Door: Fabienne Hendriks
Deel 2 uit de tweeluik
Mensen met een autisme hebben moeite om emotie en gevoelens uit te drukken of te begrijpen. Emoties die in het bijzonder veel verwarring wekken zijn liefde en genegenheid. Wij kunnen ontzettend onvolwassen overkomen in onze uitingen van genegenheid en wij kunnen de affectieve uitingen van een ander als onaangenaam of zelfs vijandig ervaren.
Een knuffel kan bijvoorbeeld ervaren worden als een ongemakkelijke klem die de beweging en ademhaling sterk beperkt. Wanneer deze onverwacht komen, kunnen mensen met autisme verward raken of overweldigd worden, zeker wanneer duidelijk wordt dat we hiervan hadden moeten genieten.
Desillusie
Bij een zoekactie naar het vinden van een partner spelen sociale vaardigheden, empathie, het delen van gevoelens en emoties een belangrijke rol. Intuïtie ontbreekt bij de meeste mensen met autisme, de vaardigheden zijn niet of minder aanwezig en moeten ontwikkeld worden. Een gebaar van sympathie of empathie kan persoonlijker opgevat worden dan dat de bedoeling is. Door het aanleren van bepaalde vaardigheden kan iemand met autisme zich wel voordoen als sociaal, empathisch en invoelend. Dat kan dan weer voor de andere partij tot verwarring leiden op langere termijn, als blijkt dat deze vaardigheden niet vanzelfsprekend zijn.
Men heeft immers bepaalde verwachtingen van de ander en aan deze worden in het begin ook meestal voldaan, maar wanneer je langere tijd met een autist doorbrengt zul je merken dat bij ons een tekortkoming, een beperking, zit in onze sociale vaardigheden, emoties en empathie.
Desillusie is dan vaak het gevolg bij de partner van iemand met autisme. Begrijpelijk, want de betreffende persoon is verliefd geworden op iemand die achteraf anders blijkt te zijn. Dingen die voorheen als vanzelfsprekend waren kunnen nu voor problemen zorgen. Intimiteit en genegenheid kunnen plaatsmaken voor afstandelijkheid en onbereikbaarheid. Het ‘spontane’ kan plaats maken voor het dwangmatige en gestructureerde. Plezier kan vervangen worden door frustraties en machteloosheid.
Je anders voordoen
Het is de grootste valkuil voor mensen met autisme, zich anders voor te (willen) doen dan dat ze in werkelijkheid zijn. Niet om de ander pijn, verdriet en desillusie te bezorgen, wat uiteindelijk meestal wel gebeurt helaas, maar omdat wij gewoon ook graag genegenheid, liefde en verbintenis willen, maar niet weten hoe we dit in stand moeten houden door onszelf te (mogen) zijn.
Toneelspel is hierbij vaak ons enige middel om erbij te horen, om gezien te worden, om gehoord en leuk gevonden te worden. Maar dit toneelspel is onmogelijk vol te houden als je 24 uur per dag, 7 dagen per week bij elkaar bent en zorgt daarom, vroeg of laat, voor problemen binnen een relatie.
Tips voor mensen met een autisme spectrum stoornis
- Probeer zo eerlijk mogelijk in een (nieuwe) relatie te stappen. Jezelf beter of anders voordoen hou je immers niet eeuwig vol en de gevolgen kunnen desastreus zijn voor de relatie
- Beloof geen dingen waarvan je weet dat je ze niet kunt nakomen vanwege je autisme, leg liever uit waarom je iets niet kunt
- Ook mensen met autisme kunnen hoteldebotel verliefd zijn, waak voor je dwangmatigheid en doorslaan in je verliefdheid. Probeer om iets rustig op te bouwen en niet gelijk in het diepe te springen, respecteer het als de ander meer tijd nodig heeft om een stap verder in de relatie te zetten, overhaastige spoed is zelden goed
- Blijf communiceren als je merkt dat jouw relatie vastloopt, schrijf punten op waar je het over wilt hebben, dat geeft duidelijkheid en voorkomt blokkades
- Ook al heb je autisme, dit is nooit een vrijbrief om niet je best te doen binnen een relatie, het blijft geven en nemen
- Accepteer dat het voor een partner ook moeilijk is om een relatie te hebben met iemand met autisme, probeer om je eigen aandeel binnen je relatie te zien, schakel hulp in als je moeite hebt met je eigen aandeel te zien binnen de relatie. Het scheelt voor de partner vaak enorm als hij of zij erkenning krijgt dat de problemen niet alleen door hem of haar veroorzaakt worden
- Plan tijd en ruimte voor jezelf binnen een (vaste) relatie. Je terug trekken om op te laden of om te ontladen is cruciaal. Zorg dus dat je die ruimte ook neemt en leg uit waarom je die ruimte nodig hebt zodat je partner weet dat hij of zij je niet moet storen en dat het niet door hem of haar komt, maar doordat je overprikkeld bent
- En bovenal, behandeld elkaar met respect. Dat kan alleen als je eerlijk en duidelijk bent naar elkaar en niet verwijtend communiceert, maar juist probeert om een middenweg te vinden in de problemen die worden ervaren
Tips voor partners van mensen met autisme
- Verwacht niet het onmogelijke van mensen met autisme; wederkerigheid, empathie, inleving en communicatie zijn allesbehalve vanzelfsprekend en het vraagt tijd, energie en moeite van mensen met autisme om deze eigenschappen binnen een relatie toe te passen
- Accepteer dat mensen met autisme graag op zichzelf zijn, niet omdat ze niet van je houden, maar omdat ze ruimte nodig hebben om op te laden of te ontladen, geef deze ruimte ook als er om wordt gevraagd en laat de persoon dan ook met rust
- Genegenheid en intimiteit kunnen als bedreigend worden ervaren door mensen met autisme. Benader mensen met autisme altijd van voren, accepteer dat er soms (of vaak) geen ruimte is voor genegenheid en liefde
- Weet dat de meeste mensen met autisme kampen met een groot minderwaardigheidsgevoel en schuldgevoelens. Dat maakt ze kwetsbaar en onstabiel, maak hier geen misbruik van
- Praat altijd in duidelijke taal, vermijd woordspelingen en grapjes, zeker als het om een moeilijk of belangrijk onderwerp gaat. Hoe emotioneler het onderwerp, hoe moeilijker voor mensen met autisme om gefocust te blijven. Onzekerheid en paniek kunnen de overhand krijgen
- Wanneer iemand met autisme overprikkeld is, geef dan ruimte. Stel geen vragen, raak ze niet aan, probeer niet te kalmeren. Het zal niet werken en kan leiden tot nog meer prikkels
- Probeer niet om iemand met autisme jouw gedachtewereld op te dringen, het inlevingsvermogen is nagenoeg nihil en daardoor kan iemand met autisme zich gewoon letterlijk niet voorstellen hoe het is en hoe het voelt. Enkel als het zelf ervaren is, kan iemand met autisme zich ergens een voorstelling bij maken, maar dan nog is dat geen garantie voor inleving en empathie
- Ook al komen mensen met autisme vaak egoïstisch en asociaal over, we zijn dat niet. Wij zijn egocentrisch en dat heeft een hele andere betekenis en grondslag dan egoïstisch. Verwijt ons dan ook geen egoïsme, dat kwetst enorm want we doen al vaak zo hard ons best om rekening te houden met de ander
- Zoek zelf hulp en begeleiding als je vastloopt binnen de relatie, er zijn tegenwoordig diverse deskundige instanties die ook partners ondersteunen en begeleiden. Een luisterend oor kan vaak al verlichting brengen voor partners van mensen met autisme
- Verdiep je in wat autisme nu precies inhoudt en wat de meest voorkomende beperkingen zijn, zowel voor het individu maar ook binnen een relatie. Kennis van autisme kan al veel problemen doen voorkomen, oplossen of verlichten
- Ook voor de partner geldt dat autisme nooit een vrijbrief mag zijn voor beschuldigingen, niet bereidwillig zijn, afschuiven en verwijten, als je merkt dat jouw autistische partner niet openstaat voor hulp. Communicatie (in welke vorm dan ook) en aanpassing zorgen dat je goed weet waar je aan begint. Liefde kan en mag niet enkel van één kant komen want dat gaat niet lang goed
Er zijn vast en zeker nog veel meer adviezen en tips die gegeven kunnen worden en ik heb hier ook enkel tips gegeven waar ikzelf (en ook mijn man) baat bij hebben of hebben gehad.
Verwacht geen Utopia!
Mijn verhaal is verreweg van compleet en ook enkel gezien door mijn bril. Maar ik ben
van mening dat een relatie niet kan blijven bestaan als alles van één kant moet komen, hoeveel je ook om die persoon geeft. Er moet een bepaald evenwicht zijn om dingen vol te kunnen houden en te kunnen accepteren. Mensen met autisme zijn heus wel in staat om zich (hetzij beperkt) aan te passen binnen een relatie. Echter, hulp en begeleiding hierin zijn wel gewenst, omdat mensen met autisme niet altijd dingen door hebben of inzien. Door goede begeleiding en duidelijke afspraken kan er een hoop opgelost worden. En een relatie zónder af en toe ruzie of problemen lijkt mij Utopia!
Dank voor ditheldere betoog; heel herkenbaar; behoef hier niets aan toe te voegen.
Graag gedaan Carlo. Hopelijk herkennen meerdere mensen mijn verhaal en kunnen ze de tips als handstuk gebruiken in hun eigen leven.
Wel goed verwoord….Fijn dat jij wel veel inzicht hebt.
Weet sinds kort dat ik ASS heb (51) mij hele leven valt nu pas in de rails wat betreft ,werk en relatie .
Ik ben nu benieuwd hoe ik met deze wetenschap vooruit ga,heb inmiddels een gesprek gehad met een psycholoog maar wil eerst nog zelf kijken/proberen om hier goed mee om te gaan.
Een diagnose kan soms heel veel dingen op hun plek laten vallen. Volgens mij is het heel verstandig eerst zelf te kijken hoe je ermee omgaat. Heb je de diagnose gekregen via onderzoek of heb je ‘zelfdiagnose’ gedaan?
wat een herkenning, ik zit op dit moment in een identiteit crisis, heb nog geen diagnose van autisme maar zit op het moment met heel veel vragen en ik heb nu hulp gezocht bij de huisarts en de poh van de huisarts, we zijn net begonnen en nog zoekende. op dit moment zit ik bij mijn dochter om tot rust te komen want er speelt zoveel in mijn hoofd dat ik heftige angsten en paniekaanvallen heb. gelukkig zijn daar medicijnen voor en die moeten nog aanslaan want ik heb nu 10 dagen begonnen anti depresiva en vanaf vandaag wordt dit opgehoogd naar 20mg. gelukkig heb ik mijn dochter die ook autisme heeft en mij op dit moment heel erg helpt met mij op het juiste pad te brengen.
Hey! Ik weet sinds februari dat ik ASS heb (29). Ik heb zelf heel veel gehad aan psycho-educatie over autisme. Dit heeft me erg geholpen om dingen te kunnen plaatsen.
Veel succes!
Herken ik super erg! Ik wil bijna van de daken schreeuwen dat ik ASS heb omdat ik zoveel kan verklaren ???? Nou weet ik dat niemand erop zit te wachten dat ik dat ga doen hahahaha
Maar ook ik ben bijna abnormaal enthousiast om met deze kennis weer t leven in te stappen!
Ik heb sinds een paar maanden een relatie met een man die me twee weken geleden vertelde de diagnose autisme te hebben. Hij gaf het meteen toe toen ik vroeg wat er met hem aan de hand was. Ik had het uit kleine signalen al begrepen, maar ben er toch van geschrokken. Nu merk ik dat hij minder zijn best doet op mij aan te sluiten nu ik ‘het’ weet. Ik vind dat lastig en voel me in de steek gelaten. Ik twijfel of ik met de relatie door wil gaan.
Hallo. Wat merkte je op voor kleine signaled? Ik denk dat ik ook iemand ken met autisme. Veel dank alvast voor je antwoord.
Zit hier met hetzelfde probleem.Man leren kennen met autisme spectrum stoornis.Ben erg verdrietig hierover.Hij heeft een sociale woning geen job en leeft van een uitkering.Weet me momenteel geen raad.Kan iemand me helpen?
Een openbaring voor alle niet-ASS’ers. Mooi beschreven en ik zal er veel aan hebben.
Wauw, voor mij 1 en al herkenning, woord voor woord. Niets wat je schrijft is nieuw. Wat mijn valkuil is (bij mijn partner bestaat het vermoeden van, een diagnose voegt niets nieuws toe), is doordat hij zo zijn best doet (en het goed doet) zijn steentje bij te dragen aan ons (samengestelde) gezin het soms net lijkt alsof hij niet veel moeite hoeft te doen zich aan te passen. Ik vergeet dan regelmatig dat autisme bij hem niet speelt en verval in de modus van onbegrip. Onbegrip komt ook omdat communiceren met hem vaak erg moeizaam gaat juist wanneer ik de behoefte heb om te praten. Ik probeer mijzelf te herpakken door te lezen over autisme.
Mijn complimenten over deze website, ik lees er velen, maar deze informatie site geeft in duidelijke woorden weer wat een worsteling het hebben van autisme voor iemand kan zijn. En hoeveel begrip, geduld en heel veel liefde het van de naasten vraagt.
Het woordje NIET kan komen te vervallen in de zin: ik vergeet dan…..
Wauw, wat een fijn compliment over de site Vera. Dat is precies wat we hopen. Dat de echte verhalen van echte mensen meer doen dan de theorie over autisme. Dank voor je mooie woorden!
Mooi geschreven. Buiten dat je dezelfde naam hebt als mijn ex zie ik een gelijkenis. Bij mij is uiteindelijk ook een diagnose ass geconstateerd. Als je het zelf niet merkt in al die jaren lees: 48 jaar. Is het geen toneelspel meer. Je bent wie je bent. Kon ik maar de tij keren en mijn eigen kunnen inleven in haar. Vera was mijn echte liefde voor het leven en achteraf na jaren dat wij nu uit elkaar zijn gaat er regelmatig door mij heen, hoe had ik het anders kunnen doen? Hoe kan ik mij verplaatsen in een ander? Op het moment weet ik het nog steeds niet. Het rare is; ik wist dat zij alles voor mij over had en dat zij goed haar best voor mij in alles. Zij was overgevoelig en daar kon ik niks mee en dat benauwde mij dus ging ik het ontwijken en vluchte op een verkeerde manier. Mijn liefde voor haar was puur. Er was geen reden om mij niet te vertrouwen, zij was het voor mij. Mijn weg om te vluchten van haar was uiteindelijk op een keiharde manier haar emotioneel zo ver mogelijk aan te pakken, zodat zij mij zou gaan haten en ver weg van mij zou gaan en een ware man zou vinden die haar gelukkig kan maken. Voor mij was dit de enige manier om uit liefde haar iemand te gunnen die haar op handen kan dragen en alles kan geven waar zij naar verlangd. Wat ik uiteindelijk hiermee wil doorgeven is: Accepteer elkaar zoals je bent en maak de juiste keuzes en neem geduld en maak geen rare sprongen. Het is zonde iets te verliezen uit onbegrip.
Verdietig om te lezen,ben 49 met borderline en ADHD.mijn vriendin is 25 en heeft ass.het leven is voor mij heel anders moeilijk.als ik dit lees is het eerlijk om de relatie te stoppen na 3 jaar van wederzijds onbegrip en teleurstelling.dank voor de helderheid.
Jullie diagnoses zijn misschien niet de enige reden voor wederzijds onbegrip en teleurstelling.
Jij zou haar vader kunnen zijn kwa leeftijd.
Denk daar eens over na.
Ik zou niet moeten denken aan een vriend die 24 jaar ouder is….
Succes verder!
Wat een nare opmerking
Dit is inderdaad zeer duidelijk/verhelderend, zo blij dat iemand met autisme zelf eens spreekt. Het enige wat ik kan zeggen is dat het jammer is dat auti’s niet méér durven te zeggen hoe het hen vergaat bij mensen die ze kunnen vertrouwen. Het zou in eerste instantie hun leven maar ook dat van hun geliefden enorm kunnen vergemakkelijken, volgens mij.
Wat ik mij afvraag is of autisten je missen als ze afstand van je nemen of dat ze je zo blokkeren dat ze niets meer van je willen weten want voor de niet autist voelt het zo afwijzend aan.
Dat vraag ik mij ook af
Volgens mij leven autisten veel meer in het hier en nu dan niet-autisten. Ze zijn daar waar en bij wie ze zijn. Als ze in een andere omgeving komen zijn ze dus daar en niet meer daar waar ze eerst waren. Dat speelt dus niet meer in hun hoofd. Dat kan lijken op uit het oog, uit het hart. Dat is niet zo maar heimwee ofzo merk ik weinig bij de autisten die ik ken.
Het is precies andersom. Ik (iemand met Asperger) vind het extreem moeilijk om in het hier en nu te leven nadat mijn relatie uit is gegaan (paar maanden terug). Ik kan aan niks anders denken dan de herinneringen met mijn ex en ik voel mij enorm schuldig dat ik nooit mijn gevoelens heb kunnen uiten zoals zij dat deed.
Juist, ik heb ASS en heb net hetzelfde.
Het blijft in je hoofd rondgaan..
Als ik uit mijn eigen ervaring spreek als autist dan merk ik dat ik goed ben in ‘burning bridges’.
Vaak als relaties te complex worden en de keuze is gemaakt om ermee te stoppen wordt het een praktisch ding: na een breuk hoor je door te gaan. Omdat dit veel wordt gezegd neem ik dat letterlijk. Ook zeggen mensen dan: afleiding zoeken tegen de verdriet. Ook dat neem ik dan letterlijk.
Ik mis de persoon dan wel. Maar weet ook dat als ik contact opneem zonder het doel om de relatie weer op te starten, dat dingen ingewikkelder maakt.
Ik mis mensen wel en dwing mezelf, zoals mij dat vertelt is door anderen, om door te gaan en diegene los te laten.
Ik heb juist een vriendin waarvan ik vermoed dat ze autisme heeft. Helaas heeft het gebrek aan wederkerigheid en empathie geleid tot frustraties bij mij. Ik dacht dat het egoïsme en misschien wel narcisme was en deed me veel verdriet. Maar nu ik weet dat ze misschien echt niet beter kon vind ik het zo jammer dat ze een muur heeft opgesteld. Ik kan haar maar niet loslaten. Hoe zou ik onze vriendschap weer kunnen herstarten? Het was zo bijzonder samen. Voelde me altijd zo blij en kreeg het gevoel dat ze me steeds meer ging vertrouwen. Maar ze deed ook veel dingen die erg egoïstisch overkwamen. Ik denk dat ze bang is voor de emoties en de teleurstelling die ik heb geuit. Moet ik haar laten gaan en het later nog eens proberen? Of respecteren dat ze mij niet meer leuk vind? Zou het graag willen weten van iemand die ook ASS heeft- hoe ik dit zou kunnen aanpakken?
Wees eerlijk in woorden zonder dubbele betekenis (uitgelegd kunnen worden). Ik was 56 toen ik de diagnose kreeg ass (Asperger) en ja ik neem alles letterlijk. Ik cijfer mijzelf altijd weg, ik zou blij zijn als iemand probeert door eerlijk te zeggen wat ze denken weer contact zoekt. Karin (61)
Ik heb net diagnose ASS gekregen. Maar lichte vorm. 36 jaar. Alleenstaande moeder met 2 dochters. Ik heb nog steeds goede contact met mijn ex-man. Hij is voor mij een vriend die beter verdiend. Ik zal altijd van hem houden. Maar qua relatie ging het niet meer voor mij. Ook door onbegrip van 2 kanten.
Ik heb hiervoor 2 relaties gehad. Ook abrupt gestopt met die relaties maar zitten nog steeds in mijn hoofd. Ook al stuur ik nooit meer naar hen. Of als ik ze tegenkom probeer ik of ik ze niet gezien heb of zeg ik goeie dag, hangt ervanaf hoe ik me op dat moment voel..
Maar ik zal me altijd afvragen hoe had ik dat beter kunnen doen of waarom ben ik dit aangegaan??
Maar elke autist is ook anders..
Zoals elke persoon anders is..
Heel herkenbaar , helaas is mijn man waarschijnlijk autistisch, nog eens extra bevestigd voor mij door dit te lezen, weggelopen uit zijn gezin met vier kids. Hij is nooit getest en inmiddels 50. Ik iin burn out 20 jaar sluimerend en puberende kids tussen de 9 en 16 en begreep niet dat hij zich in de kids en in mij niet in kon leven als wij pijn hadden of verdrietig waren. Hij zette binnen no time de liefde voor mij op 0 en verliet mij en de kinderen om ergens anti kraak te gaan wonen en zich vast te klampen aan een ex collegaatje. Waarmee hij zo goed kon praten Ik ben er nog steeds kapot van.Jari , mijn man is nu iets meer dan een jaar niet meer hier en hij lijkt totaal vervreemd van zijn gezin, hij zei in het begin als ik vroeg of hij zijn gezin mistte, soms wel soms niet.Idd voelt het voor mij als een totale afwijzing heel vreemde gewaarwording. 18 jaar huwelijk om zeep. Kon iemand met verstand van zake hem maar eens duidelijk maken wat er met hem is. Alles wat nu om hem heen staat aan collega`s en een enkele vriend en familie kennen ook niets van autisme dus zien het ook niet zo en zo lijken ze aan zijn kant te staan.
Ik ben alleenstaande mam… Mijn zoon nu 13…stress stres stres.. Ik heb schrik voor de to3????????
Met respect DBB voor je situatie, die van mij is zeker niet vergelijkbaar, welke niet makkelijk zal zijn.
Mij is door iemand met verstand van zaken duidelijk gemaakt wat er aan de hand is.
En daar sta je dan met je 59-jaar en ASS diagnose i.c.m. hoge intelligentie nadat je in overleg met je echtgenote (verzorgend type) al enkele jaren geleden gestopt bent met je goedbetaalde job omdat je het niet meer trok en van plan was een nieuwe start te maken (die ook jammerlijk mislukte).
Dat was het startpunt voor meer en meer gedoe binnen de relatie (voor die tijd geen onoverkomelijke aanvaringen). Ik voelde een enorm vergrootglas en alles stond voor mijn gevoel in het teken van wat ik niet (meer) kon/deed. Weg toekomstperspectief.
Vorig jaar via een traject bij de praktijkondersteunster GGZ van de huisarts, mijn echtgenote dacht dat ik ziek was, geprobeerd er grip op te krijgen. Dat lukte niet, en de relatie verslechterde alleen maar. Die praktijkondersteunster mag niet praten met je echtgenote, zo zijn de regeltjes, terwijl juist mijn echtgenote stond te trappelen om haar mening te geven en te horen hoe ze met e.e.a. om zou kunnen gaan. Uiteindelijk na een aantal maanden doorverwezen (conform regeltjes) naar een GGZ-psycholoog. En na paar maanden wachttijd (zelf er druk achter moeten zetten) daar mijn gesprekken gestart.
En daar was ie dan, de formele diagnose ASS. Het maakt voor mij veel duidelijk over het verloop van mijn leven maar het bood geen hulp voor het oplossen van de praktische problemen m.b.t. de relatie en werk omdat je daarvoor weer naar een ander hokje moet dat je wederom zelf moet zoeken.
Nu zit ik al weer twee maanden in een begeleiding vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Zelf geregeld en de gemeente werkte zonder problemen mee op basis van mijn ASS diagnose. De betreffende coach is zelfs ervaringsdeskundige in zijn eigen relatie met een partner met ASS. Maar vooruitkomen op het gebied van de relatie met mijn echtgenote lukt niet, hoe zeer die coach ook zijn best doet. Heb ik weer wat vertrouwen omdat het even onrustig is dan vliegt door met name, voor mij als betuttelend/kritisch overkomende, vragen vanuit mijn echtgenote rondom kleine dingen als het schoonmaken van de badkamer de vlam weer in de pan.
Ik krimp dan ineen. Het reduceert mijn vertrouwen in de relatie, en daarmee in mijn basis (mijn vrouw zorgt voor het inkomen) sinds ik gestopt ben met werken weer volledig tot nul.
En zonder vertrouwen komen de sombere gedachten weer, de passiviteit, die depressiviteit die voor mij zo past bij ASS. En ja, daarmee komt ook de gedachte om maar een eind aan de relatie te maken zodat mijn echtgenote niet langer meer hoeft te lijden (waar ze, misschien uit onmacht, vaak de nadruk op legt). En ja, dan is daar ook die gedachte om door gebrek aan perspectief anti-kraak te gaan wonen en een wild leven te gaan lijden. Niet omdat ik dat nou allemaal zo graag wil maar omdat ik acuut behoefte heb aan een uitweg zonder verder, sorry voor het woord, peanuts gezeik.
O ja, ook ik ben mij er van bewust dat ook ik een rol heb in de relatie en er aan moet werken. Dat werken doe ik echter vanuit ASS, en dat is nu net geen ziekte die zich oplost. Het is constant trucjes leren om er mee om te gaan, vooral richting die 98% van de bevolking die er geen last van heeft. Voor mijn werk was ik daar heel goed in geslaagd, voor de relatie ligt dat anders, zeker als je leven je al volledig uitgeblust heeft. Dat heeft veel, heel veel, tijd en wederzijds geduld nodig. Die lijkt er echter niet (meer) te zijn. Helaas …
Mijn naam is S, en heb mijn nu partner S leren kennen in december 2019. Ik ben 29 en S is ook 29 allebij hebben wij de diagnose autisme wij zijn 2 kunstenaars zeg ik maar zo. Het is één hele opgave dat samen uitvogelen, op het moment zijn we gewoon vrienden, en we gaan weer werken naar één relatie maar we zijn op het begin te vlug gegaan en één afstands relatie dat werkt niet. Dus hebbeb we elkaar 3 maand niet gezien proberen de communicatie eerst te gaan verbeteren en elkaar los te laten daten allebij niet, en zo kijken we langzaam allebij weer naar een begin van een prille relatie. Het is de kunst om als een persoon in kwestie met autisme hem niet anders te behandelen dan anderen of te bemoederen. Wjn zijn hele iteligente en excentrieke mensen en vooral ook erg galant, en we kunnen ook egocentrisch zijn maar goed dat spreekt voor zich. Je moet iemand met autisme ook vrij laten niet op zn nek gaan zitten als iemand om de gewenste ruimte vraagt geef die dan ook. Het kan heel dreigend overkomen om bvb iemand plat te appen van waar ben je en wat ga je doen en claimend ik spreek zelf als autist mijn gevoelens en van mijn vriend uit. Houd er rekening mee, wij zijn anders we kunnen ons wel aanpassen met de tijd maar wij zijn graag op ons zelf en kunstenaars. Ben blij dat ik geboren met autisme, en ben er trots op. Om deze unieke persoon te zijn op mijn manier.
Met vriendelijke groet.
S.
Mijn vraag als moeder van een autistische dochter vraag ik me af hoe ik haar kan laten merken dat ik van haar houd. Ze lijkt de liefde aandacht en tijd die ik aan haar besteed niet te zien als liefde. Knuffelen of aanraken wil ze niet. Maar wat komt wel binnen? Ik wil haar zo graag laten weten en voelen dat ik er voor haar ben, dat ik haar een geweldige meid vind en dat ik trots op haar ben. Deze dingen zeg ik wel tegen haar maar is dat genoeg?
De depressiviteit en de eenzaamheid van haar zie ik ook. Dat geeft mij een machteloos gevoel. Ze voelt zich vaak miskent en achtergesteld. Denkt vaak dat haar jongere zusje (niet-autistisch) veel meer aandacht krijgt en dat zij er maar wat bij hangt…
Zeg haar letterlijk dat je haar graag ziet. Maak dingen niet moeilijker dan ze zijn. Verwacht niet teveel reactie. Als je haar wil benaderen, vraag dan iets over haar hobby. Doe je best iets ervan te onthouden en vraag het af en toe. Dat zal ze heel leuk vinden.
Lieve Annet,
Ik vind dit zo’n prachtige vraag. Ik ben zelf nu 28 jaar en heb in mijn puberteit een zeer moeizame relatie met mijn moeder gehad, GEHAD!
Mijn moeder wilde mij knuffelen en kusjes geven en dan draaide ik mijn hoofd weg. Ik deed dit automatisch zonder na te denken en reageerde dan ook nog super chagrijnig.
Tegen mijn vader was ik anders. Ik merk nu, dat ik juist heel veel van mij moeder hou. Ik voel haar onvoorwaardelijke liefde waardoor ik ook als puber (onbewist) wist dat wat ik ook wel of niet doe, ze verlaat mij niet, ze laat mij niet in de steek.
De momenten die ik koester met mijn moeder (liefde uiten in andere vormen dan fysiek contact) zijn de diepgaande gesprekken. En ook vragen om hulp als ik weer eens op school een ongemakkelijke sociale situatie had.
Dat zij altijd naar mij luistert en mij serieus neemt. Dat is voor mij de beste moederliefde die ik ooit heb gekregen. Vooral dat mijn moeder niet in paniek raakte over uitspraken die ik deed en vragen ging stellen (verduidelijken: waarom vind je dat dan? Hoe zou je dat anders willen zien? Jeetje wat rot dat je je zo voelt!) Ik merkte als mijn moeder mijn emotie ging overnemen, mistte ik de empathie opeens en vond ik haar ‘vervelend’. Zoals een puber dat kan zeggen 😉
Na zo’n mooi gesprek vroeg mijn moeder om een knuffel, ik kon de reden dan van de kniffel beter plaatsen waardoor het mij ook lukte om de kniffel toe te laten.
(Vroeger was ik jaloers op mijn (niet-autistische) broertje… ik herken veel in je verhaal)
Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Herkenning kan al fijn zijn.
Hallo allemaal ,ik vind het heel moeilijk om met een autist om te gaan ,ik krijg overal de schuld van ,en hij houd dingen achter,wat mijn erg onzeker maakt,of hij zegt het pas na een half jaar,ik weet het niet meer hij zit er dan zo om heen te draaien het is al een paar keer uit geweest en toch blijft hij elke keer weer terug komen ,ik kan niet praten met hem ,want als ik praat word het verhaal niet afgemaakt en kom ik er elke keer weer op terug omdat je het niet kan uitpraten want dan word hij boos,ik word er zo moedeloos van en verdrietig ,ik hou ontzettend veel van hem ,maar op een gegeven moment kan ik het niet meer aan
Is hij dan diegene die steeds de relatie verbreekt en terugkomt?
Jahhhh Nellie,zo herkenbaar. Alsof jij mijn verhaal vertelt……Sterkte ermee!
Hallo allemaal. Ik ben een jongen van 26 en ben sinds mijn 3rde gediagnosticeerd met Autisme. PDDNOS om precies te zijn.
Ik herken veel van mezelf in dit artikel. Vooral het geen intuïtie hebben betreft het zoeken naar een partner en het herkennen van signalen. Ik Heb in het verleden op mijn 19de een korte relatie gehad van 4 maanden. deze ging nogal stroef uit met een psychose bij mij tot gevolg. Hier ben ik volledig van hersteld gelukkig.
Voor mij is het leven eigenlijk een grote chaos. Heb amper vrienden en de eeuwige strijd in mezelf of ik wel vrienden wil of niet. Hetzelfde met relaties. Als Autist herken ik mijn zwakke punten in een relatie waardoor ik mezelf de vraag stel of het überhaupt nog wel waard is om een relatie aan te gaan, en of ik niet gewoon veel beter met mezelf gelukkig kan worden zonder rekening hoeven te houden met de de emotionele afhankelijkheid van een partner.
Natuurlijk erken ik de voordelen van een relatie. maar wegen die zwaarder dan de nadelen? Ik vind het een moeilijke vraag. Leef al jaren alleen en weet eigenlijk ook niet of ik nog wel zou kunnen wennen aan het idee van iemand in mij leven. maar tegelijkertijd vrees ik ook dat ik later in mijn leven spijt zou kunnen hebben als ik de deur volledig dicht doe voor een relatie.
Een helder en herkenbaar geschreven stuk. Het eerste stuk over desillusie en je anders voordoen heb ik aardig goed ervaren vroeger. Grote kans dat ik nooit een lange relatie heb gehad juist omdat ik zo’n andere beleving had. Het grappige is dat ik er toen voor geen moment bij stil heb gestaan dat ik ASS zou kunnen hebben. Ik wist niet eens van het bestaan af. Wel werd ik mij steeds meer bewust van de verschillen tussen hoe ik naar dingen keek en hoe de rest van de wereld deze zag.
Nu, inmiddels 53 jaar, sinds kort tot de ontdekking gekomen dat ik tot de ASS groep behoor. In het begin gaf dit de nodige herkenning en kon ik flink wat ‘zaken’ afvinken als herkenbaar en zo een plekje geven. Maar, daarmee is de kous zeker niet af. Een van de voornaamste valkuilen, die ik hier ook lees, zijn de grote belevingsverschillen in communicatie.
Veel van de dingen die mijn vriendin tegen mij zegt vat ik verkeerd op. Dit gebeurde al vrij snel in onze relatie. In eerste instantie zag ik het als dat we ieder onze eigen individuele vorm van zienswijze en beleving hadden rond het uitspreken van bepaalde gedachten of ideeën. In wezen was en is dit ook zo, Maar het liet vrijwel altijd een gevoel van onbegrip achter. Soms alleen bij haar, soms bij mij en soms bij ons beiden. Dit onbegrip, het gevoel niet begrepen te worden, werd steeds sterker wat bij mij het gevoel van minderwaardigheid steeds meer oprakelde. Bijna alles wat ze tegen mij zei of wilde duidelijk maken ging ik opvatten als kritiek, commentaar en les lezerij. Wanneer ik dit onder woorden probeerde te brengen gaf dit bij haar juist weer het gevoel dat ik haar totaal niet begreep. En dat was ook zo. Ik begrijp inderdaad niet de onderliggende emoties of lading bij wat er gezegd wordt. Vragen als waarom ik iets doe, suggesties om iets (anders) te doen, grapjes om iets teweeg te brengen of zelfs gesprekken waarbij meningen worden gevraagd werden/worden door mij ervaren als kritiek op wie en hoe ik ben of hoe ik dingen doe.
Het is zeker geen makkelijke situatie en voor iemand die binnen het ASS zit is het een enorme uitdaging om juist dit soort non-verbale gevoelens te begrijpen of een plek te geven, want hoe kun je een plek geven aan iets dat je niet kunt beleven?
Wat het voor mij des te ingewikkelder maakt is dat ik des te gevoeliger ben voor de emoties die tot stand komen door dit soort ‘conflicten’. Die vang ik juist weer ontzettend goed op wat mij dan laat zien dat er dus iets ‘heftigs’ aan het ontstaan is. Het vervelende is echter dat ik negen van de tien keer dan niet (meer kan) begrijp(en) waar die hevige emoties vandaan kunnen komen omdat ik de voorgaande stappen al niet begrepen heb. Kun jij het nog volgen? Precies, het wordt op een gegeven moment zo complex dat het overzicht er niet meer is.
Maar, het mooie aan dit verhaal is dat ik, dankzij onze mogelijkheid om telkens weer terug te kijken op wat er gaande was en dit te vereenvoudigen tot een kern, meer kennis krijg over hoe ik, met het ASS, dingen doe, interpreteer, zeg en opvat. Ook het gevoel minderwaardig te zijn is slechts een stukje van een veel grotere puzzel dat ergens gelegd kan worden en zo een veel groter en mooiere plaat kan
en zal geven.
Ik heb een vraag waar ik al enige tijd met loop.
Kort geleden heb ik ontdekt dat ik (36 jaar) ook een milde vorm van autisme heb. Dit is naar boven gekomen door interactie met een vrouwelijke collega die zelf ook autisme heeft (ze heeft dit uit vrije wil verteld). Dit heeft een band gevormd tussen ons.
Ik heb het lastig met mensen die zeer dicht bij me komen staan, echter bij mijn collega stoort het me niet. Ik vermoed dat dit betekent dat ik haar ten volste vertrouw.
Zelf heeft ze ook geen probleem dat ik dicht bij haar sta en zoekt ze me op. Omdat vaak gezegd wordt dat mensen met autisme oncomfortabel zijn met nauw contact, betekent dit dat ze diepere gevoelens heeft voor me?
Dit lijkt een heel oppervlakkige vraag, maar ik heb het zelf niet door als iemand me leuk vind en ik wil niets kapot maken tussen ons omdat ik de signalen verkeerd begrijp.
Dank voor je heldere uiteenzetting Fabienne. Had ik dit maar eerder geweten ..
Vijf jaar geleden is mijn man ’tijdelijk’ weggegaan omdat het allemaal niet meer ging, ons samenzijn verliep moeizaam omdat er nog weinig tijd en intimiteit was; werk kwam altijd op de 1e plaats en tegelijkertijd begon hij ook nog eens een studie op latere leeftijd (voor zijn werk) wat in eerste instantie leuk en intellectueel uitdagend was maar hij liep vast in de toetsingen en, volgens zijn zeggen, belachelijke vraagstellingen. Dat verliep dus niet goed en ook zijn baan werd hierdoor onzeker … omdat we al heel lang bij elkaar waren (37 jaar) snapte ik dat hij even een time-out nodig had. Maar in die time-out hij hij resoluut een streep onder alles gezet, ook onder ons samenzijn en heeft dat mij heel rationeel en afstandelijk laten weten …
Dat is voor mij een verbijsterde ervaring geweest, zo buiten spel te worden gezet, en het heeft me lange tijd gekost om dit te verwerken. Uiteindelijk, in het verwerkingsproces, mijn leven met hem overdenkend waren er veel merkwaardige situaties .. situaties die ik teruglees bij andere mensen met een partner met ASS. Ik heb geprobeerd dit met vrienden te bespreken maar gek genoeg lukt dit niet, vaak krijg ik te horen dat veel gescheiden mensen dit zeggen over hun ex-partner. Autistische of narcistisch …
En velen kennen hem ook als een vriendelijke en intelligente man en lijken zo hun aannames over mij te hebben zonder ook maar een enkele vraag te stellen.
Maar het is niet mijn insteek om hem met iets te bestempelen of om mijn aandeel in de relatie te vergoelijken. Ik vind het juist zo moeilijk dat ik nu achteraf pas een klein beetje begin te begrijpen waarom alles zo moeizaam tussen ons werd. En zo onbegrijpelijk dat ik, en zo dom ben ik niet, nooit eerder heb ingezien dat er mogelijk andere oorzaken waren die invloed hadden op ons samenzijn en die uiteindelijk hebben geleid tot een definitieve scheiding. Ik hield heel veel van mijn man, ik vertrouwde hem, hij was mijn rots in de branding .. maar misschien had ik meer voor hem een rots in de branding moeten zijn .. ik denk dat ik dat wel had kunnen zijn met alle wetenschap van nu. En hoe het nu met hem gaat … maar hij heeft al het contact verbroken dus dat zal ik nooit weten.
Als partner van een autistische vrouw werdt me na veel worstelingen aangeraden er “onvoorwaardelijk” te zijn voor haar. Dat is echt super moeilijk…..
Mijn worsteling ging erom dat ik hoop en verwachtingen had rond intimiteit. In het begin van de relatie was de intimiteit er wel maar dat werd minder en minder. Er waren altijd wel redenen zoals vermoeidheid of lichamelijke klachten van haar kant. Van mijn kant begrip, toch de vraag om intimiteit en daarna sloop er een beetje sarcasme in, wat killing is.
Nu de kinderen ouder worden krijg ik de boodschap dat ze tijd voor zichzelf wil omdat ze zoveel jaren zo veel voor anderen gedaan heeft.
Er onvoorwaardelijk zijn betekend in dit geval dat ik mijn eigen wensen moet opgeven en moet toezien hoe ik wel doe wat mijn vrouw wil, maar er niets mijn kant op komt……zo kom ik uiteindelijk bij de grote vragen terecht; wil ik dit nog langer? Hoe gaat de toekomst eruit zien?
Hallo, onlangs iemand tegengekomen. En hij is veel jonger dan mij. Hij zegt dat hij mij graag mag. Waarop ik eerst heb gevraagd of hij gevoelens voor mij had. Het was een zeer vage antwoord. En nu heb ik niets meer gezegd voor 2 dagen. Moet ik iets zeggen of gewoon laten rusten. En hem zelf laten beslissen. Of is het te raar.