De Authentist

Door: Marielle Brink

Er zijn meer dan vijftigduizend coaches in Nederland, die anderen leren ‘dichter bij zichzelf te komen’. Zij leren je te luisteren naar je innerlijke stem, je intuïtie en daarnaar te handelen. ‘Authenticiteit’ is, gezien de uurtarieven van die coaches, dus een waardevol goed.

Ik heb weleens geschreven, dat ik iedereen een trauma wens. Want door intense ervaringen leren we onszelf beter kennen en durven we meer onszelf te worden. Als je bijvoorbeeld een kind hebt verloren (zoals ik), is al het andere in het licht van dat trauma ineens ‘lichter’. Je relativeert beter en je leert keuzes te maken door een trauma. Heftige keuzes ook. Afscheid nemen van vrienden bijvoorbeeld, omdat zij bij benadering nog niet lijken te begrijpen wat je hebt doorgemaakt en de rest van je leven meedraagt. Je wordt als het ware ‘authentieker’ na een trauma. Dichter bij jezelf, en je gevoel, in de wetenschap dat al het ‘normale’ nooit meer normaal zal zijn.

De één heeft autisme, de ander is depressief of schizofreen en weer een ander lijdt onder misbruik of verwaarlozing. Om van obesitas en verslavingen nog maar te zwijgen. Mensen lijden, dat is normaal.

Een ‘verkeerde’ diagnose

En laten mensen met autisme nu juist heel authentiek zijn! Waarom moeten zij dan ‘normaal’ doen? Iemand met autisme zal je nooit iets zeggen wat hij of zij niet meent. Tenzij aangeleerd en afgekeken van de zogenaamde ‘normale’ mensen. Iemand met autisme leeft juist heel dichtbij het eigen gevoel, de eigen waarnemingen, de eigen keuzes en intuïtie. En spreekt dat uit als hij of zij dat nodig vindt.

Het verbaast mij niet, dat er zoveel mensen zijn die pas op latere leeftijd de diagnose ‘autisme’ krijgen. Hoe ouder je bent, hoe meer ervaringen en keuzes je al gemaakt hebt. Hoe ouder, hoe groter de kans dat je complexe en vreselijke dingen doorleefd hebt. En hoe ouder, hoe groter de kans dat je steeds authentieker bent geworden. Wordt de diagnose autisme dan verward met authenticiteit? Ik denk het wel. Zeker als het gaat om mensen met autisme en een normale of hoge intelligentie. Als je namelijk niet gemiddeld bent en wel authentiek, word je gezien als ‘anders’. En in de maatschappelijke behoefte aan ‘normaliteit’, is een etiket dan snel uitgedeeld.

Twee brillen

Als ik kijk naar mijn eigen leven, dan kan ik dat beschouwen met een ‘normale’ bril en met een ‘autistische’ bril. De normale bril vertelt mij, dat ik, net zoals veel mensen, moeilijkheden heb ervaren en mijn best heb gedaan om deze te overwinnen. Mijn ‘autistische’ bril vertelt mij, dat ik ‘anders’ ben omgegaan met deze moeilijkheden. Ik heb niemand toegelaten in moeilijke tijden, voelde me volstrekt onbegrepen, maar deed mijn best om normaal te functioneren. Ik was gestrest, overprikkeld, overspannen, dacht teveel, zag teveel en voelde teveel. Ik was, zowel in mijn normale als autistische bril, op zoek naar mezelf en maakte keuzes. Ik ben ‘beter’ uit die keuzes gekomen. Authentieker als het ware.

Mijn autistische bril vertelt mij ook, dat ik vroeger wel erg vaak hoorde dat ik motorisch nogal onhandig was (als ik een jas aantrek, ziet dat er kennelijk grappig uit) of ‘niet attent’ of dat ik teveel dingen combineerde, waardoor niemand meer ‘zag’ wat ik zag. Die bril vertelt mij ook, dat de testuitslagen op intelligentie en sensitiviteit eigenlijk ‘niet normaal’ waren, terwijl ik het toen wel normaal vond. Er bestaan nu eenmaal mensen die sneller iets snappen of méér voelen. Die bril vertelt mij ook, dat ik niet struikelde over de lesstof op de universiteit, maar over de prikkelingen eromheen: de reis erheen, al die zelfstandig ogende mensen, dat grote gebouw, de nieuwigheid, de grote verandering van vertrouwd huis naar zelfstandigheid. Dezelfde bril vertelt mij ook, dat mijn behoefte aan herhaaldelijk dweilen een manier is om mijn emoties te kanaliseren en tot mezelf te komen. Dus tsja, ik zou mezelf kunnen zien als autist.

Bij geboorte al gevonden wie je bent

Maar net zo makkelijk zie ik mezelf als ‘normaal’ mens, omdat normaal toch niet bestaat en omdat ik ontzettend veel mensen ken, die zich terugtrekken in moeilijke tijden of van die typische maniertjes hebben om tot rust te komen. ‘Normaal’ is slechts een veronderstelde gedeelde opvatting over hoe het hoort. Maar als je iemand echt in de ogen kijkt, die moeilijkheden heeft overwonnen, zie je heel veel authenticiteit. Als je authentiek bent, doe je niet meer mee aan wat er van je verwacht wordt. Je hebt immers de schaduwkant van het leven al ervaren en vindt de rest gewoon ‘theater’. Echte authenticiteit leidt misschien wel altijd tot afzondering óf tot het aangaan van vriendschap met mensen die net zo authentiek zijn.

Ik denk, dat mensen met autisme al zónder trauma’s tot hun volledige ‘zelf’ gekomen zijn. Bij geboorte al. En als de rest van je omgeving het niet herkent, krijg je een etiket opgeplakt omdat je ‘anders’ bent. Maar dat ‘anders’ is niet zo anders. Het was er alleen al bij geboorte. Bij geboorte was je al wat iedereen later wil worden in de zoektocht naar zichzelf.

Voortaan wens ik mensen dus geen trauma meer. Ik wens, dat ze authentiek worden. Zodat de hele wereld iets autistischer wordt en dit gezien wordt als waarde. De autist als ‘authentist’, een woord dat ik heb ‘gekregen’ van iemand die puur authentiek is en autisme heeft, maar zich door het etiket niet laat leiden.

Eén gedachte over “De Authentist”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *