Gelovig zijn vanuit autistisch perspectief

Door: Carlo Post

Zoals ongetwijfeld niemand is ontgaan, is onlangs Sinterklaas in het land aangekomen. Voor mensen met een vorm van autisme is dit het begin van een periode van stress, prikkels en ontregeling van de dagelijkse patronen die tot na de jaarwisseling duurt. Een week of zeven dus. Ik hoor menig lotgenoot verzuchten dat hij of zij blij is wanneer het begin januari is en het normale leven weer zijn beloop neemt.

Wanneer ik in dezen naar mijzelf kijk, dan heb ik daar zeker ook last van. Wat mij het meest stoort, is de opgeprikte en geforceerde gezelligheid die, aldus de reclamemakers, een onlosmakelijk deel is  van het Kerstfeest. Onechtheid waar ik een broertje dood aan heb. Het Sinterklaasfeest is in dit opzicht – gelukkig – minder bedorven door de commercie.

Een ervaringsverhaal

Wat ik in de periode voorafgaand aan het Kerstfeest probeer te doen, is mij af te sluiten voor de prikkels die in deze periode meer dan overvloedig op mij af komen en mij te focussen op waar het bij dit feest werkelijk om gaat: omzien naar elkaar en in het bijzonder omzien naar de kwetsbare medemens.

Deze voorbereiding begint voor ons gezin – gelovig en praktiserend katholiek – met de Advent, een periode van verwachting, die dit jaar op 27 november begint. Een van de eerste symbolen die dan in ons huis zijn intrede doet, is een Adventskrans met vier kaarsen. Net zoals in het kerk gebeurt, wordt er dan elke zondag een kaarsje meer ontstoken. Toen onze kinderen nog klein waren, werd in de huiskamer ook nog de lege kerststal opgesteld met daarin een lege kribbe en de herders uit de Kerstgroep die mijn moeder heeft gemaakt toen ik nog kind was. Jozef en Maria werden ook uit de doos gehaald waarin de groep wordt bewaard gedurende het jaar om hun (symbolische) reis naar de stal aan te vangen. De kinderem mochten dan elke avond, voordat zij naar bed gingen, Jozef en Maria een stukje richting huiskamer verplaatsen. En op Kerstavond mochten zij dan het kindje Jezus in de kribbe leggen.

Heel voorspelbaar, maar ook een leuke manier om dit als gezin met elkaar te doen. Ik denk dat dit voor kinderen met een vorm van autisme een eye-opener kan zijn!

Veranderingen onzekerheid

Door de secularisatie en – als gevolg daarvan – teruglopend kerkbezoek worden op dit moment veel kerken gesloten en aan de eredienst onttrokken. Hetgeen betekent dat er naar andere vormen van kerk zijn moet worden gezocht. Ook de kerk waarin wij als gezin op dit moment actief zijn, staat op de nominatie gesloten te worden. Het kan dus zomaar zijn dat we dit jaar voor het laatst in onze kerk het kerstfeest vieren.

Voor velen in onze kerkgemeenschap betekent dit een stuk onzekerheid en verdriet omdat een vertrouwde plek voor hen verdwijnt waar zij jaren elke week samen komen. Wanneer ik in dezen als ervaringsdeskundige spreek, dan voel ik dit ook.

Aan de andere kant zie ik in de nu ontstane situatie ook de mogelijkheden om op zoek te gaan naar nieuwe vormen van kerk zijn waarbij nabijheid en omzien naar elkaar sleutelwoorden zijn. Ik ben hier een van de regienemers in en dit inspireert mij ook weer in mijn werk voor de doelgroep van mensen met autisme. En omgekeerd natuurlijk ook ….

Prettige feestdagen toegewenst,

Carlo Post

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *