanpassen aan gewenstgedrag middels praktijkervaringen en observaties, dat de nabije omgeving je autisme niet meer opmerkt. Overschatting met hoor risico op burn out is het gevolg.
Iedereen elkaar in zn waarde laten.
Ik pas me aan waar mogelijk, maar door te delen dat er sprake is van ass met uitleg wat dat betekend vraag ik begrip voor momenten dat ik vastloop en geef tips hoe er mee om te gaan.
Alles gericht op begrip, niet op aanpassen.
Als de omgeving begrijpt waar het vandaan komt ontstaan er niet spookverhalen en blijven situaties werkbaar. In samenwerking pas ik me aan al kan ik soms vastkopen.
Als t even te veel is zeggen ze al: ‘laat maar even lopen, komt zo wel terug.’
Daarna gewoon weer verder.
Ik kan mezelf zijn en de omgeving heeft z n haren niet recht overeind staan.
Ja!
Lijkt mij een mooie balans Anno. Zo zou het eigenlijk voor alle mensen moeten zijn, autisme of geen autisme!
Herkenbaar Fabienne.
Ook voor mij als man.
Voor mij is nog steeds het moeilijkste dat “we” heel goed weten wat er mis gaat, maar niet kunnen veranderen. Dat stuk besef van handelingsverlegen zijn kost mij het meeste energie.
Zo ervaar ik het ook Frans. We weten, zien en voelen dat er dingen niet goed gaan omdat wij ‘anders’ zijn, maar hoe hard we ook vaak proberen om dit te veranderen, het lukt meestal niet en dat geeft heel veel schuldgevoelens…
Heb heel veel gelezen ( niet alles hoor) volgens mij is mijn man ook autistisch ik wil het er wel met hem over hebben, ben bang dat het huis dan te klein is. Maar hij houd ook bijna geen rekening met ons. Met mij. Vriendin heb ik het er eens is over gehad die heeft er meer verstand van dan mij en zei zegt dat jij het heeft. En ja Ik vind het ontzettend moeilijk om met hem samen te leven. Soms trek ik het niet meer… Ik ben zelf nogal hooggevoelig. Alles komt op deze manier dubbel hard binnen. Toch probeer ik er steeds voor hem te zijn……jij heeft het er ook wel moeilijk mee…..ik weet alleen niet hoelang ik dit nog vol hou…..
Communicatie hierover is wel uitermate belangrijke Inge! Je hebt het recht om jouw problemen bespreekbaar te maken met hem. Spreek altijd duidelijke taal, draai er niet omheen, gebruik de ‘ik-vorm’ wanneer je met hem praat. Dus bv. Ik heb het gevoel dat je geen rekening met mij houdt. Verwijt niks, maar geef wel concreet aan wat jou opvalt binnen de relatie en dat jij het er moeilijk mee hebt. Of je man nu wel of geen autisme heeft, als hij NIET met jouw gevoel wil rekening houden, dan kan ik me voorstellen dat dit een geen houdbare leefsituatie voor je is. Stuur hem desnoods een mail met een opsomming van de belangrijkste kenmerken van autisme die jij bij hem herkent en laat dan de ruimte open voor hem om er op te reageren. Lees anders ook even mijn blog over het ontkennen van autisme: http://www.mijnautisme.info/het-dagelijks-leven/autisme-ontkennen/
Ben het hier gedeeltelijk mee eens. Mijn zoon van 10 heeft klassiek autisme met een verstandelijke beperking. DAARIN zit ook nog een verschil.hij is zich niet bewust dat hij dit heeft. En ja dit is zwaar. Maar…Hij is gelukkig dat zie je aan hem. Maar alledaagse situaties kunnen erg moeilijk of verwarrend zijn.
Mooie blog, ik heb het gedeeld op mijn Facebookpagina. Het laat heel mooi jouw gevoelens zien Fabiënne over wat inderdaad zo vaak gezegd wordt door onwetende omstanders (die het vaak niet zeggen om jou te kwetsen).
Helaas is het voor niet autistische mensen net zo moeilijk om zich in te leven en aan te passen aan iemand met ASS, dan het is voor mensen die wel een ASS diagnose hebben aan mensen die geen autisme hebben.
Het zijn twee verschillende manieren om de wereld te benaderen en te leven.
Zodra één persoon (of beide personen) zich binnen een relatie slachtoffer gaan voelen of beter dan de ander, raakt de balans verstoord.
Alleen door respect, communicatie en acceptatie van beide kanten zal je hier samen uit kunnen komen.
Helemaal mee eens Yvonne…! Het is een bewustwordingsproces voor beide partijen.
Ik heb de blog en de reacties erop voor het grootste gedeelte gelezen. Het valt me op dat er vaak veel veel emotie en pijn in doorklinkt. Dat begrijp ik, van beide kanten. De NVA heeft ook niet voor niets praatgroepen in het leven geroepen voor “lotgenoten” (vind ik zelf een vreselijk woord, maar dit terzijde). Toch wil ik even een andere invalshoek aangeven met het risico dat het als een “knuppel in het hoenderhok” wordt ervaren:
Veel mensen hebben pas op latere leeftijd ontdekt dat ze autisme hebben. In al die tijd ervoor hebben ze voor zichzelf een strategie ontwikkeld om te overleven. Vaak zijn die strategieën beperkt, ze houden vaak te weinig rekening met behoeftes van hun omgeving.
Ik dacht vroeger ook: ze nemen me maar zoals ik ben, ik pas me niet aan. En tot op zekere hoogte doe ik dat nog steeds: ik ben heel slecht in het niet opvallen in groepen, ik doe dus iets waardoor ik opval, ook al wil ik dat zelf niet.
Tegenwoordig is er al veel meer bekend over autisme. Kinderen krijgen al vrij vroeg de diagnose ASS, al dan niet terecht (andere discussie). Daardoor zijn we nu al veel eerder in staat om kinderen te oefenen in dingen waar ze moeite mee hebben, waardoor, daar ben ik van overtuigd, ze veel beter zullen functioneren in de maatschappij, en ook in relaties.
Wat ik wil zeggen is dit:
Je kunt van mensen niet verlangen die jarenlang bepaald gedrag hebben geëtaleerd, met tolerantie van de omgeving, dat die dat nog een twee drie kunnen veranderen. Ons brein ontwikkelt zich nu eenmaal door de keuzes die we zelf maken in ons leven.
Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je op vroege leeftijd mensen met autisme “bijstuurt”, ze die sociale vaardigheden best (tot op zekere hoogte) kunnen leren. Laten we zoeken naar mogelijkheden van wederzijds begrip.
Ik denk wel dat je hier de spijker op zijn kop slaat Peter. Met name de doelgroep vrouwen met autisme krijgen pas in hun latere leeftijd de diagnose en hebben dus een gedrag aangeleerd zodat ze kunnen (over-)leven in de veeleisende maatschappij met alle sociale waarden en normen die echter niet door deze doelgroep goed begrepen worden. Het is daarmee een hardnekkig onderdeel geworden van de persoonlijkheid van deze vrouwen, zoals ik het voor mezelf benoem als een ‘verwrongen identiteit’. Wanneer deze vrouwen ook nog eens in een relatie zitten, wordt deze verwrongen identiteit versterkt en dan is het zowel voor de vrouw met autisme, als voor de partner zonder autisme, vaak erg moeilijk om te veranderen…het zit immers diep geworteld en de partner loopt ook kans op een verwrongen identiteit als hij/zij niet weet dat er autisme speelt. Zonder adequate kennis proberen beiden zich te manifesteren binnen de relatie en dat loopt meestal mis…
Je kunt van mensen niet verlangen die jarenlang bepaald gedrag hebben geëtaleerd, met tolerantie van de omgeving, dat die dat nog een twee drie kunnen veranderen. Ons brein ontwikkelt zich nu eenmaal door de keuzes die we zelf maken in ons leven.
Voor een autist is de manier waarop hij zich gedraagt geen keuze,zoals je zelf ook aangeeft.
“ik ben heel slecht in het niet opvallen in groepen, ik doe dus iets waardoor ik opval, ook al wil ik dat zelf niet”
Dit is misschien wel een van de fundamentele verschillen tussen autisten en niet autisten. Voor niet autisten is het een stuk makkelijker om te kiezen voor een bepaald gedrag of een bepaalde opstelling/houding tijdens een gesprek. Voor autisten is het enorm moeilijk om zich anders voor te doen dan dat ze zijn en denken.
maar het is niet zo dat niet-autisten wel gemakkelijk kunnen veranderen hoor, die hebben net zo goed hetzelfde. maar er zijn wel sommige dingen die je niet kunt wijzigen hoe graag je het ook zou willen. ik kan niet zien wat ik niet zie, mijn gevoelens zijn voor mij zo alsof ik opgesloten zit met een vreemde, met vreemden en alles en iedereen lijkt iets anders te horen dan ik denk te zeggen. maar ik wil niet oordelen over hoe een ander het wel of niet probeert om mij te bereiken. ik word alleen heel verdrietig van al die mensen die autisten als narcisten en ongevoelig zien, terwijl dat helemaal niet zo is/hoeft te zijn. en inderdaad, verdrietig dat ze al het harde werk niet zien, maar ook dat gaat dan denk ik toch twee kanten op? dat wij dat ook vaak niet zien?
Goed geschreven. Ik ben het honderd procent met je eens de hypocrysie van de zogenaamde niet-autisten is enorm en zelfs medogenloos te noemen. Bijvoorbeeld in geval van een zogenaamde ”psychopaat” (ook vaak in scheldwoorden gebruikt), iemand die (ongewild) een beperkt of geen empatische gevoelens heeft voor andere mensen en vanuit hun psychologie vreselijke misdaden (kunnen) begaan. Toch schreeuwt de hypocriete niet-autistische wereld (die zichzelf als de rechters en veroordelaars zien) zonder mededogen massaal dat ze aan de hoogste boom moeten, geradbraakt en zo meer als er eens iets gebeurt wat de media haalt. Is dat vanuit het beginsel dat iemand ziek (en er weinig tot niks aan kan doen) is niet abnormaal en medogenloos zo te reageren??? In geval van de omgang met autisten net zo, reikt niet verder dan zolang het maar ver van ons bedje is want owee als wij eens wat meer begrip moeten tonen dan ligt het ineens aan de autist. (die er niks aan kan doen en doet wat degene kan).
Beste Tom. Ik proef uit jouw reactie dezelfde frustraties die ik ook ervaar, als vrouw met autisme. Dat is ook de reden geweest waarom ik deze blog heb geschreven. Het is zo vreselijk makkelijk om de schuld en oorzaak bij de ander neer te leggen, zonder dat men eens bij zichzelf te raden gaat welk aandeel hij/zij zelf in het geheel heeft. Zolang het de ‘ver van mijn bed show’ is ja…Ik snap jouw reactie dus ook volledig!
Ik vind het altijd raar die tweedeling van autisten en niet-autisten. Ik zou me daar niet teveel aan vasthouden is mijn tip, maar ja. Het is namelijk zo: zoveel mensen: zoveel soorten, autisme of niet. Als je het wel apart ziet, wordt autisme ook heel apart, maar het kan zijn dat je dat juist wilt natuurlijk… Het is alleen niet zo apart als de meeste mensen denken. Iedereen kent problemen, met of zonder diagnose. Met diagnose kun je blijkbaar keihard oordelen over mensen zonder diagnose, want die snappen het allemaal toch niet. Het is een beetje een drogreden-positie dat je dan aanneemt, waar je door in die twee werelden van het wij en zij te denken, ook verkeerd begrepen zal blijven worden.
drogreden-positie
Voor mij stond mijn diagnose (zelf-diagnose als daadwerkelijke vaststelling, daarna officieel labeltje gehaald uit voorzorg) voor een inzichtsverrijking die mijn hele zelfbeself overhoop heeft gegooid. Eindelijk begreep ik wat mijn anders zijn inhoud. Met ‘drogreden-positie’ wals je hier over heen, en geef je me geen ruimte voor zelfacceptatie. Mijn leven lang heb ik mezelf niet gegund mezelf te zijn en dat gun ik mezelf nu eindelijk wel. Een veilige ruimte om jezelf te mogen zijn is voor een niet autist veel meer een automatisch gegeven dan voor een autist.
Je hebt helemaal gelijk dat ook een autist kan doorschieten in het wij/zij denken, laat staan autisten die zichzelf nog niet hebben geaccepteerd en vluchten in een ik-denken. (Ik heb mijn ex-vrouw vele malen een punthoofd bezorgd met mijn worstelingen met mezelf.) Autisme is inderdaad niet apart, maar dat autisme nog zo weinig algemeen begrepen wordt, is wel apart.
zoveel mensen: zoveel soorten, autisme of niet
Inderdaad, diversiteit ontstijgt autisme, en ontstijgt ook het abstracte neurotypische model. Laten we er samen nou eens gewoon een mooie wereld van maken met al die verschillende mensen. Ach, een mens mag dromen.
Heel mooi verwoord. Zo zie je maar autisten bezitten verschillende talenten.
Veel zaken in dit stuk herken ik van mijzelf.
Mensen zonder autisme hebben wel inlevings vermogen,maar ze kunnen zich alleen inleven in mensen die op dezelfde manier denken als zijzelf. Ze kunnen zich niet inleven in mensen waarvan de hersens fundamenteel anders werken, Net zomin als men zich zou kunnen inleven in de gevoelens en gedachtes van marsmannetjes.
Ik kan het mensen dan eigelijk ook niet kwalijk nemen dat ze mijn wereld en manier van denken niet begrijpen,ik denk niet dat het onwil is. Men kan veel leren over de hoe het autistische brein werkt maar echt inleven is eigelijk per definitie onmogelijk. Net zoals autisten bepaald gedrag kunnen aanleren maar nooit echt zullen begrijpen,het zal nooit natuurlijk voor hen zijn en altijd veel inspanning kosten.
En net zomin als niet autisten hier geen schuld aan hebben,hebben de autisten dat ook niet. Het zijn twee totaal verschillende werelden.
Zelf heb ik Asperger autisme en relatie met iemand die dat ook heeft.
Autisten vinden iedereen nummer 1…Dat wil een NT niet je wilt als partner vrouw nummer 1 zijn.Mijn ex-vriend met asperger vind bv.een vrouw die hij goed kent veel belangrijker en vertrouwelijker dan zijn vriendin van 5 jaar ook al heeft die “goede” vriendin kwade bedoelingen.Het gaat bij de asperger over de langere tijd dat hij iemand ken waar hij dan meer waarde aan hecht.Dus zou zijn “goede” vriendin kwade bedoelingen hebben in toen onze relatie dan zou mijn vriend eerder achter zijn “goede vriendin staan dan achter mij…Te zot voor woorden je hoort te alle tijden achter je vriendin te staan en niet doordat je iemand jaren kent daar achter te staan alleen om het feit dat je zo iemand jaren kent.En als je daarover wilt praten dan zegt je asperger vriend jij wil altijd het belangrijkste zijn terwijl het daar helemaal niet over gaat en dan haalt hij nog vlug oude koeien uit de sloot om het nog erger te maken en de cirkel is weer rond…en nee ik sta niet toe dat omdat man asperger heeft vertrouwelijk met andere vrouwen kan omgaan vooral vrouwen met kwade bedoelingen en dat terwijl de asperger daar niet een een benul van heeft pfffffffffff.
ik ben het met je eens. ik snap mezelf al niet. ik snap dat anderen mij niet snappen.ik snap anderen ook niet zo. ik probeer maar zoveel mogelijk informatie maar zelfs dan zit iedereen altijd maar alleen in zijn eigen hersendak
Ik ben het met peter eens, niet met stella! haar partner representeert niet alle autisten en ik herken me helemaal niet in mezelf op nummer 1 zetten, integendeel
Ik zie altijd weer mensen roepen dat mensen met A.S.S. de grote samenhang, het totaaloverzicht, missen. En verzanden in details. Ik zelf ben A.S.S. gediagnosticeerd, en nu vraag ik mij af of het aan A.S.S. ligt dat ik dit vaak andersom zie: nl. ik zie bijna iedereen (en bijna iedereen is NT’er, dus ik wijs vnl. naar de NT’ers) om me heen vooral op korte termijn denken, en dat dus juist de NT’ers samenhang missen. Zo ken ik bijzonder weinig mensen die zich echt druk om het milieu of de overbevolking maken. Als je maatregelen als kinderopvang en kinderbijslag wilt afschaffen, wordt je als asociaal gezien. Het krijgen van kinderen wordt gesubsidieerd middels dit soort zaken. Terwijl, als je de grote samenhang bekijkt, en dus rekening houdt met de ontelbare miljarden mensen na jouw, zou moeten weten dat de overbevolking probleem nr.1 is op deze aarde. Dat het juist egoïstisch/narcistisch (vnl. naar onze nakomelingen toe) is om middels subsidies nog meer kinderen te maken. Met die overbevolking komt totale uitputting van het milieu, en een vieze, vuile aarde die we achterlaten aan onze eigen ontelbare nakomelingen. De meerderheid van de bevolking (dus gemiddeld is dat de NT’er) kiest nog steeds voor politieke partijen die bijzonder weinig met het milieu op hebben; en als die partijen dat al hebben, dan is dat doorgaans slechts het minimale wat in internationale verdragen staat, wat ze een beetje na willen leven. Overbevolking wordt al helemaal door geen enkele politieke partij als probleem gezien. In plaats van het totaalplaatje te kunnen zien, en dat bijna alle grote problemen worden veroorzaakt doordat we met veel teveel mensen zijn, wordt er vnl. gedacht aan symptoonbestrijding: méér asfalt om de files te bestrijden i.p.v. een beleid hanteren waardoor je minder mensen krijgt (en dus ook minder files). Elke keer erger ik mij weer groen en geel als er weer een politicus of ‘deskundige’ op TV verschijnt die alleen methoden voor het bestrijden van de symptonen noemt of promoot, i.p.v. de oorzaken van de problemen (overbevolking, blindeloos niet bestaande goden volgen (ten koste van welzijn en milieu) omdat je niet zelf wetenschappelijk na kunt of wilt denken, e.a. zaken) durft te benoemen. Zijn onze ontelbare nakomelingen dan slechts een ‘detail’; een detail die er niet toe doet; een detail die ik slechts zie om dat ik A.S.S. heb? Kortom: mijns inziens zijn het juist de NT’ers die belangrijkste samenhangende zaken niet zien (of misschien erger nog: niet willen zien). Het lijkt er misschien op dat ik wat generaliseer; en misschien is dat ook wel een klein beetje zo; maar feit is dat de gemiddelde Nederlander (om maar even in NL te blijven) NT’er is en op partijen stemt die zo weinig mogelijk met het milieu op hebben. Economische redneringen en motieven bieden veruit de boventoon. Met name die Sybrand Buma; die heeft echt een hekel aan een schoon milieu. Maar Rutte kan er ook wat van.
Dit gevoel heb ik dus ook. Ikzelf heb Asperger en zou dus ‘beperkt’ moeten zijn, zoals ze dat noemen, maar als ik om me heen kijk wat er in de wereld gebeurt, vraag ik mij vaak oprecht af hoe mensen niet kunnen ‘zien’ waar ze eigenlijk mee bezig zijn. Overbevolking, dierenleed, mensen die buitengesloten worden, die dat nergens aan verdiend hebben, en ik zou degene zijn die ‘beperkt’ is in zijn denken? Ik zie het allemaal, en zie het met lede ogen aan, machteloos. Het frustreert mij het gevoel te hebben hier zo alleen in te staan, ik blijf maar wachten tot bij anderen een keer de ogen open gaan. Gelukkig sta ik hier dus niet alleen in. Ik heb juist het gevoel dat ik juist door mijn autisme in staat ben om deze dingen te zien zoals ze zijn, niet verblind door maatschappelijke verwachtingen, niet blind door vooroordelen, gewoon de dingen zien zoals ze zijn. De mensen die mij het dichtst bij het hart liggen, de liefste mensen van de wereld, een aantal ervan ook autist, worden juist door de buitenwereld weggezet als ‘lastig’, ‘vervelend’, ‘dwars’. En juist deze mensen zijn het meest oprecht in hun bedoelingen. Zulke mensen zijn moeilijk te vinden. En ik vraag mij dan honderd keer af van de buitenwereld: ‘Hoe kun je dat nu niet ZIEN. Hoe kun je ze nu zo negatief afschilderen, en ze niet gewoon zien zoals ze ZIJN’. Gedrag moet je ooit doorheen kunnen prikken, jammer dat niet iedereen dat kan. En dan zou ik dus ‘beperkt’ zijn, en dus minderwaardig.
Stuk voor stuk hebben al deze lieve mensen een sterk innerlijk kompas. Dat is van de cadeaus die mijn autisme mij meegegeven heeft. Ik ben er blij mee, het helpt mij in mijn zoektocht naar waar ik thuishoor in deze maatschappij. Ik kan niet meer de kudde volgens, als ik gewoon zie dat sommige ‘herders’ (in dit geval beeldspraak voor leider van een bepaalde groep, sommige wereldleiders zouden wat mij betreft ook onder deze categorie horen) hun kudde blind de afgrond in leiden. Als je de afrond ziet aankomen, dan ga je toch niet volgen? Ik zie mijzelf wel eens als het schaap dat ietsjes los de kudde loopt, de rest kan de afgrond niet zien, omdat ze niks zien dan elkaar en alleen elkaar blind volgen.
Nu klinkt dit misschien dramatisch, maar ik vraag mij ook vaak af hoe mensen niet kunnen ZIEN waar de problemen die er zijn vandaan komen. Hoe mensen zo bang zijn buiten de gebaande paden te denken. Dat oplossingen niet altijd voldoen aan wat wij willen, maar dat je voor het hogere goed ooit je persoonlijke wensen aan de kant moet zetten. En dan zouden autisten beperkt zijn en zich niet willen aanpassen? Ik zou bereid zijn mijn eigen wensen op te offeren als daarmee de wereldproblematiek opgelost was. Jammer alleen dat het niets uithaalt als je er alleen in staan, dan wordt een door die bereidheid alleen maar misbruik van je gemaakt…
Blij in ieder geval dat ik hier niet alleen in sta.
Ik merk dat er altijd een discrepantie is tussen hoe je innerlijk bent en hoe je blijkbaar overkomt op de buitenwereld. Mensen beoordelen dan je gedrag en je houding, ook kies je daar niet bewust voor, omdat je dat juist moeilijk vindt om onder controle te houden (‘je als iets voordoen’ of ‘een houding geven’ is iets wat over het algemeen niet past bij autisme). Je wil alleen maar goed zijn in en voor de wereld en dat mag misschien zelfs ten koste gaan van jezelf, maar dat merken mensen nooit aan je gedrag, dus blijkbaar geef je of zelf andere signalen af of past de manier waarop men het interpreteert niet bij je (innerlijke) bedoelingen. Ik vind ook dat men aandacht moet besteden aan wat je inhoudelijk wil overbrengen en niet ‘hoe anders’ je bent. Ze schijnen niet door te hebben dat de manier waarop ik anders ben juist samenhangt met een visie. Dat je visie hebt die je realistisch(er) of logisch(er) zou kunnen noemen, wordt niet erkend, maar in plaats daarvan wordt je of gewezen op hoe afwijkend je daarin bent of wordt je om te beginnen al genegeerd. Als ik denk dat ‘het mij een zorg zal zijn of men ”goed” is voor mij, als men zich maar eens met belangrijke zaken bezighoudt, zoals de lange termijn en overweegt of overbevolking of een milieu dat moeilijk leefbaar gaat worden voor de komende generaties wenselijk en waarschijnlijk is’, moet ik dat kunnen vinden en zeggen, men hoeft niet te luisteren, maar vaak wordt er om te beginnen niet eens een kans gegeven om zoiets te zeggen. Het leek op de middelbare school vaak alsof ik voor niks bij mensen aan de lunchtafel zat, als ‘achtergrondversiering’, je mag hier zijn, maar meer ook niet, alsof je in totaal andere intellectuele belevingswereld leeft, maar toevallig fysiek bij elkaar aanwezig bent. Ik kon nooit echt meedoen aan de discussies waar ik iets nuttigs over dacht te kunnen zeggen, ik kan nooit ergens over beginnen en men vroeg mij nooit wat en legde mij ook niet uit wat er ‘speelde’, waar die situatie vandaan kwam die ik ”natuurlijke afstand” noemde. Mensen die ik nooit veel over mijzelf heb verteld hebben ook nooit gereflecteerd op mij, mensen die ik ooit over mijn autisme had verteld, wisten natuurlijk wel iets meer/beter dan mensen die ik dat nooit (zelf/direct) heb verteld, maar er leek ook geen interesse voor te zijn.
Ik denk ook niet dat we met een select groepje individuen -zoals wij- een hele wereldproblematiek kunnen oplossen, maar het schijnt bij veel mensen niet eens op te komen dat wij bestaan, dat je zoals ons kan denken, dat je daadwerkelijk bereid bent om ‘onegoïstisch’ te zijn, dat mensen daar alleen soms misbruik van gaan maken als dat zo uitkomt. Ik dacht ook een hele tijd dat ik één van de weinigen, ‘uitverkorenen’ of weet ik het wat was, dat ik eerder geluk dan pech had om zo anders te zijn, het zou wel zo hebben moeten zijn, het zou wel mijn taak zijn om de kennis die ik met mij meedraag te verspreiden, dacht ik dan. Dat denk ik eigenlijk nog steeds, maar realiseer me sinds ruim 1 jaar geleden, dat je de confrontatie moet durven aan te gaan, onder ogen moet durven te zien dat niet iedereen je gaat steunen of helpen, dat je enige macht je argumenten en kennis zijn, daar moeten anderen het maar meedoen, of je ze van je ‘idee’ kan overtuigen of niet. Ze (docenten op mijn opleiding op de universiteit) geloven me niet eens als ik openlijk zeg dat ik geen vooroordelen over ze of over wie dan ook heb en gewoon goed wil doen, wat ik er ooit mee hoop te bereiken, niet eens voor mezelf wil opeisen en dat ze me echt niet zo makkelijk van die manier van denken af kunnen brengen. Ik laat me er niet (meer) door beïnvloeden en ik sta sterk genoeg om tegen iedereen in de maatschappij -behalve directe familie zoals mijn ouders misschien- weerstand te bieden. Als ik ervan overtuigd ben dat ik ”het goede” doe, kan je mij er niet meer vanaf brengen, daar heb ik mezelf al te vaak voor weerlegd om te geloven dat ik echt ’te naïef’ of ’te irrationeel’ was. Je moet wel met een heel bijzonder nieuw argument komen waar ik niets tegenin heb te brengen om mij te distantiëren van mijn ‘grotere doel’ dat ik tot dan toe had.
Hallo iedereen,
Ik ben een jonge vrouw van 26 jaar en ik zit letterlijk met de handen in het haar… Laat ik beginnen bij het begin.
Anderhalf jaar geleden leerde ik een heel leuke man kennen. Het was eigenlijk zo wat liefde op het eerste gezicht. Wij zijn op zeer korte tijd zeer dicht naar elkaar toegegroeid en een relatie gestart. Ik liep echter al een aantal maanden met onverwerkte jeugdtrauma’s rond die opnieuw de kop opstaken waardoor ik in het begin van die relatie vrij opstandig, boos, verdrietig, etc. was. Ik kon heel snel kwaad worden, ging volledig door het lint voor domme kleine zaken. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel vermelden dat ik merkte dat mijn vriend soms heel ongelukkige, onbeleefde, kwetsende opmerkingen kon maken. Iets wat in het begin van onze relatie en het elkaar leren kennen niet echt gebeurde, of me althans niet opviel. Ik weet nog dat ik daarover met vriendinnen praatte die dit ook wel wat bizar vonden. Mijn vriend had het dan ook echt niet makkelijk. Uiteindelijk heb ik na drie maand hulp ingeschakeld. Maar het ging héél slecht tussen ons. Het was voor mijn vriend uiteraard ook zeer zwaar. Uiteindelijk ben ik 8 maanden in therapie geweest.
Gedurende die relatie merkte ik ook dat mijn vriend soms heel onbeleefd en ongeïnteresseerd overkomt. Mijn ouders hadden soms de indruk geen gesprek te kunnen aanknopen. Ook mijn vriend zelf gaf toe dat hij eigenlijk niet goed wist wat te vertellen en vond dat vooral mijn vader soms rare dingen zei.
Door het hobbelig parcours ging mijn vriend door hoge hoogtes maar ook zeer diepe dalen. Momenten waarop hij het echt niet meer zag zitten tussen ons en kwaad en verweesd was. Op een gegeven moment is hij in één van onze gesprekken in tranen uitgebarsten omdat hij het gevoel had op het werk ook niet goed te weten of zijn collega’s hem wel interessant genoeg vonden om mee te praten. Hij wist ook niet goed wat hij soms tegen hen moest vertellen. Het kwam naar mij toe over alsof deze sociale contacten voor hem echt een gevecht of een strijd waren. Kortom, ik voelde dat er iets scheelde maar kon nooit verklaren wat het probleem was. Ik ben dan ook geen psycholoog.
Na een half jaar is de relatie voor het eerst afgesprongen. Mijn vriend zag het niet meer zitten en maakte het na een zeer leuk weekend zonder ruzie plotsklaps gedaan. Ik wist niet wat me overkwam, was overmand van verdriet, maar moest helaas door met het leven want ik was anderhalve maand eerder gestart met mijn eerste job. Het contact tussen ons is na de breuk eigenlijk nooit gestopt. In het begin gingen de gesprekken over het ‘waarom’ ‘wat heb ik fout gedaan’ ‘waarom konden we dit niet anders oplossen’, enzovoort. Deze gesprekken gingen algauw over in leuke en aangename conversaties, op het flirterige af soms. Na een kleine maand kwam het er bij mijn toen ex-vriend op neer dat hij zich eigenlijk echt wel een leven met mij inbeeldde maar het voor hem precies allemaal te veel was geweest. Uiteindelijk is het nog zes weken een aan- en afstoten spel geweest waarbij ik complimentjes kreeg, mee werd uitgevraagd,… Maar anderzijds ook weer met rust werd gelaten, de harde waarheid dat hij met zichzelf in de knoop lag diende aan te horen, enzovoort. Een drietal weken na de breuk en het afwisselend contact was ik het echt moe, ik kreeg ook zeer weemoedige, zware berichten, en belde hem op. Ik heb hem toen uitgelegd dat hij beter hulp kon zoeken dan zo te blijven aanmodderen. Hij kon me niet loslaten maar vond ook geen oplossing. Hij is vervolgens naar een psychologe gestapt teneinde hulp te zoeken. Na één maand blijvend contact tussen ons en na een dag samen te hebben doorgebracht, moest hij ’s avonds opnieuw naar zijn psycholoog. Zij besliste echter dat hij naar iemand anders moest gaan die meer gespecialiseerd was in wat ze vermoedde dat het probleem was, onveilige hechting. De volgende ochtend belde hij mij om alle contact te verbreken. Hij moest dit doen om tot zichzelf te komen, verklaarde wel dat zijn hart nog steeds een sprongetje maakte als hij me hoorde en zei dat hij wel het contact zou opzoeken en mijn hart zou veroveren als er een moment zou komen dat hij mij echt terug wou.
Anderhalve week hebben wij elkaar vervolgens niet gehoord. Tot ik op een avond een bericht kreeg dat hij mij terug wou en er volledig voor wilde gaan. Ik stelde voor zo snel mogelijk af te spreken. De volgende dag hebben wij ergens in een gezellig cafeetje afgesproken en de nodige zaken besproken. Bij het afscheid kreeg ik een handgeschreven liefdesbrief. Het koste mij even wat moeite en tijd om de zaken op een rijtje te zetten maar besefte dat de liefde te groot was om hem te laten gaan. We begonnen stilaan opnieuw een relatie.
Anderhalve maand ging het goed, tot ik opnieuw merkte dat zijn gemoed zeer neerwaarts ging. Hij stootte mij opnieuw af door contact op een lager pitje te zetten en zijn eigen ding te doen zonder dat ik van iets wist. Na anderhalve week ging het beter en hadden we het juiste spoor precies teruggevonden. Zo’n week later is hij vervolgens bij mij thuis volledig ingestort. Hij verklaarde dat hij van iedereen commentaar kreeg, vrienden, mama en papa, etc. Hij had het gevoel voor niemand goed te kunnen doen en kon niet meer verder. Hij is vertrokken naar huis en opnieuw werd ik aan de kant gezet. Toen bleek dat hij eigenlijk ook nooit naar de nieuwe psychologe was gegaan om hem verder te helpen. Er was dus helemaal geen hulp voor hem geweest.
In de weken na zijn vlucht hebben wij een aantal keer afgesproken om na te gaan hoe het ging, en om de zaken te bespreken. In die dagen en weken erna heb ik een dagboek met al mijn hersenspinsels en gevoelens bijgehouden. Hij nam ook contact op met de psychologe naar wie hij was doorverwezen en de hulp was opgestart. na anderhalve maand ging het weer beter, ook tussen ons. We spraken weer meer af, hij was klaar om de volgende stap te zetten en gingen terug intenser de relatie voeren. Bij de psychologe was ondertussen naar boven gekomen dat mijn vriend vermoedelijk hoogbegaafd was en asperger had. Hij had er ook al wat over gelezen, gaf mij ook bepaalde links van websites door die hij wou dat ik ze las omdat hij zichzelf herkende. Ook ik herkende hem heel sterk. Het deed pijn maar anderzijds was het ook een verlossing eindelijk een etiket te kunnen plakken op de gehele problematiek. Er is echter nooit een diagnose geweest omdat mijn vriend meer dan gemiddeld scoorde op de test van asperger en de psychologe niet volledig kon besluiten of het asperger was. Na mezelf te informeren kan dit het gevolg zijn van het feit dat symptomen van hoogbegaafdheid en asperger zeer dicht op elkaar liggen.
Vanaf dan ging alles beter. Ik informeerde mezelf, ik was ook zelf reeds gewoon aan zijn ‘eigenaardig gedrag’ en de relatie werd intenser en intenser. Wij zijn samen op reis gegaan, hebben een betere band gekregen met elkaars familie en vrienden, etc. Tot drie weken geleden, hij het opnieuw uitmaakte. Ik merkte al anderhalve week een verminderde interesse, maar had het zelf heel zwaar op mijn werk en vermoedde dat dit voor hem zwaar was om dragen gezien zijn problematiek.
De redenen waarom het gedaan was waren voor mij hallucinant. Ik zou van alles muggen olifanten maken, ik maak mopjes die niet horen in een relatie, ik zeg dingen die niet hoeven, verhalen die ik vertel van zaken die ik bijvoorbeeld in het verkeer meemaak vond hij gedramatiseerd en wist hij niet goed wat te moeten geloven, etc. Ik kreeg eigenlijk, zoals dit al de gehele relatie het geval was, enorm veel commentaar. In mijn ogen echter zaken die overbrugbaar zijn, die een relatie niet op het spel moeten zetten. Daarenboven ben ik bij het nalezen van mijn dagboek gestuit op een aantal zaken die zeer confronterend waren. Ik heb een achttal maanden geleden letterlijk genoteerd dat ‘ik het gevoel heb dat ik op alles commentaar krijg, dat hij van muggen olifanten maakt en ik op alles moet letten’ dag ‘hij mij zei wat ik mocht en niet mocht en ik daardoor niet meer wist hoe me nog te gedragen’. Een greep uit de vele opmerkingen die ik kreeg:
– Ik mag niet zeggen als de glazen die uit de vaatwas komen vuil zijn
– Ik moest elke avond slaapwel sturen
– Ik moest ook altijd laten weten wat ik deed, terwijl hij dit zelf niet deed
– Ik stuurde hem dat ik hem miste, hij negeerde dit en stuurde mij dat hij iets zou gaan drinken met een vriendin, waarop ik al lachende zei ‘daarom dat het gemis niet wederzijds is :p, neen grapje, amuseer jullie’. Dit mopje was volgens hem absoluut not done in een relatie.
– We waren samen uit geweest en ik had drie glazen wijn gedronken aan het begin van de avond (21u). Rond 2u snachts wilde een gemeenschappelijke vriendin van ons naar huis en hij stond erop dat ik nog een watertje dronk en haar voerde. Dit gezegd zijnde deed ik dit, waarop ik de volgende dagen meermaals diende aan te horen dat ik dit nooit mocht gedaan hebben en je niet rijdt als je drinkt.
– Ik maakte volgens hem rare kronkels als we samen uitgingen met vrienden en ik bob was en naar huis wou.
– Als hij lastig deed tegen mij moest ik maar de slimste zijn en zwijgen.
– ….
De dagen daarop ben ik een boek beginnen lezen over asperger en ben ik met iemand gaan spreken die gespecialiseerd is in de problematiek. In het boek herkende ik heel veel, uit de gesprekken met de psychologe bleek ook dat zij uit mijn verhalen veel van autisme herkende. De puzzel viel als het ware in elkaar.
Wij hebben na twee weken nog eens een gesprek heb. Heb hem toen alles eerlijk verteld dat ik zelf was gaan praten met iemand en hij vroeg wat daar was gezegd. Ik vertelde hem dit maar botste op zowel bijval als tegenkanting. Hij is ervan overtuigd dat zijn problematiek niet aan de oorzaak ligt van alles, maar herkent wel dingen. Hij beweert hiermee ook rekening te hebben gehouden tijdens de relatie, maar ze dus is fout gelopen omwille van andere redenen. Hij meent dat zeer weinig van kenmerken van autisme toepasbaar zijn op hem.
Aangezien hij reeds meermaals is gevlucht en teruggekeerd wil ik mezelf behoeden. Als hij terugkomt wil ik mezelf sterken. Hij ontkent en ontloopt de zaken en ik vraag me af of dit vluchtgedrag misschien niet eigen is aan hem. Dat hij met andere woorden nooit aan zelfreflectie zal willen doen en zich eens zou willen laten testen om uit te sluiten wat er nu eigenlijk echt al dan niet aan de hand is. Herkennen jullie deze zaken? Ik heb toch het gevoel dat alles wat ik zeg of probeer bij te brengen wordt afgeschoten. Alles is altijd mijn schuld. Wat dien ik aan te vangen moest hij opnieuw contact zoeken? Ik heb het gevoel dat wij toch naast elkaar praten.
Hallo Evy,
Lastig zo’n situatie. Ik kan me voorstellen dat het heel veel energie en verdriet kost. Zoals Mariëlle al zie; misschien beter voor jezelf om niet verder te gaan met een relatie. Maar dit is niet wat je vraagt, dus probeer ik een nog een alternatief te formuleren;
Zoals jij het beschrijft, is dit iets waar hij aan moet werken. Of dit echt autisme is, kan, maar er is te weinig informatie om dat te zeggen. Zonder lukraak met diagnoses te strooien, denk ik dat de ‘symptomen’ op meerdere dingen kunnen wijzen.
Dat gezegd hebbende; Ik merk bij mezelf dat het ontzettend moeilijk is om mensen die niet of nauwelijks naar zichzelf kijken, naar zichzelf te laten kijken. In mijn ervaring is het ook vaker een kwestie van ‘kunnen’ in plaats van ‘willen. Hoewel er altijd mensen zijn die uit bijvoorbeeld angst, expres niet hun eigen gedrag onder de loep nemen. Toch helpt het vaak om dit te zien als zijn onvermogen en niet als kwade opzet, maar mogelijk doe je dit al. Anders was je waarschijnlijk niet hier terecht gekomen.
Wat helpt dan wel? Bij je zelf blijven is 1 ding. Aangeven wat je wel en niet kan geven, wat jij nodig hebt, wat je lastig vind, wat wenselijk is, kortweg; hoe jouw beeld is van een succesvolle relatie. Daarnaast kan je hetzelfde aan hem vragen, zoeken naar overeenkomsten en in gesprek gaan over de verschillen. Soms helpt het ook als er een derde partij aanwezig is die kan bemiddelen. Hierbij bedoel ik wel iemand die echt weet hoe dit moet en rekening houd met beide partijen. Er zijn meerdere manieren om een partner er van te overtuigen dat zo’n gesprek met of zonder derde partij, nodig is om dingen uit te praten. Dit ligt echt aan hoe jullie als persoon zijn.
Meer hulp kan ik je op het moment niet bieden. In dit soort situaties moet de persoon vaak zelf eerst ‘vallen’ voor er een verandering van gedrag kan plaatsvinden. Hoe hard iemand moet vallen hiervoor is ook weer voor iedereen anders. Dat kan ver gaan.
Ik hoop dat je hier ‘iets’ mee kan. Maar ik hoop vooral dat je uit deze lastige periode/situatie komt. Succes!
Super bedankt voor je bijdrage Marvin.
Wat je zegt inderdaad, het blijft ook bij de persoon zelf. Wat ik zo bijzonder of vreemd vind is dat het besef en begrip in episodes komt. Ik merk soms dat hij heel goed begrijpt hoe lastig het is voor mij, hij zich dan excuseert en openstaat om zichzelf te verdiepen in asperger door het lezen van een boek, etc. Maar dit zelfs tien minuten later alweer wat weerlegd en ontkracht wordt. Dat is ook wel een aspect dat me heel hard opvalt en ook net zo frustrerend is en je absoluut geen vat heeft op een situatie.
Maar zoals jullie stellen kan je zo niet verder in een relatie.
Ik maak uit bovenstaand berichtje op dat je echt heel sterk denk dat hij autisme/asperger heeft. Ik zelf zou me ontzettend aangevallen voelen als ik een diagnoze opgedrongen krijg.
Ik zou bij het benoemen van gedrag houden en dit gedrag niet labelen. Dit wekt ontzettend veel frustratie, wantrouwen, boosheid en/of een gevoel van onbegrip op. Hierdoor werp je alleen maar een barriere tussen jou en hem en tussen hem en eventuele hulp op.
Bedankt voor je inzicht Marvin.
Misschien ben ik inderdaad voor mezelf veel te hard op zoek naar antwoorden op de vragen. Klamp ik me dan wat vast aan wat hij me vertelde, wat zijn psychologe vertelde, wat een therapeut voor mensen met autisme mij vertelde waar ik te rade bij ben gegaan. Je kan jezelf daarin misschien inderdaad ook verliezen. Nu hebben wij alleszins geen contact meer dus wat dat betreft wordt hij door mij niets opgedrongen en gaat ieder gewoon zijn eigen weg.
Is wel heel verhelderend wat je zegt betreffende de barrières enzo. Misschien komt het gedrag mij ook zo vreemd voor dat mijn enige uitweg is er een label op te plakken om zo te kunnen aantonen dat het vreemd is. Alleszins zet het mij wel aan het denken, ook wat mezelf betreft.
Alleszins wil ik wel even verduidelijken dat de Asperger van hemzelf is gekomen en ik dit i.c. nooit heb opgeworpen. Hij herkende zichzelf daar in en is dan met zijn psychologe daaromtrent beginnen praten. Misschien was dit dan voor mij de houvast.
Jeetje Evy, dat klinkt als een hele zware tijd die je doorgemaakt hebt en nog steeds doormaakt. Als je zo sterk het gevoel hebt dat je van alles de schuld krijgt, is het misschien niet zo verstandig om opnieuw de relatie aan te gaan. Ik ben heel benieuwd of er andere mensen zijn, die zich herkennen in jouw verhaal en goede tips voor je hebben. Sterkte!
Super bedankt voor je antwoord Mariëlle. Is inderdaad het meest hartverscheurende dat ik ooit meemaakte.
Iedere keer dat wij een ‘goede’ periode hadden en hij echt wel besefte dat ik alles voor hem was kon hij enorm lief zijn en kon ik oprecht versteld staan van de moeite die hij deed. Maar iedere keer opnieuw kwam ook die ontnuchtering, rare opmerkingen, het afbreken.
Ik heb dit werkelijk nog nooit meegemaakt, maar het maakt mij immens triestig.
Ik ben alleszins al heel blij dat er websites zoals deze bestaan, zodat ik toch iets van herkenning en begrip terugvind.
Hoi Evy, heb je je al eens geïnformeerd bij de NVA? Zij hebben ook vaak bijeenkomsten voor partners van mensen met autisme. Ze werken regionaal, dus wellicht zijn bij jou in de buurt ook zulke bijeenkomsten. Wat ik mooi vind aan jouw verhaal, is dat je vol liefde over hem spreekt en ook bij jezelf op zoek gaat naar wat er mis ging. Maar de kans, dat iemand met autisme (die het van zichzelf ontkent en/of niet accepteert) gaat veranderen, is klein. Daarmee zeg ik niet dat mensen met autisme niet kunnen veranderen, want dat kunnen zij net zo goed en net zo divers als mensen zonder autisme. Maar als de diagnose niet wordt geaccepteerd, is de eerste stap naar verandering nog niet genomen. Immers, hij zal eerst van zichzelf moeten accepteren, dat hij degene is met een diagnose. Diagnoses zijn er niet voor niets. Ze geven aan, dat er ‘iets’ afwijkt van hoe de meeste anderen zijn. Pas als iemand met een diagnose, deze accepteert, zal er een opening kunnen ontstaan om vanuit die diagnose te leren rekening te houden met de ander. Want dat is volgens mij wat je mist. Dat hij rekening houdt met hoe jij de dingen ervaart, ook als dit voor hem niet te begrijpen of onlogisch is. Ik wens je sterkte en wijsheid!
Hartelijk bedankt voor de tip en je uitleg. Ik ga het eens bekijken!
En daarin treed ik je volledig bij. En laat het net die machteloosheid zijn die het zo moeilijk maakt, maar niet onmogelijk. Het is wat het is. Alleen jammer om te merken als je er helemaal alleen voor staat en de mensen in zijn omgeving eigenlijk ook bitter weinig ofwel weten van het probleem of het ook gewoon wegschuiven en alle schuld aan mij toeschrijven of menen dat ik zelf met een psychologisch probleem zit of mijn karakter niet bij hem past. Veel mensen zullen ongetwijfeld ook wel al zo’n situaties meegemaakt hebben.
Ik vind dit initiatief alleszins top en doet me veel deugd.
Dank voor je compliment over dit initiatief Evy! We hopen inderdaad mensen te verbinden die elkaar kunnen helpen en kennis willen delen over autisme.
Medeleven en begrip voor niet-autisten is er volop?
Dat is niet mijn ervaring, als ex vriendin van een PDD NOSer krijg ik wel veel begrip van mensen die in de zorg werken en het autisme herkennen maar daarbuiten denken ze allemaal dat het wel mee valt.
Ben wel erg benieuwd waaruit jij opmaakt Fabienne dat mensen met autisme vaak harder moeten knokken binnen een relatie dan mensen zonder autisme?
Nou in deze is geen waarheid Sanne en Fabienne. Voor jullie allebei is het een andere beleving. De ene mens moet hard knokken voor een relatie en bij de andere loopt dat veel soepeler. Het is ook een heel breed begrip Autisme en al helemaal PDD-nos.
Je kan daarin gewoon geen enkele situatie vergelijken. Wat ik zelf wel wil stellen is een conclusie waartoe ik zelf ben gekomen.
Ik ben nu 33 en kreeg ook een diagnose PDD-nos toen ik 18 was en daarvoor Adhd op mijn 16e. Dat kreeg ik min of meer ook, omdat mijn ouders in scheiding lagen, zodat ik wajong kreeg en dus een zorg minder was. Maar achteraf gezien hebben mijn ouders ook zeker autistische, narcistische, paranoide trekken, maar die zijn nooit gediagnostiseerd. Laten we het er op houden dat er genoeg gekkigheid is gebeurt en je kan het allemaal noemen wat je wilt, maar daar ligt mijn punt ook.
Overal waar ik kwam daarna in zorg, reintegratie, daar word je vreemd aangekeken en als je er wat van zegt, dan ben je in een keer achterdochtig, terwijl mij moeder vooral de zorgzame vrouw was/is. De hele familie wist ondertussen van mijn diagnose en ging mij anders behandelen. Ik werd vroeger ook gepest en had dus ook nog mensen om me heen, die zeiden van: Je kan dit niet en je kan dat niet noem maar op en mijn ouders deden er flink aan mee, waardoor ik ook drug ging gebruiken en het allemaal nog erger werd, qua probleemkind en hoe mensen tegen je aankijken.
Tuurlijk heb ik ook mijn eigen aandeel, maar je bent zoekende naar jezelf en die wirwar van symtomen maakt er echt een gekke zooi van. Je gaan namelijk alles op jezelf betrekken noem maar op. Kortom overal waar je dan komt heette ik geen Jeffrey, maar PDD-nos zeg maar en je hebt geen veilig gevoel meer, je word steeds onzekerder en je komt in een super minderwaardigheid cirkel, waar je nog heel moeilijk uitkomt, omdat niemand je meer vertrouwd en daardoor dus ook moeilijk contact legt.
Nu dus na jaren ben ik erachter, dat misschien wel onder de PDD-nos groep val, maar meer aan de hooggevoelige en hoog sensitieve kant te zitten, waarbij ik alleen in sommige situaties overprikkeld raak in drukke situaties en ook overenthousiast ga reageren. Ik mis zeg maar alleen een beetje een rem. Maar voor de rest van al die symptomen heb ik in al die jaren tegen moeten vechten, want je word niet meer serieus genomen. De gekste en vreemdste ouders, vriend/vriendin wel, maar de zogenaamde autist niet.
Je staat 3-0 achter direct en dat kan in onze korte levens gigantische gevolgen hebben, zoals zelfmoord of leven in eenzaamheid wat dan voor nabestaanden zelfs ook nog een bevestiging kan zijn het autisme. Terwijl je keihard tegen een beschuldiging loopt te knokken, want zo zie ik het in mij geval.
Had mij lekker met rust gelaten met al die onzin. Ik heb daar niet om gevraagd. Ik had me eigen pad wel gevolgd.
Het enige wat ik in mijn ogen miste was veiligheid en stimulatie van huis uit.
Het is vaak ook een gebrek van ouders, die dan van alles gaan uitbesteden, maar vergeten dat in al die tijd dat ze aan de telefoon hangen bij het zorgkantoor voor hun kind, ze ook zichzelf hadden kunnen ontwikkelen tot een goede opvoeder.
Daarom pleit ik ervoor om mensen die graag kinderen willen, eerst een psychologische test te laten doen en te testen of ze wel de tool hebben om een kind met alle uitkomsten te kunnen opvoeden.
Jeffrey,
Ik herken een groot deel van je verhaal. Je laatste regel wekt bij mij wat gemixte gevoelens op. De ene kant vind ik dat ouders alles moeten (kunnen) doen om goede opvoeders te zijn. Anderzijds zie ik geen manier om dit te bekrachtigen. Hoe zie jij dat voor je?
Hoi marvin,
Ik kan hier moeilijk alles neerzetten, omdat ik overal wel een idee over heb en ik vind dat alles veranderd moet worden. Ik zal een klein begin maken.
In de regel vinden bijna alle ouders zich denk ik goede ouders. De meesten denken dat hoe zij het doen goed is en meestal ook nog wel beter dan anderen. Het is inderdaad moeilijk om hiervoor regels te gaan maken, maar het is denk ik wel noodzakelijk.
We zijn met zijn allen doorgeslagen om overal labeltjes op te plakken. In feite kun je al die mensen, die zo graag willen labelen ook al als autist gaan aanmerken, omdat het een zogenaamd kenmerk is om orde te scheppen.
Ik heb mijn diagnose als een zware last ervaren en het had voor mij persoonlijk beter geweest om dit niet te weten en dan had ik mezelf alsnog wel verbeterd, maar met minder druk van allerlei randzaken. Je moet autisme en andere psychische toestanden verder gaan ontleden per persoon en niet meer vage allesomvattende etiketjes gaan plakken.
We gaan gewoon spreken van allerdaagse termen als inleven in een ander of sociaal eenrichtingsverkeer enz. Je kan tegen iemand niet gaan zeggen van ja je hebt autisme en daarmee basta. Tegen mij is gezegd je hebt PDD-nos, maar er is nooit iemand geweest, die mij kon vertellen wat dat precies voor mij betekende. Dat vind ik toch wel vrij essentiele informatie en lijkt me ook logisch als je een diagnose stelt.
Verder zou ik graag zien dat er 1 landelijke organisatie gaat komen, die zich gaat richten op geestelijk gezondheidzorg en dat alles daarin opgaat, zodat ook beter gaat worden gecontroleerd wie daar werken. Snelle intake en duidelijkheid naar de client toe wat betreft tijdsduur en informatiedeling, dat kan gewoon allemaal veel efficienter. Bij wijze van spreken is de kans al groter dat je overlijd, dan dat je de intake krijgt na de aanvraag
Er moet een verbod komen op alle kwakzalvers, dwaze youtubevloggers en vage therapeuten, reintegratie enz, die patienten vaak alleen maar zieker maken.
Goed nu wijk ik helemaal af van waar het om ging, maar stelletjes die aan kinderen willen beginnen, moeten een psychologische test doen om te kijken hoe hoog hun EQ en gedeeltelijk ook hun IQ. Ook vind ik dat ze genoeg levenservaring moeten hebben om iets over te kunnen brengen, dus dan kan je al zeggen dat je pas vanaf 25 kans zou mogen maken op het hebben van kinderen.
Daarbij moet je dus een stabiele basis hebben. Mensen die niet voldoen hebben gewoon pech en die zoeken maar een hobby ofzo in plaats van het makkelijk kinderen maken en er de hele tijd achteraan lopen of er niet meer naar om te kijken.
Kinderen krijgen lijkt wel een maatstaf voor gelukkig zijn. Ik heb talloze mensen gezien die dachten, dat ze na het hebben van een kind de boel wel voor elkaar te hebben. Die kinderen groeien op voor galg en rad. Het klinkt allemaal hard, maar ik schets de harde kant. De middenweg zal de juiste zijn.
Ik ga nog harder worden, want ik zie soms mensen, die hun eigen leven compleet in zetten om hun gehandicapte kind in van alles te voorzien. Het is echt zielig om te zien, dan moeten er overal subsidies vandaan komen en apparatuur.
Dan denk ik van: wil je nu koste wat kost zo iemand in leven houden. Je eigen leven gaat helemaal naar de kloten. Soms is het gewoon zo dat een mens gewoon niet goed gelukt is en dat dat gewoon niet verder kan. Dat is echt ontzettend zielig en ik geef echt om die mensen enzo, maar je moet je wel afvragen of dat goed is. Wij vinden onszelf allemaal zo superieur en een mensenleven zo dierbaar, omdat het gevoelens heeft. Tja, ik ga niet verder wat ik hiermee wil zeggen, dat is wel duidelijk denk ik.
Maar in het andere uiterste daarvan, de moordenaar van Anne Faber? Moet je die dan laten leven en behandelen?
Ik weet dat ik hiermee heel veel mensen raak en dat het een heel moeilijk onderwerp is, maar als er dingen gewoon niet leefbaar zijn, wat dan? Ik snap de binding en alles wat daarbij komt kijken en het zou aan de andere kant ook ziek zijn om alles wat maar een beetje afwijkt direct af te schrijven.
Maar doen we dat allemaal allang niet? Hoeveel levens worden er wel niet verwoest door een ander zijn toedoen. Alles willen we verklaren en organiseren noem maar op, zoals ik het noem zou het ook organiseren zijn.
Tja, het is een heel moeilijke kwestie, maar denk dat het allerbeste zou zijn is terug naar de stammentijd.
Alle computers en electriciteit gewoon weg.
Niet meer van iedereen alles kunnen weten gewoon iedereen met rust laten, want het is zo kort en dan loop je daar 40 jaar lang met een diagnose autisme en waarvoor?
Sorry als ik iemand kwetst heb, maar het is mijn gedachte op dit moment en het staat niet vast.
Ik sta open voor overleg en ben voor rede vatbaar.
Maar kan gewoon dat hele autisme gezeur niet gewoon de prullenbak in en gewoon kijken op gezond verstand wat goed en slecht is en gewoon allemaal zoveel mogelijk leven?
Mijn vriendin noemt me vaak een egoïst en een botterik. Dan heb ik haar gevoelens weer eens gekwetst. Zou ze zich realiseren dat ook ik me gekwetst kan voelen?
Geloof me, het is niet leuk steeds te moeten horen dat je een onaangenaam mens bent.
Dat is zeker niet leuk om steeds te horen Breinnaald. En kwetsend ook voor jou. Ik weet niet hoe je hierover kunt praten met je vriendin, maar je kwetsing tonen kan misschien helpen? Niet door te stellen dat je ook gekwetst bent, maar wellicht door haar te vragen of ze zich kan inleven in jouw gevoel? Nogmaals, ik ken de situatie niet, maar wederzijds respect is in iedere relatie een basis lijkt me.
Mijn vriendin heeft gelijk, Mariëlle, en ik ook. Dat is het probleem. Ik ben pessimistisch over de mogelijkheden voor autisten en niet-autisten om het met elkaar uit te houden. Verliefdheid gaat over, liefde gaat over, maar de misverstanden en het wederzijdse onbegrip blijven. Maar misschien moet ik niet zo generaliseren en zijn er anderen die het wel lukt.
Volgens mij is er in iedere relatie ‘gedoe’, maar ik denk net zoals jij dat in een relatie tussen autisten en niet-autisten het gedoe groter is. De vraag is of we mensen met elkaar op een eiland moeten zetten, dat denk ik niet namelijk. Praten en gevoelens delen, dat is goed voor iedere relatie. En van elkaar respecteren dat de ander nu eenmaal ‘anders’ is en dat gaat beide kanten op. Zowel vanuit de niet-autist als de autist. En soms is niet de diagnose het dilemma, maar het feit dat er verschillende persoonlijkheden en karakters in een relatie zitten…
Hm, hier kan ik nog niet zo heel veel over zeggen. Ik weet namelijk nog maar kort (sinds februari 2018) dat ik een heel milde vorm ASS heb.
Volg nu therapie (psycho educatie) om handvatten te krijgen hoe om te gaan met mijn ASS. Ja, MIJN ASS want dat is bij niemand hetzelfde. Ik verwacht van mijn eventuele toekomstige partner dat zij moeite doet om te kunnen omgaan met mij en mijn ASS óf te concluderen dat zij het niet kan. Maar niet bij mij te willen blijven en toch voortdurend te roepen dat ik niet deug. En dan maakt het niet uit of zij ASS heeft of niet.
ASS is genetisch bepaald, maar wie draagt het gen over? De man of de vrouw? Dus: man zonder ASS en vrouw met ASS. Is het dan uitgesloten dat er een kind wordt geboren met ASS?
Ik leef al 23 jaar samen met iemand met autisme. Ook onze twee kids hebben ASS.
Wanneer is het tussen mij en mijn partner beter beginnen gaan? Achteraf gezien denk ik dat er twee scharniermomenten zijn geweest:
– Toen hij zijn diagnose kreeg in 2009, én wij ze ook allebei aanvaard hebben. (Daar zijn jaren overheen gegaan!)
– Toen ik besloten heb om mijn professioneel leven stop te zetten om thuis de nodige zorg en voorspelbaarheid te bieden. (sinds 2 jaar)
Dus voor ons werkt samenleven beter sinds we uitgaan van wederzijds respect en begrip, en sinds we er geen wedstrijd meer van maken ‘wie nu eigenlijk het meeste moeite doet of het meeste opoffert’. Is dat makkelijk? Zeker niet altijd! Maar wél veel makkelijker dan vroeger.
Wat ons samenhoudt, is dat we samen gaan voor hetzelfde resultaat: Een rustige, voorspelbare, liefdevolle thuis. Want daar genieten we alle vier van!
<3
Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar de blinde vlek zit ‘m toch bij de autist.
Ik kan mij echt wel een voorstelling maken dat het leven erg moeilijk is voor iemand met autisme. Ik kan zien dat zij hun best doen om zich aan te passen. En ik zie ook dat zij eveneens betrokken kunnen zijn met andere mensen. Op sommige punten laten ze zelfs meer empathie zien dan de meeste mensen. Om daarvan een voorbeeld te noemen: als je met iemand met ASS afspreekt of hij wat voor je wilt doen, dan doet hij dat ook voor je en is hij heel toegewijd daarin. Daarmee laat hij zijn betrokkenheid zien en ik kan dat heel erg waarderen.
Toch zeg ook ik dat het erg vermoeiend kan zijn om met iemand met ASS om te gaan en dat het mij helemaal kan slopen. En dat zit ‘m in de gebrek aan wederkerigheid in het sociale contact.
Dit artikel is daar een goed voorbeeld van. Fabienne interpreteert – althans zo lijkt het – de dingen die tegen haar worden gezegd als afwijzing en negatieve kritiek. Ik zou dezelfde soort dingen kunnen zeggen tegen iemand met ASS, maar dat doe ik dan om dingen uit te leggen en duidelijk te maken. Ik probeer dus contact te maken. Ik wil helemaal geen eigen ideeën opdringen. Ik wil dat er rust komt voor ons beiden, zodat we allebei weer verder kunnen.
Als iemand met autisme zich op zulke momenten gaat afsluiten of defensief tegen mij ingaat, dan is het voor mij heel frustrerend. Het voelt voor mij alsof ik tegen een boom aan het praten ben. Ik kan doen wat ik wil, maar de boom gaat nooit tegen mij terugpraten.
Dat gevoel van onmacht heb ik als ik in conflict kom met iemand met autisme. Ik krijg verwijten, ik krijg geen kans om het uit te leggen en vervolgens mag ik het allemaal incasseren. Dan word ik boos genegeerd en dat kan heel lang duren. Ik kan aan zijn/haar gezicht niet aflezen of de boosheid inmiddels gezakt is, dus ik durf ook niet te vragen of hij/zij bereid is om erover te praten, want ik ben bang dat ik weer een scheldpartij over mij heen krijg.
Altijd moet ik mij maar naar hem of haar aanpassen. En dan voel ik me gebruikt en als een hoop stront behandeld.
Ik kan ook dan nog steeds begrijpen dat het voor de autist moeilijk is. Maar aangezien er geen communicatie mogelijk meer is, moet ik uiteindelijk besluiten er afstand van te nemen, omdat ik er anders helemaal aan onderdoor ga.
Wat naar. Bij mij helpt het vaak dat ik er gewoon later weer over ga praten als mijn emotie gezakt is. Als ik in de emotie zit kan ik er niet bij, alleen maar bij boosheid en daaronder heel veel angst. Soms helpt het als je zegt zou je er nog een keer met me over willen praten wanneer we alletwee weer rustig zijn, zo neutraal mogelijk? Maar het si best moeilijk want we zitten best vaak met onze emoties in de knoop. Helpt het als ik zeg dat het bij mijzelf ook pijn doet als ik boos doe, omdat ik helemaal niet boos wil zijn? Ik probeer mezelf steeds te stoppen maar het duwt mij van binnen gewoon helemaal opzij, en ik haat mezelf erom omdat het niet eerlijk is om zo boos te zijn. Ik denk dat dat was wat het blog wilde zeggen. Dat die nare emoties aan twee kanten pijn doet. Dat het aan twee kantens slopend is ook. Maar ik denk dat er daarom aan twee kanten begrip en liefde nodig en verdiend zijn. En een medaille voor iedereen die het maar blijft proberen om elkaar toch te bereiken. Vaak ben ik er zo hopeloos verdrietig en wanhopig over dat het desondanks maar steeds fout gaat dat ik er erg naar verlang om gewoon maar niet meer te bestaan. Het is rot dat je niet van jezelf kunt ontsnappen.
zeer herkenbaar!
Dit gebeurde op Valentijnsdag, ik betrapte mijn man met zijn ex-vrouw op een etentje in een restaurant in Cornwall, ik huilde naar huis en raakte bijna een vrachtwagen. Ik ben eigenlijk tot de conclusie gekomen dat we klaar zijn met dit huwelijk, maar toen ik thuiskwam, dacht ik nog eens na en realiseerde ik me dat als ik zou vertrekken, mijn echtgenoot niet zou aarzelen om terug te trouwen naar zijn ex-vrouw.
Dus ik gaf toe en zocht naar een manier waarop ik mijn man slecht kon krijgen, dus ik herinnerde me (lovesolutiontemple . com) waar mijn vrienden en ik in Los Angeles bezochten voor een leesspreuk die 100% nauwkeurig was tijdens mijn vakantie naar mijn thuisstad
Ik vroeg meteen om een spreuk om mijn man terug te brengen om van me te houden en te koesteren. Ik kan het me niet veroorloven mijn huwelijk na 14 jaar huwelijk te verliezen.
de spreuk werkte wonderen, ik vroeg om een directe spreuk die werkte en me zelfs liet trillen. Mijn man kreeg tijdens het diner ruzie met zijn ex-vrouw en liet haar daar achter. Hij kwam om middernacht thuis en vertelde me alles, hij zei dat ze hem op en neer volgde en hem stoorde om van ons huwelijk te scheiden. We zijn nu blij omdat we verder zijn gegaan. dankzij de liefdes tempel voor geweldige spreuken.
zoek hulp op de juiste plaats om je liefdeproblemen op te lossen schrijf naar (sangopriestesslovesolution@ outlook. com)
W h a t s A p p: + 1 5 6 1 4 1 2 4 2 8 0 later bedankt.
Dr. DODO ten zeerste aan aan iedereen die hulp nodig heeft. op via whatsapp, +1706871 4571,
ik heb een autistische man, die geleerd heeft dat het belangrijk is om dingen voor een ander te doen. Ik krijg dus regelmatig versgeperst appelsiensap.
Ik heb geen versgeperst appelsiensap nodig, ik heb het nodig dat hij een partner is op momenten dat het voor mij moeilijker is. Dat hij de boel dan even overneemt. Maar hij 1 ziet niet dat het moeilijker is voor mij, 2 ziet niet da de boel even niet door mij draaiende gehouden wordt en 3 geeft ook toe dat hij de boel niet draaiend kan houden.
Niet autisten zien in mijn huis de zakken appelsienen liggen en zeggen dat ik mijn twee handjes mag kussen met zo een attente man. Weten zij veel dat ik geen appelsiensap nodig heb, maar een partner.
Dit verhaal om te illustreren dat niet-autistische mensen die niet met een autistisch persoon samen leven/geleefd hebben/professioneel mee bezig zijn… zelden door hebben wat er speelt.
Daarnaast: Als je het goed doet met een autistisch kind en de crisissen kan beperken door een heel intensieve begeleiding, zijn er weinigen die zien wat zo een crisis doet met je kind, met broers en of zussen, met ouders… welke kilo’s energie plots weg zijn en plannen die weg zijn en tranen die gevloeid hebben en twijfels en spijt en…
en niemand weet ten gronde wat je doormaakt. Niemand weet ook exact dat die intensieve begeleiding van je kind inhoudt dat je elk detail op voorhand moet doorspreken, alles moet opzoeken/vertellen zodat het kind zich een voorstelling kan maken bij wat er komt en nieuwe dingen voorspelbaar worden, en owee als dit niet klopt, dan loert de crisis. Dat je elke prikkel die op je kind afkomt moet onderzoeken en kijken welk effect dit heeft op jouw kind, waar de perceptie van jouw kind verschilt met de intentie van de prikkel en hoe je dit verschil kan rechttrekken. Je bent een filter voor je kind, om de wereld als autistisch kind begrijpelijk te maken, en alles op te splitsen.
(voorbeeld: een kindje neemt een koek uit de koekendoos van jouw kind omdat het kindje dacht dat het zijn koekendoos is: drama! Tegen een ander kind zeg je: Oei, dat was per ongeluk. Neem jij er dan een uit de koekendoos van het andere kindje. Klaar.
Een kind met autisme leg je uit dat
1)dat kindje net zoals jouw kind uit school komt met honger: jij hebt ook honger, ja? = begrip voor een ander creëren
2) wist jij al dat die dezelfde koekendoos heeft als jou? jullie vinden hetzelfde mooi = verbintenis met een ander creëren
3) wist je dat dat kindje helemaal niet door had dat hij jouw koek op at en dus dacht dat die dat mocht? = onrechtvaardigheidsgevoel wegnemen
4) er thuis nog koekjes zijn en jij er thuis nog 1 krijgt? probleem oplossen zodat eindresultaat hetzelfde blijft (koek van dat kindje nemen zoals bij niet-autistisch kindje de oplossing kan zijn past niet: alleen zijn koeken zijn nu goed, die hij lekker vindt, want die had ik ’s morgens hem beloofd)
Ja, crisis vermeden, maar heel snel denken en alles op zijn niveau brengen en ondertussen ook alert zijn voor wat wel en niet aankomt, en bijsturen, en nog een andere invalshoek proberen zodat hij toch maar begrijpt wat er is gebeurd zonder dat dit als drama wordt ervaren. Ja gaat naar huis en moet er toch even met een koffie van bekomen, maar intussen is de mogelijks volgende crisis er al weer en moet je daar weer voor op de toppen van je kunnen staan om die te voorkomen…
En dan heb je een autistische man die deze situaties pas ervaart op het moment dat de crisis volop ingezet is, en niet meer voorkomen kan worden.
Ja ik zie mijn man om een heleboel redenen graag, maar vraag me ook vaak af hoe lang ik dit volhoudt dat al deze dingen op mij komen, je omgeving er geen idee van heeft wat dit van je vraagt en je man niet kan overnemen als het jou te veel wordt…
Ik heb meestal begrip voor mijn man, veel vaker dan dat hij kan zien… maar ook hier ontbreekt vaak wederkerigheid (ps: heb je gezien hoe veel ik de niet sluitengheid van ‘vaak’ en meestal’ gebruik… aanpassing omwille van mijn autistische man, want anders schiet het bij mijn man in het verkeerde keelgat bij gebruik van altijd en nooit, want die ene keer dat dat niet opging, ondermijnt dan mijn ‘over all’ gelijk…)
Het is heel zwaar en het is fantastisch dat je zo hard werkt om voor he man en kinderen te zorgen. Het moet zo moeilijk zijn dat je dat nooit eens kunt loslaten en dat er iemand voor jou kan zorgen. Dat laatste weet ik toevallig ook omdat ik thuis wel de autist ben maar ook degene met de (taal-, adminstratie) vaardigheden en mijn man heel lief en zorgzaam maar niks inziet en ook niks kan overnemen. En juist als de stress me naar de keel vliegt kan ik niet uitleggen en hij wil het niet verkeerd doen dus maar vragen, vragen, vragen voor de kleinste dingen en dan zou je het zo graag gewoon los willen kunnen laten maar dat kan niet. Dat eerste weet ik weer omdat mijn nichtje autistisch is en ik weet hoe zwaar dat voor mijn andere nichtje is en haar moeder dat alles om haar heen moet draaien en ik dat soms wel oneerlijk vind. Omdat mijn gezonde nichtje ook heel gevoelig en lief is en ik bang ben dat ze zihczelf net zo gaat wegcijferen als ik altijd dacht dat ik moest doen. Het leven en mensen zijn soms best heel erg moeilijk. En ik hoop dat je laatste zinnen naast boos ook een beetje grappig waren, want soms is een beetje humor het enige dat dan opeens die hele vastzittende onmogelijke massa opeens een beetje open breekt en draagbaar maakt
Ik sta nogal te kijken van sommige ongenuanceerde commentaren op je verhaal over autisme. Mijn beste vriend heeft een autismestoornis. Hij woont nu op zichzelf, maar heeft een tijdje in begeleid wonen gezeten. Het is helemaal geen optie om te verlangen dat mensen met een dergelijke stoornis zich maar moeten aanpassen. Van het moment dat hij zich in de wereld begeeft, is hij bezig met zich aanpassen. “Als ik in een situatie kom, waar ik een hand moet geven, moet ik bij mijzelf een mechanisme in beweging zetten”, hoor ik hem nog zeggen. Ondertussen doet hij het wel. Weinigen weten, hoe moeilijk dergelijke inschattingen soms zijn.
Mijn zus (47) heeft asperger en dwang. Mijn leven (ik ben 50, getrouwd, kinderloos, heb grote camping) staat grotendeels ten dienste van haar leven. Haar man heeft haar verlaten, zij heeft met hem 2 kinderen. Hij heeft nu de kinderen en doet zijn best. Ik heb de kinderen alle vakanties. Ik probeer daar waar ik kan te helpen en bij te springen. Maar er is zeer veel grensoverschrijdend gedrag van mijn asperger zus naar mij toe. Ik probeer dat allemaal met de mantel der liefde toe te dekken. Maar het wordt steeds erger, lijkt het. Alles moet en zal bijgesteld worden naar haar eisen. Daartoe liegt ze ook en verdraait ze de waarheid. Ze gaat zelfs bij mijn vrienden langs die mij hebben uitgenodigd als ik haar vraag een dag later haar dochter op te mogen halen voor de vakantie omdat het haar niet uitkomt dat ik haar dochter een dag later afhaal en dus gaat zij ‘regelen’ dat mijn vrienden hun feest verzetten. Moet ik dit als niet-autist ook allemaal accepteren? Hoort dit ook allemaal bij Asperger? Is er zoiets als goed en kwaad voor iemand met autisme? Ik kan het eerlijk gezegd allemaal niet meer aan. Soms zo erg dat ik liever dood ben. De druk is aanhoudend en enorm. Alles moet op haar manier. Daartoe word ik aanhoudend met Apps en telefoontjes gebombardeerd. Dus mijn gevoel is juist omgekeerd; ik heb het gevoel dat ik verdrink in haar autisme universum. Zij heeft allemaal vriendinnen met autisme en schermt er ook altijd mee dat ze dingen daardoor niet kan. Ik moet een heel groot bedrijf runnen en dus ook een deel van haar leven. Dat is toch niet terecht?? Mijn werkelijkheid en mijn grenzen (als ik die al heb) lijken er gewoonweg totaal niet toe te doen. Ze is zeer intelligent en bespraakt. Dus ik voel me vaak schaakmat gezet. De gevoelens van machteloosheid die ik heb worden steeds groter. Mijn verplaatsingsbereidheid in haar werkelijkheid en haar begrenzingen en steun als ze door anderen wordt ‘gepest’ (wat ze allemaal niet aankan) is zeer groot. Maar het lijkt wel of mijn wensen er totaal niet toe doen… Ik weet het niet meer.
Volgens mij hoort dit niet bij asperger. misschien meer haar persoonlijkheid? Ik ben ook Ass diagnose. Manipuleren is niet iets waar ik me okay mee zou voelen. Ik heb juist een enorm besef van goed en kwaad en rechtvaardigheid. Ik ben altijd heel erg dankbaar voor elke hulp, als ik al hulp durf te vragen. Ik zou gewoon nee zeggen, ik zou niet weten waarom dat niet in alle redelijkheid zou mogen alleen omdat iemand er moeite mee heeft. Als ze kan regelen om anderen een feest af te laten zeggen kan ze ook andere dingen regelen lijkt me. Ik zou niet durven om zelfs maar te bellen naar vreemden en zulke confrontaties aan te gaan. Misschien bent u te veilig en lief en is ze daarom gewens dat u alles voor haar verzorgt maar dat betekent niet dat u haar daarom daarin tegemoet hoeft te komen. Ik zou haar met een onverzetbare muur van vriendelijk nee, helaas en het blijft nee, punt.
Grensoverschrijdend gedrag doen autisten wel, maar een autist wil geen kwaad doen. Het is lastig en zwaar, maar een autist kan je nog stoppen. Dat schaakmat zetten, liegen/verdraaien van de waarheid, machteloosheid, en het beïnvloeden van je vrienden en omgeving, slachtofferrol aannemen (“ze wordt gepest en kan niks hebben”) dat lijkt me eerder een narcist, waarschijnlijk zelfs verborgen narcist.
Dat ben ik niet mee eens. Er zijn genoeg mensen met asperge die door hun mentale ziekte, liegen, bedriegen, bedreigen, heel duidelijk laat ziwn sat zw niet lm je geven, koud en kill doen. Ik kende zo iemand met asperge die beweer bevriend met mij te zijn maar vervolgens aangaf dat hij nooit om me gaf en nookt vrienden waren beweest.
Ik vind dat je dit heel mooi geschreven hebt. Zowel mijn dochter als mijn vriend (niet de vader van mijn dochter) hebben autisme. Nooit problemen, wij praten met elkaar wanneer er iets aan de hand is en hebben begrip voor elkaar wanneer de ander anders reageert dan anders. Ik ben van mening dat wanneer je rekening met elkaar houdt er niks aan de hand hoeft te zijn. Dat mijn dochter en vriend zich moeilijk of niet in een ander kunnen verplaatsen levert wel eens een discussie op, maar we praten er over. Soms heeft een van de twee een wat lastiger periode, dat is dan gewoon zo, gaat vanzelf weer over. Soms is het nodig om elkaar wat meer ruimte te geven, ook dat gaat bijna als vanzelf. Een relatie met een autist hoeft in mijn ogen niet moeilijk te zijn dan met iemand zonder autisme. Sterker nog, ik ben nu gelukkiger dan toen ik getrouwd was met een niet autist.
Begrip voor de niet-autist is er volop? Waar dan, als ik vragen mag? Ik heb het in mijn omgeving niet gevonden. Daar krijg ik constant de bagatelliserende ‘ach, dat is gewoon een mannendingetje’ te horen. Of ‘hij bedoelt het niet zo, het is een goede man. Je hebt maar geluk met hem.’ En hoe zeer die tweede helft ook waar is (het is een lieverd!), er is ook een keerzijde. Ik merk juist dat er de laatste jaren besloten is dat er niet mag worden gezegd dat ik het moeilijk heb met het autisme van mijn man en kinderen. Met als gevolg dat ik dat nergens kan delen en het nog zwaarder wordt. De hulpverlening was nog het allerergste. De hulp bestond alleen uit hoe ik me aan kon passen aan hem. Wat ik eigenlijk altijd heb gedaan en nou net even niet meer op kan brengen zonder mezelf te verliezen.
Maar eerlijk is eerlijk, als ik zo dit blog lees gaan mijn nekharen ook overeind. ‘Ach arme jij, met je autistische partner’. Ik heb dit nooit meegemaakt dat iemand deze houding had en zou dat ook niet toestaan. Want daarmee doe je degene met autisme zo ontzettend te kort! Ze zijn geen monsters of hulpeloze wezens of zo. Het werkt alleen anders bij ze en dat zou moeten mogen. Maar helaas, er is weinig ruimte voor mensen die om wat voor reden dan ook anders zijn. Ik ben niet autistisch (wel hoogsensitief) en ik voel me ook als een alien op deze aarde. Wat dat betreft snap ik de mensen met autisme in mijn omgeving heel erg goed.
Wat naar, het is verschrikkelijk als mensen niet eens naar je luisteren als je even je pijn moet delen. Alsof iemand niet en een goede man en soms heel erg zwaar om mee te leven mag zijn. De hulpverlening kan voor heel veel mensen een ramp zijn. Ze werken soms met allemaal standaard adviezen zonder enig echt inzicht. Wil je man niet ook heel graag leren hoe hij een betere man en vader voor jullie kan zijn binnen zijn (on)mogelijkheden? Kortzichtig ook, want wie schiet er nu iets mee op om zichzelf ook te verliezen. Maar je hebt dan just hulp nodig om samen uit te zoek wat voor creatieve oplossingen je kunt bedenken die speciaal voor jullie zouden kunnen werken. Hoogsensitief zou iets kunnen zij dat een autist vanuit zijn eigen werkelijkheid toch goed zou moeten kunnen begrijpen, al is het verstandelijk
Antwoord op Patty.
Dat heet dan het ‘Cassandracomplex’. Niet gehoord worden, niet geloofd, het verwijt krijgen dat je overdrijft, terwijl je nat in het zweet staat, elke dag opnieuw, om de boel draaiende te houden, drijvende.
Kan er helemaal over mee spreken. Begrip van de omgeving? Zeer weinig tot helemaal niks.
Ik vind dit zo moeilijk om allemaal te lezen. Ik ben vrouw, bijna 53 met veel misdiagnoses nu waarschijnlijk is het toch een vorm van autisme. Maar ik herken me zo absoluut niet in de kou, de wreedheid, het egoisme waar sommigen hier zo helemaal leeg over gaan. Mijn enige wens mijn hele leven al is om anderen te helpen, om liefde te geven. Juist omdat ik zelf zoveel pijn had wilde ik iedereen beschermen tegen pijn. Maar ik mis vaak de details, vertrouw/geloof de verkeerden, zorg waar mensen geen zorg nodig hebben omdat ik verkeerd begrijp. Zoals dat mensen soms alleen maar huilen en klagen om het klagen maar dat ze het niet echt willen oplossen. Of mensen keren zich tegen me omdat ik niet meedoe met roddelen maar stil blijf of juist op de goede dingen wil wijzen. Met al die jaren blijft er steeds minder van mij over, de uitputting, de diepe kwetsuren, ook in therapie waar afschuwelijke dingen gebeuren, ik kan me nauwelijks meer staande houden. Ik heb heel veel liefde, alleen reageer ik op mijn lief soms heel laat. Het registreert niet helemaal wat er is. Of ik heb juist nu alles nodig om niet helemaal door te draaien en dan wil ik alleen maar met mijn kop tegen de muur slaan en dood gaan dood gaan dood gaan. Ik heb dit niet gewild. En ik ben geen monster omdat ik niet kan voelen wat anderen voelen. Ik denk dat sommige autisten gewoon klootzakken zijn. En klootzakken moet je op een gegeven moment gewoon loslaten, autist of niet. Maar ik heb niks van dat soort autisme. Ik ben wel heel zwaar gehandicapt erdoor. En ik zou mezelf ook niet graag als vrouw willen, ik ben een last, ik weet het. Het is van mijn man dat ik niet dood mag, hij ziet altijd mijn goede hart heb. Ik ben het die hem graag van de laat van mijn zou willen verlossen.
hey ,
dat lijstje hoor ik letterlijk elke dag en elke dag weer aan mensen aanpassen maar andersom ho maar
af en toe ben ik zo moe van de eisen die mensen stellen hoe je je op moet stellen
ben gelukkig net uit een depressie en het gaat redelijk goed maar heb nog steeds dagen denk van waarom ben ik zo anders dan anderen
p
Hallo allemaal, ik ben 28 jaar en ook gediagnosticeerd met klassiek autisme spectrum. Sinds ongeveer 4 jaar. Bepaalde reacties ben ik het totaal niet mee eens. Nurotypes en rassen ?pardon hoor maar zo komt het voor mij over dat “bijna” alle autisten nogal racistische. Door dit stuk in deze blog zet je elke autist in een slecht daglicht. Niet elke autist is het zelfde.er zijn misschien wel 1000e soorten van autisme. Stop ermee om elke autist over 1 kam te scheren. Het is vreselijk moeilijk voor de mensen in je omgeving omdat wij bepaalde dingen missen. Maar wilt nog niet zeggen, dat we zielig zijn en de meeste die autisme hebben doen of de hele wereld tegen hun zijn. Dit is onzin en dat is jouw ervaring. Weetje ik zou zelf niet eens een relatie kunnen hebben met een autist.leer is respect te tonen aan de zogenaamde niet autisten. Als je niet wilt kom je nergens ! Aanpassen is nou eenmaal wat hoort in deze wereld. Ik ben het type autist die wel emoties kan tonen en zich zelf in kan leven Etc. Ik doe mij best om mijn leven zelf confertabel te maken. Je bent er zelf bij toch ? En ja ik snap dat niet elke autist het kan. Maar vergelijk niet iedereen als die autist. Ik ben zelf heel sociaal, ik word al gek bij de gedachten dat ik het zogenaamd niet kan. Ik ben geen opgever. En maak er zelf het beste van. Mijn omgeving partner, vriendschap en werkomgeving, hebben hier veel last van. Wij als autisten zijn niet zielig. En bepaalde dingen vind ik niet kunnen. Daarvoor doe ik me best zodat anders mij ook accepteren. Je moet niet altijd alles ik andermans schoenen schuiven, en met vingers wijzen. Stop daarmee en kijk eerst naar je jezelf. Ik ben het eens dat bepaalde mensen opmerkingen maken “ja maar ik ben autist en ik kan het niet.” En dat soort nonsens. En ja voor ons is het zwaar als autist bepaalde prikkels Etc Etc ga is meer lezen over autisme als autist en probeer het op te lossen en niet in je slachtoffer rol blijft hangen. Kwestie van acceptatie. Jij moet zelf je rem creëren en niet altijd afhankelijk zijn van een ander. Gun je zelf de tijd.doe het voor jezelf en niet voor een ander. Begrijp ook is de andere kant van je mede mens. Ookal kan je het zogenaamd niet. Als je het niet probeert weet je het niet. Liefs Sariva
Had you heard that contact form messages like these can actually be a great way to get more web traffic, sales, video views etc. for your online business? How exactly do we do this? Very simple, we put together an ad for your online business and we blast it out to lots of contact pages on any site in any business niche or location you like. Do ads like these work well? Since you’ve ready my entire message then you’re proof that they do! The best part is, you can do this for less than a hundred bucks a month! Want to find out more? drop us a line vie email here: HardinJakobev58771@gmail.com
Is dit een klaagforum? Er staat echt een hoop onzin op zeg. Knap dat de beheerder dat toelaat. Veel mensen zouden zich echt eens mogen afvragen wat autisme nou eigenlijk is. Als ik sommige verhalen lees heeft dat helemaal, maar dan ook helemaal niets met autisme te maken. Heel YouTube staat vol met goede informatie. Daar leer je meer van, dan klagen over zaken die totaal niks met autisme te maken hebben. Ga jezelf eerst eens verdiepen in autisme, er zal een wereld voor je open gaan. Autisme heeft veel verschillende gezichten.
@de beheerder. Er staan hier veel beweringen die helemaal niks met autisme te maken hebben. Ik lees veel gefrustreerde mensen die niet beseffen wat autisme eigenlijk is en dit zorgt echt voor een verkeerde beeldvorming omtrent autisme. Het wordt tijd dat autisten zelf eens een grote schoonmaak gaan houden op het internet om de negatieve beeldvorming (die vaak heel erg achterhaald en onjuist is) te bestrijden. Dit is momenteel echt een klaag forum met veel ongefundeerde meningen omtrent autisme.
Groet,
Iemand op het spectrum
sodium pentobarbital for sale| where can i buy nembutal|purchase nembutal online| nembutal pills| where to buy sodium pentobarbital| how to buy pentobarbital |legit supplier of nembutal powder | where can i order nembutal pills| order nembutal with credit card | order nembutal online pentobarbital online kopen | pentobarbital kopek belgie| nembutal waar te koop | nembutal bestellen |
nembutal nederland|
pentobarbital kopen|
nembutal pentobarbital bestellen|
nembutal nederland|
nembutal kopen| nembutal kopen betrouwbaar| pentobarbital waar te koop|
nembutal online bestellen | pentobarbital bestellen |natrium pentobarbital bestellen | nembutal pentobarbital bestellen. nembutal nederland| nembutal bestellen |
WhatsApp + 33752817826 Email Us info@hospitableending.com
Visit Website: https://hospitableending.com/
Buy Real registered EU drivers license |
Instant EU License: Buy Real registered EU drivers license
buy driving license|
driver license germany |
how to buy a car with no drivers license |
buy a driving license |
Buy Eu Driver’s Licenses Online |
Kaufen Sie einen echten registrierten Führerschein |
Buy Registered German driving license |
Echt een goeie tekst Joan Corver, en zo is het maar net, ik maak het ook mee op mijn werk!! Ze willen me niet meer terug omdat ik me niet conformeer (als zijnde autist), maar ik begrijp niet eens wat ze ermee bedoelen en in welke context ik me dan niet conformeer. Ik heb met heel veel plezier en gegrinnik je stukje gelezen!! Fantastisch om de rollen zo om te draaien!! (Y)
Misschien je toch eens informeren over het Cassandra complex? Of AfDD, Affective Deprivation Disorder. Ik was een neurotypisch kind binnen een gezin met autistische ouders, broer en zus, en dat heeft me behoorlijk ontwricht (ja, ik was dus de enige). Voor de rest van mijn leven.
Ik wil ook wel een reactie plaatsen. iIk heb sinds 23 jaar een vriendin met een bepaalde vorm van autisme en adhd dus ik ben geen vreemde mbt to dit. Ik heb er wel moeite mee om zelf vaak gekwetst te worden en niet begrepen terwijl dat andersom wel van mij verwacht wordt omdat ze zials ze zegt emotioneel kwetsbaar is. Maar ik ben ook een gevoelig mens dus loopt de communicatie vaak spaak.
En twee jaar geleden heb ik een buurman gekregen met een vorm van autisme. Het klikte goed en ik had me voorgenomen om hem, komende uit een begeleid wonen situatie zo goed te helpen waar ik kon om het zelfstandig wonen te laten slagen. Wel is het nu zo dat ik in dit kleine huurhuisje de hele dag vlucht of met een koptlefoon opzit omdat hij dwangmatig is en de deuren, we hebben er maar liefs zeven, constant Opent en hardhandig sluit. Zit zelf in een herstelproces van ziekt plus in een pittig rouwproces dus ik wil rust om te hlen . Intussen ben ik van deze dagelijkse overprikkeling aardig overspannen geworden. Uiteraard heb ik een goed gesprek met hem hierover gehad maar helaas schjnt het niet te lukken. Ik weet niet hoe ik dit nog moet aankaarten of oplossen.
Beste lulu,
Heeft je buurman nog begeleiding vanuit hulpverlening? Anders zou je daar misschien contact mee op kunnen nemen dat je last hebt van de deuren die steeds sluiten.
Tics en dwangmatig gedrag word vaak erger bij onveiligheid/onduidelijkheid. Soms helpt het om een nieuwe tic te ontwikkelen/bedenken die wat minder storend is voor de omgeving.
Misschien is het mogelijk om (stoel)vilt tussen de deuren en kozijn te plakken bij de buurman zodat ze niet zo hard dicht gaan?
Wat je vriendin betreft adviseer ik om samen een therapeut te bezoeken. Die kan kijken naar wat je beiden nodig hebt in een relatie en hoe dat te verwezenlijken
Ik lees toch best wat boosheid van neurotypische mensen in de comments waardoor ik mij afvraag of jullie de boodschap wel helemaal begrepen hebben. Nergens in deze hele tekst staat dat jullie je best niet doen. Dat is ook onmogelijk te zeggen door een buitenstaander omdat jullie allemaal je persoonlijke situatie delen en iedere situatie anders is. Deze post deed even licht schijnen op de andere kant van het verhaal. Hoe het voor ons autisten is om altijd het zwarte schaap te zijn en met deze vooroordelen te maken te krijgen. Wederom geen begrip vanuit “het neurotypische kamp”, om het even plat te zeggen. Het was nu eigenlijk wel prettig geweest om juist te lezen dat er wat ogen geopend werden en dat onze pijn én jullie pijn gewoon naast elkaar kan staan en beide geaccepteerd wordt maar ik lees eigenlijk uit veel reacties precies dát waar deze post over gaat. Wij zijn degene met een stoornis en dus ligt het aan ons. Uiteraard begrijp ik (zie je, we kunnen het wel 😉 )dat het lastig is wanneer je onder zoveel druk staat binnen je relatie om nog de gevoelens en gedachten van een ander in acht te nemen en je beeld niet te laten vertroebelen maar om problemen samen te overbruggen is dit noodzakelijk. Ik lees iets over een autistische man die geen werk heeft en niets in huis uitvoert, hebben jullie geprobeerd om structuur aan te brengen en samen te kijken naar wat haalbaar is? Ik heb namelijk ook mijn periodes dat de wereld te overweldigend is en huishoudelijke taken hieronder komen te lijden en juist op deze momenten is een dagplanning extra belangrijk. Wat absoluut niet werkt en nog meer energie slurpt is me verwijten wat ik allemaal niet goed doe. Dit weet ik namelijk zelf al lang en daar straf ik mezelf al constant op af van binnen. Het maakt me enkel star, somber en verre van flexibel om me hier op aan te vallen.
Ik zeg dus absoluut niet dat neurotypische mensen hun best niet doen en ik zeg ook niet dat alle autisten dit wel doen maar misschien is jullie manier van aanpak, ondanks de juiste bedoelingen, compleet de verkeerde benadering. Door nu in de aanval te schieten en met verhalen over hoe zwaar jullie het hebben te komen gaat er echt niets in je relatie veranderen. In een relatie hoor je een team te zijn en geen één tegen één wedstrijdje wie er zieliger is. Bel de gemeente op en vraag om WMO of zoek andere vormen van begeleiding en als er écht helemaal geen verandering in zit, ga dan apart wonen. Dit hoeft niet direct het einde van een relatie te betekenen. Mijn vriend (ook autistisch) en ik wonen bewust ook niet samen en hebben amper problemen in onze relatie.
Dat is ook helemaal waar dat was inderdaad de bedoeling van het artikel het brengt alleen heel veel te weeg bij mensen dus ik denk dat iedereen eigenlijk zijn verhaal wil doen en dat is eigenlijk ook wel oké. Er is namelijk ook heel veel frustratie in hoe kan je omgaan met iemand met autisme vooral als die het zelf niet wil weten en ook niet geholpen wil worden dat bestaat ook namelijk enorm en je kan geen hulp krijgen voor mensen met autisme als ze het niet willen weten Ik heb mijn namelijk zelf laten diagnostiseren om hulp te krijgen om hem beter te begrijpen toen heb ik zelfde diagnose ligt autisme gekregen maar het autisme van mijn zusje en mijn vader zijn veel heftiger en die willen helemaal niks weten niks ligt aan hen namelijk nooit niet en dat is wat er ook heel vaak kan gebeuren en daar is echt nergens heel voor dus ik denk dat mensen die dat ook hebben zich wel geroepen voelen omdat dan ook hier te delen.
Misschien heeft dat gebrek aan begrip te maken met het feit dat sommige (of misschien wel de meeste?) mensen met autisme de gevoelens zoals beschreven in de post, simpelweg niet uiten. Ik wil best begrip tonen, maar als de ander nooit iets uitspreekt, überhaupt niet over gevoel kan of wil praten, dan houd het wel op zeg maar. Praatte mijn partner daar maar over, dan hadden we een opening voor een stap in de goede richting.
En over hulp….dan zegt mijn partner “ik heb geen hulp nodig, IK heb nergens last van”. Dan ben je toch uitgepraat?
Het typische gedrag van iemand met autisme, ik was t niet, ik weet van niks en ik heb er geen last van…maar overal draait alles in de soep en de gemeenschappelijke deler is steeds dezelfde persoon…
Hoe wil je dat doen als de meeste mensen zeggen dat het hun niet boeit wat een autist voelt. Ik heb zelf in mijn omgeving gezien dat de neurotypische mensen schijt hebben hoe jij je voelt als je een vorm van autisme hebt. Ze willen niet eens weten wat je doormaakt, je troosten in zware tijden of je emoties begrijpen. De meeste mensen gaan je echt als stront behandelen als je een vorm van autisme hebt. En de neurotypische mensen gaan er ook vanuit dat je totaal geen emoties of inlevingsvermogen zou hebben. Dat is echt onzin. Deze hele maatschappij heeft bewust gewoon een hekel aan mensen met autisme o hebben een kromme beeld wat het is. Hoe denk dat mensen sinds 10 jaar autisme als scheldwoord gebruikt?
Je moest eens weten in 14 jaar tijd aan welke deuren ik al geklopt heb voor hulp…ik heb to-dolijstjes gemaakt, stickers geplakt, beloond, gestraft, herinneringen in gsm, dagelijks dezelfde berichten sturen en herhalen tot de eeuwigheid… ondertussen ben ik diegene in crisisbegeleiding aan huis omdat ik ondertussen t leven niet meer zie zitten..door hem…dus verwijt me niet dat ik niet geprobeerd heb…ik heb niet gekozen voor een partner, die nu juist niet kan geven wat ik van hem verwachtte en hem de allereerste kennismaking ook zei…
Ik heb ook maar 1 leven en dat ga ik niet meer aan hem besteden…en ook al weet ik dat dit door zijn toedoen een vechtscheiding zal worden… dat merk ik nu al, sinds ik mijn grenzen afhaken en bewaak als een havik…ik ben er klaar mee!
Fabienne Hendriks,
Als niet-autist heb ik dit artikel van jou met grote interesse gelezen en ik vind dat je heel goed verwoord waar een autist mee te maken krijgt.
Je bent geboren met een autisme spectrum stoornis en dat is beslist niet makkelijk om daar mee te leven.
Jouw verhaal inspireert mij des te meer om een jonge man met autisme te ondersteunen die in een paar maanden tijd werd geconfronteerd met een scheiding en het verlies van zijn vader die zijn steun en toeverlaat was.
In mijn persoonlijke relatie kreeg ik te maken met mijn vrouw die een borderline stoornis had en heb mij toen helemaal verdiept hoe ik daar mee om moest gaan, inmiddels zijn wij 42 jaar getrouwd en gelukkig met elkaar.
Nu ga ik als niet-autist mij verdiepen hoe ik deze jonge vriend kan helpen om uit zijn depressie te komen, het zal niet makkelijk zijn maar voor mij wel de moeite waard om hem met raad en daad terzijde te staan zodat hij zijn leven weer op kan pakken
Dank je voor je inspirerende levensverhaal en je wijze omgang met het leven. Ik wens je veel warmte toe.
Wow wat interessant maar ook frustrerend aan alle kanten dit gegeven dat het van beide kanten gewoon heel erg moeilijk is. Ik heb een autistische vader en een autistische zusje. Ik heb mezelf laten onderzoeken op autisme omdat ik heel erg veel last hebt van onbegrip en een bepaalde arrogantie naar mij toe dat altijd alles aan mij ligt omdat hen inlevingsvermogen gewoon niet toereikend genoeg is altijd verwijt dat ik teveel vraag en te altijd moeilijk door problemen zoek terwijl ik gewoon tegen enorme emotionele probleem aanloop met hen. Ik heb zelf ook een lichte vorm hebben we het onderzoek uitgevonden maar ik heb mezelf werkelijk jarenlang op binnenstebuiten gekeerd al het werk gedaan en ook geprobeerd daar een brug in te slaan met mijn familie en die reageren afwijzend terwijl zij zelf de meest autistische. zijn. Dat zal er in Herent aan zijn want heel veel autistische mensen willen niet weten dat ze het hebben maar zijn ook nog narcistisch Ik ben daar echt volledig kapot op gegaan nu heb ik zelfde diagnose autistische burn-out gekregen terwijl ik eigenlijk burn out ben van de autisten het moet niet gekker worden natuurlijk heb ik zelf ook mijn dingen en ik heb ziekte van Lyme en hersenen zo gehad waardoor ik vier dubbel over prikkeld ben maar met name van het met extra moeten inleven in henbelevingswereld om te kunnen begrijpen dat het niet naar naar mij bedoeld is Ik ben hier echt helemaal kapot van dus ik kan heel goed begrijpen wat verschillende mensen die letters hebben opgelopen van het gebrek aan empati of auton van empati of communicatieproblematiek te wegen heeft gebracht. Het is voor beide partij natuurlijk heel erg moeilijk maar om als autist te gaan verwachten dat de niet artisten maar meer moeten begrijpen van de autisten is natuurlijk ook niet oké want dat wordt al volop gedaan als je met een autist leeft of het is familie hebt of vrienden dan moet je je al enorm extra inleven en eigenlijk voor vier mensen tegelijk denken.
Autisten hebben nul empathie. Zo is het volgens de wetenschap. Dat is een gegeven. Het is wat het is, ik kan het niet mooier maken. En ik heb zelf moeten lijden onder autisten door hun gebrek aan empathie. Ze hebben mijn leven geruïneerd. Dat komt doordat ze (wellicht onbewust) maar alles dachten te kunnen zeggen door hun gebrek aan empathie, waardoor ze me in een hoek hebben gedrukt en me bijna hebben gelyncht. En ze geven bijna altijd een ander de schuld als dingen niet naar hun zin verlopen. Het vervelende is dat de maatschappij ze vaak gelijk geeft, omdat ze zielig zouden zijn en het niet zo bedoeld zouden hebben. Oneerlijk. Het is ook een mode label, voor mensen die het als excuus willen gebruiken voor falen.
Deze is om in te lijsten! ????
Dat lieg je. Het is onderzocht dat mensen met autisme gemiddeld meer empathie vermogen hebben dan een gewone mens. Mensen met autisme hebben vaak HSP en zijn ook gevoelig voor prikkels en gevoelen voor anderen. Het is bewezen dat mensen met autisme meer empathische zijn dan een gewone mens. De reden dat het lijk alsof mensen geen empathie hebben heeft te maken met het feit dat ze hun eigen emoties niet begrijpen of zichzelf emotioneel isoleren. En ik merk ook wel dat mensen andere met autisme ook niet willen leren of begrijpen over hun eigen emoties en gevoelens. Dat is ook een tegenslag. Ik hoor ook telkens gejank van de neurotypische mensen dat ze niet kunnen inleven maar vervolgens mensen met autisme niet helpen over hun eigen emoties en gevoelens. Dat is al een eerste stap, anders vind ik dat je niet moet zeuren! En verder is de beschrijving van mensen met narcisme of borderline die je benoemd iets heel anders dan Autisme.
de reden waarom autisten anders zijn heeft te maken dat wij met een andere codering geboren zijn , feit is dat bij de gewone mens de info laag voor laag netjes wordt afgewerkt , bij ons als autisten gaat dat kriskras door elkaar en nog steeds is niet iedereen begripvol hier voor!.
waarom omdat de kennis daarover niet wordt gelezen en wordt vervolgens geen rekening mee gehouden.
Je zou kunnen zeggen dat onze codering net het tegenovergestelde is van het gewoon gezonde modaal.
Veel autisten ervaren dus alles anders ruiken anders , proeven anders , voelen anders en daarbij komt voor hoog sensitieve autisten een soort buitenzintuiglijke waarneming , je zou het bijna een stukje extra goddelijkheid kunnen noemen. als je even de tijd neemt ondanks onze gejaagde samenleving , dan zijn autisten met zoveel talenten die je op veel gebieden als kracht en talent kan inzetten.
Maar hoe zit het nou werkelijk waarom doen wij als autisten zo moeilijk , wij willen dat juist niet maar vanwege die andere codering , hebben wij dus een ander besturingssysteem en die functioneert op hogere frequenties en die staat dus boven het volwassen-schapsmodel. het grote probleem is dat wij als grensoverschrijdend gedrag en moeilijk worden gezien of zwaar tegendraads.
hoe komt dat dus? nou omdat wij een ander besturings-systeem hebben. heel vaak blijven zaken lang hangen waarom dit komt door achterstallige infoverwerking daardoor is de verwerking zo verschrikkelijk traag dat we uiteindelijk genoeg de tijd krijgen om zo verschrikkelijk lang met zaken in het hoofd te blijven zitten!.
joh laat is nou is los dan , joh man maak je niet zo druk , maak jij je druk hierover nou wat ben jij zielig zeg , heb je nou weer wat te zeiken , ga maar weg opgedonderd en daar is het onbegrip en ja dat voelt als afwijzing. hoe komt dit nou?.
De info komt dus via de zintuigen , de synapses in tegenstelling tot volwassen mensen komen dus anders binnen , dus omdat wij anders gecodeerd zijn hebben wij dus sneller en hogere spanning , wat er dan gebeurd is zwaar desastreus; de spanning van een autist is al hoog ga je daar tegenin op de verkeerde manier ja kan de hele boel ontploffen.
Maar hoezo dan hij zit fout want kijk wat hij doet en ja dat is ook niet leuk. maar wat je moet begrijpen is dat als wij overprikkeld zijn de info niet meer kunnen afmaken omdat bij een normale volwassen mens de hele cirkel afgemaakt wordt en bij autisten gaat dat dus helaas mis.
Heel vaak wordt aangenomen dat wij dat bewust doen en expres doen en dat is dus niet zo dit komt door ons andere besturings-systeem. want als wij daar tegen in gaan dan gaat vervolgens tegensturen dus wij kunnen daar niet tegenin gaan doen we dat wel dan levert dit grote emotionele conflicten op.
Wij zijn als kapotte computers die als wij teveel spanning krijgen direct op hoogspanning het teveel aan info brand als het ware door en veel info kan hier door verloren gaan waardoor wij soms maar heel weinig kunnen herinneren.
Dus heel vaak worden de lijntjes in het hersencentrum veel later verbonden dan dat wij dat net zo liever gezond wilden zien om gewoonweg op een redelijke volwassen manier te reageren. helaas kan de boel zo ploffen dat een autist in zijn hoogsentiviteit op een keiharde manier en soms zwaar ongevoelig kunnen reageren in sociale interacties en dan zeggen we keihard waar het op staat wat meestal betekent dat we worden weggestuurd in relaties en op het werk. waarom omdat er gewoonweg wordt aangenomen dat wij dit expres doen op bijna het narcistische af.
Een autist laat jou precies voelen hoe pijn jij hem gedaan hebt en als je dat niet begrijpt en veelal gebeurd dat dan moeten wij vaak het onderspit delven.
Geeft dat dan een vrijkaartje om maar te kunnen wat wij willen nou nee in geen enkele absoluutheid.
Ook ik heb als autist me moeten leren aanpassen en dat lukt redelijk maar niet helemaal. Soms hebben we heel veel empathie maar kunnen en lukt niet vaak niet omdat we dat bewust willen , maar missen soms net die gevoeligheid en soms ook op belangrijke momenten , omdat wij eerst de hele boel bij elkaar moeten puzzelen en het kost soms tijd omdat weer in het juiste perspectief te zetten.
het leven als autist is fokkingzwaar zoveel processen en 200 keer zoveel meer info moeten verwerken en daarbij houd de wet geen rekening met onze beperking en het nog steeds grote onbegrip maakt ons leven dan ook weer moeilijk. wij zijn geen honden maar hebben wel dezelfde sensitiviteit die wij ook hebben , zodra er dreiging is voelen we dat en wij zijn eerlijk daarover , wij kunnen alleen diagnosticeren wat wij ruiken horen en proeven en zijn over het algemeen heel erg eerlijk en bekijken alles uit 7 verschillende hoeken. als je er goed mee weet om te gaan en duidelijke afspraken maakt moet het zeker kunnen lukken!
autisten nt’rs het is complex en daardoor kan je het niet in 1 hokje plaatsen dit zorgt voor onrust en verwaring woede ongemak en een heele hoop andere negatieve dingen in comunicatie op deze manier kunnen escaleren. ik ga even in een voorbeeldt praten zodat het overzichtlijk wordt en er een beeld vorming kan komen over wat ik graag wil delen met jullie.het voorbeelt,
*persoon 1 zeg van rood wordt ik blij
*persoon 2 zeg ik niet .
als je gaat daar een discusie over gaat houden dan houdt het nooit op. dit kan komen omdat
*persoon 1 niet begrijpt waarom *persoon 2 rood niet mooi kan vinden.
*het ook zo zijn dat persoon 2 vind dat persoon 1 moet begrijpen waarom hij het niet mooi vind. (begrip)
zo zijn er uiteraat taloze voorbeelden die je zou kunnen bedenken.
maar waarom zijn ze eigenlijk in discusie?
het antwoordt is complex en toch simpel ze proberen te comuniceren met elkaar een stuk informatie en gevoel aan elkaar door te geven .
dit is erg fundementeel voor wat er vervolgens plaatsvind.
*persoon 1 heeft geleert dat “iedereen die roodt niet mooi is een slecht persoon”
er is al gelijk een oordeel klaar gelegt *persoon 2 merkt dat hij wordt beoordeelt op hoe hij naar de kleur rood kijkt en er gebeurt iets heel fundementeels hij wordt ten nadelen gebracht over hoe hij denkt.
persoon 2 wordt boos wat.
persoon 1 heeft krijgt vervolgens gelijk een bevestiging dat zijn vermoedens klopen.
het is een emotionele paradox. het is duidelijk dat persoon 1 een erg sterke mening trekt op iets wat niet fundementeel is op iemand zijn morale waarden.
en toch wordt in zijn beleving bevestigt dat die gelijk heeft. het is dus best complex want bijde partijen voelen een sterke afkeur voor elkaar en bijden perpectieven hebben een kern van waarhe het is voor ons als lezer duidelijk waar de comunicatie miss loopt en waarom het zou kunnen escaleren. helaas is dit niet het geval voor de personen in kwestie die voelen zig onbegrepen en beoordeelt.
in het senario escaleert het tot ze boos wegelopen bij elkaar.
*persoon 2 helemaal van de leg die begrijpt niet wat er nou aan de hand was.
*persoon 1 voldig overtuigt van zijn mening en onbegrepen want “hij hadt toch gelijk” . vervolgens komt persoon 2 een paar dagen later met iemand in gesprek op het teras en die gaat als volgt
*persoon 3 ze zitten op het teras en kijken naar een zonsondergang en zijn al even aan het praten met elkaar en ja hoor je raadt het waarschijnlijk al persoon 3 “vraagt vind jij rood ook zon mooie kleur ? ”
*persoon 2 die een paar dagen trug erg vervelende aanvaring heeft gehadt met zijn mening over dit onderwerp antwoordt met: “waarom vraag je dat?” er is angst bij persoon 2 en hij vraagt zich af of er een “fout” antwoordt is en is bang voor een escaltie dus probeert eerst meer informatie te krijgen.
*persoon 3 denkt *was dat een raare vraag dan ? * en weet zo goed wat die daar als antwoordt op moet geven er onstaat dus spanning zonder aanleidning door onzekerheid en angsten.
maar wat er is gebeurt?
persoon 2 is persoon 3 gaan wantrouwen over een relatiev simple vraag net als persoon 1 wordt er een oordeel getroken uit het verlenden. het is een heel gevaarlijk beeldt en het kan erg makelijk leiden tot escaltie wat vedere escaltie kan veroorzaken. het ding is persoon 1 en persoon 2 zijn niet zo anders van elkaar door slechte evaaring zien ze niet meer de persoon voor hun staan. maar de slechte evaringen die ze kennen . dit is mijn voorbeeldt. het is hoe ik mensen op het specturm en nt’ers vaak zie escaleren met elkaar ik snap dat er veel frustratie is maar antwoordt met oordeel en woede roept meer woede en oordeel op. er is oprecht wederzijds onbegrip op de manier van comuniceren met elkaar. ik geloof dat bijde groepen hier heel erg onder lijden als je er voor. kiest om iets te doen blijft het je eigen keuze ook al is je evaring nog so slecht. als persoon 2 kiest om persoon 3 niet te vetrouwen dan is dat niet meer de shuld van persoon 1. en als persoon 1 er voor kiest om mensen te beoordelen omdat ze roodt niet mooi vinden is dat niet de schuld van persoon 2. ik wou dit delen met jullie omdat ik geef om mijn medemens. ik heb een label autist maar het eerst label wat ik kreeg toen ik geboren was was mens.dat is hoe ik iedereen benaderen ik hoop dat dit helpt . en ik gun ieder mens hier het best toe.
Hoi Rik, ik sluit me graag bij je aan. Ben begonnen dit forum te lezen en was verrast eens een bericht te lezen van iemand die alle vooroordelen over iemand met autisme terugkaatst naar de mens die dat niet heeft. Lees nog maar heel weinig forums omdat ik iedere keer weer geschokt ben over hoe ‘wij’ worden afgebeeld en het me ook heel verdrietig maakt. Vaak vinden die mensen een label overbodig en onnodig, maar met alles wat jij in hun ogen fout doet word er gezegd, door haar autisme? Ik raak daar zelf nogal van in de war en schrik ook iedere keer weer van de hardheid van uitspraken in dit soort forums. Zou fijn zijn als mensen erin stappen met de intentie elkaar beter te begrijpen. iemand afbranden ( helemaal anoniem) is makkelijk, elkaar proberen te begrijpen moeilijker maar naar mijn idee niet onmogelijk!
Hoi Rik, ik sluit me graag bij je aan. Ben begonnen dit forum te lezen en was verrast eens een bericht te lezen van iemand die alle vooroordelen over iemand met autisme terugkaatst naar de mens die dat niet heeft. Lees nog maar heel weinig forums omdat ik iedere keer weer geschokt ben over hoe ‘wij’ worden afgebeeld en het me ook heel verdrietig maakt. Vaak vinden die mensen een label overbodig en onnodig, maar met alles wat jij in hun ogen fout doet word er gezegd, door haar autisme? Ik raak daar zelf nogal van in de war en schrik ook iedere keer weer van de hardheid van uitspraken in dit soort forums. Zou fijn zijn als mensen erin stappen met de intentie elkaar beter te begrijpen. iemand afbranden ( helemaal anoniem) is makkelijk, elkaar proberen te begrijpen moeilijker maar naar mijn idee niet onmogelijk!
O ja, nog een ding, vergelijk een autist alsjeblieft nóóit met een narcist! Verdiep je eerst in de verschillen!
Ik heb deze post gelezen en een hoop van de reacties. Ik heb een relatie met een persoon met ASS en werk met neurotypische kinderen. Ik pas mij zeker aan aan de behoeften van mijn partner. Wij (familie) gaan daar heel bewust mee om en weten ook heel goed waar een boze bui of onbegrip in situaties vandaan komt. Maar als partner zonder ASS merk ik dat en onze kinderen onszelf soms echt teveel wegcijferen. Ik merk dat naaste verwanten juist erg vaak tegemoet komen aan de behoeftes van de ASS-persoon in hun leven. Maar het gebrek aan wederkerigheid breekt hun soms op. In de bovenstaande reacties ontbreekt het hier vaak ook aan wederkerigheid. Het helpt niet als je tegen elkaar blijft roepen ‘Ik ben nu eenmaal ‘anders’ dus pas je maar aan’ of Ik ben ‘normaal’ dus pas je maar aan. Ik heb volledig begrip voor dagelijks problematiek die personen met ASS op verschillende manieren ervaren. Het blijft echter zo dat deze personen minder of weinig flexibel zijn en dat het daarom vaak voor een ander meer geven dan krijgen is. Daarnaast is het niet rechtvaardig om begrip te vragen aan mensen die niet goed op de hoogte zijn van de problematiek die je ervaart als je autisme hebt. Je zult dat eerst moeten aangeven voordat de mensen om je heen daar rekening mee kunnen houden. En dat stukje informeren ligt toch echt bij jezelf.
Jammer dat u dat zo stelt’ sommige mensen zijn inderdaad cognitief gezien niet flexibel, dit is een persoonskenmerk. Dit kun je dus niet veranderen en is het dus om ‘inderdaad’ nader tot elkaar te komen.
Met grote verbazing een deel van de reacties gelezen. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet, over en weer, luisteren en of lezen wat men nu echt zegt gebeurd sporadisch doordat aan beide “fronten”, want zo ervaar ik het, de emoties hoog op lijken te lopen. Men wil graag gehoord worden.
Kern van het probleem is naar mijn idee dat beide kanten vaak (zeker niet altijd!) moeite hebben om elkaar te begrijpen. Beide kanten zijn hier 50% verantwoordelijk voor.
Nadeel voor de atypische mensen is dat neuro-typische mensen in de meerderheid zijn. De meerderheid geeft de “norm” aan waardoor bewust en onbewust de atypische mensen toch in hogere mate verantwoordelijk worden gehouden voor het anders zijn. En ook gedwongen worden te functioneren boven of ONDER hun kunnen doordat ze niet goed begrepen worden door de meerderheid die op naar mijn idee alle vlakken in de meerderheid zijn.
Ik zag een reactie die zich afvroeg hoe de wereld eruit zou zien als de atypische mensen in de meerderheid zouden zijn en de neuro-typisten in de minderheid.. het eerste wat ik dacht was, precies andersom van de huidige situatie. De een klaagt over de een en vice versa. Luisteren en verwachtingen naar elkaar bijstellen (of afschaffen), respecteer elkaars verschillen en zoek gelijkenissen, die zijn er genoeg.
Helemaal mee eens. Kom nader tot elkaar. helaas is wel gebleken door de luisterlijn bijvoorbeeld dat de mens ‘luisteren is verleerd de laatste jaren’ gejaagd en dat tempo voor sommige gewoon te hoog is.
hallo ,ik ben net met een vrouw samen geweest met ass en adhd en twee kinderen met ass en we hebben het 10 maanden heel goed gehad zonder problemen alleen laatste 2 maanden zijn er problemen gekomen door dingen die ik negeerde en heeft zij het vertrouwen verloren en zag ze alleen maar meer fouten waardoor ze zich meer en meer afsloot en alles wat ik ook zegde of deed niets uitmaakte ik op den duur geen uitweg meer zag buiten het gedaan te maken(en niet omdat ik dat wou) maar omdat ik niet meer wist wat ik nog kon doen
ik zie haar heel erg graag en wil haar graag terug maar ze heeft alle contact verbroken en reageert nog amper op iets behalve boos of van laat me gerust of heb er genoeg van
ikzelf ken weinig van autisme en ben me er nu in gaan verdiepen en zie hier heel veel hetzelfde wel terugkomen van de problemen die we hadden en dat is vooral communicatie en dat zij alles aan mij toeschrijft en zelf niet fout is
voor zover ik weet en lees is dit allemaal vrij normaal van wat ik heb gedaan en zegt iedereen om er van weg te lopen terwijl ze alles is wat ik wil en onze interesses op dezelfde lijn zitten waardoor deze relatie wel goed ging en ik veel dingen niet zag
ik snap nu wel veel dingen al beter maar ik ben er ook al wel achter dat het niet gemakkelijk is maar ook niet onmogelijk ergens omdat je wel aan beide kan leren om met elkaar te leren omgaan en een soort van grijze zone te leren aan een autist waardoor ze ook beter kunnen relativeren en alles beter kunnen plaatsen
dus is mijn vraag hier eerder van hoe kan ik terug op een normale manier met haar contact hebben en haar terug in de relatie doen geloven
en hoe kan je op een normale manier aan haar zeggen om er hulp bij te halen om het haar te leren en mezelf ook te leren om er mee om te gaan
uiteindelijk heeft iedereen recht op een gelukkig leven of je nu een autist bent of niet en zijn alle relatie’s moeilijk en moet je er aan werken maar daarom zijn ze nog niet onmogelijk en meestal waar een wil is is een weg hoe moeilijk deze soms ook is
grt benny
Hoi dit zijn vooral ook ‘victim blaming’ en ’toxische positiviteit’ die tegen je gegooid worden.
Ikzelf heb Complex-ptss en emotionele hoogbegaafdheid/HSP’er met dus trauma, voel me vaak niet ook niet begrepen en soms eenzaam. Vind de maatschappij tegenwoordig ook te snel opgevend/kort antwoordend en afstandelijk en koud. Cognitief gezien zijn er zowel ‘flexibele’ mensen en mensen die ‘ordelijkheid en structuur’ nodig hebben, die laatste groep hebben vaak ook moeite met loslaten. Ik merk zelf ook wanneer ik ‘mijn eigen authenticiteit geef omdat het over mijn leven gaat, en ik sensitief praat/diepgang voer’ dat er vaak negerend wordt geantwoord, eroverheen wordt gepraat, soms zelfs stiltebehandeling krijg.
Daarnaast is natuurlijk geen mens hetzelfde en bestaat er wel degelijk autisme met hogere narcistische gedragingen (vooral hoog functioneerden) – dus geen narcist maar overlappingen (degelijk een verschil) maar dit moet dan dus wel mee naar een professioneel. Daarnaast bestaat er een vermoeden dat juist autistische mensen narcistische mishandeling kunnen hebben meegemaakt. https://www.mentalhealthmatters-cofe.org/the-notable-difference-between-autism-and-narcissistic-personality-disorder/
Ik heb een verborgen narcistische vader en ben ook al eens getest voor autisme maar dit is niet gebleken.
Nu blijk ik complex-ptss te hebben en omdat deze mishandeling die subtiel is pas op latere leeftijd ontdekt te hebben omdat ik eerst nog codependentie had en afhankelijk werd gemaakt/zondebok ben van de familie is het als volwassenen moeilijk vol te houden nu omdat ik in feite met dingen achterloop vanwege dat afhankelijk gemaakt zijn. Ik heb in het verleden wel dingen aangegeven maar is niet opgepakt, zoals mijn vader buiten de netwerkcirkel te zetten.
Pas op met antwoorden als ‘waarom ben je nog niet weg’ dit is vaak moeilijk als je traumabinding hebt en de toxische persoon doet alsof het contact niet voorbij is of je periodes heeft van ‘liefde geven en afnemen’ binnenin kan dit een rollercoaster van gevoelens opleveren. Is trouwens ook onderdeel van ‘victim blaming’
Veel verdriet hierboven tot uiting gekomen. Ik ben me de laatste maanden er meer over gaan verdiepen en begrijp nu dat iedere dag voor mensen met autisme een enorme struggle is. Dan draai ik ook terug als in een film alle onbegrip van mijn kant over dingen die ik en zoveel andere mensen als de normaalste zaak vinden, zoals interesse tonen in wat mensen te zeggen hebben als je een vergadering hebt… Dan keek ze me altijd met ogen vol ongeloof aan als ik het erover had. Het vastzitten in haar eigen bubble is over de laatste 10 jaar in rap tempo slechter geworden ook door haar toegenomen isolement omdat relaties zelfs met goeie vrienden stuk liepen. Idem met familie. Weg ALLE relativering. Een grote boosdoener zijn de sociale media en complotdenken die haar zelfs in 1 geval psychotisch maakte (FBI die achter haar aanzat e.d.). Meer mensen die met het laatste te maken hebben?
Ik vind het zo verdrietig om te lezen dat er in zoveel reacties hier zo extreem GENERALISEREND wordt gedacht. Dit zorgt alleen maar voor meer polarisatie…….. Je hebt ervaring met EEN autist en maakt de conclusie dat alle autisten zo zijn. Ik heb zelf de diagnose gehad en in de relaties die ik heb gehad, was ik altijd bezig met wat de ander nodig zou hebben en hoe ik het beste kan reageren, hoe ik het beste mijn emoties kan reguleren, wat het beste cadeau is, hoe ik beste met zijn vrienden om kan gaan, hoe ik hem de meeste vrijheid geef, hoe ik hem het beste bevredig op sexueel gebied, etc.etc.etc.etc. Ook bij familie ben ik ALTIJD bezig met anderen en hoe ik hen het beste kan helpen, wat ik zou kunnen doen, hoe ik het beste kan reageren, of in ieder geval het minste tot last kan zijn. Maar ik ben gewoon sociaal onhandig, ik zeg wel altijd positieve dingen en luister naar mensen, maar soms komt het er misschien onhandig uit, ik voel me gespannen, ik weet niet precies welke woorden ik moet gebruiken of wanneer ik oogcontact moet maken etc. Ik tast in het duister hoe ik betere contacten kan opbouwen. Ik zonder me af om maar niemand tot last te zijn. Ondanks al dat denkwerk en alle spanning die ik voel in contact, voel ik een diepe eenzaamheid en denk ik vaak dat ik hier beter niet zou kunnen zijn.
Ik voel me weer zo gezegend in mijn huwelijk nadat dr. Ige Ajayi mijn man terugbracht die ruim drie maanden van mij gescheiden was. Ben Jessica Butler op naam uit de VS. Ook al heb ik monden over mijn hele lichaam, het zal niet genoeg zijn om Dr. Ige Ajayi te bedanken voor zijn hulp in mijn leven. Mijn man is drie maanden van mij gescheiden en heeft zonder hem pijn en pijn gehad. Dus ik zocht overal naar hulp, maar niets werkte totdat ik dr. Ige Ajayi bedoelde met wie ik online contact opnam. Ik legde hem mijn situatie uit en hij beloofde dat mijn man binnen 24 tot 48 uur contact met mij op zou nemen, voor zover mijn hart nog steeds voor hem klopt. Ik geloofde in hem en hij bereidde een spreuk voor mij voor en mijn man belde me precies toen dokter Ige Ajayi het zei. Hij smeekte en zei dat hij me terug nodig heeft en nu leven we de afgelopen 9 maanden weer gelukkig. Iedereen die mijn artikel leest en hulp nodig heeft, moet contact met hem opnemen… E-mail: drigeajayi at gmail com
Net is ook moeilijk om te leven in amerka als je autisme, zwart, vrouw, adhd, geestenziek en laagopgeleidt bent. Dat is heel moeilijk voor je,
Dank voor dit stuk. Dit is zo goed verwoord voor wat ik zelf niet goed kan uitleggen.
Het inlevingsvermogen is er wel. Alleen als al je persoonlijke grenzen overschreden worden door een autist, als je huis en leven volledig worden overgenomen omdat de autist van zichzelf persoonlijke grenzen niet herkend en dus respecteert houd het een keertje op. De partner/ouder/broer/zus heeft ook recht op geluk. En ja, ik begrijp dat het schuldgevoel oplevert, en je je rot voelt om wat je een ander in bepaalde gevallen aandoet, alleen moet er desondanks soms een grens getrokken worden door de omgeving om zelf te kunnen overleven. Het is in sommige gevallen anders niet te doen.
Iedereen heeft een psychiater nodig. Ook diegene die zeggen van niet.
Ik heb hoogfunctionerend autisme. Veel mensen zouden zeggen, dat ik niets ‘mankeer’. Ik draai mee in de maatschappij en heb een leuke baan. Er zijn mensen met autisme die veel meer moeite hebben hun plekje in de maatschappij te vinden, en waarbij familie het enorm zwaar heeft, over die situaties kan ik niet mee praten.
Ten eerste, ik word de meest complexe persoon van mijn bedrijf genoemd. Ik kan het niet ontkennen als ik mezelf vergelijk met de rest, maar ik zeg wel altijd, jij struggled met 1 persoon, ik struggle er met een stuk of 60, dag in dag uit, inclusief mezelf. Ik heb alleen de beste intenties, ik ben eerlijk, ik praat niet expres slecht over mensen. Maar veel dingen die ik zeg, worden verkeerd opgevat, of ik uit ze op een onbegrijpelijke en soms kwetsende manier tegenover anderen. In zo’n geval is er niet 1 slachtoffer, want die mensen hebben het beste met mij voor. Ik denk wat veel, van mezelf uitgaande, autistische mensen willen, is begrip voor het ‘niet kunnen/ of kunnen begrijpen’. Ik zal nooit iemand vragen alles maar te accepteren, sommige mensen nemen afstand, en dat mag, want het zijn mensen met eigen gevoelens. Wat ik zelf vaak ervaar is dat ik mezelf dusdanig voldoende correct verwoord, dat mijn reacties vaak ‘expres’ kwetsend lijken. Er word gedacht dat ik geen empathie heb, of dat ik slecht praat over anderen, kwaad in de zin heb, een tactisch plan heb etc. En dat allemaal, is niet het geval. Ik heb enorm veel empathie, ik voel alles van iedereen, ( tot in mijn botten) daardoor raak ik ook zo snel overprikkeld. Ik heb nooit de bedoeling iemand te kwetsen. Dat zit niet in mijn aard. Maar ik kan geen empathie opbrengen als ik niet weet dat ik iemand gekwetst heb of boos gemaakt heb. Als iemand boos reageert blijf ik met 1000 vraagtekens achter, het kost me dagen om te analyseren waar het fout ging. Als ik het vraag, dan denken mensen dat ik ze in de maling neem. Maar ik heb autisme, geen narcisme…ik haal geen voldoening uit het kwetsen van mensen. Als ik eenmaal weet wat er mis gegaan is, ben ik intens verdrietig en voel ik me dagenlang schuldig. En daar zijn veel mensen zich niet bewust van…
Dat is het stukje bewustzijn dat er van beide kanten soms gecreeerd moet worden. Niemand komt op de wereld met de levensmissie een ander expres kapot te maken. Ik denk dat het voor veel mensen met autisme heel lastig het constante gevoel van schuld op zich te moeten dragen.