Wie is Suzanne Agterberg?
Ik heb mij altijd ‘anders dan anders’ gevoeld, en ben mijn hele leven aangesproken op het feit dat ik mijn ‘kop boven het maaiveld’ uitstak. Op de lagere school werd ik zó niet begrepen in mijn impulsiviteit (spontaniteit!), mijn drukke gedrag (hoge energieniveau!) en brutaliteit (eerlijkheid!) dat ik veel straf kreeg…naar mijn idee vaak onterecht. Hoe lastig mijn gedrag (voor de leerkracht) ook was, ik bedoelde het immers goed! 
Ik nam het besluit om later juf te worden en het héél anders te gaan doen. Ik zou het gedrag van die ‘lastige’ kinderen vertalen, zodat zij zich wel begrepen voelden en ik zou daardoor alles uit deze kinderen kunnen halen!’
Nu, 30 jaar later, heb ik dat voornemen meer dan waargemaakt. Hoe? Dat leest u hieronder.
Na mijn PABO-opleiding (1992) heb ik de opleiding Speciaal Onderwijs gevolgd. Tijdens mijn hele verdere loopbaan ben ik mij blijven ontwikkelen richting het ‘speciale kind’. Op school door mentorschappen aan te gaan, intern begeleider te worden en later faalangsttrainingen te geven.
Maar zeker ook door veel opvolgende studies, waarmee ik meer handvaten probeerde te krijgen om deze leerlingen nóg beter te begrijpen.
Ik ben na de opleiding Speciaal Onderwijs in het basisonderwijs blijven werken, omdat ik het gevoel had dat juist dáár zoveel behoefte was aan kennis over ‘speciale’ kinderen.
Als leerkracht én als intern begeleider heb ik veel van deze kinderen voorbij zien komen. Ik heb ook vaak, samen met ouders, collega’s en soms externe instanties zitten ‘puzzelen’ hoe we deze kinderen op de beste manier konden ondersteunen. Het feit dat ik in 2006 moeder werd van een prachtige meisjestweeling gaf mijn drive om kinderen, én hun ouders, te willen begrijpen en helpen nog een extra impuls. Ik heb mij vaak een ‘vertaler’ gevoeld voor deze kinderen, waarvan het gedrag vaak zo verkeerd werd uitgelegd.
In 2010 heb ik de overstap gemaakt naar het (voortgezet) speciaal onderwijs. Ik kwam terecht op een VSO ZMLK, waar ik leerkracht was van negen jongens en meiden van 12 tot 18 jaar die, naast een verstandelijke beperking, ook de diagnose autisme hadden. Na 2015 mocht ik als gedragsspecialist mijn collega’s ondersteunen in het zoeken naar vertaling en oplossingen van de problemen waar hun leerlingen met autisme tegenaan lopen.
Het Cum Laude afronden van mijn master SEN studie (2014), het winnen van de Fontys ‘Denk groter prijs 2014′ en de prestigieuze NVA-HanneMieke prijs, zijn de kroon op mijn werk. Dat ik in 2015 daar ook nog het boek ‘Autisme anders bekijken’ aan toe mocht voegen, en dat het autismepaspoort dat ik tijdens mijn studie ontwikkelde, in dat jaar een online tool mocht worden, had ik van te voren niet kunnen dromen. Er bleek een grote behoefte aan mijn verhaal, mijn visie.. Het grootste podium dat ik tot nu toe mocht beklimmen om mijn visie uit te dragen was dat van het Beatrixtheater tijdens de landelijke NvA dag in 2015.
Waar ik mijn lezingen eerst alleen in het onderwijs aanbood, heb ik inmiddels mijn verhaal ook al mogen vertellen op de politieacademie, in een woonvoorziening voor mensen met autisme en een verstandelijke beperking en bij een GGZ instelling voor volwassenen. Het autismepaspoort wordt nu ook al gebruikt door volwassenen, bijvoorbeeld om op de werkvloer, bij (Arbo)keuringen en bijvoorbeeld bij het UWV te kunnen laten zien wat de ondersteuningsbehoefte van een werknemer met autisme is. Heel belangrijk om dit in beeld te hebben, juist omdat deze meestal niet zichtbaar zijn!
Inmiddels heb ik mijn baan in het onderwijs opgezegd, om mij volledig aan mijn bureau Spectrumvisie te kunnen wijden. Vanuit die spectrumvisie, gebaseerd op de laatste theorieën over autisme (DSM5, emotionele ontwikkeling) geef ik bijvoorbeeld lezingen, begeleiding, workshops en een vijfdelige cursus ‘Autisme anders bekijken’.
Ik wil mensen (professionals, maar ook ouders) inspireren om vérder te kijken dan het gedrag dat je ziet. Door deelnemers te vertellen over de oorzaken van gedrag die mogelijk aan de orde zijn bij kinderen met autisme (of ADHD), merk ik dat ze deze ook eerder gaan (h)erkennen bij kinderen in hun eigen omgeving. Wat is er mooier dan dat?