Op deze website komen ruim anderhalf jaar na het publiceren van het blog ‘De blinde vlek van niet autisten’, nog steeds vele reacties op dit blog. Wat duidelijk werd in de reacties, is dat veel mensen zonder autisme zich gepest voelen door hun (ex)partner met autisme. Of zelfs zoveel boosheid hebben jegens hun partner met autisme, dat je je kunt afvragen of hun partners wel een vorm van autisme hebben. Of is het misschien iets anders dat psychiaters en psychologen over het hoofd zien?
Nergens in de DSM staat, dat mensen met autisme bewust, dus willens en wetens, hun omgeving pesten. Nergens in de DSM staat, dat mensen met autisme kunnen manipuleren. Sterker nog, door het bij sommige mensen met autisme ontbreken van gevoel voor context (wel in de DSM benoemd), hebben mensen met autisme vaak moeite met sarcasme of het kunnen plaatsen van een opmerking in de juiste context. “Bij de rotonde rechtdoor”, kan voor iemand met autisme tot enorme onduidelijkheid leiden: Hoe dan? Hoe ga ik over dat bloemenperkje heen dat midden op de rotonde staat?
Aansluiting bij anderen vinden
Iemand met autisme kan dingen letterlijk nemen, een opmerking niet begrijpen, overprikkeld raken door geluid of licht. Iemand met autisme kan het moeilijk vinden om interactie aan te gaan, omdat er zoveel tegelijk gebeurt in interactie met andere mensen. Iemand met autisme kan soms niet bijbenen wat er allemaal gebeurt in een groep. Maar iemand met autisme zal niet willens en wetens een ander pesten. Tenzij die persoon gewoon een lelijke persoonlijkheid heeft. Maar in de kern, zijn de meeste mensen met autisme er juist op uit om aansluiting te vinden bij anderen. Ze zijn er niet op uit om anderen pijn te doen.
Hoe kan het dan, dat zoveel partners van mensen met autisme zich gepest voelen, totaal miskend of zelfs emotioneel misbruikt? Zou hier niet iets anders aan ten grondslag kunnen liggen?
Een persoon met autisme kan moeite hebben met het delen van emoties of met het aangaan van wederkerig contact. Dit kan partners pijn doen, want je wilt een relatie waarin alles gedeeld mag worden en waarin respect is voor elkaar. Het mooie van de meeste mensen met autisme is, dat zij wel degelijk hetzelfde willen, maar soms niet weten hóe. Je kunt het er met elkaar over hebben en tot een soort afspraak komen; ‘Als ik huil, ben ik verdrietig en wil ik een arm om me heen’. De meeste mensen met autisme zullen dit dan doen. En de meeste partners zullen het waarderen dat iemand met autisme die moeite doet.
Dus waar komt dat gevoel van pesten, miskend worden of zelfs emotioneel misbruik dan vandaan?
Narcistische misleiding
Wellicht ligt het antwoord in narcisme. Anders dan autisme, dat een ontwikkelingsstoornis is, is narcisme een persoonlijkheidsstoornis. Er is veel overlap in de kenmerken van hoe het zich uit: een narcist toont geen empathie; een narcist is veel op zichzelf; een narcist houdt geen rekening met anderen; een narcist is vaak slim; een narcist gaat geen wederkerige relatie aan.
Deze kenmerken overlappen met de kenmerken van autisme in de DSM. Wat de DSM er niet bij vertelt, is dat een narcist in staat is om iedereen te misleiden, dus ook de psychiater of psycholoog die een diagnose moet stellen. Psychiaters en psychologen, die niet bekend zijn met narcisme, zullen geneigd zijn om de diagnose ‘autisme’ te stellen, terwijl er sprake is van narcisme.
Een narcist wil niet wat een autist wil
Wat iemand met autisme daadwerkelijk onderscheidt van de narcist, zijn deze kenmerken: iemand met autisme wíl heel graag contact; iemand met autisme wíl veranderen voor de ander; iemand met autisme wíl vriendschappen; iemand met autisme is bereid tot zelfreflectie; iemand met autisme wíl zichzelf ontwikkelen; iemand met autisme heeft een eigen ‘ik’.
Narcisten willen en hebben dit allemaal niet. Ze zeggen dat ze het willen, maar dat is de manipulatie die zij toepassen om een eigen ego op te bouwen. Narcisten zijn erop uit om via de ander een voorraad aan ego op te bouwen en schuwen geen middel om dat te bereiken. Zij zijn manipulatief, ze liegen, hun verhalen zijn nooit consistent, ze voelen niets voor anderen en pesten de ander om zichzelf beter te voelen.
Dus als je denkt dat je in een relatie zit met iemand met autisme, maar diegene geeft je steeds het gevoel dat iets niet klopt…. Bedenk dan, dat je mogelijk te maken hebt met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, die veel kenmerken van autisme heeft. En bedenk ook, dat degene die de diagnose ‘autisme’ stelde gemanipuleerd is door de narcist. De meeste psychiaters en psychologen kunnen narcisme niet onderscheiden van iemand met kenmerken van autisme, omdat zij gemanipuleerd worden door de narcist die ze onderzoeken.
De diagnose narcisme stel je zelf. Als partner, kind, collega of vriend(in) van iemand met deze anti sociale persoonlijkheidsstoornis.
Door het bij sommige mensen met autisme ontbreken van gevoel voor context, kan hierdoor mogelijk ook erg rechtlijnig en niet passend bij de context (omgang partner vreemde) gereageerd worden.
Aanvulling op het blog: de arts Asperger, die de naam gaf aan deze diagnose, kwam in het nieuws als nazi. Hij deelde de diagnose ‘psychopatische autist’ uit aan kinderen, die daarna vermoord werden. Maar bestaat een psychopatische autist wel? Of is er dan sprake van een anti sociale persoonlijkheidsstoornis? En zou het kunnen zijn, dat de arts Asperger zichzelf herkende in de ‘psychopatische autisten’, die hij diagnosticeerde? En is daarmee de diagnose niet aan herziening toe? Zou de arts Asperger zelf de kenmerken verward hebben en de naam Asperger gegeven hebben aan mensen die eigenlijk niet in het autisme spectrum thuishoren?
Beste Mariëlle, ik vind dat je hier wel erg kort door de bocht gaat. Ikzelf heb de diagnose ASS volgens DSM V eind 2009 gekregen toen ik 55 jr was. Bij uitgebreide bestudering van diverse literatuur over deze ‘beperking’ en na vele uitgebreide gesprekken met diverse psychologen en ervaringsdeskundigen is toch duidelijk het beeld van Asperger
volgens DSM IV ontstaan. Ik ben zeer taalvaardig, kan over het algemeen zeer goed omgaan met sarcasme, van anderen zowel als vanuit mijzelf. Maar in de wat diepere sociale omgang ben ik een hork, alleen voor mensen die mij goed kennen heb ik nog wel een scala aan ‘gezichtsuidrukkingen’, voor anderen nauwelijks. Die van anderen kan ik ook vaak zeer slecht ‘lezen”. Maar manipuleren kan ik echt niet en doorhebben dat ik gemanipuleerd wordt is er ook nauwelijks bij! Alleen door ervaring wijs geworden, kan ik het nu soms na enige tijd toch doorzien, maar veelal pas als het al even bezig is en alleen omdat ik op een gegeven moment een akelig gevoel krijg van de manipulator in kwestie. Verder ben ik in principe een zeer sociaal persoon, zeker geen man met een anti sociale persoonlijkheidsstoornis.
Beste Frank,
Dank voor je openhartige reactie. Ik denk dat we het eigenlijk dus heel erg eens zijn. Alle dingen die jij beschrijft over jezelf, maken dat je m.i. helemaal geen narcistische kenmerken hebt of een anti sociale stoornis. Wat jij beschrijft, is precies de diversiteit die zich toont binnen autisme en Asperger. In mijn blog, geef ik juist aan, dat een narcist wel in staat is tot manipulatie (het is een heel belangrijk kenmerk van narcisme). Een narcist, is bijvoorbeeld heel erg goed in ‘verbale’ empathie: ze begrijpen rationeel precies hoe ze een ander emotioneel kunnen raken. Maar ‘affectieve’ empathie ontbreekt: er is nauwelijks tot geen (behoefte aan) wederkerige liefde. Wat jij beschrijft is toch precies het tegenovergestelde? Jij bent sociaal, je zegt niet te kunnen manipuleren en je vindt het soms lastig om gezichten te ‘lezen’. Dat zijn allemaal dingen die een narcist niet is. Aspergers zijn over het algemeen namelijk wel in staat tot sociale contacten en oprechte liefde. Zij hebben wel een behoefte aan wederkerigheid. En wat je zegt over ‘horkerigheid’: dat komt bij iemand met Asperger uit een andere oorzaak dan bij een narcist. Een narcist schoffeert mensen bewust, een Asperger niet. Dus met jouw reactie bevestig je precies zoals ik het blog bedoeld heb.
Als je meer interesse hebt in de reden waarom Asperger soms verward wordt met narcisme: ik kijk graag naar de uitleg op youtube van o.a. Richard Grannon en Dr. Ramani. Heel interessant om even te bekijken.
Ik denk dat aspecten van Asperger of narcisme heel veel voorkomen, maar niet altijd worden herkend. Vaak pas achteraf. Bij ons is sprake van aspecten van Asperger ipv narcisme. Er zijn volgens mij veel overeenkomsten. Oa: Vaak slim, hoogopgeleid. Beiden zijn empathie-stoornissen. Niet in kunnen voelen. Moeite met het uiten van affectie maar boosheid knalt er wel zomaar uit. In beide gevallen voel je je als partner vaak leeglopen, afgewezen. Je krijgt het gevoel dat jij gek bent, zeurt en klaagt. Duidelijk verschil is dat een narcist het doelbewust doet; hij manipuleert en liegt. Iemand met Asperger doet het niet express, weet ik nu. Het gedrag kan wel hetzelfde zijn, maar ik kan nu ontschuldigen. In beide gevallen moet je als partner jezelf absoluut op nummer 1 zetten. Zelfliefde houdt je staande. Mij heeft het proces van het ontdekken na bijna een halve eeuw samen me uiteindelijk heel sterk gemaakt. Had jetvwel geaag 30 jaar eerder geweten. We wonen niet meer onder hetzelfde dak, maar blijven wel getrouwd. Voor ons beiden prima. Over deze vaak eenzame persoonlijke zoektocht en het herrijzen uit de as heb ik een boek geschreven dat volgende maand uitkomt. Heb jij een tip om mensen te bereiken? Boek is nu al te bestellen via de crowdfund:
https://www.voordekunst.nl/projecten/7940-wolken-klei-asperger-latten-en-leven
Welk filmpje? Link? Bedankt!
Deze interactie zocht ik. Ik ben zelf gelukkig geen natuurlijke hork (prachtwoord, dat wel!) maar best een “moeilijk mens” en al sinds kind geprogrammeerd naar vermijdingsgedrag toe (vanwege pesten, zoals zovelen onder “ons”), dus ook erg selectief in de omgang.
Maar ik ben doorgaans erg goed in sarcasme, en niet noodzakelijk de aangeleerde variant. Misschien is het omdat mijn WAIS richting het verbale verschoven leest, ik ben gek op taal!
Ik kan ook best goed liegen, wel degelijk aangeleerd om de klappen te vermijden en ondertussen best een (bewust afgeremde) gewoonte geworden. Mijn grootste zonde op dat vlak is verzwijgen: ik laat veel weg, om interactie niet nog moeilijker te maken dan ze al is.
Mijn punt, en waarom ik deze interactie zocht: ik weet niet hoe algemeen het is onder mensen met autisme, maar als ik een artikel als dit lees ga ik meteen bang in zelfonderzoeksmodus, kijkend in elk hoekje van mezelf met de schrik om het hart daar een – in dit geval, narcist – aan te treffen. Maakt het lezen van zelfhulp vaak erg euh, spannend, zeg maar ????
Het schijnt zo te zijn dat narcisten zichzelf meestal niet herkennen als narcist en dat zij nauwelijks aan zelfreflectie doen. Jij laat hier wel zelfreflectie zien, dus wie weet toch geen narcist 😉
Ik vind dit best een onempatisch antwoord ????
Mijn pleegdochter (13) met ass kampt sinds ongeveer een jaar met woede aanvallen waarin ze verbaal heel erg kwetsend is. Ze zegt dan dingen als ” ga maar lekker huilen”, maar ook rake, gemene, persoonlijke dingen. Zij is níet opgegroeid met haar biologische broers en zus. Toch hebben deze precies hetzelfde euvel en zijn hierdoor in grote problemen gekomen.
Past deze nare communicatie ( bij onmacht of overprikkeling) wel bij ASS? Of moeten we gaan denken aan een persoonlijkheidsstoornis?
Nb. Diagnostisch onderzoek is lastig door selectoef mutisme. De diagnose ASS ( naast vermijdende hechtingsproblematiek en trauma) is gesteld op basis v observaties in diverse situaties bv school (
vwo)
Beste Frank
Bij mij dachten ze ook dat ik ass heb ik heb de diagnose ass met onderliggend nld-profiel terwijl het wel degelijk om een niet verbale leerstoornis gaat en niet om een autismespectrumstoornis. Nld is niet beter dan ass maar anders en vooral een leerstoornis. Ik heb zeker geen slecht karakter integendeel. Ik ben soms naïef en ook wat sociaal onhandig en heb ook wel wat moeite met wennen aan een nieuwe structuur. Ik ben een teamplayer zeker weten en sta altijd klaar om anderen te helpen. Ik heb ook een tijdje in de pass gezeten maar ik vond daar mijn gading niet ik trok stelselmatig een partner aan met een moeilijk tot slecht karakter. Ook op vriendschappelijk vlak trok ik daar de onuitstaanbare karakters aan. Ik ben een meegaand type en heb moeite met assertiviteit. Ik heb ook gemerkt dat als een autist een slecht karakter heeft dat het dan ook echt onuitstaanbare mensen zijn. Misschien hebben die mensen daarnaast nog andere problemen die over het hoofd werden gezien of versterkt hun autisme hun slechte karakter. Dus meed ik de groep vooral ook omdat er een ex-partner van mij in zat die me rond de feestdagen per mail de bons heeft gegeven. Gelukkig werd het dankzij kennissen dan toch uitgepraat. Maar we werden geen koppel meer. Achteraf hoorde ik ook dat hij al vele partners in zijn leven heeft gehad. Hij heeft een onmogelijk karakter en ik noem hem een heimelijke pester. Ik ben er eerlijk gezegd van overtuigd dat hij zijn autisme misbruikt. Hij heeft het Aspergersyndroom en ik vermoed dat hij geen lichte vorm van autisme heeft. Hij is vrij intelligent. Hij is burgerlijk ingenieur en voelt zichzelf superieur aan andere mensen. Hij is een echte betweter. Hij heeft echt een moeilijk karakter en ikzelf twijfel hard of hij louter en alleen ass heeft volgens mij is hij ook een narcist of karaktergestoord. Mijnheer gaat uiteraard op het werk want hij is een collega van mij niet naar mij luisteren. Wat ik enigsinds begrijp want ik ben zijn ex-partner en ben ook minder intelligent dan hem en heb ook geen universiteit gedaan. Maar hij is ook onhebbelijk naar andere collega’s toe zelfs naar een leidinggevende van hem. Hij maakt geregeld fouten op het werk procedurefouten en anderen kunnen de boel oplossen. Ik ben het beu om steeds zijn problemen op te lossen. Hij moet zijn werk ernstig nemen en zijn verantwoordelijkheid opnemen. Als nld’er, nld heeft een zekere overlap met ass heb ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik vind het oneerlijk dat hij zich van zijn verantwoordelijkheid onttrekt. Dat hij geen respect toont naar andere mensen en ik heb de indruk dat hij vooral respectloos is naar vrouwen toe. Ik krijg echt de indruk dat hij doelbewust andere mensen pest. Hij voelt volgens mij zelfs feilloos aan hoe hij anderen kan pesten. Ik had hem bijvoorbeeld meermaals gevraagd om zich in coaching te zetten dat doet hij niet onmiddellijk maar pas als hij een telefoongesprek krijgt. Dan kon hij niet antwoorden want hij had een telefoongesprek. Nadien heeft hij gedaan met werken. Ik heb hem toch gezegd wat ik moest zeggen. Maar ik had evengoed tegen een muur kunnen praten. Die man is echt boosaardig, een echte rotvent. Ik hoop om in dit project hogerop te raken, maar die man verhindert dat heb ik de indruk. Misschien heeft hij een vermoeden dat ik hogerop wil raken. Normaal worden we ingepland tussen 7 u en 23 u. Maar om de één of andere reden, waarschijnlijk heeft hij daarom gevraagd krijgt hij steeds de mooie uren tussen 8u30 en 17u30 ongeveer. Hij wil geen weekends werken en die krijgt hij ook niet. Terwijl dat normaal wel de bedoeling is. Ik weet niet hoe je zo iemand noemt maar ik twijfel sterk dat deze man louter autisme heeft. Ik weiger ook om met zo iemand te worden vergeleken.
Dit gaat te ver. Tip: zoek een andere baan, wat houdt je tegen?
Ondertussen woon ik niet meer in België maar in Duitsland, ik heb dus ook een andere baan. Ik doe compleet iets anders ik werk in de keuken als keukenhulp en doe het super graag. Sommige mensen vinden dit beneden mijn niveau want ik heb een bachelor secretariaat-talen maar ik doe deze job als keukenhulp graag en ik zit in een fijn team.
De ex-collega van mij die destijds met me heeft samengewerkt werd ontslagen voor ik mijn ontslag nam. Ik geef toe ik heb me wel extreem negatief over hem uitgelaten waarvoor mijn oprechte excuses. Deze ex-collega was een ex-partner van me en ik blijf er bij dat het een moeilijk karakter is waarmee het moeilijk is om samen te werken. Hij kon daar uiteraard niet helemaal aan doen het lag deels aan de ass. Het is ook zo dat mannen hun ass veel minder goed kunnen maskeren dan vrouwen waardoor ze uiteraard sneller door de mand vallen. Ik heb eindelijk na 20 jaar na het zien van een videootje over een jonge vrouw met ass, geaccepteerd dat ik naast mijn adhd en nld ook ass heb. Iedere auti is anders en soms is er naast ass sprake van een moeilijk karakter of ook nog van narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis.
Ass is complex en nld ook, destijds heb ik in de pass in België niet zo positieve ervaringen gehad met mensen met ass waardoor ik de neiging had om ze over één kam te scheren. Mijn oprechte excuses hiervoor, ik zit nu in twee autigroepen in Duitsland en heb volgens mij nu de indruk, dat ik de juiste mensen heb ontmoet. Ik wist echt niet dat er tussen mensen met ass zo lieve mensen tussen zitten en dat verheugd me.
Ik heb een autistische vriend. Hij spiegelt perfect, alsof hij je persoonlijkheid als een jas draagt. Hij integreert echter niets en lijkt iemand ander te worden. Ik ben bang voor hem.
Wat ’n treffende omschrijving, “alsof hij je persoonlijkheid als ’n jas draagt”.
Heel herkenbaar!
Ja, dat niet integreren, ook herkenbaar. Vaak lijkt het dat de autist selectief selecteert en het hem of haar alleen maar goed uitkomt.
Dat is frustrerend maar inderdaad ook beangstigend.
Dat klinkt mij als een persoonlijkheidsstroornis, niet als autisme. Mensen met ASS zijn juist het tegenovergestelde: vaak té eerlijk en té stug in hun overtuigingen. Daardoor kunnen sommigen erg bot of onredelijk zijn, vooral omdat het vaak gecombineerd wordt met een onvermogen om anderen intuïtief te begrijpen en rekening met hen te houden, én omdat mensen met ASS vaak erg weinig controle hebben over hun emoties en snel door onverwachte dingen gestrest en geïrriteerd raken. De combinatie van deze dingen kan ervoor zorgen dat een relatie met een autistisch persoon abusief kan zijn, maar als dit het geval is zijn de problemen voor de persoon die eronder lijdt overduidelijk, al zijn ze niet op te lossen.
“Hij spiegelt perfect, alsof hij je persoonlijkheid als ’n jas draagt.” en “hij lijkt iemand ander te worden” zijn daarvan het tegenovergestelde. Mogelijk narcistisch, psychopatisch of borderline, maar niet autistisch. Als je bang bent voor een persoon met ASS is dat niet omdat hij “je persoonlijkheid als ’n jas draagt”, dan is dat je juist omdat ze een uitgesproken, starre, onbeschaamde en soms mogelijke agresieve eigen persoonlijkheid hebben en geen rekening houden met anderen. (In de meeste gevallen is er trouwens helemaal geen reden om bang te zijn voor mensen met autisme, maar het kan dus zijn, bij sómmige personen met ASS, dat ze onbedoeld kinderen of andere kwetsbare personen beschadigen.) Wat hier beschreven wordt is dus géén Asperger/autisme/ASS.
@Anoniem met licht Asperger. Treffende analyse. ASS wordt gekenmerkt door gebrekkige of vanwege onderontwikkelde sociale en emotionele vaardigeheden maar sterk ontwikkelde cognitieve vaardigheden. Mijn communicatie verloopt vaak praktisch en functioneel. Bijvoorbeeld als ik iets nodig heb of iets wilt weten. Ik kom over als heel direct (te), verbaal sterk, wat lomp maar goud eerlijk. Dit kan eventueel voor een neurotypisch persoon overkomen als bot, koppig, ongenuanceerd, intimiderend, arrogant, betweterig, naief of dominant over maar dat is helemaal niet mijn intensie. Ik bezit beheers simpelweg niet de communicatieve en emotionele vaardigheden die neurotypische mensen wel hebben. Zoals het subtiele, geraffineerde, manipulatieve, indirecte, schijnheilige, selectieve, vooroordelende, pretentieuze, dubbele agenda’s (inconsistenties) etc. Wacht correctie. Vooroordelen doe ik wel maar puur als herkennen van patronen en asociaties maar absoluut niet bewust en persoonlijk. Mijn onhandige en merkwaardige woorden die ik daaraan koppel werken ook niet echt bepaald mee. Selectief zoals ik eerder noemde kan ik zijn maar uitsluitend om mijn doel te bereiken (functioneel). Ik praat daarentegen ook niet gemakkelijk of vaak omdat ik vrees in monologen te schieten omdat ik op dat moment de context kwijt ben, overprikkeld raak of probeer grip op een situatie of onderwerp te krijgen (overcompenseren).
Let op: ik zeg hierbij niet dat iemand met ASS dingen als liegen of manipuleren niet kan. Integendeel. Een ASS’er kan d.m.v. kopiëergedrag, compensatiegedrag en camoufleren hiermee veel bereiken alhoewel dit kenmerken zijn die niet toegeschreven worden aan autisme ansich als in de essentie. Autisme gaat ten slotte gepaard met allerlei comorbides zoals angst, depressie, trauma of ontwikkelen persoonlijkheidsstoornissen zoals b.v. borderline, schizo, anti-sociale persoonlijkheidsstoornis of narcisme. Let hierbij op dat de basis van ASS en PS anders ten grondslag ligt.
Narcisme daarentegen is een persoonlijkheidsstoornis. Narcisme wordt gevoed door een extreme vorm van egoïsme en superioriteitsgevoel. Narcisme gedijt met name binnenin een neurotypische sociale en maatschappelijke constructies. Macht, geld, aanzien, populariteit, eigenbelang, manipulatie, status, liegen, bedriegen, veeleisendheid, jaloezie, afgunst etc. Dit gebeurt bij narcisme bewust. Dit geeft hun controle en zelfvertrouwen en proberen hiermee hun doel te bereiken. Dit gebeurt mogelijk uit compensatie vanwege hun onzekerheid en angst en die niet onder ogen durven te zien. Compensatiegedrag. Het gaat hier immers om een enorme ego die staande dient gehouden te worden. Gebruikelde spreekwoord (no pun intended) over narcisme is:” Narcisten gaan over lijken”. Narcisten zijn als de dood hun kwetsbaarheid te tonen maar botvieren zich op kwetsbaarheden en goede intenties van anderen. Eerlijkheid, bescheidenheid, behulpzaamheid, nederigheid, empathie, kwetsbaarheid, vriendelijkheid. Pas op met deze virtues bij een narcist. Narcistisch gedrag kenmerkt zich over het algemeen ook als theatraal en schuwt sociale situaties (voedingsbodem voor narcisme) juist niet in tegenstelling tot autisme.
Ik kende persoonlijk twee tal mensen die waren gediagnosticeerd met narcistische persoonlijkheidsstoornis en die konden mij niet verdragen. Ik ben absoluut resistent tegen manipulatief, pretentieus, dominant en dramatisch gedrag. In tegenstelling tot hen ben ik juist heel oprecht, direct, eerlijk, authentiek en uiterst volhardend. Deze eigenschappen zijn als het ware een doorn in het oog voor mensen met narcisme. Geldt overigens voor iedereen die een zelfbewuste en zelfverzekerde houding aanneemt bij narcisten. Dus in dit geval kun je stellen dat in mijn geval autisme en narcisme op dit vlak het tegenovergestelde van elkaar zijn en ja oké uiteraard ook natuurlijk een stukje van mijn persoonlijkheid en mijn zelfontwikkeling.
Kortom.
ASS ‘lastige’ gedrag komt voort uit onvermogen vanwege b.v. gebrekkige of afwezige sociale/emotionele vaardigheden. Dit kan leiden tot frustratie, onbegrip, verwarring, angst en overprikkeling bij iemand met autisme. Een ASS’er komt egocentrisch over. Dit gebeurt dus onbewust.. Dit is een tekortkoming. We moeten tenslotte dealen met heel veel prikkels, stress en hebben over het algemeen een laag zelfbeeld en veel traumatische ervaringen opgebouwd. Onze gebrekkige inlevingsvermogen lijkt mogelijk tot onverschilligheid en in combinatie met ons afwijkend gedrag op psychopatische gedrag.
Bij narcisme gebeurt dit bewust vanwege de heftigheid en complixiteit van de stoornis. De empathie is er mogelijk wel maar daar wordt simpelweg geen rekenining mee gehouden vanwege eigenbelang gedreven door extreme egoïsme. Het zal bij een narcist niet doordringen of uitmaken wat jij voelt of denkt. Waarom zou het. Roddelen, stoken, manipuleren, vernederen, afkraken, boosheid, dreigen maar tegelijkertijd ook weliswaar aardig, charmant, welbespraakt en attent (om zijn doel te bereiken – slijmen). Narcisme in extreme gevallen kan leiden tot psychopatisch gedrag.
Een autist heeft veel uitdagingen en daarom geen tijd voor competitie
Een narcist heeft geen uitdagingen en daarom veel tijd voor competitie!
Of ga ik nu te ver haha
Een anonieme reactie geven op je eigen anonieme opmerking.
Vriendelijke groet van een hoogsensitief persoontje.
Ik heb een autistische/narcistische? buurvrouw die steeds mijn recentste gedrag kopieert op een negatieve manier. En dat is steeds weer een enge gewaarwording. Soms herken ik haar niet eens op straat, ze heeft verschillende stemmen qua intonatie en verschillende verschijningsvormen en kan dan zomaar uit het niets ineens als een compleet andere persoonlijkheid voor de dag komen. Dan lijkt ze gewoon ineens totaal iemand anders en af en toe besef ik tot mijn grote schrik, dat het nog vreemder is dan dat.. Ze lijkt namelijk soms niet alleen iemand anders, nee, ze lijkt met name op mij! Gebaren, stem, intonatie, gedrag, kleding, manier van lopen.. eerst had ik het niet door, maar bekroop me steeds een unheimisch gevoel als ik haar zag. Tot ineens het kwartje viel.
Kan me niet voorstellen dat ze alleen maar autistisch is. Ze heeft een hele negatieve energie en pest en manipuleert je op momenten dat je het het minst verwacht. En waarom? Geen idee! Elke poging om daarachter te komen is tot nu toe op een scheldkannonade, dan wel een langdurig undercover gaan van haar kant uitgelopen. Geen pijl op dat mens te trekken.
Dat gedrag van die buurvrouw, dat herken ik ook. Ik voel me soms compleet opgesloten omdat ik afhankelijk van iemand ben waar ik bang voor ben en ook naast zo’n buurvrouw woon.
Ik heb ook zo’n vriend! Ik ben ook bang voor hem.
Ik ook! Ik ben ook bang voor hem. Is er een manier om met lotgenoten in contact te komen?
Je kunt dit niet meteen afdoen als geen ASS. Het uit zich bij iedereen anders. Ook ik herken dit van een vorige relatie. Sommige mensen met ASS overleven, daar waar ze sociaal de dingen niet begrijpen door perfect te kopieren. Meestal familieleden en daarna een partner. Dit gaat echter onbewust omdat dit al heel jong begint. Dat is mijn ervaring met mijn ex-partner. Toen het echter slecht ging met mij ging het daardoor ook slecht met hem. Dat geeft dan een dubbele belasting waar je niet makkelijk uit komt.Toen het te lang duurde ging hij mij haten maar had dat zelf niet door. Ik wel, maar bij navraag was het voor hemzelf niet duidelijk. Wanneer iemand met autisme niet in staat is om zijn eigen rol of gevoelens te benoemen beleeft hij/zij dit als een externe factor. En hoe beangstigend is dat voor iemand met ASS wanneer je denkt dat je ellende aan iedereen om je heen ligt. In zo’n complexe situatie kan het ASS zich uiten als een persoonlijkheidsstoornis met alle ellende van dien voor beide partijen.
Mooi stukje over gemis aan zelfreflexie.en projectie op de partner.dit ‘narcisme’ is een drama om mee om te gaan.Want ze mogen ook niet fout zijn door hun probleem op eigenwaarde.je kan ze dus ook niet ergens op aanspreken.
Hoi, wat ook lastig is met personen die wellicht anti sociaal persoonlijkheidsstoornis of narcisme hebben is dat deze nooit of weinig vrijwillig de stap naar de hulpverlening zullen nemen. Laat staan een onderzoek voor diagnose ondergaan. Hen mankeert immers niets. Meestal met druk van omgeving of verplicht. En als je dan een bv psychiater hebt die hier geen rekening mee houdt of inderdaad in de charmes en manipulatie trapt blijft dit uitgesloten. Dat is jammer, . Er zijn raakvlakken , maar id bv als voorbeeld kan ik niet liegen om bestwil , was en ben ik constant op zoek naar hulp, en zijn mijn emoties intens. Ik ken twee mensen met narcisme , een met de diagnose en de andere zal nooit hulp zoeken.
Soms denk ik wel eens dat ik een autist ben.. ik herken alles waar een autist naar verlangt. Alleen snap ik dan weer wel dat je niet dwars door een perkje hoeft als men rechtdoor bij de rotonde zegt. Maar ik heb wel moeite met veranderingen in mijn dagelijkse bezigheden.
Hoi Pieternella, niet alle autisten nemen de taal letterlijk, dat kan slechts een kenmerk zijn naast zoveel andere kenmerken. Wat bedoel je met ‘waar een autist naar verlangt’? Bedoel je misschien structuur, regelmaat, de mogelijkheid je af te zonderen en meer van die kenmerken die vaak genoemd worden? Als je het zeker wilt weten, kun je je laten onderzoeken. Maar belangrijker is misschien, dat je een omgeving voor jezelf creëert waarin je gewoon jezelf kunt zijn. Een etiket/diagnose is niet altijd handig om te hebben, maar misschien wel voor jezelf als je jezelf beter wilt leren kennen.
Ik wil hier even op reageren. Ik heb inmiddels aardig wat gelezen over autisme omdat mijn ex-partner deze diagnose heeft gekregen. Hij heeft de diagnose gekregen maar wil er niets van weten. Zijn ouders ook niet en daar zit ook gelijk de steek die ik voel bij het lezen van deze reactie. Doordat hij zich er niet in wilde verdiepen en aannemen dat hij autisme had is onze relatie voor mij verschrikkelijk geweest. Mijn zelfvertrouwen was behoorlijk naar de knoppen want met hem was “niets mis”. Een etiket kan helpen om je gedrag te herkennen en erkennen. Om ergens mee om te leren gaan is erkenning naar mijn idee wel de basis. Het is naar mijn idee ook belangrijk als je een relatie aan gaat want je kunt een omgeving creëren die je fijn vind maar als er iemand bij komt gaat die zeker veranderen en ook dan moet je er samen uit kunnen komen en dat kan alleen als je weet waar je valkuilen liggen.
Ik wil hier even een “grappig” verhaal kwijt. In mijn familie komt enige vorm van autisme / asperger redelijk veel voor. Ik dacht dat mijn man er ook affiniteit mee had. Hij ontkende dat ten stelligste.
Eind juli lag mijn man zijn laatste dagen te leven in de woonkamer. Mijn kleinzoon, duidelijk en erkend autist, was met zijn opa aan het praten. Toen zei mijn man tegen hem: wat lijk ik toch veel op jou! waarop mijn kleinzoon zei: Opa, zullen we het maar omdraaien. Wat lijk ik toch veel op jou. Na zoveel jaren is mijn vermoeden door mijn man zelf bevestigd op zijn sterfbed.
Beter laat dan nooit! Maar het verklaarde voor mij wel heel veel.
Ik begrijp je volledig ….
Het is heel zwaar om dagelijks te leven met iemand die het niet wil zien ..
Graag zou ik spreken met mensen in dezelfde situatie …
Een psycholoog daarziet het web niet ..
Ria
Nou ik heb inderdaad een soortgelijke situatie. Ik heb met M sinds augustus 2017 een relatie gehad tot december afgelopen jaarwisseling. Ik kan moeilijk communiceren met hem want eigenlijk communiceert hij niet. Opgegroeid in een zwart wit denkend gezin. En de mensen in zijn netwerk die hij vrienden noemt dat zijn eigenlijk best arrogante mensen maar mijn partner is op sommige momenten net als die vrienden zijn en 8s er geen inlevingsvermogen of zo. 8k weet niet meer wat ik van hem moet denken omdat ik voor ik met hem iets kreeg een relatie heb gehad met een narcistisch persoon. En in het begin dacht ik ook hoe gelukkig ik was met iemand die wel normaal van iemand kan houden. Het is door mijn handen geglipt. En van de ene op de andere dag zonder aankondiging verliet hij mij en ik weet eigenlijk nog steeds niet waarom het volgens hem niet werkt. Heb zoveel gelezen over wat de oorzaak zou kunnen zijn. Ik heb ook gemerkt dat er in hem een vorm van kind trauma heeft voorgedaan in zijn vroege kinderjaren. Ik ken zijn ouders niet en hij is een nakomertje en nu 56 jaar dus zijn ouders leven al lang niet meer. Maar ik zie wel dat zijn zussen en broer ontzettende zwart wit denkers zijn. In onze relatie is één akkefietje gebeurt en daar valt nooit meer over te praten en volgens mij is mijn partner juist overgevoelig en heeft problemen dat zijn familie nogal negatief is over mij weliswaar achter mijn rug en mijn partner heeft er nooit iets over gezegd. Maar hij had moeite met openstellen en communiceren en dat was voor mij ook wel begrijpelijk omdat hij geen ervaring heeft met relaties. Ik was of ben de enige liefde die hij heeft gekend. Ik heb al langere tijd het vermoeden dat zijn arrogante vrienden nogal hard hebben geoordeeld zonder mij te kennen. En ja zo zijn ze maar ze zijn wel een groot deel van zijn referentiekader. Een zus 76 met angststoornis en epilepsie. Daar ben ik mee gaan praten omdat ik ook bij mijn partner het vermoeden heb dat er sprake is van een angststoornis en eventueel met depressie want hij heeft zich al maanden nogal afgesloten van de buitenwereld. Maar elk detail dat me opvalt en tegen hem zeg probeert hij mij te laten zien dat ik helemaal verkeerd zit betreft wat er nou aan de hand is. Hij is heel tegenstrijdig en wat hij zegt doet hij niet maar geeft wel de indruk dat hij hard werkt aan zichzelf. Als ik vraag om mee te gaan naar de huisarts dan komt hij er nooit op terug.leest wel een beetje erover over van alles eigenlijk omdat hij zo onduidelijk is in zijn communicatie is het heel moeilijk. Steeds weer boos en negeren en doodzwijgen en dat is vreselijk als iemand dat doet. Maar ook nu krijg ik weer die stilte behandeling en weet niet meer wat ik hier mee moet. Het risico dat hij toch narcistisch is is erg groot maar op sommige punten heb ik echt gemerkt dat hij zich van sommige dingen totaal nooit bewust geweest is. Maar hij is zo terughoudend en een knuffel of een zoen is er niet bij. Hij ziet eigenlijk niet eens hoe ik er aan onderdoor ga. Na zijn plotselinge vertrek heeft mijn ( moeilijke, ass ) dochter mij het contact met mijn kleinzoon ontzegt en wordt steeds moeilijker om nog overeind te blijven in mijn eentje. Ik ben 53 heb 3 huwelijken achter de rug. Mijn oudste zoon is een kind van een verstorende vader. En is rücksichtslos betreft mij en heeft sinds kort contact met mijn jongste dochter en sindsdien doet mijn jongste dus zo naar mij toe terwijl ze al 12 jaar geen enkel contact heeft gehad met haar halfbroer. Dit kan er eigenlijk niet meer bij en mijn partner heeft geen enkele vorm van empathie of inlevingsvermogen laten zien. Ik ben onderhand bang dat mijn partner achter mijn rug om toch contact zoekt met mijn dochter omdat min kleinzoon heel erg aan hem gehecht was. Maar omdat ik het vertrouwen helemaal kwijt ben in hem en in mijn dochter nog meer omdat ze al 15 jaar veel problemen heeft gegeven maar ik begin bijna de realiteit uit het oog te verliezen. Het is teveel. Ben burnout en zo moe
Jeetje Angela, wat een heftig verhaal. Heb je mensen om je heen, die je vertrouwt? Ik ben geen hulpverlener of psycholoog, dus ik kan je professioneel niet echt verder helpen. Maar volgens mij is het belangrijk dat je jezelf blijft en rust neemt. Dat klinkt makkelijker dan het is, dat weet ik. Maar in een situatie waarin je burned-out bent met zoveel onzekerheden in het contact met je kinderen, is het enorm belangrijk, dat je jezelf sterkt, zodat je vanuit die sterkte met jezelf en voor jezelf beter kunt handelen richting je kinderen. Kinderen maken soms keuzes door de invloed van anderen. Vergeef je kinderen, ze ‘kunnen’ niet anders onder de invloed van anderen. Dus laat die anderen niet jouw emoties sturen. Alleen als je zelf weet wat er gebeurd is en het een plek kan geven, kun je anderen (waaronder je kinderen), weer toelaten zonder wrok. Ik raad je aan nog meer kennis op te doen van narcisme, autisme, trauma en aanverwante ‘stoornissen’. Met kennis, kun je voor jezelf bepalen tot hoever je het nog wilt laten komen. Ik wens je ontzettend veel sterkte en liefde!
Hallo allemaal,
Ondertussen zijn er vorderingen in de situatie gekomen. Een toezegging om een onderzoek te starten bij de diagnostiek van ‘s-Heerenloo.
Bedankt voor het luisterend oor.
A.
Ondertussen is het alweer bijna een jaar geleden dat ik samen met M de aanmelding deed voor een onderzoek. Ik moet het contact verbreken dat ik eigenlijk vet burnout ben en ik de bodem heb bereikt. Laat M maar doen wat hij wilt want koppigheid is zijn grootste probleem. Hij lijkt wel dement. Weet alleen dat ik niets meer te geven heb.
Hoi Angela, soms is het ontzettend moeilijk, autisme of narcisme, narcisme of toch maar autisme. Bedenk dat het daar in feite niet om draait, het etiket. Zelf vond ik de filmpjes van Petra Joy van Deijl geweldig om naar te kijken, over narcisme. Die geven een zeer reeel beeld over narcisme. Zo heeft mijn vader autisme , maar wel degelijk ook narcistische trekken of anders een narcistische overlevingsstrategie ben ik er nu door haar filmpjes achter. Hij nam ontzettend graag controle. Geweld, macht, en ons met argusogen in de gaten houden wat je deed was gewoon heel normaal voor hem.
Naar mijn vermoeden kwam het wel voort uit dat hij heel veel van het sociale beseffen miste en dat anderen daarom geen aansluiting boden naar hem toe zag ik overduidelijk, vanuit zijn autisme problemen dus. Heel erg vond ik dat voor hem uiteraard, maar hij loste dit op door macht, geweld en controle, en je klein houden in het openbaar en je als een deurmat of slaaf als een commandant behandelen in sociale situaties. Hij heeft mij, mijn moeder en een zus fysiek zwaar mishandeld, vaak uitgescholden, voor schut gezet, en was handtastelijk naar andere vrouwen terwijl mijn moeder erbij was. Naar de overige in het gezin was hij niet narcistisch, maar sloeg de plank autistisch wel vaak mis, wat bij hun tot ander soort onbegrip leidde, maar echte warmte en compassie, dat was er niet. Zelfs op school op de middelbare of zelfs MBO nog kwam hij rustig de klas binnenlopen. Dit om ons te controleren door doodleuk lachend met een broodtrommeltje letterlijk de klas binnen te lopen. Of met schoolwerk die we “vergeten” zouden zijn (terwijl alles gewoon opgesloten met kastdeuren dicht in mijn werkkast in mijn eigen kamer lag). Uiteraard werd je daarna gepest en uitgelachen door een groot deel van de klas terwijl je je al kapot schaamt. Ook werd ik zelfs opgeroepen via luidsprekers op school door de decanen als opdracht van mijn vader, bijv.: “…(naam)…, je vader heeft je broodtrommeltje meegenomen die je thuis was vergeten, hij heeft zich hier gemeld bij ons, hij wil even zelf naar je klas komen om het je te brengen, dus blijf je even in de klas!”, dwars door de schoolluidsprekers door de hele school heen. Ja duhh, logisch dat je dan gepest wordt. Want pesten, buitensluiten enz is blijkbaar totaal normaal op scholen, zelfs om de meest onbenullige dingetjes die veel minder erg zijn.
Eigenlijk bizar, want hij wist niet eens wat ik op school deed, bemoeide zich er letterlijk nooit mee, ook niet voor huiswerk of toetsen of cijfers, en wist en interesseerde zich niet eens voor welke niveau- en soort opleidingen ik deed, dat wist hij niet eens. Alleen op welke adressen en klassen ik zat, dat wist hij wel, tot in detail. En hij wilde wel dat ik later een baan zou krijgen met veel verantwoording en gezag over anderen (want alleen naar die mensen was hij namelijk altijd ineens super geinteresseerd, oprecht ook nog!)
Dus ja, autisme of narcisme, narcisme kan ook ingezet worden door mensen met autisme, al moet je voor narcisme wel ook echt aparte aanleg denk ik hebben. Maar bekijk misschien de filmpjes van Petra Joy van Deijl eens.
Veel positieve kracht toegewenst naar jou en je situatie!!, en geef vooral aandacht aan jezelf en richt je niet op degenen waar je niet op kunt bouwen en kijk wat je voor positiefs je wel kunt bereiken en welke kleine dingen zelfs, je wel ten goede van je situatie kan veranderen, en richt je niet ALLEEN op wat fout gaat, maar ook wat er beter kan of opgelost kan worden, en rust veel geestelijk en fysiek uit. ;D
Hallo. Is er een site om te praten met lotgenoten. Zoveel pijn. Ik wil het loslaten omdat er ook mooie dingen zijn. Ik ben heel gevoelig en ik snap niet dat je iemand waar je veel van houdt zo graag pijn doet. Dat geeft mij veel verdriet.
Heb het zelfde probleem. En toch weet ik dat er ergens iets mis is. Het rare is dat als er gezelschap is hij helemaal anders is????????????
Vraag: Wordt je als narcist geboren? Of kan je het op heel jeugdige leeftijd al ontwikkelen?
Narcisme is niet aangeboren, maar een reactie op ernstige traumatische ervaringen of een gebrek aan liefde, empathie en waardering in de (vroege) jeugd. Je kunt het dus op jonge leeftijd al ontwikkelen.
wat een foute opmerking plaatst u!
Ik ben er zeker van dat Narcisme genetisch bepaald is .. wel aangeboren dus!
Ik spreek uit ervaring..
Ik denk niet dat dat de algemene mening is. Voor zover ik het weet, en ervaren heb, is narcisme erfelijk. En dat brengt dan meteen met zich mee dat je als narcist vaak door een narcist wordt opgevoed, wat de stoornis nog eens extra triggert…
Mijn reactie is n.a.v. opmerking Mariëlle, dus niet met haar eens.
Er is nog een combinatie die vaak verkeerd ingeschat word, autisme en HSP. Ook deze twee hebben veel overeenkomsten. Autisme zou een stoornis zijn en HSP is een aangeboren karaktereigenschap.
Mijn ex heeft net na het verbreken van onze relatie de diagnose PDD NOS gekregen, wij hebben samen een kind waardoor er nog verplicht contact is maar ik zie hem als een narcist.
Hij wil graag de regie in handen nemen en ondanks dat ik de verzorgende taak heb geeft hij me nog vaak het gevoel of ik bij hem in dienst ben en hij de regie bepaald.
Hij heeft zich laatst schuldig gemaakt aan laster (op de nieuwe school van ons kind informatie over het verleden gegeven die niet de werkelijkheid is) en het maakt hem allemaal niet uit.
Een jaar na beëindiging van de relatie kreeg ik een aanmeldingsformulier toegestuurd van maatschappelijk werk, wat bleek ‘hij had bij hun gemeld dat het niet goed met me ging en ik me afzonderde van iedereen’.
Ik wou inderdaad zo min mogelijk contact met hem!
Hij kan zich heel sociaal voordoen en lijkt in alles tegemoet te komen maar om onze relatie officieel te beëindigen moest ik een advocaat inschakelen want hij vertraagde alles en bleek het uiteindelijk niet eens te willen regelen.
Afspraken komt hij niet na en zijn reactie is dan heel simpel ‘vergeten’ of ‘het was me niet duidelijk’ maar er aan werken is er niet bij en schuldig voelt hij zich nooit.
Als hij geen narcist is maar inderdaad PDD NOS heeft dan is hij duidelijk blind voor zijn eigen autisme.
Oeh Sanne, Wat herken ik veel van jouw verhaal. Mijn Ex manifesteert zichzelf als een rasechte narcist. Maar door gesprek met Psycholoog begrijp ik nu ook dat hij wellicht Autisme kan hebben. Hij heeft het gebrek aan controle en raakt daardoor de kluts kwijt en gaat heel autoritair reageren.
Ik kreeg als tip om op de samen kant te blijven zitten. Praten over hoe we het kunnen aanpakken. En het in kleine hapjes verpakken. Stap voor stap.
Zelf ben ik een ADHD’er en knoop juist alles aan elkaar en zie overal verbanden. Ga daardoor vaak veel te snel. Maar raak ook heel erg gekwetst door zijn woorden. Dus we zitten in een onveilige relatie met elkaar van beide kanten. Om de relatie als ouders goed in te kleden ga ik nu proberen om er samen iets van te maken al moet het uit mijn tenen komen…..
Ergens zou ik het fijn vinden om persoonlijk met je in contact te komen omdat je soms als ex-van je zo alleen kunt voelen. Ik weet alleen niet hoe we dat via deze pagina kunnen realiseren zonder onze gegevens openbaar te maken. Zou jij dat ook fijn vinden? dan kan ik wellicht daarna aan de hosters vragen of ze ons kunnen linken.
Hoi, is het gelukt om in contact te komen. Ik zou dat ook graag willen namelijk.
Ik wil ook graag contact met partners of expartners van iemand met autisme en narcistische trekken. Ik ontdek steeds meer over wat er nu aan de hand is in mijn relatie, en ik ben er totaal door van slag. Praten met iemand die het herkent zou ik heel graag willen. Hoe pakken we dit aan?
Ik zou ook graag in contact willen komen, Ik heb een vriend met autisme/narsicme
Je kunt je er zo eenzaam in voelen
Zelf ben nu aan het loskomen, omdat het vertrouwen is geschaad, en hij geen ln hulp wilt.
Als je contact wilt is het mischien een idee om te berichten via narcist ontmaskerd, een forum voor mensen met partner die narsistisch is. Je kunt mij vinden onder nickname:AnnaX
Ik zou zo graag eens praten met iemand die begrijpt wat je doormaakt, mijn man kreeg 8 jaar geleden de diagnose autisme. We zijn nu jaren verder en ik kreeg steeds meer het gevoel dat die diagnose niet klopte. Alles wat een autist wil, is bij mijn man niet aanwezig. Hij liegt en bedriegt alles bij elkaar. Het maakt niet uit of het triviaal of ernstig is, hij zegt zelden de waarheid. Er zijn hele ernstige dingen gebeurd, waar hij nooit enige spijt over betuigd heeft. Zo ernstig dat het niet veel scheelde of ik was er niet meer geweest. Zijn gedrag is altijd gericht op eigenbelang, wat hij ook zelf zegt: ´ het moet mij wat leveren´! Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik leef met een narcist, Het maakt eenzaam, je wordt voortdurend beschadigd, als mens doe je er niet toe, het isoleert je en nog veel meer. Ik zou graag met iemand van gedachten wisselen, die hetzelfde doormaakt.
Beste Annelies,
Je kunt contact zoeken met anderen via verschillende organisaties en websites. ‘Het verdwenen zelf’, ‘voorbij het narcisme’, ‘narcisme in relaties’, Willy Sietsma (coach). Deze zijn te vinden via google en op Facebook. Heel veel sterkte en ik hoop dat je via contact met anderen tot inzichten komt, die je verder helpen.
Groet, Mariëlle
Hoi Annelies, Wat een herkenbaar verhaal,
Het voortdurend worden beschadigd, alles draait om zijn stemmingen.(negeren als straf)emotioneel misbruik.
Zou ook graag in contact willen komen om van gedachte te wisselen.
Zoo herkenbaar, zoo pijnlijk, zoo verdrietig!
Misschien een late reactie maar ik ben de ex van iemand met autisme.
Je mag me altijd vragen stellen als je wil. Ik wil je ook altijd men e-mail geven.
Groetjes
Dag Jill,
Is het mogelijk je mailadres te krijgen? Sinds najaar 2020 ex van een man met (vermoeden van) autisme en ik worstel nog steeds met plaatsen wat er allemaal in deze relatie gebeurd is.
Groet, Ann
vermeerej@hotmail.com
Hoi, zou ik ook je e-mail mogen? Ik struggle ook erg met de vraag wel of geen autisme (of mss toch narsisme) en vooral met de vraag wel of niet doorgaan. Ik kan nog niet bevatten hoe het kan dat dingen gaan zoals ze gaan…..
Idem
Ha allen,
Ik herken veel van wat jullie allemaal vertellen. Ik kom uit een gezin met (vermoeden van) autisme, uit een familie met (gediagnostiseerd) autisme en werk nu met (jong)volwassenen met autisme. Ik kan jullie allemaal het boek “Brein Bedriegt” van Peter Vermeulen aanraden (Autisme Centraal; Gent). Daarin wordt Asperger uitgelegd (ook al mag die term tegenwoordig niet meer als zodanig gebruikt worden) en krijg je inzicht in alle aspecten die daarmee te maken hebben. Misschien kun je na het lezen, beter onderscheid maken tussen autisme en narcisme.
Of is dit reclame maken en mag ik geen titels noemen?
Geen probleem hoor Els, hoe meer kennis gedeeld wordt, hoe beter!
Hallo,
Jeetje wat herken ik mezelf in sommige reacties. Sinds ongeveer een jaar heb ik het vermoeden dat mijn ex-partner autistisch is en krijg ik steeds meer het idee dat het ook wel narcisme kan zijn. Sinds anderhalf jaar gescheiden en hij is binnen een jaar hertrouwd. Sinds de nieuwe relatie houdt hij zich absoluut niet meer aan het ouderschapsplan. Wordt hij boos op dingen die ik doe, maar hijzelf deed dit ook al. Overleg is niet mogelijk gezien hij de dingen opdringt waardoor ik het gevoel heb dat hij mijn leven nog steeds regelt. Wanneer hij me nodig is doet hij ineens heel aardig (wanneer hij het onderling wil oplossen omdat de advocaatkosten te hoog worden). In het huwelijk heeft hij me altijd een bezit genoemd en het heeft dan ook 7 jaar geduurd voordat ik de stap durfde te nemen om bij hem weg te gaan. Mijn dochter is op 6 jarige leeftijd gediagnosticeerd met PDD-NOS. Zijn focus is dan ook alleen op haar en niet op haar 2 jaar oudere broer. Dit heeft hij ook letterlijk toegegeven. Door dit alles ben ik behoorlijk in de war, want hij vertoont enerzijds symptomen van autisme en anderzijds symptomen van narcisme. En weet dan ook niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Zou dan graag in contact komen met mensen die in soortgelijke situaties zitten.
Hallo J.K.,
Ik kan me voorstellen dat je behoorlijk in de war bent. Het is moeilijk om op afstand te zien of er sprake is van narcisme of autisme, want sommige kenmerken liggen erg dicht bij elkaar. In ieder geval in hoe het zich toont. De intenties zijn echter verschillend, zoals ook in bovenstaand blog aangegeven. Er zijn veel netwerken voor mensen die met narcisme (denken) te maken te hebben. Kijk bijvoorbeeld eens op deze website: http://narcismeinrelaties.nl/voorbij-narcisme/ Ook zijn er workshops voor partners van narcisten, die een moeizame scheiding doormaken. Deze zijn ook te vinden op genoemde website. Op youtube kun je Richard Grannon opzoeken. In een van zijn filmpjes legt hij precies het verschil uit tussen autisme en narcisme. Ik heb ook weleens gehoord dat sommige kinderen van narcisten onterecht de diagnose autisme hebben gekregen, omdat de situatie tussen de ouders ertoe leidde dat het kind ‘wat op zichzelf is’ of ‘snel afgeleid’ of moeite heeft met school. Mocht jouw vermoeden over je ex-partner kloppen, dan is het heel belangrijk, dat je kiest voor jezelf en niet meer in eventuele charme-offensieven trapt. Informeer je goed, dat is een begin voor herstel van de tijd die je doormaakt. Heel veel sterkte!
Vind autisme en narcisme heel dicht bij elkaar liggen ,gedrag. Heb zoveel vragen? Weet niet meer waar naar toe. Niemand begrijpt zo iets. Wil niet onderzocht worden,met hem is niks mis. Het ben ik. En toch ben ik de zorgende
Hoi Lydia, er zijn veel websites waar je kunt lezen over narcisme. Bijvoorbeeld ‘Het Verdwenen Zelf’, ‘narcismeinrelaties’ e.a. Als je werkelijk denkt dat hij narcisme heeft, zal er weinig veranderen in de relatie. Ik wens je veel sterkte!
Beste Lydia,
Ik wil graag contact met partners of expartners van iemand met autisme en narcistische trekken. Ik ontdek steeds meer over wat er nu aan de hand is in mijn relatie, en ik ben er totaal door van slag. Praten met iemand die het herkent zou ik heel graag willen. Hoe pakken we dit aan?
Hoi,
Dit verhaal is precies het verhaal van mijn man en mij… Wij zijn nu 15 jaar samen, de eerste 10 jaren waren best fijn. Ik vond hem wel egoïstisch, maar ik kon dat makkelijk aan. 6 jaar geleden werd onze oudste geboren, en toen begonnen de problemen. Eigenlijk al voor de bevalling zelfs. Ik heb met 22 weken zwangerschap een blindedarmontsteking gekregen waarvoor ik ben geopereerd en met 27 weken kwamen ze er achter dat ik ziekte van Crohn heb. Toen ik 34 weken zwanger was, vroeg ik mijn man: “ik zou het heel fijn vinden als ik bij de geboorte een ring of ketting krijg met de naam van ons kindje zodat jij kunt laten zien dat je trots op me bent.” En zijn woorden waren letterlijk: “Denk maar niet dat ik trots op jou ben, miljoenen vrouwen zijn jou voorgegaan!” Vanaf dat moment zijn de ontzettend zware jaren voor mij begonnen. Mijn man heeft nooit ook maar enige vorm van respect geuit naar mij, niet voor de zwangerschappen waarin ik gestopt ben met roken, hij niet. Voor mijn HBO die ik in de avonduren heb gehaald, voor helemaal niets. Hij zegt zelf: “Ik zeg alleen maar als het niet goed is, anders hoor je me niet.” In de loop van de jaren werd ik steeds respectlozer behandeld, dingen werden in gebiedende wijs gevraagd en hij heeft mij nooit geloofd met wat dan ook. Mijn vliezen waren gebroken, zijn reactie: “niets aan de hand, maar weet je wat, bel de verloskundige maar die zal dat beamen!” En hij ging verder slapen. Ik heb momenteel mijn onderbeen op 8 plekken gebroken, het eerste wat hij zei aan de telefoon: “Oh, dat is niet gebroken, dat zal wel gewoon verstuikt zijn!”
2 jaar geleden heb ik aangedrongen op een test voor autisme. Hij wilde absoluut niet, en zei zelfs letterlijk: “ik kan die test gewoon manipuleren hoor, ik weet toch wat ik moet antwoorden om de diagnose autisme te krijgen!” Het was een lastig onderzoek want we zijn er 8 maanden mee bezig geweest. Tijdens dat onderzoek heeft de psycholoog aangegeven dat hij ook wilde testen op narcisme omdat hij daar ook wel wat trekjes van zag. Uiteindelijk scoorde hij 1 punt van de 10 te weinig voor het etiket “narcist” en bleek na 8 maanden dat hij de diagnose Autisme 1 kreeg.
Nu over mij, ik ben na 15 jaar nog een schim van mezelf. Onzeker en het ergste, ik voel me door niemand gehoord. Woorden als: “maar hij is toch lief voor de kinderen” en “hij mishandelt je toch niet” waren zinnen die ik keer op keer te horen kreeg. Zelfs mijn ouders hebben hem constant de hand boven het hoofd gehouden. Hierdoor ben ik zo onzeker geworden, omdat ik ooit, al was dat maar van 1 iemand, te horen zou krijgen: “ik snap je, de situatie waarin je zit, dat kan niet meer. Ik ga je helpen.” In 6 jaar tijd heeft niemand dat ingezien en ik werd hierdoor steeds wanhopiger. Zo wanhopig zelfs dat ik met dingen ging gooien en ging schreeuwen op plekken waar je dat als vrouw van 38 echt niet kunt doen. Maar dat waren wanhopige noodkreten, en die heeft niemand ooit gehoord.
Er zijn alleen maar problemen met mijn man: bij anderen is hij een compleet ander mens dan dat hij bij mij is, hij zegt NOOIT sorry, hij zegt dat hij niet kan veranderen, denkt nooit aan mij een heeft geen respect voor mij, kan zich niet uiten, kan zich niet aanpassen, heeft geen gevoel.
Hij vraagt bijvoorbeeld nooit aan mij als ik ergens geweest ben (al kom ik met 20 koffers binnen lopen) hoe het geweest is. Anderen vraagt hij het hemd van het lijf. Dus hij kan het wel, maar bij mij heeft hij dat in 15 jaar nog nooit gedaan. Ik heb hem wel eens gevraagd of hij wil vragen hoe het in het ziekenhuis was als ik een afspraak heb gehad met bijv. de MDL arts. Zijn reactie is dan: “Oh, maar ik kan dat wel vragen, maar ik meen daar niets van. Wil je dat? Dat doe ik hoor, maar ik meen het niet!” En zoals ik hierboven lees, is een autist bereid tot verandering en zelfreflectie. Iets wat mijn man ABSOLUUT niet kan… of wil…
Als ik bovenstaande dingen lees, is het eigenlijk voor mij al duidelijk dat mijn man een narcist is en geen autist. Hij is daarnaast ook nog eens heel erg slim en weet dus alles naar zijn hand te zetten. Ik weet ook dat ik al 6 jaar probeer om hier een normaal gezin te vormen, in 6 jaar tijd is er van hem uit niets gekomen. Sterker nog, al mijn ideeën werden de grond in geboord. Ik begin nu langzaam door te krijgen hoe het zit met mijn man. En ik kom ook steeds meer tot de conclusie dat dit mijn ondergang gaat worden als ik hier blijf.
Graag wil ik weten, wat denk je, is mijn man autistisch of toch narcistisch? En ik denk zelf dat er maar één oplossing is voor mij en dat is weggaan hier. Hem veranderen kan ik niet, moet ik ook niet willen. En dat kost mij alleen maar energie die ik veel liever in mijn kinderen stop.
Sorry voor mijn lange verhaal, ik ben er een beetje emotioneel van. Maar heb het ontzettend zwaar en voer deze strijd al 6 jaar helemaal alleen. Ik word door niemand begrepen of gehoord omdat niemand zich kan voorstellen hoe hij is als hij alleen met mij is. Mijn man geloofd mij nooit, maar mijn omgeving ook niet. Omdat mijn man zo aardig, lief en geínteresseerd is als hij ergens anders is. Mijn moeder heeft hij compleet ingepakt!! Ik hoop voor mezelf, maar vooral voor de kinderen dat ik sterker uit deze strijd kom. Maar ik denk dat sowieso scheiden (wat voor mij écht mijn allerlaatste optie was, ook ivm de kinderen) onvermijdelijk is. Maar ik trek het echt niet meer.
Nogmaals, sorry voor mijn lange verhaal. Maar misschien dat er andere vrouwen zijn die zich hierin herkennen en misschien wat hebben aan mijn verhaal.
Hoi Desiree, wat een ontzettend moeilijke tijd en strijd maak jij door. Vanaf hier, kan niemand natuurlijk met zekerheid zeggen of je man autisme heeft of een narcist is. Al lijkt het erop, dat hij tijdens het onderzoek de uitslag heeft beïnvloed. Maar ook dat is niet vanaf hier te beoordelen. Je verdiepen in narcisme en autisme, is echt een hele goede manier om kennis te vergaren en voor jezelf vast te stellen waarmee je te maken hebt. Een ‘echte’ diagnose narcisme, wordt niet zo vaak gesteld, omdat psychologen ook worden beïnvloed door het gedrag van een narcist. Dus ga vooral bij jezelf na of je zo wilt leven (los van het etiket). Als je man al zelf aangeeft, dat hij niet kan/wil veranderen, dan maakt het niet zoveel uit welk etiket geldt toch? Dan is de keuze aan jou om te besluiten of je zo verder wilt of niet. Er zijn verschillende websites over narcisme. Google eens op ‘voorbij het narcisme’, dan krijg je veel websites met informatie, ervaringsverhalen, blogs e.d. Ik wens je ontzettend veel sterkte en kracht! Warme groet, Mariëlle
Hoi Mariëlle,
Bedankt voor je fijne en warme antwoord! Dit soort dingen doen me goed, ik merk dat ik bijna hunker naar positiviteit omdat ik de laatste jaren alleen in negativiteit heb geleefd. En ik voel me gehoord, ook iets waar ik 6 jaar om geschreeuwd heb. Nu snap ik het allemaal, vallen de puzzelstukjes op zijn plek. Het heeft ooit wel even in mijn gedachten gezeten hoor… misschien is hij wel een narcist en geen autist. Maar op dat moment mocht ik dat niet denken van mezelf, want iedereen hield me voor dat alles aan mij lag. Niet aan mijn innemende man, want die praat altijd zo goed over jou als jij er niet bij bent, kreeg ik vaak te horen. In 15 jaar tijd heb ik nooit iets leuks gehoord, daar word je ontzettend onzeker van en ik houd ook niet meer van mezelf. En misschien durfde ik het ook niet te denken, ik ga altijd uit van het goede in de mens. En de gedachte dat je man misschien niet is die jij denkt 15 jaar te kennen, dat is een hele onprettige gedachte. Sinds vandaag weet ik, dat hij narcistisch is en niet autistisch. Maar waarom dan wel een diagnose laten stellen? Dat komt hem meermaals per week heel goed uit: “dat kan ik niet, ik ben autistisch”. Alle dingen in het dagelijks leven zijn lastig, niets gaat vanzelf. Overal is een weerwoord op, de woorden: ja en sorry komen niet in zijn woordenboek voor. Naar anderen toe wel, ruimschoots zelfs. Maar dat is gewoon toneel. Bij mij is hij zoals hij is, en dat is een hele onprettige man. Ik heb hem onlangs meermaals verteld dat hij mijn leven absoluut niet fijner maakt, zelfs slechter. En dat lees ik nu precies hier terug. Ik heb 6 jaar gevochten voor alleen mijn kinderen, mezelf totaal weggecijferd, en dat heb ik heel graag voor ze over gehad hoor! Want daar houd ik echt onvoorwaardelijk van. Het idee alleen al hen te moeten vertellen dat papa en mama uit elkaar zouden gaan, bracht flinke paniek bij mij teweeg. Sinds ik me verbaal weer goed kan uiten, kan ik eindelijk vertellen hoe het echt zit hier. Ik zit momenteel thuis met een gebroken been en dus veel tijd om over dingen na te denken. Ik voel me de afgelopen weken sterker en zelfverzekerder als ik ooit geweest ben. Dit na een gesprek met mijn (half) dronken buurvrouw over NLP 😉 en mijn gesprekken met mijn haptonoom. En mijn man heeft alle mensen om zich heen ervan weten te overtuigen dat ik zo slecht in mijn vel zit. Terwijl ik hem meermaals per dag vertel dat het zo goed voelt weer een stukje van mezelf terug te vinden. En hij voelt zich op het moment verschrikkelijk. Hij is grip op mij aan het verliezen, of was moet ik zeggen.
Ook omwille van de kinderen die ik absoluut niet mee wil geven dat je een vrouw op zo’n respectloze manier kunt behandelen (ze hebben het onlangs zelfs gezegd tegen ons, maar onzin volgens mijn man) besloten om weg te gaan bij hem. Ik kan hem niet veranderen, dat probeer ik al 6 jaar met alles wat ik maar kon bedenken. Maar hij heeft nooit ook maar iets gedaan, alleen mijn ideeën als relatietherapie of elkaars goede eigenschappen opschrijven keihard in de grond boren. Het lijkt nu alsof dit een snelle beslissing is, maar dit stuk heeft mij alles doen laten inzien wat ik in al die 6 jaar heb gedacht, maar nooit heb durven denken. De kinderen hoeven niet meer tussen ruziënde ouders te zitten. Ik kan aan mezelf gaan werken, mezelf weer terugvinden. Hij heeft onze hele sociale kring, inclusief mijn ouders, totaal op het verkeerde been gezet. Ik hoop dat ik ze kan laten inzien wat er daadwerkelijk aan de hand was. Maar omdat ik me emotioneel alleen nog maar schreeuwend en krijsend kon uitten als een soort wanhopige noodkreet, is mijn geloofwaardigheid wel afgenomen. Ik snap dat, dat moet weer groeien. Mijn man heeft er altijd voor gezorgd dat hij mij langzaam liet ontploffen, en daar wist hij precies de juiste dingen voor te zeggen. Natuurlijk deed hij dat zodat niemand dat hoorde. En ik kreeg dan een ontzettende woede-uitbarsting ten overstaan van iedereen. En hij was de rustige, lieve man die iedereen dan toch wel even rustig vertelde dat ik langzaam gek aan het worden was. En dat hij het heel erg vond om mij zo te zien. Dus van dat imago moet ik zo snel mogelijk af. Ik ga nu voor mijn kinderen op de allereerste plaats, en daarna voor mezelf. En hoe de toekomst ook gaat lopen, alles is beter dan bij deze manipulatieve, egoïstische en negatief ingestelde man te blijven. Ik ben opgelucht dat alles op z’n plek valt nu.
Nog even over het etiket, of dat er nog wat toe doet? Op het moment merk ik dat het me heel veel doet. En dat heeft maar met 1 ding te maken: een autist doet alle onbewust, en een narcist bewust. Daarom ben ik bang dat ik hem niet ken en dat hij kanten heeft waar ik niets van af weet. Hij is ook gefascineerd door gruwelijke en gewelddadige filmpjes en kijkt deze ook de hele dag. En dat maakt me soms ook wel bang. Maar ik laat me geestelijk in ieder geval niet meer gek maken door hem, hij is uit mijn hoofd en kan daar sinds vanmiddag 4 uur ook geen schade meer aanrichten. Wederom een lang verhaal, excuus. Maar ik ben zo blij dat ik na 6 jaar en 30 pogingen om bij hem weg te gaan nu zo sterk ben geweest dat het me is gelukt. En nu ga ik slapen 😉 Een fijne nacht en nogmaals, dank voor je lieve reactie!
Groeten, Desiree
Hoi Desiree, we zijn alweer wat dagen verder en ik hoop dat je je nog steeds sterk voelt in de keuzes die je gaat maken of gemaakt hebt. Ik wens je alle goeds en als je verwijzingen wilt naar mensen die je kunnen helpen, kun je me even mailen via info@autspoken.nl Sterkte en kracht gewenst nogmaals!
Hoi Desiree,
Benieuwd hoe het nu met je is. Ik word ook altijd aangesproken op mijn heftige emoties. Beeld is dat mijn man heel rustig is wat mij weer frustreert. Bewijzen dat hij narcistisch is lukt niet maar zo ervaar ik het wel. Ik word weggezet als psychisch patiënt steeds..
Zou je mij willen mailen naar vrouwpb@gmail.com ?
Lieve Desiree, ik herken enorm veel. Exact hetzelfde zelfs. Ik kwam er een paar jaar geleden erachter dat mijn ex verborgen narsist was. Een geniepige vorm. Dit werd bevestigd doordat ik later verslagen vond van psychologen waar hij was geweest voor depressie klachten. Hij is daar toen fel tegen in gegaan en de verslagen uiteraard verstopt.
Na het lezen van je verhaal zal ik echt narsisme denken. Verborgen narsisme.
Erna kwam ik in een relatie met een autist. Ook een paar jaar niet doorgehad. Er zijn veel prarallen idd. Maar ook verschillen. Wat jij beschrijft lijkt precies op mijn eerste relatie.
Voor wat het waard is;)
Sterkte meid!
Hoi Desiree,
Ik herken veel in je verhaal. Het zijn vooral de verborgen narcisten, dat zijn de ergste. Ze kunnen je leven behoorlijk verwoesten. Ik herken de eenzaamheid goed die je beschrijft. Ik kreeg gelukkig wel van mijn familie steun.
Ik ben heel lang boos geweest, omdat mijn ex mijn leven totaal over hoop heeft gehaald. Ik heb besloten om haar zoveel mogelijk op afstand te houden. En met mijn leven door te gaan, ondanks het enorme schuldgevoel dat ik lang naar beide kinderen heb gevoeld. En er nu zoveel mogelijk voor hen te zijn,
Dit gaat me steeds beter af. Voel me ook enorm bevrijdt uit “de geestelijke gevangenis” waarin ik 20 jaar heb gezeten.
Beste Hugo,
Wat fijn, dat je je eindelijk bevrijd voelt. Verborgen narcisme, is inderdaad heel ‘sneaky’, je hebt het niet meteen door. Dat kan wel jaren duren. En dan nog een weg eruit vinden, heel lastig. Ik wens je veel sterkte en hoop dat de band met je kinderen zich goed ontwikkelt.
Groet, Mariëlle
Je weet zelf het antwoord al zoals ik het lees. Je bent niet zijn hulpverlener maar zijn partner maar het is àbsoluut geen gelijkwaardige en respectvolle relatie. Alles moeten vragen, niks geen waardering en respect, liefde etc. Geen geluk voelen en op je tenen lopen.
Kies nu eindelijk voor jezelf, zoek hulp bij het herstellen van jouw zelfbeeld en maak vd rest van je leven een gelukkig en beter leven.
Scheiden van zo’n partner is een hel, (ook daarna) neem alles op, leg alles vast via mail en zorg ervoor dat jij een duidelijk dossier hebt want ik ben nu, 8 jaar na mijn scheiding, nog steeds in “gevecht”en moet tegen een manipulatieve charmerende exman opboksen door bewijzen (mailtjes, geluidsopnames,) kan ik mijn soms ongelofelijke verhaal bewijzen. Hij gaat nooit veranderen, dat weet jij als geen ander. Kies voor jezelf!!!
Ik wens je heel veel sterkte én wijsheid.
Ga naar huisarts en een advocaat, last je informeren. Neem alles op.
Groet E
Al herken ik niet alles, het idee dat je niet GEHOORD en begrepen wordt, herken ik wel… ook al is je bericht 2 jaar oud, wie weet kunnen we iets voor elkaar betekenen. Ik snap niet wat ik nog doe na 33 jaar huwelijk. Steeds als ik wil gaan raadt iedereen het mij af, en voel ik mij de zwakke mislukkeling.
Beste Desiree,
Ik ben 30 jaar samen geweest met iemand als je man. Ik kan hetzelfde soort verhalen vertellen. Hij kreeg zo’n 10-tal jaren de diagnose van autisme maar heel snel besefte ik dat deze niet klopte. Hij heeft immers het talent om in enkele minuten op de juiste knopjes te drukken en je compleet overstuurt te maken. Dat heeft hij jaren gedaan met mijn dochter en mij. Het is een vreselijke lijdensweg en zelf nu na mijn scheiding sta ik nog altijd alleen. Enkel enkele goede vriendinnen geloven me maar verder heeft mijn ganse familie me laten vallen. Ik heb hem echter nog geen moment gemist en langzaam wordt ik terug zelfzeker. Mijn scheiding is het beste wat mij overkomen is, alhoewel het financieel moeilijk is. Ik wens je veel sterkte.
Ik ben 7 jaar geleden op 48 jarige leeftijd gediagnosticeerd als Asperger. Het was voor het team in het Radboud Ziekenhuis lastig om de diagnose te stellen. Ik had namelijk ongeveer evenveel indicaties als contra-indicaties. Het interview met mijn moeder heeft voor de psycholoog en psychiater de doorslag gegeven.
Ten tijde van de intake was ik ruim 12 jaar getrouwd. Mijn ondertussen ex-vrouw en ik hebben samen twee prachtige kinderen op de wereld gezet. We zijn sinds een jaar uit elkaar. Ook was ik ten tijde van de intake al ruim twintig jaar aan het werk als HRM-adviseur binnen de overheid. Sinds een jaar ben ik werkloos. Tevens kamp ik al enkele jaren met klachten van depressieve aard.
Ik kom uit een disfunctioneel gezin waar aan de buitenkant weinig van te zien was. Mijn ouders zijn nu ruim 20 jaar uit elkaar. Mijn moeder is overtuigd van het feit dat ze met een Narcist getrouwd is geweest. Sinds bij mij Asperger is geconstateerd ben ik zelf echter in toenemende mate overtuigd geraakt dat mijn vader, die ik al 10 jaar niet meer heb gezien of gesproken, ook een Asperger is.
Ik worstel tot op de dag van vandaag met de overlap in zichtbaar gedrag tussen Narcisme en Asperger. Ik heb het mijn psycholoog en psychiater gevraagd en zij gaven duidelijk aan dat die overlap er is. Dat maakt het voor mij erg lastig om mij een houding te geven in om het even welke vorm van interactie met anderen. Ik ben me echter goed bewust dat dit voor mensen in mijn omgeving evenzo het geval kan zijn. Zeker diegenen die niet op de hoogte zijn van mijn Asperger.
Ik weet dat ik met mijn gedrag mensen pijn heb gedaan. Zelfs mijn kinderen en andere dierbaren. Dat was vaak onbewust en zeker niet intentioneel. Maar soms wel ….om mijn eigen grenzen te bewaken en niet te vervallen in (door anderen) gewenst sociaal gedrag dat mij vervolgens depressief maakte. Wat naar mijn mening het grote verschil is tussen Narcisme en Asperger. Ik heb het niet nodig om anderen pijn te doen. Ik wil anderen geen pijn doen. Een echte Narcist wil dat wel. Ik moet, om mentaal gezond te blijven, echter mijn grenzen in acht blijven nemen net zo goed als dat Neuro-breiners dat moeten.
Ik weet dat het voor niet-autistische partners en kinderen, maar ook collega’s, vrienden en familieleden, erg moeilijk en zwaar kan zijn om in de omgeving van een autist te leven. Weet dan dat het leven als zodanig voor iedere autist moeilijk en zwaar is. Begrip over en weer is absoluut noodzakelijk. Evenals respect en veiligheid. Wanneer ik me veilig genoeg voel ben ik absoluut aanspreekbaar op mijn gedrag. Indien die veiligheid ontbreekt of voor mij in niet voldoende mate aanwezig is bescherm ik mijn grenzen. Desnoods met Narcistisch aandoende gedragingen.
Ik hoop dat mijn bijdrage aan deze blog zowel neuro’s als auti’s kan helpen. Bedenk dat iedereen een handleiding heeft en dat die in het geval van auti’s een extra hoofdstuk bevat. Autisme is nooit een excuus maar een reden voor bepaald gedrag. Een reden waar de autist maar ten dele zelf iets aan kan doen.
Beste Richard,
Wat een mooie openhartige reactie. Ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat met de stelling, dat een narcist bewust mensen pijn doet en een autist niet. Door er veel over te lezen, realiseer ik me ook, dat de bewuste pijn die narcisten een ander (emotioneel of zelfs fysiek) toebrengen, eigenlijk een onbewuste manier is om het ‘zelf’ te redden. In die zin, is narcisme een beschermingsmechanisme, maar dat neemt niet weg, dat het gedrag bijzonder pijnlijk en denigrerend kan zijn en dat het belangrijk is om afstand te nemen van narcisten en/of jezelf te omringen met andere mensen die positiever op de ander reageren.
Mooi hoe je beschrijft dat je jezelf veilig moet voelen om aangesproken te kunnen worden op je gedragingen. Dat geldt misschien wel voor heel veel mensen, ook voor de neuro’s. Soms helpt het om dat ook zo te benoemen naar de ander, zodat je samen kunt werken aan emotionele veiligheid voordat het over gedrag gaat.
Nogmaals dank voor je mooie bijdrage!
Warme groet,
Mariëlle
Hallo Richard
Dapper dat jij je verhaal hier verteld hebt. Door er eerlijk over te praten komen we toch veel verder en krijgen we meer inzichten. Ons achter een masker verschuilen is niet de oplossing.
Ik heb een gezin waar ASS speelt, alleen pas nadat mijn jongste 18 jaar was. Er werd veel duidelijk en toch bleef ik met veel vragen en pijn zitten.
Begrijp mij even heel goed. Ik vind ook dat er meer begrip voor mensen met een diagnose moet zijn. Ik wil alleen ook graag dat de mensen die elke dag met een partner met of kinderen met een diagnose moeten leven niet mogen vergeten.
Ik ben vastgelopen en zoek hulp, maar ik wordt de hulpverleners dan zo in een hokje geduwd, terwij; ik alleen maar wil praten zodat bepaalde dingen/aspecten voor mij duidelijker worden. Is het ASS, Asperger of autisme. Wat ik zeker weet is dat ik pijn heb , heel veel pijn door woorden die gezegd zijn. Ik snap ook dat als je geen empathie hebt dat je niet weet hoe het is en voelt. Ik heb wel empathie, misschien teveel. En dan is het behoorlijk pijnlijk als je je je partner echt nodig hebt en dat je er dan pas achter komt dat het er niet is, terwijl hij heel lang woorden heeft gebruikt waardoor ik het idee kreeg dat hij zeer empatisch was.
Een verhaal/diagnose heeft ook altijd een keerzijde en dat mogen we eiegnlijk niet vergeten.
Nogmaals Richard ik heb respect voor je dapperheid en je verhaal. Als ik je in het echt zou kennen was ik graag een gesprek met je aangegeaan zodat we van elkaar kunnen/mogen leren
Spijker op zijn kop, teveel empathie hebben en niets terug krijgen. Mocht je willen dan mag je mailen. Ik heb zo behoefte aan erkenning en begrip.
Hallo Richard,Yvonne
Heb recentelijk over cognitieve en emotionele empathie gelezen, misschien ook iets voor jullie om een kijkje te nemen?
Zelf gaat mijn vermoeden uit dat mijn ex vriend asperger en overlappingen an narcisme heeft. Hij is erg intelligent heeft universiteit gehad. Als kind moest hij naar een neuroloog en die vertelde hem dat hij zichzelf moest accepteren zoals hij is, opzich een goed advies. Hij komt uit een zeer uiterst traumatisch gezin met hoog opgeleide ouders die geen gevoel voor hun kinderen hadden. Zijn vader staat bekend als zeer nare man en rare trekjes.Zijn moeder kwam vaak erg hysterisch over en werd gek van haar man met een scheiding als gevolg. Kort op elkaar overleden zijn ouders terwijl de kinderen nog niet volwassen waren. Ex vriend is als kind ook vaak gepest door zijn vele tiks en ongecontroleerde bewegingen die hij vaak zelf niet bewust ervaard (misschien maar goed ook). Ontzettend veel kenmerken van asperger maar ook van narcisme vooral het sarcasme pesten negeren en straffen. Op momenten kan hij heel eerlijk en apathisch zijn maar ook berekend en zeer sluw. Ik kon het niet meer trekken in deze relatie gaf teveel van mezelf dat me uiteindelijk ging slopen. Vaak was het voor mij ook erg verwarrend dat enerzijds hij erg intelligent is en anderzijds een zeer laag kinderlijk niveau qua emoties heeft. Soms speelt zijn kinderlijke egoïsme zo hoog op dat het me afknapt en een schok tegelijk geeft. Omdat ik zelf een narcistische moeder heb gehad en ook zijn kinder trauma zo goed voelde dacht ik dat we dan elkaar ook uit de put konder trekken door elkaar te verwennen met wel liefde begrip en zorg… Echter de wederkerigheid was bij hem niet aanwezig mede door het niet kunnen willen en naar mijn idee innerlijke wraak vanuit zijn kinderijden. Al met al de relatie steeds opnieuw proberen en redden wat te redden valt was dweilen met de kraan open. Je investeert echter zonder rendement dat is mens ontererend en niet op te brengen. Hij zelf loopt dus in een zwaar innerlijk gevecht met zichzelf waar hij niet goed uitkomt. Wil ook geen hulp omdat hij blind is voor zijn autisme met overlappingen van narcistische streken door een ernstig verwaarloosde opvoeding. In feite weet ik dat hij daar slachtoffer van is en er vaak ook niets aan kan veranderen. Het was daarom ook aan mij om te kiesen wat ik daarmee aan moest. Omdat ik het niet meer kon opbrengen en tegen een dood spoor opliep heb ik gekozen om de relatie voorgoed te beëindigen. Innerlijk voor mij nog een zeer lange weg om les te verwerken en het een goede plaats te kunnen geven.
Je beschrijft heel mooi hoe verwarrend het kan zijn als je manoeuvreert tussen begrip en pijn. Je schrijft, dat je zelf een narcistische moeder hebt gehad. In veel ervaringsverhalen is te lezen, dat slachtoffers van narcisme vaak opnieuw vallen voor een narcist. Zeker als je ouders of een van hen, een narcist is. Het is wat we dan herkennen als veilig, terwijl het emotioneel heel onveilig is. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van je relatie! Goed dat je nu voor jezelf kiest!
Ben vrouw, 50, sinds enkele jaren toch wel verlossende diagnose Asperger gehad. Veel ??? werden beantwoord. Voor me zelf.
Mooi hier openheid te lezen, heeft me echter heel erg geschaad.
Zowel privé als professionneel – ben universitair, HAD mooie carrière – aan de kant gezet na mijn naïeve openheid.
Van het vele respect via job bleef plots niets meer over. Ik kreeg het woord niet meer, er werd niet meer geluisterd. Had enkel mijn mannelijke superior ingelicht. Zit nu thuis, ‘ziek’, job was m’n leven.
Privé zelfde verhaal. Alles wat fout loopt, is mijn schuld, ben immers die ‘rare’, met Asperger. Ergste wat ik moest horen : ‘ik trouwde een kat in een zak dus’.
Diagnose heeft me zelf duidelijkheid gebracht, maar nog meer duidelijkheid jammer genoeg over het onbegrip en de hypocrisie van mensen.
Behalve psy die k heel regelmatig al bijna 8 jaar bezoek is er niemand die wil geloven / begrijpen.
Ja, er zijn ‘vriendinnen’. Ze begrijpen niet.
Camouflage en compensatie zeer sterk ontwikkeld blijkbaar…
Fijn om hier eens te kunnen ventileren.
Ik weet dat k me steeds meer opsluit. Socializen wordt steeds moeilijker. Haat dit sowieso al.
Zonder steun is het een nachtmerrie.
Lieve groetjes aan iedereen en houd je sterk!
Je bent het waard ❤️
Het is fijn om te kunnen ventileren. Fijn ook, dat je dat hier doet. Het moet een lastige weg geweest zijn om na zoveel jaren pas een diagnose te hebben, die veel verklaart. Ik hoop, dat je via autisme-netwerken en misschien deze site, je sociaal niet hoeft op te sluiten, want ik lees wel een behoefte aan sociaal contact in je bericht. Er zijn mensen, ook zonder diagnose, die wel begrip hebben. Je moet ze alleen even zien te vinden. Ik wens je veel sterkte en warmte toe.
Een jaar of drie geleden werd ik er door een ex-vriendin op gewezen dat ik autistische trekjes vertoonde, vanwege haar beroep heeft zij in het verleden ervaring opgedaan in de psychiatrie.
Zelf had ik een heel ander beeld bij autisme, ik ben er over gaan lezen en herken erg veel eigenschappen in mijzelf. Misschien heb ik geen autisme maar waar ik in mijn leven tegen aan ben gelopen en nu ook nog tegenaan loop ga ik er steeds meer geloven. Nu ben ik 56, heb een redelijke baan als manager waar ik ben ingerold maar het gevoel heb dat het totaal niet bij mijn past, werk liever in de techniek of ict. Vrienden heb ik niet meer over. Mijn interesses, gevoelens en bedoelingen vind ik lastig om onder woorden te brengen.
Ik heb het gevoel dat ik de laatste paar jaar steeds meer moeite heb om me leven emotioneel weer op de rails te krijgen, nieuwe relaties lopen stuk, voor me gevoel toon ik begrip en doe ik er alles aan maar word ik niet begrepen waarna ik dan soms een gevoel van woede voel opkomen. In mijn hoofd voel ik mij chaotisch. Ik vraag me af of hoe ik het moet aanpakken om duidelijkheid te krijgen en handvatten om verder te komen. Ik ben de laatste tijd erg onzeker geworden en vraag me af wat ik het beste kan gaan doen als je twijfelt over een eventuele vorm van autisme. Neemt de huisarts het wel serieus als je daar op je 56e mee aanklopt?
Hoi, ik zou graag meer willen weten over volwassenen autisme en zo ook in combi met HPS. Wie weet een goed boek, websites? ik herken me namelijk in alle twee. Bovendien kom ik veel info tegen wat veel over kinderen gaat, opvoeding ed.
kan er ook niet zoiets bestan als autistische narcisten of nercistische autisten, dat kan toch ook – ik weet dat autisme en andere zaken samen kunnen gaat, he – dan is het extra opletten, dus ik denk van mijzelf dat ik dat ben – de context niet snappen, ik voel mij in beiden wel eigenlijk, maar vooral narsisme en maar een klein betje autisme – maar volgens mij kan dat perfect allemaal samngaan en dat er soms ook narcisten aanzien worden als autist en vice versa en dat er ookwel autistische narcisten (zoals ik – narcisten, met een atistische touch) en dus ook narcistische auttisten (autisten met een narsistische touch – dat ik niet ben) – ik hoef niet altijd mensen rondom, maar ik heb wel paar typisch autistische trekjes, die dan narcisten niet hebben, maar ik voel empathie enkel naar mijzelf gericht – ik kan de wereld enkel uit mijn belevenis voelen en niet daarbuiten de wereld ervaren – weet iemand of dit kan volgens mij wel denk ik, maar ik ben geen prof, he!
PS: kan het ok iets anders zijn ik heb? een mens is soms toch zo’n ingewikkeld beestje!
Inderdaad, niet in hokjes te stoppen, de mens is daar te ingewikkeld voor, te veel overlap, eerlijke en verhelderende reactie, bedankt Thomas.
Beste allemaal,
Ik zie dat heel veel van jullie met elkaar in verbinding willen komen op dit onderwerp. Ik kan en mag niet jullie mailadressen uitwisselen en helaas is deze site niet voorzien van de mogelijkheid om persoonlijke berichten uit te wisselen. Daarom geef ik wat tips over platforms waarop jullie mogelijk in contact kunnen komen met elkaar:
Op Facebook is er een groep ‘narcisme in relaties’;
Je kunt je ook aanmelden bij Willy Sietsma op Facebook, zij geeft workshops over hoe om te gaan met narcisme in relaties;
Op Facebook zijn er veel meer groepen te vinden over dit onderwerp, waar je mogelijk in contact kunt komen met anderen.
Ik wens jullie allemaal veel kracht en wijsheid en hoop dat jullie elkaar vinden. Helaas is Autspoken (nog) geen platform waar dit allemaal plaats kan vinden, maar daar wordt aan gewerkt!
Mocht je je gegevens via mail willen delen, dan kun je mailen naar info@autspoken.nl. Ik zorg dan dat, met toestemming van de mailer, de gegevens gedeeld worden via mail. Privacy gaat boven alles.
Sterkte en deel vooral ook tips die anderen ook weer verder helpen!
Hallo. Ik heb sinds kort een iPad, kan wel reageren en mail achter laten maar niet via je link. Je mag mijn mail doorsturen als iemand er om vraagt. Ik geef je hierbij mijn volledige toestemming. Dank voor dit forum.
Dag Marielle,
mijn verhaal: 37 jaar samen, wel zachtheid naar elkaar maar van zijn kant wel afstandelijk. Ik ‘zorgde’ voor hem, kleding, eten, uitjes, vakanties, huis ..alles was prima en hij waardeerde het. Maar afnemende intimiteit. Werk steeds belangrijker. En .. hij wilde niet dat ik afhankelijk van hem werd. Ieder zijn eigen leven … afgezien van mijn zorg dan.
Het werd me een beetje teveel, mijn werk, zorg voor ouders .. geen doel waar we naar toe gingen .. het voelde zo eenzaam. Toen ik dat liet weten pakte hij zijn spullen en ging ’tijdelijk’ naar een vakantiehuisje om tot zichzelf te komen. Na 6 mnd, tijdens een van mijn bezoeken, liet hij me weten nooit meer thuis te komen want .. hij was bij mij zoveel tekort gekomen en gaf niets meer om me. Mijn wereld stortte ineen en was zo eenzaam. Want hij wilde nooit veel contact met anderen en ook niet met familie, best wel een isolement voor mij. Op mijn paniek reageerde hij door zijn huisarts te bellen en de zorg voor mij over te dragen … hij bleef uit beeld afgezien van de financiele afhandeling van zaken. In de periode daarna heb ik veel nagedacht. Het was toch wel een vreemde man. Zijn aparte manier van spreken, soms zangerig of zeer gearticuleerd (van nature heeft hij een mooie stem). Dat hij weinig tot geen empathie heeft t.o.v. zijn ouders (hij is enig kind, met lieve gewone ouders). Als hij sprak (niet vaak) dan met zijn handen waardoor veel glaswerk gesneuveld is (wat ik wel weer grappig vond). Een heel eigen gevoel van humor maar zeer gevoelig voor een beetje cynische grapjes (ik moest echt op mijn woorden letten). Extreem doorzettingsvermogen voor wat betreft werk. Bijna obsessief, met bijbehorende burnout klachten. Kopieergedrag, bv opeens pijp willen roken en na een tijdje bleek dat zijn collega dat ook deed. In eigen wereld zitten thuis in zijn eigen kamer of boek of film. In ieder geval rust. Hekel aan visite, als hij kon ging hij gewoon naar zijn kamer. Volledig gefixeerd als hij een mooie vrouw ziet, dan ging hij erop af en vergat alles om zich heen, ook mij. Afkeer van drukke feestjes of winkels. Sterk verlangen naar leeg huis met heeeel weinig ‘spullen’ en overdreven netjes, kopjes direct afwassen.
Hij leert heel erg snel en maakt het zich makkelijk eigen. Veel lef in werk. Hij is een perfect coach want niet empathisch en kan dus mensen perfect spiegelen. Ook niet empatisch naar mij, hij leek het niet op te merken als ik moe of verdrietig was. Weinig gezichtsexpressie (maar wel een lieve uitstraling). Eigenlijk heel gelijkmatig met heel soms opeens woede om iets kleins. Beetje vreemd dus misschien asperger.
Maar na zijn vertrek en het contact erna … zo afstandelijk en ongeinteresseerd krijg ik toch een gevoel van narcisme, van eigenbelang. Veel geld vragen voor het huis en sieraden terug willen. Geen enkele vraag hoe het met mij gaat en of ik het aankan. Sterker nog, hij is geheel uit beeld gegaan. Na zo’n lang samenzijn. En hij heeft nu allang een andere relatie.
In feite heeft hij me nooit enige keus gegeven. Hij wilde geen kinderen, nooit overleg over zijn werk etc. Hij ging zijn eigen gang en ik cirkelde daar omheen.
Begin dit jaar heb ik hem gebeld om te vragen hoe het met hem ging, het gesprekje ging alleen over hem en zijn werk en zijn nieuwe relatie….. geen vraag terug.
Tja, wat is dit? Bizar in ieder geval.
Fijn dit verschil tussen autisme en narcisme. ik ben geen narcist al zit ik soms opgesloten in mijn beperkte zicht. ik vind het vreselijk dat ik niet de mens kan zijn die ik diep binnen wil zijn
Ik ken zowel narcisten als autisten en het klopt echt niet dat therapeuten narcisten voor autisten aanzien en dat dát de verklaring is. De verklaring voor het gevoel van gepest worden is dat autisten zo vaak je belangen doorkruisen, bijvoorbeeld door jou heel “eerlijk” terecht te gaan zitten wijzen op een totaal ongepast moment of doordat ze hun zaken organisatorisch of qua planning niet voor elkaar hebben en je daar last van hebt of omdat ze telkens weer geen context tot zich nemen waardoor jij je niet gehoord en gezien en begrepen voelt en dat ze dan nog een preek gaan geven ook. Autisten kunnen hierdoor psychisch gewelddadig en kwetsend zijn voor anderen zonder dat ze daar iets aan kunnen doen en vaak is er ook te weinig zelfreflectie om het door te hebben. Ik heb bij alle autisten mij heel erg slecht behandeld gevoeld, maar het verschil met narcisten is dat die het erom doen en echt niet om je geven. Autisten kunnen wel degelijk om je geven, alleen wat heb je eraan als je er zo weinig profijt van hebt? Het lastige is ook dat autisten vaak heel gekwetst kunnen reageren als ze wel om je geven, ze willen dat het niet waar is en gaan het dan ontkennen. Ook dat komt dan narcistisch over, alsof ze niet eens moeite willen doen om het onder ogen te zien en geen excuses willen aanbieden.
Ik lees hier veel verhalen van vrouwen met een partner die de diagnose ass heeft gekregen, maar waarvan de vrouw zelf narcisme herkent is haar partner. Bij ons is het net omgekeerd. Ik ben een man met diagnose asperger, maar heb zelf een tijdje gedacht dat ik een narcistische persoonlijkheidsstoornis had. Toen ik las over asperger herkende ik mezelf daar heel erg in, maar door te lezen over asperger kwam ik ook veel artikels tegen over narcisme en begon ik overtuigd te raken dat ik narcisme had. Ik heb mijn vriendin daarover bevraagd en zij zei me dat ik geen narcist kon zijn. Toch bleef ik een tijdje overtuigd van het tegendeel. Uiteindelijk heb ik me laten onderzoeken door een deskundig team van psychologen en een psychiater en daar is heel duidelijk de diagnose autisme spectrum stoornis uitgekomen.
Hoewel er veel overlap is tussen autisme en narcisme zijn er ook duidelijke verschillen. Een autist voelt zich niet superieur. Hij kan wel betweterig en soms bot overkomen, kan zich eventueel op een bepaalde manier soms slimmer of beter voelen dan anderen maar heeft geen opgeblazen ego dat hij moet beschermen. Een autist heeft ook niet de intentie om anderen te kwetsen. Het gebeurt wel maar het is niet de bedoeling. Ikzelf haat het om anderen te kwetsen. Nog een verschil is dat een narcist geen geweten heeft en een autist wel. Ik kan me lang blijven schuldig voelen om iets wat ik mijn ogen verkeerd heb gedaan. En als laatste wil ik nog aanhalen dat een narcist niet bereid is aan zelfreflectie te doen. Ik pieker me soms suf over alles wat ik in mijn ogen verkeerd doe.
Mijn vader had zijn kleinkind in zijn armen, hij wiegde zijn eigen hoofd heen en weer in plaats van mijn nichtje, hij keek ook niet naar haar, hij wiegde zichzelf. Ik was toen een jaar of 18 en wist niets over autisme, het was voor mij alleen heel vreemd om te zien, je voelt aan dat er iets niet klopt.
Nu, 35 jaar later, vallen alle puzzelstukjes langzaam in elkaar, het onbegrip, de ruzies, de totale ontreddering, het denken dat de ander sadistisch is, de twijfel aan je zelf, gister gebroken met het laatste familielid, met mijn vader, ik ben nu kapot, want je vader hoor je te eren, ik weet alleen niet zo goed waar ik van moet houden, hij laat niet van zich houden, als ik positiviteit in breng, wat leuks zeg over vroeger, iets aardigs naar hem en mijn familie, gaat hij dat ontleden, legt me uit dat het een momentopname is en het dus niets waard is. Daar is ook niet meer op terug te komen, het is gewoonweg niet gebeurt, het is niet gezegd, ik heb het verkeerd begrepen.
Ik zag pas op tv een test; een moeder die haar kind een seconde lang emotieloos aankeek, je zag het kind in elkaar duiken van angst en wanhoop, zelfs dat ene moment vond ik afgrijselijk om te zien, maar het is helaas de waarheid.
Eén of twee autistische ouders veroorzaken trauma’s bij de kinderen, kinderen die ook niet weten hoe om te gaan met emoties. De eerste 7 jaren van een kind zijn de inprentingsjaren, het kind neemt alles over van de ouders.
Ik wens jullie veel liefde en sterkte toe in jullie zoektocht en strijd, ikzelf ben er nog lang niet, bedankt voor dit forum, het helpt mij bij het genezingsproces.
Ik lees hier zoveel mensen die kleine stukje schrijven, terwijl de werkelijkheid veel erger is, je voelt de schreeuw van verdriet er achter, hele boeken zouden ze kunnen schrijven.
Ik schreef op een gegeven moment alleen nog hele korte zinnen, je wist precies wanneer je iets zou schrijven waar ze negativiteit uit kunnen halen, nog heeft het geen zin. Hele lappen text over mijn pijn en verdriet, en dan worden er spelfouten uitgehaald, of de vloek in het midden van het verhaal staat ze niet aan.
Is mijn verhaal te kort, gaan ze zuigen, zuigen tot ze iets hebben waar ze wat mee kunnen, jou uiteindelijk achter latend in totale wanhoop, zie je wel, hij werd weer boos.
Ik laat het hierbij, anders wordt het weer een boek, sterkte iedereen.
Dag Henkie. Ik was erg onder de indruk van jouw stukje, je schrijft weinig, het zegt zoveel. Een heel leven kwam voorbij. Zo scherp zien terwijl je in een gevoelsarme omgeving bent opgegroeid. Precies weten hoe het zit, maar toch proberen om deze mensen te bereiken, tegen beter weten in. Ze kunnen het niet. Precies begrijpen hoe het zit, maar het toch niet van je af kunnen schudden. Het is mijn ervaring dat als je zo opgevoed bent, je steeds weer dezelfde mensen aantrekt, door de reactie die ze bij je oproepen, namelijk aanpassing aan hún behoeften.
Ik ken dit ook, mezelf censureren, steeds weer twijfelen aan mezelf, de veroordeling door de omgeving die het niet ziet. Ik heb me zoveel mogelijk onttrokken aan het spel, voel me beschadigd maar probeer te kijken naar wat ik nog wél van mijn leven kan maken. Je kunt hen niet veranderen, je kunt alleen het zelf anders doen.
Dat je dan nog iedereen die het ook meemaakt liefde en sterkte toewenst vind ik erg mooi. Dankjewel. Hoewel ik denk dat in mijn omgeving autisme, maar ook narcisme een rol speelt, heb ik veel gehad aan kindvanauti.nl.
Ik wens jou ook sterkte op je weg, groet, Maria
Ehm.
De diagnose narcisme stel je níet zelf.
Hiervoor ben je zonder studie en titel helemaal niet toe bevoegd.
Daarnaast is een narcistische persoonlijkheidsstoornis iets anders dan een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Graag wat vooronderzoek doen voor je zomaar dingen roept.
Een andere mogelijkheid om rekening mee te houden is dat mensen over het algemeen liever met de vinger naar de ander wijzen in plaats van de eigen fouten te erkennen. Ook bij mensen zonder stoornis is dit geen onbekend fenomeen.
Er zullen ongetwijfeld situaties zijn waarin de diagnose inderdaad anders zou moeten zijn maar daar kan je als buitenstaander aan de hand van een online reactie helemaal geen uitspraken over doen.
Voor een fysieke kwaal ga je ook eerst naar een arts, die diagnoses stel je toch ook niet zelf?
Iets meer vriendelijkheid en respect in uw reactie zou wat plezieriger zijn voor de lezers en vooral ook voor uzelf!
Kennis is niet alleen voorbehouden aan artsen, psychologen etc.
Er zijn vele opties om kennis te vergaren over dit soort onderwerpen zonder daar een officiële studie voor gedaan te hebben.
Artsen krijgen ook maar kennis voorgeschoteld in de opleiding die vervolgens maar voor “waar” aangenomen dient te worden.
En is dat wel geheel objectieve informatie of zitten er grote belangen achter? Welke mensen bepalen eigenlijk wat er waar is, en klopt dat allemaal wel?
Erg nuttig om je daar eens in te verdiepen.
En mocht je interesse hebben om de werkelijke wetenschappelijk aantoonbare redenen te willen weten, waarom mensen persoonlijkheids problematiek ontwikkelen, dan zou ik de nieuwe germaanse geneeskunst aanraden om te bestuderen, van dr Ryke Geerd Hamer.
Amy’s reactie is allerminst onvriendelijk of respectloos, wel kloppend. Maargoed, dat wil je liever niet horen zo te lezen, want jij gaat liever af een kwakzalver dan empirische wetenschap…
Interessant onderwerp!
wil er meer van weten..!
dank u !
Gr ….
Hoi
IK ben lichamelijk en geestelijk helemaal op. De laatste 10 jaren is het zo heel langzaam aan bergafwaarts gegaan en ik bleef maar positief dat alles wel weer goed zou komen. Nog even doorzetten2 kinderen die op late leven ( 18 en 23 jaar) de diagnose autisme kregen. Daardoor werden voor mij veel dingen duidelijk die er zo anders waren in de opvoeding en dit gezin.
Door de diagnose ging het wel beter tussen mij en de kinderen. Ik ging door de diagnose en informatie ook inzien dat er overeenkomsten waren tussen de kinderen en hun vader. Waarom was er altijd problemen bij het eten, waarom geen handen willen wassen of tanden willen poetsen? Dit zijn dan de simpele dingen maar het maakte het leven in het gezin toch moeilijk.
Ik heb zoveel vragen gehad in mijn leven. Ik wist dat het vragen waren omdat er een vraagteken stond maar de vraag was niet in woorden uit te drukken, dus kon ik met mijn vragen ook niet naar de huisarts of andere mensen. Ik liep op eieren, ingesmeerd met olie, ik hoorde echo’s ( ik werd continu nagedaan, als ik iets vond dan vond mijn partner dat ook ineens)) in mijn huis en mijn huis hing vol met spiegels ( mijn gedrag werd nagedaan, als ik iets aan de hond had geleerd deed mijn partner dat na) . Ik heb ok vaak gezegd mijn thuis is dood. Ik was altijd in beweging, maar de rest van het gezin niet.
Dan kom je op een punt dat je toch met de hulpverlening in aanraking komt. Ik voelde mij daar totaal niet gehoord en of begrepen. IK hou van mijn gezin, maar het werd super zwaar. Niemand vroeg ooit aan mij heb jij dat gedaan met 2 autistische kinderen? Heeft je man je geholpen? Kon jij tot rust komen?
Het enige was eigenlijk goh vervelend maar neem nu maar een pilletje want je zal wel depressief zijn en nu niet zeuren maar doorlopen. Niet omkijken maar doorlopen. Dat voelde zo niet goed. Ik wilde juist mijn verleden met iemand bespreken , doornemen, dingen zien en (h)erkennen en trauma’s verwerken. Nee de hulpverlening zag het zoals zij het zagen en niet anders. Ik heb altijd bewondering gehad voor de mensen metd e diagnose autisme en het werk aan zichzelf dat ze doen om te leren. Dat bewonder ik zo in beide kinderen. En dat vertel ik ze ook.
Helaas was dat bij hun vader anders. Hij zei heel veel maar er gebeurde niets. Hij zou ook helpen met de kinderen en zich er in verdiepen. En ineens zie je dan dat dat al heel lang zo is. Hele mooie woorden en geen daden. Ik raakte daardoor heel erg in de war. Moet ik nou begrip hebben en hem helpen? Heel eerlijk, ik werd op een gegeven moment boos als mensen zeiden ja maar daar kan hij niets aan doen als hij ook iets van autisme heeft. ( hij heeft 3x een intake gesprek gehad ( psycholoog achter de computer en vragen stellen en typen!!!!) bij een psycholoog maar verder dan dat kwam er niets. Ik ben ook alle keren mee geweest. De laatste psycholoog had wel de tip dat dat hij niet alleen dingen moest zeggen maar dat hij ook in actie moest komen, Hij moest niet zeggen dat hij dingen met de kinderen zou gaan doen, maar hij moest het ook daadwerkelijk gaan doen)
Ik zei daar dus al dat daar juist het probleem lag, ja jammer dan ze zagen niet iets en konden ook geen behandeling aanbieden. EN IK DAN!!!????
De hulpverlening hoort je niet en ik moet alles maar begrijpen en toelaten? Ik ben geen psycholoog en toch kom je in een web terecht van dingen opzoeken op internet om te kijken waar de hulp wel is. Ik kwam toen op de site van ‘verdwenen zelf”terecht. Daar ga je dan dingen lezen en daar zie je ook overeenkomsten in. ( alle psychische problemen hebben zoveel overeenkomsten en raakvlakken) En dan kom je dus echt in een web terecht en dan krijg je nog meer flipperkastballen in je hoofd die nog harder gaan kaatsen en waardoor je nog meer in verwarring raakt.
Naar de huisarts gaan heeft geen zin, want zij heeft haar mening klaar en ze zegt het niet maar ze vind dat ik gek ben en me aanstel. De POH , GGZ, WMO, Mantelzorg. ik kom niet verder. Psychologen die verbonden zijn aan het vedwenen zelf wonen net in de buurt en behandeling via skype werkt niet voor mij. Ik moet mensen in de ogen aankijken en voelen. En dan? Dan valt het leven stil en probeer ik elke dag maat te overleven, hoe ik heb geen idee!!!
Ik kan echt een boek schrijven over mijn leven en ook vooral over misstanden die de geleerden mij verteld hebben.
Ik weet wat ik nodig heb. Iemand die er even voor mij is, iemand waar ik eerlijk mee kan praten en wederzijds respect aanwezig is. Samen praten , luisteren en tot oplossingen komen en weer stapjes gaan zetten.
Ik heb altijd respect gehad voor iedereen en ik heb zeker ook fouten gemaakt, We zijn niet gelijk en anders zijn mag.
Ik ben geen psycholoog en ik ben ook niet degene die diagnose kan en mag stellen. Ik vind het alleen absurd dat ik met de info van internet zelf aan de slag moet en dat moet melden aan een arts. Dat is toch de omgekeerde wereld? Maar ik zit met probemen door het web van autisme en of narcisme waar ik nu in beland ben, maar hulp is er niet voor mij. Ik heb mijn verhaal al zo vaak aan hulpverleners vertelt en mensen van de luisterlijn. Met bekenden ben ik gestopt omdat er zo veel onbegrip is. Er wordt niet goed geluistert en ik merk dat ze wel dingen doorvertellen, maar niet op de juiste manier. Zou het gemakkelijker zijn als ik 2 kinderen zou hebben met een beperking die te zien is? Zoveel onbegrip van mensen.
Ik zou zo graag willen dat ik weer even mens mag zijn en mag praten met mensen over van alles en nog wat, gewoon mens zijn en je weer mens voelen,
En dit stukje herken ik dus heel erg in de verhalen op de site van ‘verdwenen zelf’
Sorry voor het lange misschien niet altijd duidleijk verhaal. Meestal typ ik verhalen en haal het weer weg.NU ga ik op verzenden klikken. Ik hoop dat ik met mijn verhaal een steentje kan bijdragen en ik hoop dat de hulpverlening eindelijk de oogkleppen af gaan doen, met mensen werkelijk gaan praten en lusiteren en dat ze in protest komen tegen alle opgelegde regeltjes, managers, verzekeraars en farmaceutische bedrijven. Dan worden we weer een samenleving en zullen veel mensen geholpen gaan worden en kunnen we hopelijk veel leren van elkaar .
Yvette
Prachtig verwoord en zoo herkenbaar!,, Ik wil handvaten om door te kunnen zonder mij afhankelijk te blijven maken. Los komen van hem, dat ik die pijn niet zo voel. Als het een vreemde was, zou het allang geen vriend meer van mij zijn. Maar je moet en wil toch door en de mooi e momenten zijn er ook. Alleen de pijn stapelt op, en barst dan uit elkaar. Eindelijk een goede psycholoog en medicatie… en als het dan goed loopt.. stopt hij zonder overleg…. 7 weken geleden nu… en we zijn weer terug bij af…. En ik moet geduld hebben want hij moet het in gaan zien. Maar zoooo vreselijk sloom in ontwikkeling…pffff. Gelukkig sinds kort is mijn schoonzus die later een relatie met zijn broer kreeg nu uit de school geklapt. 1 woord en we vullen elkaar perfect aan over hun gedrag…
Ik heb zoveel therapieën gevolgd,,, want ik was de domme die depressief werd.. tot ik sterk werd en het doorzag… ik voorkwam niet zijn fouten, en als hij,ik de schuld gaf van ZIJN “vergeten” dingen, dan geef ik het terug. Maar zonder medicatie niet te doen en zo eenzaam…als je mijn mail wil,.. dan geef ik m
Ik las dit artikel en dacht dit komt me zo bekend voor. Een vriend van me is gediagnosticeerd met ASS en ADHD maar mijn buikgevoel zegt dat er meer is, iets anders zou kunnen zijn, iets wat hij nooit gaat herkennen of inzien. Ik heb doorgaans een hele goede band met mensen, vertrouwen wordt snel opgebouwd, ik maak snel vrienden,… maar bij hem geraak ik er niet door. Op geen enkele manier. Het enige wat er nog over is, is het nemen van afstand. Na lezen, nadenken en het overlopen van onze 8 jaar durende vriendschap denk ik aan narcisme of een andere persoonlijkheidsstoornis. Hij liegt de hele tijd, gaat vreemd in elke relatie die hij heeft, blokkeert me systematisch op sociale media in functie van de relaties die hij heeft, zegt me dat ik super belangrijk voor hem ben om me nadien the silent treatment te geven, hij vraagt empathie maar is er nooit voor mij, hij is steeds opnieuw het slachtoffer,… Zo kan ik nog even doorgaan. Hij vreet energie van anderen en eindelijk heb ik de kracht gevonden om afstand te nemen en niet mee te gaan in zijn verhalen waarbij hij medelijden opwekt. Deze blog heeft me wat meer duidelijkheid verschaft en ik ben de schrijfster daar heel dankbaar voor.
Een narcist is iemand waar je heel snel bij weg moet wezen. Ik heb er genoeg ervaring mee maar narcisme en autisme liggen toch wel een eind uit elkaar in mijn visie. Vooral het feit dat iemand met autisme wel een heel goed mens is vaak. Zeker niet uit op pesten, behulpzaam en zelfs zorgzaam alleen een beetje socially awkward of anders,ligt er maar net aan hoe je het bekijkt. Een narcist speelt alles ,echt werkelijk alles ,leeft in een waan wereld en voedt zich met negatieve energie van anderen,ergo een grote pestkop. Ik zou het wel fijn vinden als er bij mensen zonder autisme of ADHD wat meer bewustzijn komt in plaats van afwijzing omdat iemand toevallig “anders” is .
Het sociale ligt natuurlijk ook nog wel anders naar gelang de gradatie op het ass spectrum. Dat is wel een ding,maar dan alsnog vind ik dat er wel wat meer begrip en bewustzijn mag komen .
Nee autisten zijn wel degelijk met grote regelmaat manipulatief. Zeker als ze in het vetleden “ beloond” zijn hierin: door moeilijke gesprekken over gevoel een zwengel te geven, zo dat de ander er in meeging. Voila, controle over het gesprek, en controle over andermans uiting van gevoel ( pfoeh daar hoef ik nu niets meer mee). Das een grote opbrengst voor een autist en deze skill zal / kan dan ook uitgroeien tot een monster: de ander voelt dat er dingen niet kloppen in het gesprek en zal op den duur de brui geven aan het contact, de autist blijft gefrustreerd achter. Hij heeft nl totaal niet in de gaten dat hij manipuleert, hij is alleen bezig controle te krijgen over emotioneel moeilijke aangelegenheden
Ik worstel al mijn leven lang met de relatie met mijn moeder en heb vaak gedacht dat het aan mij lag. Pas toen ik een paar jaar geleden via de huisarts een doorverwijzing had gekregen voor (3×!) ggz-basistherapie in 2 jaar tijd weet ik dat het niet aan mij ligt. Toch vind ik het nog steeds lastig om mijn moeder zo te zien. Ze heeft regelmatig huilbuien of wordt driftig en alles draait om haar. De mensen om haar heen zijn eigenlijk alleen interessant als ze iets kunnen betekenen voor haar en ze is eigenlijk alleen maar doodsbang om in de steek gelaten te worden volgens mij en is dan ook non-stop bezig met het manipuleren van haar omgeving. Erg vermoeiend en je voelt je totaal niet gezien of gehoord, laat staan geliefd. Ik ben heel erg bang dat mijn moeder dus idd lijdt aan nps. Ik vind dat heel erg want ik ben bang dat dat niet te genezen is als iemand dat zelf niet wil, sterker nog, ik denk dat ze woedend wordt als iets dergelijks gesuggereerd zou worden.
Ze is nu 77 en (na veel afwijzingen/radiostilte perioden van haar kant, ga ik nu toch elke zondag naar haar toe, ook om het voor mezelf te verwerken en op een rijtje te krijgen en mijn eigen identiteit/zelfvertrouwen verder op te bouwen door te merken dat haar manipulaties mij niet meer raken, dat voelt als een enorme overwinning en ik merk dat dat voor haar ook goed doet (dat ze die overlevingstechniek bij mij niet nodig heeft).
Mij therapeut toen stelde voor om mijn moeder een keer mee te nemen, alleen het idee al, dat zou ze nóóit doen, maar dat zou eigenlijk mijn grootste wens en misschien wel cadeau zijn voor haar…
Ze lijdt al 18 jaar aan ernstig copd (heeft ook sigaren geinhaleerd) en het voelt enorm verdrietig dat dit waarschijnlijk altijd onbesproken zal blijven tussen ons…maar wie weet durf ik een atap te zetten in de nabije toekomst…
Die twee komen los van elkaar voor. Autisme is al erg genoeg voor mensen die ermee geconfronteerd worden door een hieraan lijdende partner of vriend. Ik heb zelf meegemaakt dat er een soort “scheiding der geesten” is als je een autist vraagt die psychische problemen heeft: kun je voorstellen dat een andere persoon die jouw problemen met zijn of haar omgeving ervaart, anders er in zou staan? Een vriendin met autisme keek me dan altijd glazig aan. Deze vraag beantwoorden vergt nl. abstractie (afstand nemen van jezelf), reflectie en voorstellingsvermogen.
Mijn man (klinkt) is lief, is bereid allerlei klusjes te doen, zorgt voor inkomen, staat op schoolplein of langs sportveld, is bereid mij aan te horen, zegt en schrijft wat klinkt als een gevoelige, empatische en betrokken partner, is beleefd en oogt kalm….. dus wat heb ik te klagen, toch…?
Totdat het duidelijk wordt dat zijn woorden niet congruent blijken met gedrag. (Eerdere beweringen tegenspreken, niet doen wat hij beloofd, ontkennen wat is gebeurd, niet meer kunnen herinneren als hij iets “fout/ongewenst/schadelijk” heeft gedaan)
Maar wél herinneren als ik iets heb gedaan
Mijn angst of gedrag als reden opgeven bij hulpverlening
Bij gesprekken met derden nooit meenemen wat zijn stuk is behalve als het hem dient …. (kan nog een tijdje doorgaan)
Waar ik dan mee moet dealen:
Silent treatment, alles ligt aan iets/iemand anders, slachtofferrol, passief agressief naar mij, ingaan op alles behalve zijn eigen gedrag of gevolgen hiervan, manipulatie, mijn woorden tegen mij willen gebruiken
———–
Ligt het allemaal aan hem?
Nee, dat denk ik niet. Ik heb mijn valkuilen, onhebbelijkheden en leerprocessen.
Ik ben zelf een angstig persoon met het labeltje ad(h)d. Mijn man leek de tegenhanger voor mij en daarmee een veilige haven. Nu 16 jaar huwelijkse jaren verder, 2 kinderen met diagnose ASS. Hij met diagnose ASS sinds 5 jaar.
Wanneer ik na al mijn pogingen om tot een oplossing beter begrip en herstel, nog steeds word:
Genegeerd
Verweten
Niet erkent
Gesteund
Afgewezen
…dan uiteindelijk huil, schreeuw ik en vlieg ik hem zelfs soms aan….
Waarna ik mij heel erg schaam en schuldig voelen, want ik zou mijn emoties en reacties nu toch wel beter weten te reguleren…. De buren horen mij…zelden hem emotioneel uitbarsten
——–
Waarom veranderd er niks….? Want Autisme is toch geen excuus om niet te hoeven werken aan je relatie/communicatie?
Ik denk dat de itrinsieke motivatie ontbreekt:
Veel gehoord zijn reactie ” ik begrijp het blijkbaar niet, ik weet niet wat je hiermee wilt bereiken, ik kan het schijnbaar niet, ik weet/herinner niet meer…”
Zo vaak gevraagd om samen brieven, mails, tekst van hem naar mij te vertalen naar hoe het wordt bedoeld en wat ik dan wél mag en kan verwachten. En ook andersom mijn tekst te vertalen of ondertitelen naar wat hij begrijpt en en kan/mag verwachten.
Maarr….. dat wil hij dus niet. (Want geconfronteerd worden met iets van hemzelf wat niet getuigd van “goed gedrag, goede intenties” mág er niet van zijn)
Hij wil heus wel iets doen voor “mij” , zodat ik ophou met zeuren en moeilijk doen….want dáár heeft híj last van…
Maar als het “taakje” daarin niet voorziet, het zeuren en moeilijk doen doorgaat dan is hij én niet meer welwillend iets te doen en voelt hij zich bevestigd in dat hij toch niks goed kan doen en ik dus de oorzaak ben van het probleem…..
Het is een uiterst intelligente man die zo logisch uiteen kan zetten wat onze relatieproblemen zijn….. dat je het bijna wel moet geloven….. Zoveel en vaak getwijfeld aan mijn eigen gevoel, waarneming, verstand…..
Ik loop steeds verder vast. Hou van hem, wil graag samen verder kunnen…maar het lukt maar niet…
Bij wie lukt dit wél en hoe doen jullie dat?
Liefs en sterkte met deze moeilijkheden
Dit zou voor mij veel verklaren. Herkennen anderen dit ook?
Ik heb een stuk gelezen van Peter Segers die schrijft over mensen met een diagnose maar dit zelf niet kunnen zien of accepteren.
” Ontkenning van zijn of haar autisme, geen ‘Theory of Mind’
Uit stuk peter segers: ontkenning autisme
Mensen die blind zijn voor hun autisme verzetten zich meestal heftig tegen de extra ondersteuning van hun ouders, partner en/of hulpverlener. Ze willen alles zelf oplossen, zijn de hele dag bezig alles onder controle te houden en voelen zich door de hulp van anderen gedwarsboomd. Met hen is niks aan de hand, de hele wereld is gek, behalve zij. Ze vragen om vertrouwen en lijken vergeten te zijn dit vertrouwen al vele keren te hebben gekregen en geschonden. Ze hieraan herinneren heeft weinig zin, want nu is alles anders, ze maken heus niet nog een keer dezelfde fout. Ze lijken erg weinig te leren van eerdere ervaringen en elke keer weer blanco te beginnen. Dat sommige zaken niet beklijven staat in schril contrast met hun op andere gebieden uitstekende geheugen.